Είδαμε: «Oops!», ένα χειροποίητο πολιτικό καμπαρέ

Ο χώρος που επέλεξε το δημιουργικό δίδυμο της Nova Melancholia (Βασίλης Νούλας και Κώστας Τζημούλης) για να παρουσιάσει την καινούργια του δουλειά, με τίτλο το επιφώνημα «Oops!», δεν προϊδεάζει για το είδος του θεάματος που φιλοξενεί. Χωμένο σε μια πάροδο της οδού Μενάνδρου, αντίκρυ στο Εθνικό Θέατρο, το Μ54 είναι αφιερωμένο στον σύγχρονο χορό – σε χορευτικές παραστάσεις και πρόβες.

Ένας χώρος χωρίς κανένα από τα στοιχεία που έχουμε συνδέσει με το θέατρο, όπως ταμείο ή φουαγιέ, που δίνει την αίσθηση του αποστειρωμένου –κάτι στο οποίο συμβάλλει και το γεγονός ότι οι θεατές καλούνται, πριν μπουν, να φορέσουν ποδονάρια, προκειμένου να μη λερώσουν ή χαράξουν το δάπεδο της αίθουσας χορού– καλείται να φιλοξενήσει ένα χειροποίητο πολιτικό καμπαρέ, όπως είναι το «Oops!».

Ο κενός χώρος της αίθουσας, όπου δεν υπάρχουν παρά δύο ταμπλό όπου εναλλάσσονται χειροποίητα ζωγραφικά θέματα, φιλοτεχνημένα από τον Κώστα Τζημούλη, τα οποία οριοθετούν τα διαφορετικά σκετς της παράστασης, δημιουργεί μια παραγωγική ένταση με την αρχετυπική εικόνα του καμπαρέ, εκείνη της ασφυκτικά βαρυφορτωμένης αίθουσας όπου όλα κινούνται στο ημίφως…

Ένα καμπαρέ απογυμνωμένο από κάθε τι περιττό είναι η περφόρμανς «Oops!». Όπως και το αυθεντικό της πρότυπο, αποτελείται από ξεχωριστά σκετς. Κάποια από αυτά βουβά, με τους/τις περφόρμερ (Χριστίνα Καραγιάννη, Σταύρος Καραμπάτσος, PierreMagendie, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου) να επιστρατεύουν ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα και τις χορευτικές τους ικανότητες, σε μια κίνηση μάλλον επιμελώς παρατονισμένη, που κάθε άλλο παρά επιδιώκει τον τέλειο συντονισμό.

Κάποια άλλα σκετς βασίζονται στα σύντομα κείμενα του ρώσου πρωτοποριακού λογοτέχνη Δανιήλ Χαρμς, έτσι όπως τα προσάρμοσε για τις ανάγκες της παράστασης ο Βασίλης Νούλας: «Ανέκδοτα» που θα περίμενε να ακούσει κανείς από κάποιον κομπέρ, ένας ρόλος στον οποίο εναλλάσσονται διαρκώς οι τέσσερις περφόρμερ, αλλά διασκευασμένα με ένα τελείως παράλογο τρόπο, στα οποία πρωταγωνιστούν πρόσωπα της πολιτικής επικαιρότητας: ο Τραμπ, ο Πούτιν, ο Ζελένσκι, ο Μακρόν, ο Κυριάκος (Μητσοτάκης), αλλά και ο Χίτλερ, που ξύρισε το μουστάκι του και κανείς δεν τον αναγνωρίζει πλέον…

Μπορεί η αίσθηση του «χειροποίητου» να διαπερνά την περφόρμανς, όμως οι ομολογημένες πηγές της έμπνευσής της ανάγονται στη «βιομηχανία της μαζικής κουλτούρας», από τιςμεσοπολεμικές μπουρλέσκ ταινίες του βωβού κινηματογράφου και τη τζαζ μουσική που τις συνόδευε μέχρι τα αμερικάνικα κόμικς και την ανάγνωσή τους από την ποπαρτ τη δεκαετία του ’60. Άλλωστε στην ποπαρτ και σε έργα όπως αυτά του Ρόυ Λίχτενσταϊν παραπέμπει και ο ίδιος ο τίτλος «Oops!» της περφόρμανς.

«Είμαστε καρτούνς σε μια σειρά κινουμένων σχεδίων, δεν έχουμε αισθήματα, δεν έχουμε σώμα, δεν κάνουμε σκέψεις, βάζουμε τρικλοποδιά το ένα στο άλλο, παίζουμε ξύλο, γελάμε μηχανικά, σκοτωνόμαστε και ξαναζωντανεύουμε, ξανά και ξανά», σημειώνουν οι εμπνευστές της περφόρμανς, που ολοκληρώνεται με τους τέσσερις περφόρμερ να αλληλεπιδρούν μεαποσπάσματα ταινιών του βωβού κινηματογράφου, όπου πρωταγωνιστούν ο Σαρλώ, ο Μπάστερ Κήτον, ο Χοντρός και ο Λιγνός, ο Χάρολντ Λόυντ κ.ά.

Παρά την προγραμματική «αποστείρωση», η περφόρμανς «Oops!» των Nova Melancholia, με πολύ απλά μέσα και ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα καταφέρνει να τέρψει, αλλά, στιγμές-στιγμές,και να συγκινήσει τον θεατή της.