Γιώργος Οικονόμου: Ο Σέρλοκ Χολμς είναι μεγαλοφυής, εκκεντρικός, διαφθορέας και ολίγον τι… διεφθαρμένος!

Ο Σέρλοκ action hero, ο Σέρλοκ παρωδία, αχ Σέρλοκ, σούπερ σταρ!
“Ο Σέρλοκ είναι μεγαλοφυής, εκκεντρικός, διαφθορέας και ολίγον τι… διεφθαρμένος. Παραμένει ένας από τους πλέον πρωτότυπους, καλογραμμένους και σαφείς ήρωες της αστυνομικής λογοτεχνίας. Ανήκει σε μια μεταβατική εποχή. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ενώ κουβαλάει στην πλάτη του όλη την Βικτωριανή παράδοση, βλέπει προς τον εικοστό αιώνα. Οι ταινίες που τον παρουσιάζουν ως action hero είναι εξαιρετικά διασκεδαστικές και τελείως αυθαίρετες, πράγμα το οποίο φιλοδοξεί να είναι και η παράστασή μας. Μια διασκεδαστική κι αυθαίρετη παρωδία με καταιγιστική δράση”.

Μα να είναι οι Βρετανοί τόσο «αυθεντίες» πια στο θέατρο;
“Ούτε κατά διάνοια! Μπορεί πριν από τριάντα περίπου χρόνια να ήταν πιο δυνατοί λόγω παράδοσης, παιδείας, εξαιρετικών θεατρικών σχολών και συνεχούς παραγωγής σπουδαίων θεατρικών έργων, αλλά αυτό δεν ισχύει πια. Εξακολουθεί το αγγλικό και αμερικάνικο θέατρο να είναι συχνά συναρπαστικό και με πολύ δυνατό στίγμα, αλλά μετά την Μνούσκιν, τον Στρέλλερ και τον Στάιν -για να αναφέρω μόνο λίγους και καλούς-, δεν μπορούμε πια να μιλάμε για αυθεντίες. Αφήνω στην άκρη τη θεατρική τέχνη της Ανατολής. Αν δε ως Έλληνες είχαμε κατά καιρούς ένα σχετικό σύμπλεγμα κατωτερότητος, εμένα προσωπικά μετά τους Αγροίκους του Λευτέρη Βογιατζή, θεραπεύτηκε πλήρως”.

Από την σκηνή, κατευθείαν στις pub!
“Αν υπάρχει πάντως κάτι που μού άρεσε στο αγγλικό θέατρο πάντα, εκτός από τους λαμπρούς ηθοποιούς, ήταν ο ρυθμός κι ο βηματισμός των παραστάσεων. Σε απλά ελληνικά, οι παραστάσεις ήταν γρήγορες και δεν κάναν κοιλιές. Δεν άργησα να μάθω τον λόγο. Τα pub έκλειναν στις 22.30, κι έτσι οι ηθοποιοί το “τρέχαν” για να προλάβουν την τελευταία παραγγελία. Ακόμα κι ο Βασιλιάς Ληρ, παρ’ όλα τα μαύρα του τα χάλια, σπίνταρε να προλάβει το καμπανάκι και τον ιδιοκτήτη του pub που φώναζε “Last orders ladies and gentlemen, last orders please”!”.

Μερικές βασικές αρετές για να γίνεις καλός επαγγελματίας του χώρου…
“Να γνωρίζει κανείς μες στο πετσί του πως μόνο αν υπηρετήσει με πάθος και σεμνότητα την τέχνη του, μπορεί αυτή να τον ανταμείψει. Να έχει ταλέντο, να δουλεύει σκληρά, να ακούει, να είναι ουσιαστικά γενναιόδωρος, να είναι φιλόδοξος αλλά να μην πατάει επί πτωμάτων γιατί όλα εδώ πληρώνονται, να έχει λίγη τύχη, λίγα λεφτά, να μην πίνει πολύ και να μην παίρνει πάρα πολλά ναρκωτικά. Να σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους. Δεν έχω να προτείνω κάτι πολύ πιο πρωτότυπο”.

Περί “ιερών τεράτων”…
“Είχα την τύχη να δουλέψω με αποκαλούμενα ‘ιερά τέρατα’, είτε στο απόγειο της καριέρας τους όπως ο Δημήτρης Χορν κι ο Ian McKellen, ή στο ξεκίνημά τους όπως ο Daniel Day Lewis, ο Rowan Atkinson και η Miranda Richardson. Ο όρος όσο κι αν μην μου αρέσει, δεν είναι τελείως αυθαίρετος. Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που συνδυάζουν το ιερό και το τερατώδες. Δύο πράγματα που έμαθα, είναι πως δεν μπορείς να μάθεις σχεδόν τίποτα απ’ αυτούς τους ανθρώπους και πως είναι πάντα απείρως πιο αυστηροί με τον εαυτό τους απ’ ό,τι με τους άλλους. Μου έλεγε εκνευρισμένα ο Χορν σχεδόν κάθε μέρα όταν πηγαίναμε να κάνουμε πρόβα για το Χιτ: “Αυτοί (οι υπόλοιποι του θιάσου) λένε πως τους τρομοκρατεί η παρουσία μου και δεν μπορούν να παίξουν. Τι να πω κι εγώ που περιμένουν από μένα να είμαι πάντα καταπληκτικός; Πώς είναι δυνατόν να παίξω έτσι; Πώς μπορώ να κάνω πρόβα όταν η προσδοκία όλων είναι να είμαι τέλειος;”…

Περί “τερατακίων”…
“Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου τα ιερά τέρατα, με ενδιαφέρουν οι καλοί και συνεργάσιμοι ηθοποιοί. Με ενδιαφέρουν οι προσωπικότητές τους, οι ιδέες τους και το πάθος τους. Και ευτυχώς στην Ελλάδα υπάρχουν πάρα πολλοί. Και πολλοί από αυτούς κι από αυτές, κάποια στιγμή, πάνω στη σκηνή γίνονται ιερά τέρατα με το σπαθί τους. Οι ηθοποιοί του Σέρλοκ Χολμς –Νικόλας Αγγελής, Αργύρης Γκαγκάνης, Ζήσης Ρούμπος– ανήκουν σε αυτή τη νέα γενιά των ταλαντούχων και καλοδουλεμένων ηθοποιών που είναι χαρά και πρόκληση να δουλεύεις μαζί τους. Το ίδιο και η Βίκυ Παπαδοπούλου και ο Γιώργος Παπαγεωργίου με τους οποίους ετοιμάζουμε κάτι καινούργιο…

Από την πίπα του Σέρλοκ στη γούνα της Αφροδίτης
“Χαίρομαι πάρα πολύ που ο Σέρλοκ κι οι συν αυτώ άντεξαν τόσο καλά την περσινή χρονιά και έτσι ανανεωμένοι θα αντιμετωπίσουν και πάλι μαζί με το κοινό το δυσεπίλυτο μυστήριο του Σκυλιού των Μπάσκερβιλ σε μια ξαναδουλεμένη παράσταση. Παράλληλα κάνω πρόβες για το έργο του David Ives “Η Αφροδίτη με τη Γούνα”, που ανεβαίνει στις 14 Νοεμβρίου στο θέατρο Θησείο, με τη Βίκυ Παπαδοπούλου και τον Γιώργο Παπαγεωργίου. Το έργο είναι συναρπαστικό και στηρίζεται με έναν πολύ σύγχρονο τρόπο πάνω στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Λεοπόλδου Μαζόχ”.

Η παράσταση “Ο Σέρλοκ Χολμς και το Σκυλί των Μπάσκερβιλ” ανεβαίνει στο θέατρο Αμιράλ από 12 Οκτωβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Περισσότερες πληροφορίες, εδώ 

Κερδίστε προσκλήσεις για την παράσταση, εδώ