ΚΥΡΙΑΚΗ
21
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, διαβάσαμε βιβλία, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Το φετινό Plissken Festival ήταν όλα όσα ονειρευόμασταν – και κάτι παραπάνω
@mr.crop
Ξέρω, έχουν περάσει αρκετές μέρες από το Plissken Fest – όμως, αν σκεφτεί κανείς, ότι ακόμα συζητάμε με την παρέα μου πόσο τέλεια περάσαμε την Παρασκευή εκείνη, νομίζω ότι δεν γινόταν να μην συμπεριληφθεί στα highlights της εβδομάδας μου. Το περίμενα πολύ καιρό το διήμερο αυτό – συγκεκριμένα από όταν ανακοινώθηκε το line up – και μπορεί να κατάφερα να πάω μόνο την πρώτη ημέρα στην Πειραιώς 260, όμως, έστω και έτσι όλες μου οι προσδοκίες εκπληρώθηκαν – ή μάλλον ξεπεράστηκαν. Αρχικά να πω ότι και την δεύτερη ημέρα το line up ήταν φοβερό – περιλάμβανε από Tommy Cash μέχρι Brutalismus 3000 και ΚΙ/ΚΙ – όμως τη δική μου καρδιά είχε κερδίσει το πρόγραμμα της πρώτης ημέρας, μετά από σοβαρή πλύση εγκεφάλου που είχα δεχθεί από φίλη μου (music geek και βετεράνος του Plissken), για τον King Krule. Για να καταλάβεις, όταν ο King Krule ανέβηκε στη σκηνή, σκέφτηκα ότι αποκλείεται αυτό το ντροπαλό ginger τυπάκι να κάνει τόσο χαμό στις εμφανίσεις του. Κι όμως, από τα πρώτα κιόλας τραγούδια τα είδα όλα. Οι κραυγές του, το headbanging στο κοινό, ο ακραίος σαξοφωνίστας του – hypeman, έκαναν αυτό το σετ ανέλπιστα συναρπαστικό.
Μετά το τρελό αυτό set, το Tunnel Stage ηταν μονόδρομος, αφού εκεί έπαιζαν οι Eris Drew x Octo Octa – αν εχεις δει σετ τους στο Boiler Room, ξερεις οτι η ενέργειά τους ειναι αλλού. Όπως είχα προβλέψει ήταν σχεδόν αδύνατο να σταματήσουμε τον χορό, πανω από 1 ώρα μετά, με το ζόρι τράβηξα έξω την παρέα μου για να μην χάσουμε τους Γάλλους Jersey στο Main Stage, οι οποίοι περιττό να πω ότι ήταν φοβεροί και επίσης δεν μας άφησαν να πάρουμε ανάσα. Το φινάλε της βραδιάς βέβαια δικαιωματικά άνηκε στον Hector Oaks, τον Ισπανό DJ και παραγωγό με έδρα το Βερολίνο, που έβαλε φωτιά στο Main Stage και μας έκανε να χορεύουμε μέχρι το πρωί. Η πρώτη ημέρα του Plissken ήταν με λίγα λόγια απόλυτη επιτυχία – γι’ αυτό και μιλάμε ακόμα για αυτό. Αν και ανυπομονούμε από τώρα για το ραντεβού μας το 2026, μέχρι τότε έχουμε και το τελευταίο Eden Party της σεζόν στο Ace Hotel, με την Avalon Emerson, την επόμενη Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου, από το απόγευμα μέχρι το βράδυ. Μην το χάσεις.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Την περασμένη άνοιξη ήταν σχεδόν αδύνατο να μην βρεθεί κανείς περικυκλωμένος από συζητήσεις για την τοξική αρρενωπότητα, τα social media και τον τρόπο που αυτά επηρεάζουν τα παιδιά. Μα γιατί οι συζητήσεις αυτές έμοιαζαν πιο έντονες από ποτέ; Ίσως επειδή τις πυροδότησε σε μεγάλο βαθμό η σειρά-φαινόμενο του Netflix, το Adolescence. Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις; Ο μικρός Owen Cooper, ο οποίος δίχως καμία προηγούμενη εμπειρία μπροστά στην κάμερα εμφανίστηκε με την άνεση οσκαρικού βετεράνου και γύρισε δύο επεισόδια μίας ώρας χωρίς να ακούγεται παραπάνω από ένα “cut” στο πλατό. Με αυτό τον τρόπο, κατάφερε να βρεθεί νικητής των Emmys πριν καν φτάσει στην ηλικία που μπορεί να παραγγείλει νόμιμα μια μπύρα!
Μα δεν είμαι εδώ απλά και μόνο για να επαινέσω την ερμηνεία του. Γράφω για να τονίσω τη σημασία του να δίνονται ευκαιρίες στα παιδιά της εργατικής τάξης. Ναι, η τέχνη απαιτεί τις θυσίες της αλλά το πρώτο «θύμα» είναι το πορτοφόλι. Ακούμε συνεχώς την φράση «όλοι μπορούν να πετύχουν», μα η αλήθεια είναι πως όταν έχει κανείς οικονομική στήριξη και διασυνδέσεις ξεκινάει με αβαντάζ. Η ιστορία του Owen Cooper, ενός παιδιού της εργατικής τάξης, που δεν είχε ούτε ο ίδιος ούτε η οικογένειά του σχέση με τον λαμπερό κόσμο του σινεμά, είναι πάντα μία γλυκιά υπενθύμιση πως το ταλέντο, ασχέτως background, βρίσκει τον δρόμο του προς την κορυφή και δίνει ελπίδα στον απλό καθημερινό άνθρωπο να ονειρεύεται δίχως περιορισμούς.
Δάφνη Τζώρτζη
Λίγο θερινό ακόμα! Αυτή ήταν η σκέψη μου μπαίνοντας για τελευταία φορά φέτος στο αγαπημένο μου σινεμά πριν κλείσει για τον χειμώνα. Ήθελα να κρατήσω λίγο ακόμα αυτή την ανεμελιά του θερινού, πριν μπει για τα καλά το φθινόπωρο. Και ποια καλύτερη αφορμή από το να δω τη νέα ταινία του Joachim Trier, τη «Συναισθηματική Αξία» («Sentimental Value»); Δεν ήμουν άγνωστη με τον Trier. Είχα ήδη δει το «Ο Χειρότερος Άνθρωπος στον Κόσμο» («The Worst Person in the World), και με είχε γοητεύσει ο τρόπος που γράφει χαρακτήρες: αληθινούς, ατελείς, γεμάτους αντιφάσεις, ανθρώπους που αναγνωρίζεις γύρω σου ή ακόμη και μέσα σου.
Η ιστορία ακολουθεί δύο αδελφές, τη Nora (Renate Reinsve) και την Agnes (Inga Ibsdotter Lilleaas) οι οποίες, μετά τον θάνατο της μητέρας τους, έρχονται ξανά αντιμέτωπες με τον πατέρα τους, έναν διάσημο αλλά απόντα σκηνοθέτη, τον Gustav (Stellan Skarsgård) ο οποίος θέλει να επιστρέψει στον κινηματογράφο με ένα νέο σενάριο εμπνευσμένο από την ίδια του την οικογενειακή ιστορία. Το σχέδιό του είναι να γυρίσει την ταινία στο παλιό τους σπίτι και να βάλει τη Nora πρωταγωνίστρια, κάτι που την φέρνει σε οδυνηρή σύγκρουση με το παρελθόν και με τον ίδιο. Αυτό που θα κρατήσω από αυτή τη ταινία είναι η «δυναμική» ανάμεσα στις δύο αδερφές και τον τρόπο που ο Joachim Trier αποτυπώνει με λεπτότητα τις αντιθέσεις τους. Η Nora, παρόλο που έχει καριέρα και εμπειρία, όταν ο Gustav της προτείνει να πρωταγωνιστήσει στην ταινία του, η άρνησή της δεν μοιάζει ούτε επαγγελματική αλλά ούτε εγωιστική. Είναι ένας φόβος βαθύτερος. Φόβος ότι θα ξανανοίξουν παλιά τραύματα, ότι το σενάριο θα την αναγκάσει να αναμετρηθεί με μνήμες που δεν έχει ακόμη συμφιλιώσει. Από την άλλη, η Agnes (πιο σταθερή, πιο «προσγειωμένη») διατηρεί μια στάση που μοιάζει ασφαλής, αλλά δεν παύει να είναι εύθραυστη. Κρατάει μέσα της την επιθυμία για γεφύρωση των αποστάσεων, αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται την απόσταση για να προστατευθεί. Θεωρώ πραγματικά πρωτότυπο και σπάνιο τον τρόπο με τον οποίο ο Trier σκιαγραφεί χαρακτήρες: χωρίς έμφαση στο δράμα, με μικρές κινήσεις, σιωπές και βλέμματα που λένε περισσότερα από χίλιες λέξεις.
Όπως εγώ ζητούσα ένα «λίγο ακόμα», έτσι και οι ήρωες ζητούσαν λίγο ακόμη χρόνο για επανασύνδεση, για κατανόηση, για αγάπη. Και ίσως αυτό να είναι η μεγαλύτερη «συναισθηματική αξία» της ταινίας. Να σε αφήνει με την αίσθηση πως, ακόμη κι αν όλα τελειώνουν, πάντα υπάρχει χώρος για ένα λίγο ακόμα.
Κάτια Τριανταφύλλου
Την Πέμπτη βρέθηκα στη Μονή Λαζαριστών για να παρακολουθήσω μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση, το «Όλα τα παιδιά του Θεού έχουν φτερά». Ένα έργο που γεννήθηκε μέσα από τη συνεργασία του ΚΘΒΕ με το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών Θεσσαλονίκης και τους Δήμους Θερμαϊκού και Καλαμαριάς. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, κατάλαβα πως πρόκειται για μια παράσταση που ξεκινά από τη διαφορετικότητα για να μιλήσει τελικά για όλα εκείνα που μας ενώνουν. Η Άννη Τσολακίδου σκηνοθέτησε και διασκεύασε το γνωστό έργο του Ευγένιου Ο’ Νηλ, αξιοποιώντας με μαεστρία τη σύγχρονη γλώσσα για να μεταφέρει το αρχικό του νόημα.
Το έργο μάς μεταφέρει σε μια εποχή όπου ο φυλετικός ρατσισμός ήταν καθημερινό φαινόμενο στην Αμερική. Η σχέση του Τζιμ και της Έλλα – εκείνος μαύρος άνδρας, εκείνη λευκή γυναίκα– ήταν από την αρχή απαγορευμένη. Οι λοξές ματιές, οι ψίθυροι και οι εντάσεις ήταν ο τρόπος με τον οποίο η κοινωνία έδειχνε την αποδοκιμασία της, η οποία είχε φυσικά ρατσιστικό υπόβαθρο. Ένα από τα στοιχεία της παράστασης που τράβηξε αμέσως την προσοχή μου ήταν οι δύο παιδικές χορωδίες που πλαισίωναν στο βάθος, από αριστερά και δεξιά, τη σκηνή και δημιουργούσαν έναν ζωντανό διάλογο αντιθέσεων με τους ενήλικες ηθοποιούς. Η μουσική και τα κοστούμια λειτουργούσαν ως «γέφυρες», που παρέπεμπαν με φυσικότητα στη δεκαετία στην οποία διαδραματίζεται το έργο και αναδείκνυαν με ακρίβεια την ατμόσφαιρα και το πνεύμα της εποχής.
Τελικά η παράσταση κατάφερε να με παρασύρει. Φεύγοντας, άρχισα να σκέφτομαι αν τα όσα βίωσε το ζευγάρι ανήκουν αποκλειστικά σε μια εποχή που παρήλθε ή αν παρόμοια φαινόμενα συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα, ίσως με πιο έμμεση μορφή. Μπήκαμε σε μια διαδικασία να προβληματιστούμε και για το σήμερα – και πιστεύω πως αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία.
Γιώτα Ευθυμούδη Μηνούδη
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Σίγουρα ακούσατε για το Together for Palestine, τη μεγάλη συναυλία στο Wembley που επιμελήθηκε ο Brian Eno και τελικά μάζεψε 1,5 εκατομμύρια λίρες για παλαιστινιακές οργανώσεις, που προσπαθούν να σώσουν ο,τι σώζεται στην διαλυμένη Γάζα. Ίσως ακούσατε και ότι οι Massive Attack – οι οποίοι εδώ και πολλά χρόνια έχουν δηλώσει ξανά και ξανά ότι δεν θα παίξουν ποτέ στο Ισραήλ όσο αποτελεί κράτος απαρτχάιντ – ζήτησαν από τη δισκογραφική τους να αποσύρει τη μουσική τους από το Spotify, οταν έγινε γνωστό ότι ο CEO της πλατφόρμας έκανε σοβαρές επενδύσεις σε μία εταιρία που παράγει πολεμικό εξοπλισμό. Σε αυτές τις κινήσεις έρχεται να προστεθεί τώρα η καμπάνια No Music for Genocide, την οποία προς το παρόν έχουν υπογράψει 400+ καλλιτέχνες, ανάμεσα στους οποίους βλέπουμε αγαπημένα ονόματα όπως οι Fontaines DC, οι Kneecap, οι Amyl and the Sniffers, η Arca. Όπως στην αντίστοιχη καμπάνια που υπέγραψαν μεγάλες προσωπικότητες του κινηματογράφου, έτσι και εδώ, οι δημιουργοί αρνούνται να προσφέρουν το έργο τους σε ένα κράτος απαρτχάιντ, το οποίο διαπράττει γενοκτονία.
Διάβασα κάτι σχόλια, όπως, “ε και; Τι θα αλλάξει;”. Σίγουρα δεν θα σταματήσει ο στρατός του Ισραήλ να επιτίθεται στους Παλαιστίνιους, ούτε θα ανατρέψει αυτή η κίνηση τα τεράστια συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την καταστροφή της Γάζας – και πίσω από κάθε πόλεμο, βασικά. Όμως, την στιγμή που οι κυβερνήσεις κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια και η σιωπή είναι συνενοχή, ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί, έστω σαν ένδειξη διαμαρτυρίας. Και δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε κανέναν να ισχυριστεί πως όλοι εμείς, οι λαοί του κόσμου έχουμε συναινέσει στην γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού – ότι συμφωνούμε με την εμπλοκή (και της Ελλάδας) στον πόλεμο, στη συνεργασία με το Ισραήλ. Τη στιγμή που ο πόλεμος βαθαίνει, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να χρησιμοποιήσουμε τη φωνή μας, ο καθένας όπως μπορεί, στον δικό του χώρο. Οι μουσικοί με το έργο τους, εμείς με τη φωνή μας και όλοι μαζί στον δρόμο.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Απόγευμα Τετάρτης, και είδαμε ότι υπάρχει παράσταση που θα ανεβάσει έργο του Ντοστογιέφσκι στο θέατρο Ημέρας. Μετά από μία μάχη για την αναζήτηση θέσεων πάρκινγκ, καταφθάσαμε στο θέατρο, του οποίου το καφέ και η μικρή αίθουσα δημιουργούσε ένα φιλικό κλίμα.
Εκεί παρακολουθήσαμε την παράσταση βασισμένη στον «Κροκόδειλο», μία από τις μικρές νουβέλες του Ντοστογιέφσκι. Ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του ρώσου συγγραφέα, ο αριθμός φορών που έχει ανεβεί στην Ελλάδα είναι μετρημένος. Η πλοκή, αν και παράδοξη, αποτελεί μία καλή αφηγηματική αφορμή: ο Ιβάν Ματβιέιτς, η σύζυγος του και οι δύο αφηγητές επισκέπτονται έναν κροκόδειλο που εκθέτει ένας γερμανός, και ο κροκόδειλος καταπίνει τον Ιβάν. Ο Ντοστογιέφσκι στήνει μία αλληγορική σάτιρα για τη Ρωσία του τσάρου, με όλους να αναζητούν τρόπους να εκμεταλλευτούν το γεγονός, αντί να προσπαθήσουν να σώσουν αυτόν τον άνθρωπο.
Κάτι που μου τράβηξε την προσοχή είναι πόσο επίκαιρο είναι το έργο για την κοινωνία του τώρα, κι ας είναι γραμμένο τόσο παλιά. Το ανέβασμα στο θέατρο Ημέρας τόνισε αυτή την επικαιρότητα. Οι ηθοποιοί έφεραν τον αναχρονισμό στη σκηνή, εμφανιζόμενοι στο φινάλε με κινητά και selfie sticks, διαβάζοντας αποκόμματα εφημερίδων που σχολίαζαν το συμβάν του κροκόδειλου. Η κριτική στον καπιταλισμό είναι σαφής, με το γερμανό ιδιοκτήτη να αναζητά το μέγιστο οικονομικό κέρδος, αλλά κι όλη την κοινωνία, της οποίας η πρώτη σκέψη είναι πώς θα ωφεληθεί η βιομηχανία από αυτή την κατάσταση, και πώς θα οδηγηθούνε στην πολυπόθητη πρόοδο. Τα μέσα ενημέρωσης, μέσω της κάλυψης τους και των υποτιθέμενων ηθικών ανησυχιών τους, εμπορευματοποίησαν κι αυτά το συμβάν. Ο ίδιος ο Ιβάν αποδέχεται με ενθουσιασμό το ρόλο του «άνθρωπου- κροκόδειλου», καθώς μόνο έτσι βρίσκει ακροατήριο για τις ιδέες του σε ένα σύστημα για το οποίο αποτελεί μόνο ένα προϊόν. Στον Ιβάν μου φάνηκε ότι κρυβόταν και μία κριτική για το ρόλο του καλλιτέχνη σε μία κοινωνία που το μόνο που έχει σημασία είναι το κέρδος.
Εντύπωση μου έκανε η ευρηματικότητα στη σκηνοθεσία της παράστασης, με δύο ηθοποιούς να παίζουν το ρόλο του γερμανού και αντίστοιχα δύο στο ρόλο του αφηγητή. Η έντονη κινησιολογία μετέτρεψε το διήγημα του Ντοστογιέφσκι σε ζωντανή εικόνα. Συνολικά, πρόκειται για μία παράσταση που τίμησε το κείμενο, χωρίς να περιοριστεί σε μία μουσειακή ανάγνωση αλλά αντίθετα δείχνοντας πόσο διαχρονική είναι αυτή η σάτιρα.
Ερμιόνη Τσακιράκη
