Macbeth

Σκωτία του 16ου αιώνα. Έπειτα από μακροχρόνιες σκληρές μάχες, ο Μάκβεθ (Michael Fassbender), ξάδελφος και στρατηγός του Βασιλιά Ντάνκαν (David Thewlis), καταφέρνει να νικήσει τις στρατιές των συνωμοτών που απειλούσαν το θρόνο. Μαζί με το στρατηγό Μπάνκο (Paddy Considine), συναντούν τρεις μάγισσες που προφητεύουν ότι ο Μάκβεθ θα γίνει βασιλιάς της Σκωτίας, ενώ ο Μπάνκο πατέρας μελλοντικών βασιλιάδων. Τυφλωμένος από φιλοδοξία, ο Μάκβεθ στέλνει ένα γράμμα στη σύζυγο του (Marion Cotillard) αναφέροντας την προφητεία. Εκείνη, χρόνια μακριά του και σε βαθύ πένθος για την απώλεια του μοναδικού τους παιδιού, τον παρακινεί να δολοφονήσει το βασιλιά για να πάρουν το θρόνο.

Έχει ενδιαφέρον η προσέγγιση του νοτιοαυστραλού Justin Kurzel («Snowtown») στο κλασικό σαιξπηρικό κείμενο. Η ματιά του αφομοιώνει την πεσιμιστική άποψη του τραγωδού, ενώ αγκαλιάζει χωρίς έλεος τους καταραμένους ήρωες του σε ένα χορό θανάτου που δεν έχει τελειωμό. Για να οδηγήσει τους βασικούς πρωταγωνιστές του «Macbeth» στην απολύτρωση, δεν γίνεται ούτε κουβέντα. Εκείνοι παραδομένοι στα πάθη, τις φιλοδοξίες και την τρέλα, αδυνατούν να ερμηνεύσουν σωστά τα σημάδια από τις προφητείες των «αλλόκοτων»¨γυναικών, πλησιάζοντας με βίαιη ταχύτητα στη σκληρή τιμωρία τους.

Ο σκηνοθέτης δεν προδίδει το αυθεντικό κείμενο, αλλά ακολουθεί μια υπεραπλούστευση του γνωρίζοντας ότι η πιστή ακολουθία του, θα κούραζε το θεατή. Μένει πιστός όμως στις βασικές αξίες του που είναι η δίψα για την εξουσία, η αόρατη κλωστή που χωρίζει το Καλό από το Κακό («κάποτε ο Macbeth ήταν ένας έντιμος άνθρωπος» λέει ένα από τα θύματα του πριν παραδοθεί στην πυρά), η σαγήνη που προκαλεί η απόλυτη δύναμη.

Οι δύο σταρ του έργου, Marion Cotillard και Michael Fassbender, δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Η κάμερα ωμή και ακατέργαστη στην στυλιζαρισμένη απεικόνιση της βίας, αφήνει το κόκκινο χρώμα του αίματος να απλωθεί στο κάδρο από άκρη σε άκρη του άγριου σκοτσέζικου τοπίου και δεν αφήνει αμφιβολίες για ότι παρακολουθούμε. Αυτός ο «Macbeth» είναι ένα αυθεντικό τέρας σε ταινία θρίλερ.

Κι αν πιστέψουμε το μύθο που θέλει τα περισσότερα έργα που καταπιάνονται με το «Macbeth» να είναι καταδικασμένα από μια παλιά κατάρα (λέγεται ότι ο Σαίξπηρ το έγραψε χρησιμοποιώντας ξόρκια μαγισσών κι εκείνες τον καταράστηκαν) τότε μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας ότι οι εκδοχές του Kurosawa και του Polanski παραμένουν ακόμη οι καλύτερες κινηματογραφικές απόψεις όσον αφορά τον σφετεριστή βασιλία της Σκωτίας.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης