ΤΡΙΤΗ
12
ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Ο Πορτοκάλογλου στο τραγούδι «Τα καράβια μου καίω» – σχεδόν – φωνάζει τον στίχο «τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα». Μεγαλώνοντας, μάλλον έχω ακούσει εκατοντάδες φορές αυτό το τραγούδι να παίζει στο παλιό αμάξι του μπαμπά μου. Πάντα όμως αυτός ο στίχος μου έσφιγγε κάπως την ψυχή – όσο μικρή και να ήμουν. Μοιάζει σαν ο καλλιτέχνης, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού μιλάει σε κάποιον, για μισή γραμμή λέξεων να απευθύνεται στον εαυτό του, όσο χαζεύει τα χέρια που πάλλονται στην αρένα.
Οι καλοκαιρινές συναυλίες είναι κάτι σαν το μέλλον· ανεξήγητα ελπιδοφόρες, φωτεινές και πάντα, μα πάντα, νοσταλγικές. Τελικά, ίσως να μοιάζουν πιο πολύ με το παρελθόν όσο το σκέφτομαι. Με ό,τι και να μοιάζουν, γεμίζουν τα καλοκαίρια όλων μας. Ανεξαρτήτως είδους, genre, καλλιτέχνη ή γλώσσας. Ανεξαρτήτως ηλικίας, κάθε καλοκαίρι γινόμαστε, ένας προς ένας, τα παιδιά στην κερκίδα. Γινόμαστε η μόνη μας ελπίδα.
Έτσι, ζήτησα από μερικούς συναδέλφους και συναδέλφισσες να μου μιλήσουν για τις κερκίδες που εκείνοι βρέθηκαν φέτος. Για το πώς ζουν τα καλοκαίρια τους σε γήπεδα, στάδια και κονσέρτα. Για τις αγαπημένες τους συναυλίες του καλοκαιριού. Μπας και, με κάποιο τρόπο, τις ξαναζήσουμε και ο ήλιος δεν δύσει για λίγο ακόμα.
Τι συναυλιακό καλοκαίρι ήταν αυτό! Κάθε χρόνο νομίζω ότι είδαμε το πιο γεμάτο πρόγραμμα και κάθε επόμενο καλοκαίρι με διαψεύδει. Φέτος, έτυχε, οι συναυλίες του καλοκαιριού – εκτός από πάρα πολλές – να είναι και πολύ ενδιαφέρουσες, με τα καθιερωμένα πλέον μουσικά φεστιβάλ της χώρας να δίνουν το καλύτερο τους εαυτό στα line up. Αυτό, όσο και να πόνεσε την τσέπη μας – κάποτε μαζεύαμε λεφτά για διακοπές, τώρα για συναυλίες – τόσο περισσότερο γέμισε την ψυχή μας με αξέχαστες εμπειρίες, που έδωσαν νόημα στο καλοκαίρι αυτό. Γιατί, για εμένα, αν κάτι δίνει νόημα στη ζωή είναι η μουσική και αν κάτι κάνει το καλοκαίρι στην Αθήνα να αξίζει, είναι οι συναυλίες.
Κάποτε μαζεύαμε λεφτά για διακοπές, τώρα μαζεύουμε για συναυλίες.
Οι συναυλίες εκείνες που σου θυμίζουν τη δύναμη της μουσικής να (συγ)κινεί, τη στιγμή που ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης δίνει τη ψυχή του πάνω στη σκηνή, για να συνδεθεί μαζί σου και με κάθε έναν στο κοινό. Τέτοιες συναυλίες, που εγώ ξεχώρισα από το φετινό καλοκαίρι – και με δυσκολία θα επιλέξω για να μην ξεπεράσω ακόμα περισσότερο τον χώρο που τόσο φιλόξενα μάς έδωσε η Μαρία στο θέμα αυτό – είναι σίγουρα η εμφάνιση των Fontaines DC και της Kylie Minogue στο φετινό Release Athens, το double bill Kneecap – Cypress Hill στο επετειακό Rockwave, η Arca στο Φεστιβάλ Αθηνών, το αφιέρωμα για τον Μίκη στο Καλλιμάρμαρο. Οι Fontaine’s DC μου θύμισαν ότι υπάρχουν ακόμα “μεγάλες” μπάντες εκεί έξω, η Kylie Minogue ήταν ένα παιδικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα και με γύρισε στην εποχή που μανιωδώς ανακάλυπτα τα pop essentials, οι Kneecap με τη στάση (και τις ρίμες) τους με γέμισαν ελπίδα, η Arca ήταν μια σπάνια και πολύ ευχάριστη έκπληξη, πέρα από τα τετριμμένα, για το ελληνικό συναυλιακό τοπίο και οι μελωδίες του Μίκη ήταν η απόλυτη έμπνευση για τους αγώνες που συνεχίζονται.
[relart 2]
Το καλοκαίρι ΕΙΝΑΙ οι συναυλίες. Και δεν έχει πάντα να κάνει με το ποιος είναι πάνω στη σκηνή — πόσο μεγάλο «όνομα» είναι, αν έρχεται από το εξωτερικό και θεωρείται μπιγκ θινγκ η εμφάνισή του στην Ελλάδα. Αυτό που μετράει για μένα είναι το πώς σε έκανε να νιώσεις. Πώς ήρθε και σε βρήκε ο χ ψυχισμός του καλλιτέχνη, η χ στιγμή, ο χ χώρος, τα χ άτομα που ήσουν μαζί – ή και που δεν ήσουν, γιατί προτίμησες να το ζήσεις μόνος. Αυτές είναι οι στιγμές που μένουν. Αυτές που φωλιάζουν κάπου μέσα σου σαν κάτι που πάγωσε στον χρόνο. Κι όταν θα το έχεις ανάγκη, θα βρίσκεται πάντα εκεί. Σε αυτές τις γραμμές, λοιπόν, κρατάω 3 συναυλίες από το φετινό καλοκαίρι του ’25.
Το καλοκαίρι ΕΙΝΑΙ οι συναυλίες.
4 Ιουνίου – Θέατρο Βράχων. Ο Μίλτος Πασχαλίδης γιορτάζει 30 χρόνια μουσικής πορείας, κι εγώ δεν γινόταν να λείπω. Μια μεγάλη γιορτή, γεμάτη «δικούς του ανθρώπους». Βουρκώνω στη θέα του πορτοκαλί που έχει βάψει τον ουρανό πάνω από τα κεφάλια μας. Βουρκώνω και κοιτώντας τη Μαρία (aka Βαλτζάκη που κάνει αυτό εδώ το αφιέρωμα), η οποία το ζει με όλη της την καρδιά. Μαζί το ζούμε δηλαδή, και η μία συμπληρώνει την άλλη. Μπορείτε να μας δείτε παρέα για να καταλάβετε πώς ζουν μια συναυλία ένας εξωστρεφής που ουρλιάζει τους στίχους με την ψυχή του και ένας εσωστρεφής που ρουφάει εικόνες και συναισθήματα με τα μάτια. Αλλά βγάζουν τη βραδιά χέρι-χέρι. Μην με ρωτάτε πώς χώρεσαν 30 χρόνια σε 3 ώρες. Χώρεσαν. Και μαζί τους χώρεσαν συναισθήματα, ιστορίες, κλάματα, αγκαλιές, βίντεο, ζευγαράκια που φιλιούνται ανάμεσα στα φώτα από τους φακούς των κινητών. «Ανοίγω τα χέρια μου που όλο τον κόσμο χώρεσαν και τώρα πια χωράνε μόνο εσένα» / Πάντα θα με συγκινεί λίγο παραπάνω αυτός ο στίχος – ειδικά όταν τον φωνάζουν χιλιάδες στόματα ένα βράδυ σαν αυτό, που θα μάς ενώνει για πάντα.
@monopoligr ο @miltosofficial γιόρταζε 30 χρόνια και εμείς τραγουδήσαμε τα όνειρα μας – ήρθε καλοκαίρι καλέ! ✨🖤#monopoligr #mpesfy #fyp #synaulia #miltospasxalidis #miltos #συναυλία #καλοκαιρι #θεατροβραχων ♬ original sound – monopoligr
15 Ιουλίου – Λυκαβηττός. Και πώς πάμε τώρα από τον Πασχαλίδη στους Erreway; Κι όμως, πάμε. Γιατί ήταν το καλοκαίρι που συνέβη κι αυτό. Ένα βράδυ στον Λυκαβηττό, 5.000 ενήλικες έγιναν ξανά 5.000 παιδιά. Αυτός είναι ο τίτλος. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο που να το περιγράφει καλύτερα. Οι Erreway θα έχουν για πάντα μια θέση στην καρδιά κάποιων από εμάς. Ήταν η αγαπημένη μπάντα των παιδικών μας χρόνων, τα πρώτα μας αθώα crushes, οι στραβοκομμένες αφίσες από περιοδικά, κολλημένες με ζήλο στον τοίχο του παιδικού μας δωματίου. Είμαστε πλέον 30, αλλά τι σημασία έχει; Οι στίχοι είναι ακόμη χαραγμένοι στο μυαλό μας και τους φωνάξαμε μια καλοκαιρινή βραδιά στον Λυκαβηττό, παρέα με άλλους τριαντάρηδες που πάντα θα μάς ενώνει το ίδιο πράγμα: οι αναμνήσεις. Feli, Cami, Benja και Lu (έστω και μέσα από βίντεο) – σας ευχαριστούμε που μας κάνατε να νιώσουμε ξανά όπως τότε: παιδιά χαρούμενα, ελεύθερα και ανυπότακτα.
@monopoligr healing your inner child activities @ErreWayTour 💛❤️ @ErrewayGreece🚸🇬🇷 #monopoligr #mpesfy #erreway #errewaytour #rebeldeway #athens #greece ♬ original sound – Luis Felipe Villanue
25 Ιουνίου – Πλατεία Νερού. Και να μην κλείσω με Μαρίνα Σάττι; Δεν γίνεται. Βρέθηκα στην Πλατεία Νερού για το πρώτο μεγάλο live του POP TOUR. Και αυτό που παρουσίασε η Σάττι ήταν ό,τι πιο μεγάλο, φιλόδοξο και δουλεμένο έχει κάνει μέχρι σήμερα. Μπροστά σε 15.000 ανθρώπους — ναι, καλά διαβάζεις, δεκαπέντε χιλιάδες — μας κράτησε σε μια μουσική δίνη από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Από τις «Κούπες» και τη «Μάντισσα» μέχρι το «YENNA», το «POP» και το πρόσφατο «POP TOO», ήταν όλα εκεί. Η συναυλία δεν ήταν απλώς live — ήταν performance. Πολυεπίπεδο, πολυσύνθετο, μουσικοχορευτικό, με visuals, με ενέργεια, με μετάβαση από το τότε στο τώρα. Trap, reggaeton, ζουρνάδες, πολυφωνίες, παράδοση και σήμερα σε τέλεια ισορροπία. Γιατί αυτή είναι η Μαρίνα. Ένα μωσαϊκό από διαφορετικά σύμπαντα που τελικά κουμπώνουν αρμονικά. Και έτσι είναι και το κοινό της: πολύχρωμο, ετερόκλητο, αλλά ενωμένο. Όλοι βρίσκουν χώρο. Όλοι νιώθουν κάτι. Και αυτό το κάτι είναι που θα θυμάμαι από τις συναυλίες του καλοκαιριού. Το πώς για λίγο… ξέχασες ποιος είσαι. Και απλώς ήσουν.
Αναφέρομαι στην τελευταία συναυλία του Ozzy Osbourne και την επανένωσή του με τους Black Sabbath, ένα γεγονός που συγκλόνισε τον κόσμο της metal μουσικής και προκάλεσε παγκόσμιο ενδιαφέρον. Δεν ήταν μόνο η ίδια η συναυλία που συγκίνησε, αλλά και οι συναισθηματικές και συμβολικές της διαστάσεις, αφού επρόκειτο για τον αποχαιρετισμό του «πατέρα» της heavy metal. Το διαδίκτυο λειτούργησε ως μια γέφυρα που ενώνει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να εκφραστούμε και να μοιραστούμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας με τρόπους που πριν από μερικές δεκαετίες ήταν αδιανόητοι.
Δεν θα ήταν η μουσική η ίδια χωρίς τον Ozzy Osbourne.
Μπορεί να μην είχα την άμεση εμπειρία, να μην βρέθηκα εκεί, να μην ένιωσα την ατμόσφαιρα της ζωντανής συναυλίας, την ενέργεια που μεταφέρεται από τη σκηνή στο κοινό ή την ποιότητα του ήχου που περιβάλλει το σώμα και το πνεύμα. Αυτά είναι πράγματα που κανένα βίντεο ή live stream δεν μπορεί να αναπαραγάγει πλήρως. Όμως… Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και τα μουσικά sites αφιέρωσαν άρθρα και αφιερώματα στη συναυλία, τονίζοντας τη σημασία της ως «η τελευταία υπόκλιση» ενός θρύλου της ροκ. Έγινε λόγος για τη συγκινητική διάσταση της παράστασης, που συνέπεσε με την αίσθηση πως ο Ozzy ήταν έτοιμος να κλείσει έναν ολόκληρο κύκλο ζωής και καριέρας. Η συναυλία χαρακτηρίστηκε ως ένα «αποχαιρετιστήριο δώρο» στους θαυμαστές του.
Για μένα, το διαδίκτυο είχε έναν δυνατό συναισθηματικό αντίκτυπο. Μέσα από τις δηλώσεις, τα σχόλια και τις αναρτήσεις άλλων, ένιωσα μια αίσθηση συλλογικής εμπειρίας σαν να ήμουν κι εγώ εκεί. Νιώθω ότι είναι σημαντικό, εμείς που ανήκουμε στη νεότερη γενιά, να δούμε καθαρά την κληρονομιά και την ιστορία ενός καλλιτέχνη που αγαπήθηκε τόσο. Είναι μεγάλη τιμή να του πούμε το αντίο που του αξίζει.
«Ήμουν εκεί στην αρχή. Είμαι χαρούμενος που είμαι εδώ και στο τέλος.»
Δεν θα ήταν η μουσική η ίδια χωρίς τον Ozzy Osbourne. Δεν υπάρχει άλλος τόσο σεβαστός στον κόσμο του metal. Χωρίς τους Black Sabbath, δεν θα υπήρχαν οι Metallica. Ακούγοντας τον Scott Ian από τους Anthrax να λέει: «Είμαστε εδώ για να πούμε ευχαριστώ» συνειδητοποίησα πως η μουσική των Black Sabbath ήταν καταφύγιο για πολλούς εφήβους, σε πολλές γενιές. Πως κατάφερε να επηρεάσει και να εμπνεύσει μουσικούς όλων των εποχών και όλων των ειδών…
Μέσα από τις φωτογραφίες, τα βίντεο, τις προσπάθειές μου να κατανοήσω τις αντιδράσεις των θαυμαστών, γεννήθηκε μια βαθιά αίσθηση συλλογικότητας. Το διαδίκτυο έγινε το μέσο μετάδοσης του συναισθήματος που βιώθηκε εκείνη τη βραδιά. Είδα κι εγώ την συγκλονιστική παρουσία του Ozzy στη σκηνή, παρά την εμφανή αδυναμία του σώματός του. Οι εικόνες του να παλεύει με το βάρος της ηλικίας και των προβλημάτων υγείας, ενώ παρέμενε πιστός στη μουσική του κληρονομιά, ήταν συγκλονιστικές. Η τρελή λάμψη στα μάτια του, το πάθος του…
«Δεν έχετε ιδέα πώς νιώθω. Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.»
«Ας αρχίσει η τρέλα! Είναι τόσο ωραίο να βρίσκομαι εδώ και 40.000 άνθρωποι να φωνάζουν το όνομά μου…»
Αυτές οι στιγμές με συγκίνησαν βαθιά και μου προκάλεσαν ανατριχίλα για τη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος. Για μέρες, οι θαυμαστές του από όλο τον κόσμο μοιράζονταν αποσπάσματα από τραγούδια όπως το Crazy Train και το Mama, I’m Coming Home, που άφησαν το αποτύπωμά τους στην ιστορία της ροκ μουσικής. Ανεξάρτητα από το αν κάποιος ήταν εκεί ή όχι, η τελευταία συναυλία του Ozzy Osbourne σηματοδότησε το τέλος ενός κεφαλαίου στην ιστορία της μουσικής. Οι αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα και τα δημοσιεύματα αντανακλούν τη βαθιά κληρονομιά του και την άνευ όρων αγάπη των θαυμαστών του.Αυτή η τελευταία συναυλία δεν ήταν απλώς μια μουσική παράσταση, ήταν η υπόκλιση ενός θρύλου στο τέλος μιας ζωής γεμάτης μουσική και πάθος. Καθισμένος στον μαύρο του θρόνο, διακοσμημένο με κρανία, ο Πρίγκιπας του Σκότους είπε το απόλυτο αντίο.
Αντίο, Ozzy.
Από συναυλιακής άποψης, το φετινό καλοκαίρι ήταν γεμάτο! Κι ενώ είδα πολλούς καλλιτέχνες για πρώτη φορά ζωντανά (Prodigy, Green Day, Aurora, LondonGrammar, Beth Gibbons), η καλύτερη συναυλία του φετινού καλοκαιριού για μένα ήταν ενός συγκροτήματος που είχα ξαναδεί: των Fontaines DC. Είχαν ανοίξει τον Nick Cave στο Release Athens 2022 και τότε μου ήταν άγνωστοι, αν και είχαν κιόλας βγάλει τα τρία πρώτα τους άλμπουμ. Από εκείνο το βράδυ με θάμπωσαν κι έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής που ακούω. Στο φετινό Release Athens ήταν για πρώτη φορά το μεγάλο όνομα – βασικά μετά το νέο άλμπουμ τους, το “Romance” έχουν δικαίως σκαρφαλώσει στην κορυφή. Ανυπομονούσα μήνες γι’ αυτό το live και ανταμείφθηκα άπειρα! Βρισκόμουν αρκετά μπροστά, γεγονός που ενισχύει σίγουρα την εμπειρία αλλά, και πέραν αυτού, έπαιξαν για μιάμιση ώρα ένα setlist που είχε όλα όσα λατρεύουμε. Ζωντανά είναι εξαιρετικοί και παρόλο που, μετά και το “Starburster”, που το φυλούσαν για το τέλος, έφυγα πιο αφυδατωμένη από κάθε άλλη φορά, εξακολουθούσα να θέλω κι άλλο. Και σίγουρα την θεωρώ την καλύτερη συναυλία του καλοκαιριού και λόγω όλου του line–up. Είχαμε τους Shame να τα δίνουν όλα παρά το λιοπύρι και, μετά Boy Harsher, που παρόλο που ένα σκοτεινό υπόγειο θα τους ταίριαζε περισσότερο, δεν πτοήθηκαν από το φως της ημέρας και κατάφεραν να μας βάλουν μέσα στον σκοτεινό, ηλεκτρονικό ήχο τους.
Οι καλοκαιρινές συναυλίες είναι η διαφυγή μου από τα winter blues.
Όσοι με ξέρουν καλά, γνωρίζουν πως δεν νοείται καλοκαίρι που δεν θα πάω έστω σε μια συναυλία. Πράγματι, η έννοια του καλοκαιριού, πέρα από μπάνια, παγωτά και διακοπές, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη στο κεφάλι μου με τις συναυλίες. Όχι ότι τον χειμώνα δεν γίνονται αρκετές -μπορεί κιόλας να δεις πιο indie καλλιτέχνες σε οικογενειακό κλίμα. Όμως, το συναίσθημα του να βρεθείς σ’έναν μεγάλο συναυλιακό χώρο, να βρεις την παρέα σου μέσα στο πλήθος, να περιμένετε καρτερικά το μεγάλο όνομα όσο ανακαλύπτετε νέες μπάντες και μετά να γίνετε ένα μ’ ένα μεγάλο κοινό που έχει το ίδιο πάθος μ’ εσάς…αυτό το συναίσθημα δεν το αλλάζω! Μου αρέσει όμως που το καρτερώ. Κάθε χειμώνα, απλά ανυπομονώ για εκείνες τις μέρες που θα ανακοινωθούν μια-μια οι καλοκαιρινές συναυλίες. Είναι η διαφυγή μου από τα winter blues…
Ακούγοντας τη σιωπή… – Σπύρος Κακουριώτης
Φωτογραφία: Θωμάς Δασκαλάκης
Οι συναυλίες που παρακολουθώ ανήκουν στο πεδίο της κλασικής μουσικής κι αυτό σημαίνει ότι συνήθως διεξάγονται σε κλειστές αίθουσες συναυλιών με καλή ακουστική. Οι καλοκαιρινές συναυλίες, που τις τελευταίες δεκαετίες έχουν πληθύνει, σπάζοντας το μονοπώλιο του Ηρωδείου, όπου, κατά παράδοση, φιλοξενούνταν οι μεγάλες ορχήστρες του Φεστιβάλ Αθηνών, έχουν διαφορετικές προϋποθέσεις ακρόασης. Οι μουσικοί είναι αυτοί που «εισβάλλουν» στον ανοιχτό χώρο και πρέπει να προσαρμοστούν στα δεδομένα του, να διαχειριστούν το απρόοπτο και να αντιμετωπίσουνέναν άλλο, φυσικό ήχο, που τους ανταγωνίζεται. Είναι η περίπτωση της φετινής συναυλίας της Καμεράτας στο θέατρο της Αρχαίας Μεσσήνης, με τη «Νόρμα» του Μπελίνι, όπου ο μαέστρος Γιώργος Πέτρου, οι μουσικοί και οι μονωδοί είχαν να αντιμετωπίσουν μια… δεύτερη συναυλία, από τα κοάσματα βατράχων!
Οι συναυλίες κλασικής μουσικής προσφέρουν στον ακροατή τους την ευκαιρία να ακούσει τη σιωπή.
Σε αυτές οι περιπτώσεις ο μαέστρος και οι μουσικοί οφείλουν να έρθουν σε συνεννόηση με τον ήχο της φύσης, να τον εντάξουν στο παιχνίδι της μουσικής, όπως φάνηκε να κάνει με εμπνευσμένο τρόπο ο Θεόδωρος Κουρεντζής, διευθύνοντας την Ορχήστρα Utopia στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, που έμοιαζε να «συνομιλεί» με τη φωνή του γκιώνη που επιζητούσε να μπει σφήνα στη μουσική του Μάλερ.
Πάνω απ’ όλα, οι συναυλίες αυτές προσφέρουν στον ακροατή τους την ευκαιρία να ακούσει τη σιωπή –αν το μπορέσει– όπως ευφυώς προσπάθησε να κάνει ο «ροκ σταρ» της κλασικής μουσικής στην Επίδαυρο, όταν, ολοκληρώνοντας το έργο, κράτησε κοινό και μουσικούς ακίνητους μέσα στο σκοτάδι για λίγα λεπτά, α λα John Cale, προκειμένου να ακούσουμε όλοι μαζί τη σιωπή. Ήταν μια από τις ομορφότερες στιγμές του συναυλιακούκαλοκαιριού – αλλά και του Φεστιβάλ Επιδαύρου.
Στις καλοκαιρινές συναυλίες νιώθω ελεύθερη – Μαρία Βαλτζάκη
Δεν νομίζω πως έχω ζήσει πιο συναυλιακό καλοκαίρι από αυτό που βίωσα φέτος. Δεν είχα και τη δυνατότητα, βέβαια, παλαιότερα – αλλά νομίζω πως οι καλοκαιρινές συναυλίες με συνάντησαν ακριβώς όταν τις χρειαζόμουν. Η πόλη το θέρος είναι αβάσταχτη, φίλοι μου – οπότε ο μόνος τρόπος να ξεγελάσουμε τα θέλω μας είναι να τραγουδάμε τα αγαπημένα μας τραγούδια, τινάζοντας τα χέρια στον ουρανό και, πιθανώς, με δάκρυα στα μάτια.
Ένα όνειρο που θα ζούμε, αλλά είμαστε καταδικασμένοι να νοσταλγούμε για έναν ολόκληρο χειμώνα.
Δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω, η αλήθεια είναι. Βασικά, αυτό είναι ψέμα. Η συναυλία για τα 30 χρόνια του Μίλτου θα είναι για πάντα ένα όνειρο που έζησα ως πραγματικότητα. Μα και η πρώτη φορά που είδα τον Μάλαμα, στην αγκαλιά ενός φίλου, ήταν μοναδική. Όταν η Μαριάννα κοπανιόταν με μανία στους στίχους του Bloody Hawk, στην Αρβανίτσα, ένιωσα απέραντη χαρά με τη χαρά της. Η στιγμή που αντίκρισα μία από τις καλύτερες performer ever live (hey Kylie) ίσως πάλι να είναι ασύγκριτη με οτιδήποτε άλλο.
Μπορώ να συνεχίσω, αλλά σίγουρα κάτι θα ξεχάσω. Υπήρξα τυχερή αυτό το καλοκαίρι. Η αρένα κάτω από μια σκηνή έγινε κάτι σαν το σπίτι μου και οι άγνωστοι που με περιέβαλαν έγιναν σχεδόν φίλοι μου. Υπάρχει μια απόλυτη ελευθερία στις καλοκαιρινές συναυλίες. Είναι λες και, για όσο εκείνες διαρκούν, μπορείς να είσαι όποιος θέλεις – να είσαι εσύ. Τώρα που το παρατηρώ λίγο καλύτερα, κανείς δεν φαίνεται να κρίνει στις καλοκαιρινές συναυλίες· ίσως να είναι ιερές – ίσως πάλι να είναι μόνο ένα όνειρο που θα ζούμε, αλλά είμαστε καταδικασμένοι να νοσταλγούμε για έναν ολόκληρο χειμώνα.
[relart 4]
