Ένα 22χρονο αγόρι στην Αθήνα δεν έχει δουλειά, δεν έχει λεφτά, δεν έχει κοπέλα και δεν έχει φαΐ να φάει, αλλά έχει ένα καναρίνι και πολύ ωραία φωνή κόντρα τενόρου. Όταν μένει και χωρίς σπίτι, πρέπει να βρει κρυψώνα για το καναρίνι του. Κι όταν το καναρίνι παγιδεύεται μες στην κρυψώνα, το αγόρι πρέπει να βρει βοήθεια. Πρέπει να βρει κάποιον να του εξομολογηθεί ότι δεν έχει δουλειά, δεν έχει λεφτά, δεν έχει κοπέλα και δεν έχει φαΐ να φάει.
Η πρώτη μεγάλου μήκους κινηματογραφική δουλειά του Έκτορα Λυγίζου (που είχε ως τώρα ξεχωριστή παρουσία στο θέατρο και στη μικρού μήκους ταινία) έχει συμμετοχή και διακρίσεις σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και αυτό δεν είναι τυχαίο: Ενώ μπορεί να αφορά απόλυτα και την Ελλάδα της κρίσης, έχει ταυτόχρονα και μια οικουμενική διάσταση, και διακρίνεται για μια καθαρά ‘ευρωπαική’ αισθητική και γραφή, παραπέμποντας στη σπαρακτικά ουδέτερη ματιά του Μπρεσόν, ή στην τραχιά αμεσότητα των αδελφών Νταρντέν. Οι μικρές καθημερινές μάχες του ήρωα παίρνουν σταδιακά τις διαστάσεις μιας πυρετικής Οδύσσειας καθώς η κάμερα ακολουθεί από απόσταση αναπνοής το Γιάννη Παπαδόπουλο (που σηκώνει με επιτυχία το βάρος), σε μια πορεία που δυναμώνει τον αντίκτυπο των τελευταίων σκηνών.
Θοδωρής Τσιάτσικας
