Η Ήμερη του Φ. Ντοστογιέφσκι στο Θέατρο Σφενδόνη
Η αριστουργηματική νουβέλα του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, “Η Ήμερη”, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Δανάης Καρούμπη και της Ανθής Κολέση στο Θέατρο Σφενδόνη, με πρωτότυπη μουσική του The Boy.

Την αριστουργηματική νουβέλα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Η Ήμερη (1876), σε μετάφραση του Λευτέρη Βογιατζή, θα παρουσιάσουν για έξι μοναδικές παραστάσεις, αρχίζοντας από Δευτέρα 27 Οκτωβρίου στο Θέατρο Σφενδόνη, η Δανάη Καρούμπη και η Ανθή Κολέση.
Μια ομάδα νέων ηθοποιών ζωντανεύει επί σκηνής το έργο του σπουδαίου Ρώσου λογοτέχνη. Την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο The Boy.
Ένας άνδρας σε απόγνωση επιχειρεί, μέσα από έναν καταιγιστικό μονόλογο σε πρώτο πρόσωπο, να ξετυλίξει το κουβάρι των αναμνήσεών του. Η γυναίκα του έχει μόλις θέσει τέλος στη ζωή της. Στο μυαλό του σαραντάχρονου ήρωα οι σκέψεις εναλλάσσονται με πυρετώδη ρυθμό, ενώ ένα βασανιστικό ερώτημα τον στοιχειώνει: «Γιατί;».
Η λογική συγχέεται με το συναίσθημα και εκείνος πασχίζει να κατανοήσει τι δεν λειτούργησε στο αρχικό σχέδιό του: παντρεύτηκε μια δεκαεξάχρονη κοπέλα, απλή, ήρεμη και ευγενική, με σκοπό να τη μεταμορφώσει στην ιδανική σύζυγο, σύντροφο της ζωής του. Ωστόσο, σύντομα το σχέδιο καταρρέει και ο γάμος οδηγείται στη διάλυση. Όταν πλέον είναι αργά, ο άνδρας αναρωτιέται:
«Δύο τη νύχτα. Τα μποτινάκια της εκεί, πλάι στο κρεβάτι, λες και την περιμένουν… Όχι, σοβαρά, αύριο όταν την πάρουν, τι θ’ απογίνω;».

Με την παράστασή μας επιχειρούμε να προσεγγίσουμε τα ερωτήματα που γεννά η αυτοκτονία αυτής της γυναίκας. Στόχος μας είναι να δοθεί χώρος στην ιστορία και τα γεγονότα να αναδυθούν χωρίς την απαίτηση μιας οριστικής εξήγησης ή απάντησης. Ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι άλλωστε γράφει ένα έργο για την αυτοκτονία – φαινόμενο συχνό και αυξανόμενο εκείνη την εποχή στη Ρωσία – όχι για να την ερμηνεύσει, αλλά για να την αγγίξει.
— Κλείσε το παράθυρο.
— Γιατί;
— Θα κρυώσεις. Μ’ αγαπάς;
— Τί είναι αυτή η σκέψη;
— Μόνο πέντε λεπτά.
— Δηλαδή ένα κουταλάκι του γλυκού;
— Κλείσε το παράθυρο. Πού ήμουν όλο το χειμώνα;
— Ήμουν μαζί με την ψυχή μου εγώ;
— Μα είμαστε κιόλας στα μισά του Απρίλη!
— Το ακούτε;
— Όχι, σοβαρά, κλείσε το παράθυρο. Μ’ αγαπάς;
— Να περιμένουμε να ξημερώσει η μέρα;
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ


- Αθήνα