I’ ve been Plisskened too…
“You’ ve been Plisskened” έγραφε το βραχιολάκι που μας έδεσαν στο χέρι μπαίνοντας στην είσοδο του Eλληνικού Κόσμου, Κτίριο 56 και ο λόγος που το αναφέρω (το βραχιολάκι) είναι γιατί δείχνει κι αυτό ότι το Plissken είναι ένα φεστιβάλ που προσέχει τη λεπτομέρεια. Και στις λεπτομέρειες κρίνονται τα περισσότερα, ειδικά, επειδή εδώ στα μέρη μας έχουμε χάσει το βασικό θέμα. Και, για να φτάσουμε στις λεπτομέρειες αργούμε πολύ.Από τη Μαρία Μαρκουλή
Το Plissken είχε μενού πλούσιο να παρουσιάσει. Περίμενα, η αλήθεια είναι, πολύ περισσότερο κόσμο, κρίνοντας από τη φασαρία που κάνουν τα blog, η πλατεία Καρύτση και Αγ. Ειρήνης, αλλά, φοβάμαι πως πάνω –κάτω είναι το ίδιο κοινό που ανακυκλώνεται.
Μετά; Μετά πέφτει μια καταιγίδα εσωτερικού χώρου, η αναμενόμενη με ενθουσιασμό εμφάνιση των Fucked Up, που ως fucked up ή σχεδόν κάτι τέτοιο, από το πρώτο λεπτό της παράστασης τα ρίχνουν σκληρά. Γιατί να περιμένεις το φινάλε, όταν μπορείς να βουτήξεις στο κοινό τυλίγοντας το καλώδιο κολιέ, στο μάξιμουμ της έντασης και του απειλητικού χοροπηδητού (που σαν άσκηση δε σε έχει βοηθήσει ιδιαίτερα σε θέματα σιλουέτας) από την αρχή και νωρίς –νωρίς; Το Τορόντο να τους χαίρεται κι εμείς εδώ να τους ξαναδούμε με το καλό, μια και ο Damian Abraham έπιασε φιλίες και χαμογέλασε σε ΄όλα τα smartphones που τον φωτογράφισαν. Οι Death Grips, πάντως, είναι αποκάλυψη κάθε στιγμή. Έχω την εντύπωση ότι μέσα σε αυτό το εκτονωτικό, εμπρηστικό noise hip hop εκτόπισμά τους, κάνουν σοβαρές προσπάθειες να μην παρασυρθούν και οι ίδιοι από την καταιγίδα. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο αποκαλύπτεται θριαμβευτικά η καλλιτεχνική τους φύση.
Δεν είδα Brandt Brauer Frick, που θα με ενδιέφερε, αλλά οι αντοχές παίζουν κι αυτές ένα ρόλο. Παρότι – μάλιστα!- το Plissken είχε φροντίσει και για τις lounge στιγμές, σε (πίσω από τη σκηνή) μπαρ με ντιζάιν αραχτά καθίσματα, διακριτικό φωτισμό και τα σχετικά του.
