Το έργο περιγράφει μια απρόσμενη συνάντηση ενός ζευγαριού, που βρίσκεται σε εξωτικό ταξίδι στην Αφρική, με έναν ταχυδρόμο, ο οποίος βρίσκεται τυχαία στη θέση του ρεσεψιονίστα ενός εγκαταλειμμένου ξενοδοχείου. Ολόκληρη η ιστορία διαδραματίζεται σε μαγευτικά αφρικάνικα τοπία. Έντονα χρώματα, κοστούμια που θυμίζουν ζώα της ζούγκλας, σκηνικά εμπνευσμένα από τη φύση, προβολές και ειδικά εφέ που περιτριγυρίζουν τους θεατές και επαγγελματίες χορευτές που παραπέμπουν σε παράσταση των Momix, χαρίζουν εικόνες μέσα στο μυστηριώδες σκοτάδι. Ο θαυμαστός κόσμος του μαύρου Θεάτρου έχει πάντοτε εκπλήξεις.
Θέατρο image
Το θέατρο «Image», ιδρύθηκε το 1989 από τους Alexander Cihar και Eva Asterova. Πολύ σύντομα, έγινε αναπόσπαστο μέρος της πολιτιστικής σκηνής της Πράγας και καταξιώθηκε στη διεθνή σκηνή με μεγάλες διεθνείς περιοδείες.
Μαύρο θέατρο
Το μαύρο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε ως θεατρική άποψη στις αυτοκρατορικές αυλές της Ασίας. Η πρώτη του δομή αποτελούνταν από το «μαύρο δωμάτιο» ή «μαύρο κουτί», το οποίο εμφάνιζε μία μικρή σκηνή επενδυμένη με μαύρο ύφασμα, η οποία φιλοξενούσε μέσα της, ηθοποιούς-μαριονετίστες ντυμένους στα μαύρα. Η μαύρη ενδυμασία, τους επέτρεπε να κινούν διάφορα αντικείμενα κάτω από φωτισμό κεριών, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι αιωρούνται.
Η τεχνική αυτή εξαπλώθηκε στην Ευρώπη και το 1961 ο Jiri Srnec, τελειόφοιτος της Ακαδημίας Θεάτρου της Πράγας, άρχισε να πειραματίζεται με την ιωδίζουσα λάμπα φθορισμού (black light) και τη συμπεριφορά της στη θεατρική σκηνή. Έτσι, αναβίωσε η εξέλιξη του μαύρου θεάτρου.
Η ευφυής καινοτομία και θαυματοποιός τεχνική του μαύρου θεάτρου, ξεκινώντας από το εγχείρημα του σκηνοθέτη Jiri Srnec, βασίζεται στο μαύρο σκηνογραφικό χώρο και στην ενδυματολογική άποψη του μαύρου βελούδου. Οι ηθοποιοί-χορευτές εμφανίζονται επί σκηνής, επιμελώς καλυπτόμενοι από αυτό το ύφασμα. Το μαύρο σε συνδυασμό με το βελούδο δίνει ένα αποτέλεσμα πλήρους απορροφητικότητας του φωτός. Αυτή τη φυσική παρατήρηση «του μαύρου πάνω στο μαύρο» και στο συμπερασματικό αποτέλεσμα του αόρατου έκαναν ο Jiri Srnec και οι συνεργάτες του και προχώρησαν στην τέχνη που λέγεται μαύρο θέατρο.
Στο μαύρο θέατρο οι θεατές δεν μπορούν να αντιληφθούν και να εξηγήσουν την κίνηση διαφόρων αντικειμένων, που χειρίζονται οι ηθοποιοί – χορευτές.
Στο μάτι του θεατή γίνεται αντιληπτό, μόνο, ως ένα τυχαίο παιχνίδι εναλλαγής του ορατού με το αόρατο, (μιας και βλέπουν ανθρώπους και αντικείμενα να αιωρούνται στις τρεις διαστάσεις, αυτόνομα).
