Χριστίνα Σαμαρά, γιατί είναι milestone τα 30;

Πολλά συνέβησαν στη ζωή της Χριστίνας Σαμαρά όταν ήταν “Κοντά 30”. Στα 27 της, και έχοντας ήδη πάρει το πτυχίο της στο Μαθηματικό, ήταν ένα βήμα πριν κάνει το διδακτορικό της, όταν τα παράτησε όλα για να ασχοληθεί με αυτό που πραγματικά αγαπούσε πάντα: τη μουσική.

Έτσι, έκανε την “επανάστασή” της – μια επανάσταση που για πολλούς millennials φαίνεται να έρχεται κάπου εκεί, πριν τα 30. Εξάλλου, είμαστε η γενιά των αιώνια εφήβων, που ανάμεσα σε οικονομικές κρίσεις και πανδημίες παραλίγο να χάσουμε την νεότητά μας. Αν σε παρηγορεί, αυτό είναι πάνω κάτω κοινό βίωμα για τους περισσότερους – θα το καταλάβεις αν ακούσεις και το ντεμπούτο της Χριστίνας “Κοντά 30”. Από το ομώνυμο κομμάτι μέχρι το “Παραλογιζομαι”, πολλές φορές θα βρεις τον εαυτό σου να ταυτίζεται – σε αυτό βοηθάει και η πένα της Χριστίνας, που μεταφέρει την τρέλα των late 20s με τον καλύτερο τρόπο.

Σήμερα, έχοντας μπει αισίως εδώ και λίγο καιρό στα 30, η Χριστίνα Σαμαρά μάς μιλά για την πολλά υποσχόμενη αυτή δεκαετία, για την ανάγκη της να εκφραστεί μέσα από τη μουσική, αλλά και τα φοβερά fun βίντεο κλιπ της – χαρακτηριστικό παράδειγμα το πιο πρόσφατο, για το τραγούδι Hotel Gatto Perso, όπου ξεδιπλώνεται άλλη μια πλευρά της Χριστίνας, ακόμα πιο θεατρική.

Η Χριστίνα Σαμαρά νιώθει ότι τα 30 είναι πιο απελευθερωμένα

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Η οικογένειά μου είχε ιδιαίτερη αδυναμία στη μουσική. Είχα την τύχη να προλάβω αυτά τα μεγαλειώδη γλέντια στο χωριό. Ο παππούς μου έπαιζε γκάιντα, η γιαγιά μου τραγουδούσε άλλοι μαγείρευαν, τρώγανε, πίνανε κι εμείς τα παιδιά παίζαμε. Τα δημοτικά ήταν από τις πρώτες καταγραφές μου.  Είχα όμως πολύ ετερόκλητα ερεθίσματα καθότι οι γονείς μου ήταν «μελετημένοι» ακροατές. Η μαμά μου είχε αδυναμία στην κλασική μουσική και την όπερα, στο νέο κύμα και τον Σαββόπουλο. Ο μπαμπάς μου αγαπούσε να ανακαλύπτει μουσικές και να φτιάχνει κασέτες με φάντος, ιταλικά τραγούδια, ρώσικα, λαϊκά, ποπ. Οτιδήποτε αισθανόταν ωραίο το ενέτασσε σε κάποια συλλογή. Θυμάμαι πέμπτη δημοτικού να ακούω Μάριο Φραγκούλη και Shakira. Αυτό λίγο πολύ συνεχίζεται μέχρι σήμερα, τη μία μέρα μπορεί να ακούω τη Σκοτεινή Μητέρα του Χατζιδάκι και την επόμενη το Short and Sweet της Sabrina Carpenter.

Ήταν περισσότερο ανάγκη παρά επιλογή να εστιάσω στη μουσική

Όταν έγινα «Κοντά 30». Στα 27 συγκεκριμένα. Είχα ήδη σπουδάσει 8 χρόνια μαθηματικά και ταυτόχρονα δουλέψει πάνω στο αντικείμενο. Πάντα βέβαια υπήρχε η μουσική στη ζωή μου και έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να την εξελίσσω και να «διανύω χιλιόμετρα» επαγγελματικά. Αυτή η διττή μου πραγματικότητα κάποια στιγμή έφτασε σε ένα αδιέξοδο, μία υπερκόπωση και μία συσσώρευση άγχους, οπότε και έγινε σαφές ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει στην καθημερινότητά μου.  Ήταν περισσότερο ανάγκη παρά επιλογή να εστιάσω στη μουσική. Κάποιες φορές ένιωθα βαρύ το ρίσκο, προφανώς, και ακόμη το νιώθω, αλλά πλέον έχει γίνει φυσική η ενασχόλησή μου μόνο με τη μουσική και προς το παρόν φαίνεται οι δυσκολίες με τις οποίες συνοδεύεται η επιλογή μου να είναι υποφερτές και διαχειρίσιμες.

Η πρώτη και πιο καθοριστική φορά που ανέβηκα στη σκηνή ήταν ως χορεύτρια. Ήμουν τριών χρονών, φορούσα μία φουξ τουτού και θυμάμαι το φως του προβολέα να με θαμπώνει και να μαυρίζει όλη την υπόλοιπη πληροφορία τριγύρω. Κατάφερα μόνο να ακούσω τους τελευταίους ψίθυρους από το γεμάτο θέατρο, πριν ησυχάσουν κι αυτοί με την έναρξη της παράστασης. Νιώθω τυχερή γιατί από εκείνη τη μέρα ήξερα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Ήξερα ότι θέλω να φοράω κοστούμια και στολές, να μπαινοβγαίνω στα καμαρίνια και να νιώθω αυτή την απολαυστική αγωνία, πίσω από τις κουίντες λίγα δευτερόλεπτα πριν βγω στη σκηνή.

Η πρώτη φορά που τραγούδησα, ήταν στην παράσταση του ωδείου. Ήμουν 18 όταν ξεκίνησα τη μουσική, οπότε είχαν ήδη προηγηθεί 15 χρόνια παραστάσεων χορού. Θυμάμαι να σκέφτομαι ότι ήταν η ίδια αίσθηση, μόνο που τώρα βρισκόμουν σε ένα πεδίο πιο οικείο. Το τραγούδι ήταν πιο φυσική πράξη για το σώμα μου από ότι ο χορός. Ήταν έντονη συγκινησιακά εκείνη η μέρα και έχω την αίσθηση ότι ακριβώς τότε πρέπει να κατάλαβε ο μπαμπάς μου, που ήρθε στην παράσταση, ότι εδώ κάτι συμβαίνει που έχει νόημα.

Δεν ξέρω αν ήταν έμπνευση, ήταν σίγουρα ανάγκη. Έπρεπε να τακτοποιήσω με έναν τρόπο όσα έζησα στα είκοσι. Είναι αραδιασμένες οι σκέψεις μου με ένα τρόπο. Στο τραγούδι Κοντά 30, για παράδειγμα, υπάρχει ένας στίχος που λέει «η καλύτερη ηλικία γιατί λένε πως είναι αυτή η δεκαετία;», το οποίο είναι μία σημαντική απορία μου, και εκφράζει την ανασφάλειά μου ότι κάτι μάλλον δεν κάνω εγώ σωστά και στα 20 μου είμαι τόσο dramatic. Στο «Παραλογίζομαι» απ’ την άλλη, ένιωσα να συναντάω τα όριά μου και αυτό φαίνεται και ενορχηστρωτικά και ερμηνευτικά, αν κανείς το προσέξει. Ήταν εκεί που αναρωτήθηκα, ποιο είναι το σημείο, η νοητή γραμμή, στην οποία μόλις φτάσουμε σταματάμε να δίνουμε στον άλλον και ξεκινάμε να δίνουμε στον εαυτό μας. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι προβληματισμοί και οι ανασφάλειές που συνέλεξα στα 20 μου ήταν και οι εμπνεύσεις για τον δίσκο.

Τα 30 σηματοδοτούν την απελευθέρωση

Από τους πρώτους μου 2-3 μήνες εμπειρίας στα 30 καταλαβαίνω να σηματοδοτούν την απελευθέρωση. Θεωρώ ότι αντιπροσωπεύουν τον απεγκλωβισμό από περιοριστικές πεποιθήσεις που βάζει κανείς μόνος του στον εαυτό του μεγαλώνοντας. Και μου κάνει εντύπωση ότι οι φίλοι μου το βιώνουν αντίστοιχα. Τα γενέθλια των 30 αποφάσισα να τα περάσω στο στούντιο ξεκινώντας τον δεύτερο δίσκο μου. Δεν ήθελα να πιεστώ, ήθελα να κάνω αυτό στο οποίο είμαι η πιο ελεύθερη εκδοχή μου, να βρίσκομαι δηλαδή στο στούντιο. Η καλύτερή μου φίλη που έγινε 30 προχτές, αποφάσισε να πάρει μια πίτσα και να «γιορτάσει τον εαυτό της» σε ένα παγκάκι, όπως μου είπε. Διαισθάνομαι ότι αν έχεις κάνει τη δουλειά με τον εαυτό σου στα 20, τα 30 επιφυλάσσουν την αφθονία που συνεπάγεται η απενοχοποίηση και η ελευθερία.

Σίγουρα μου έμαθε τον εαυτό μου. Όλη μου τη ζωή θυμάμαι να λέω «δεν έχω κάνει τίποτα». Κουβαλούσα την αίσθηση του ανικανοποίητου και του διαρκούς μη ανταμοιβόμενου αγώνα. Με το 30 αυτό το ξέχασα. Η συγκίνησή μου όταν είδα το single Κοντά 30 στο Spotify ήταν ουσιαστική και εντυπωσιακά πιο έντονη από τη συγκίνηση, για παράδειγμα, που ένιωσα όταν πήρα πτυχίο στο Μαθηματικό. Επομένως, μου έμαθε προς ποια κατεύθυνση έχει νόημα να προσπαθώ.  Διαπίστωσα επίσης πόσο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι στη δημιουργική διαδικασία. Πάντα είχα έναν συγκεντρωτισμό. Με το 30 απόλαυσα πολύ να αφήνομαι στις ιδέες και το ταλέντο του Νίκου Αγγλούπα, του παραγωγού του δίσκου. Επίσης, αφέθηκα στην εμπειρία και το ταλέντο της Κωνσταντίνας Καραχρήστου, όσον αφορά στα βίντεο, και αυτός είναι ο λόγος που είμαι, τολμώ να πω, περήφανη για το αποτέλεσμα. Αυτό το χρωστάω στο 30, το μομέντουμ μπορεί να γίνει εκθετικά πιο σαφές και έντονο όταν δημιουργείται από περισσότερους ανθρώπους με έναν κοινό σκοπό.

Έτυχε να μείνω δύο μέρες στο ξενοδοχείο. Νομίζω είναι αναπόφευκτη η δημιουργική ροπή και η έμπνευση στον συγκεκριμένο χώρο. Έχει έντονη αισθητική και προσωπικότητα αυτό το ξενοδοχείο και επίσης είναι στην πόλη που μεγάλωσα, οπότε μου βγήκε ακόμη πιο φυσικά το να γράψω. Οπότε η αρχή έγινε με το τραγούδι. Νομίζω έχοντας αυτό το υλικό και έτοιμο στημένο το σκηνικό του Gatto ήταν φυσικό να προκύψει το κλιπ. Η ιδέα ήταν η οπτικοποίηση όλων όσων συμβαίνουν στο τραγούδι, δεν αποκλίναμε δηλαδή από αυτό.  Βέβαια, θέλω να αφήσω ένα hint εδώ, γιατί ετοιμάζουμε κάποια πολύ ωραία γεγονότα που θα συμβούν στο ξενοδοχείο σαν συνέχεια του τραγουδιού και του κλιπ. Και θα παρότρυνα να με ακολουθήσετε στα σόσιαλ για να τα παρακολουθήσετε.

Είχε πολύ ενδιαφέρον η εμπειρία, ειδικά αν υπολογίσει κανείς ότι δεν είμαι ηθοποιός, οπότε όλο ήταν πρωτόγνωρο. Επίσης, τα κλιπς είναι ένα ασφαλές περιβάλλον για μένα, ώστε να ανακαλύψω αυτόν τον κόσμο, που εκτίθεται με διαφορετικό τρόπο πέρα από αυτόν της μουσικής.  Πιο κοντά μου είναι η κυρία με το καπέλο αυτή την περίοδο. Η υπερβολή, τα έντονα χρώματα, η αυτοπεποίθηση, η αφθονία και η χαλαρότητά της συγκλίνει με όσα έχω βάλει προτεραιότητα για φέτος.

Είμαι ένας από τους άπειρους εσωστρεφείς, κοινωνικά αμήχανους ανθρώπους, οι οποίοι πάνω στη σκηνή απελευθερώνονται και γίνονται το alter ego τους, που είναι συχνά το αντιδιαμετρικά αντίθετό τους. Η θεατρικότητα μάλλον έχει να κάνει με το γεγονός ότι από τριών χρονών χόρευα σε θέατρα. Οι ασκήσεις έκφρασης στον καθρέφτη, τα έντονα μακιγιάζ για τις παραστάσεις, τα κοστούμια, όλος αυτός ο παράλληλος κόσμος του θεάματος ήταν από πάντα σχεδόν αναπόσπαστο τμήμα της ζωής μου, οπότε αναπόφευκτα ξεπροβάλλει όλο και περισσότερο όσο γνωρίζω κι εγώ τον εαυτό μου.  Σίγουρα η δημιουργική διαδικασία αποτελεί έναν από τους πιο ουσιαστικούς τρόπους σύνδεσης και επικοινωνίας. Και η έκθεση της σκηνής είναι ένας εξίσου ειλικρινής τρόπος σύνδεσης. Για μένα αυτό είναι το ζητούμενο. Και είναι ο λόγος που προσπαθώ να δουλεύω με τον εαυτό μου, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, για να φτάνω όσο πιο κοντά στον αυθεντικό εαυτό μου, ώστε η επικοινωνία μέσω της τέχνης να έχει νόημα και να προστατεύεται από τις παροδικές αδυναμίες.

Είμαι ευγνώμων για τη συνεργασία μου με τον Φοίβο. Είναι ένας από τους πιο δημιουργικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, έχει άπειρο χιούμορ, τσαλακώνεται, στηρίζει τους νέους και αγαπάει ουσιαστικά την τέχνη. Χαίρομαι γιατί μέσα από τη συναναστροφή μου με τον Φοίβο βλέπω σε real time τη ζωή που θα ήθελα να έχω.

Η δική μου εμπειρία ζωής μού έχει δημιουργήσει την ανάγκη τα τραγούδια μου να συνδέονται με την αγάπη.

Οτιδήποτε είναι δημιουργικό έχει χρησιμότητα. Τα σόσιαλ μίντια μπορούν να είναι ένα πεδίο στο οποίο κανείς έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει μία πτυχή της αισθητικής του. Ειδικά στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα θεωρώ ότι είναι πολύτιμη προσθήκη ως προς το μήνυμα που θέλει να δώσει ο καλλιτέχνης. Η δική μου εμπειρία ζωής μου έχει δημιουργήσει την ανάγκη τα τραγούδια μου να συνδέονται με την αγάπη. Με ηρεμεί η ιδέα ότι κανείς μπορεί να βρει στήριγμα σε αυτά και να νιώσει την ανακούφιση που νιώθει κανείς όταν έρχεται σε επαφή με κάτι ειλικρινές. Έχω αυτή την ανάγκη γιατί έχω πάρει άπειρη αγάπη και θεωρώ χρέος μου να τη δίνω. Τα σόσιαλ μου προσπαθώ να τονίζουν αυτή μου την ιδεολογία. Γι’ αυτό επιδιώκω να ανεβάζω τους φίλους μου, τους ανθρώπους που αγαπώ και θαυμάζω και στιγμές που αισθάνομαι να έχουν αυτό το υπόβαθρο. Παγίδες υπάρχουν πάντα. Αισθητικά ή καλλιτεχνικά μιλώντας θεωρώ την πληθώρα των ερεθισμάτων ως δύσκολα διαχειρίσιμη. Οι καλλιτέχνες ήδη έχουν μία τάση να χαώνονται, πόσο μάλλον όταν οι προσλαμβάνουσές τους είναι αμέτρητες.

Το τελευταίο κλασικό είναι η φράση «έχω μία εικόνα». Το ίδιο είπα στον Φοίβο για το βίντεο που κάναμε στο τραγούδι «Δε με νοιάζει» για την Ταράτσα, το ίδιο είπα και στον Νίκο και στην Κωνσταντίνα για όλα τα κλιπς που έχουν ήδη βγει και εκείνα που έχουμε έτοιμα και θα βγουν σύντομα. Βλέπω συνέχεια εικόνες που συμπληρώνουν το Κοντά 30 εδώ και κάποιους μήνες. Έχει προκύψει αυτή η πτυχή της οπτικοποίησης για το 30 ως ανάγκη και ειλικρινά δεν την είχα προβλέψει. Γενικά, από το 30 και μετά, νομίζω το κλασικό χαρακτηριστικό μου είναι του «doer». Κάπως έχω την αίσθηση ότι πρέπει να γίνει ό,τι θελήσω, μάλλον λόγω αντίδρασης που μέχρι τα 27, είχα στη σίγαση τη δημιουργικότητά μου και πιέστηκα να κάνω όσα ήταν κοινωνικά απαιτούμενα. Οπότε τώρα αν «έχω μια εικόνα» επιστρατεύονται οι φίλοι μου και ξεκινάμε να δουλεύουμε.

Αγαπώ πολύ να πηγαίνω μόνη μου σε καφέ και να διαβάζω. Είναι ίσως και η μόνη δραστηριότητα που με κάνει να ρομαντικοποιώ τόσο τη ζωή. Απολαμβάνω να βλέπω τους ανθρώπους να συναντιούνται ή να περνάν απ’ έξω βιαστικοί. Απολαμβάνω τη βροχή ή τον ήλιο ή τη μυρωδιά του καφέ. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της μέρας, επιδιώκω πολύ συνειδητά να αποκόπτομαι από την πραγματικότητα όταν κυκλοφορώ, για αυτό δεν μπορώ να κάνω βήμα χωρίς τα ακουστικά μου και για αυτό λέω συχνά ότι τα τραγούδια τα γράφω με ένα πρίσμα «προς τα μέσα». Και συνεπώς θαυμάζω πολύ όταν βλέπω ανθρώπους που αβίαστα γράφουν κοιτώντας «προς τα έξω». Το χόμπι μου άρα θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι να αναβιώνω, ανά διαστήματα, έναν απ’ τους αγαπημένους μου στίχους της Νικολακοπούλου, απ’ το τραγούδι «Πάμε κάπου» που λέει «πάμε όπου θέλεις πάμε, θα σου λέω τι κοιτάμε».

Μέχρι τώρα το μεγαλύτερο όνειρό μου ήταν να μπορώ να βιοπορίζομαι από τη μουσική. Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια ζω το όνειρο αυτό, είμαι βαθιά ευγνώμων και προσπαθώ να εκτιμώ την κάθε μέρα που μου δίνει ένα τέτοιο δώρο. Το επόμενο όνειρο που έμοιαζε πολύ φανταχτερό ήταν να φτάνει η μουσική μου στον κόσμο. Θυμάμαι όταν ήμουν είκοσι, ίσως και λίγο μικρότερη, μου είχε πει ο Γιώργος Καζαντζής, ο οποίος ήταν ο πρώτος που «ανακάλυψε» την ύπαρξή μου καλλιτεχνικά, «πρέπει να τραγουδάς και να μπαίνεις στα σπίτια του κόσμου». Όταν το άκουσα αυτό έμοιαζε μακρινό και μία εξιδανικευμένη προοπτική της ζωής μου. Σήμερα, και κυρίως μέσω του Κοντά 30, έχω αρχίσει να παίρνω μηνύματα από ανθρώπους που συνδέουν εμπειρίες τους με τα τραγούδια μου.