Αν είσαι hip hop head σίγουρα έχεις ήδη ενθουσιαστεί για το line up της Κυριακής 13/07, σίγουρα έχεις καταλάβει τι πρόκειται να ζήσουμε. Αυτό το κείμενο το γράφω πιο πολύ για να μεταφέρω τον δικό μου (και πολλών άλλων σίγουρα) ενθουσιασμό για τα όσα προκειται να ζήσουμε την πιο hip hop βραδιά του φετινού, επετειακού Rockwave. Δεν μας δίνεται πολύ συχνά η ευκαιρία να δούμε live ένα συγκρότημα – θρύλο του hip hop, την ίδια βραδιά με τους πλέον πολυσυζητημένους εκπροσώπους της νέας γενιάς – και μάλιστα τη στιγμή που τους έχουμε περισσότερο ανάγκη.
Χωρίς να θέλω να γίνομαι δραματική, μας έχει λείψει το καλό, αυθεντικό hip hop. Και χρησιμοποιώ τη λέξη “αυθεντικό” όχι με την περιοριστική έννοια της εμμονής με τις φόρμες ενός είδους, αλλά περισσότερο εννοώντας την τεχνική (ναι, ένας ράπερ οφείλει να έχει flow και να χώνει άρτια) και ακόμα περισσότερο το περιεχόμενο. Όπως και να το κάνουμε οι Cypress Hill και οι Kneecap το κρατάνε αληθινό – για να χρησιμοποιήσω μια αγαπημένη φράση των boomers φίλων του hip hop, που όμως στην περίπτωση μας έχει νόημα.
Από τη μία έχεις τους Cypress Hill, που δεν αποτελούν απλά κεφάλαιο στο βιβλίο του μισού αιώνα (και βάλε) της ιστορίας του είδους, αλλά μια από τις μοναδικές ιστορικές τέτοιες μπάντες που συνεχίζουν να είναι ενεργές, να πειραματίζονται, να κάνουν ενδιαφέρουσες δουλειές και συνεργασίες.
Νομίζω δεν έχει νόημα να κάνει κανείς μια αναδρομή στην ιστορία του συγκροτήματος – όλοι ξέρουμε την συμβολή τους στο West Coast hip hop, την καινοτομία που έφεραν στο game ραπάροντας στα ισπανικά και μπλέκοντας στον ήχο τους psychedelic, punk και rock – μια εποχή που αυτό δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου συνηθισμένο – τις διαχρονικές επιτυχίες που προέκυψαν από μια καριέρα που μετράει πάνω από 30 χρόνια.
Αλήθεια, πόσα χιπ χοπ συγκρότημα εκείνης της εποχής μπορείς να σκεφτείς που να κράτησαν αμείωτη τη διάθεσή τους για πειραματισμό; Μόλις πριν από ένα μήνα, κυκλοφόρησε ο δίσκος τους από τη σύμπραξη με την Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Με αφορμή την επέτειο της κυκλοφορίας του δεύτερου δίσκου τους, Black Sunday, έδωσαν μια ιστορική συναυλία στο Royal Albert Hall με τη συμβολή της ορχήστρας και είναι πραγματικά μαγεία να ακούς το αποτέλεσμα.
Και από τα spanglish, πάμε στα ιρλανδικά. Οι Kneecap χώνουν και στα ιρλανδικά και στα αγγλικά – αλλά αυτό μάλλον το ξέρεις ήδη. Θα υποθέσω ότι έχεις δει και την ταινία για τη ζωή τους – αν όχι, είναι διαθέσιμη στο Cinobo και προλαβαίνεις να την δεις για να ψηθείς ακόμα περισσότερο για το live. Χωρίς υπερβολή, οι Mo Chara, Moglai Bap και Dj Provaí έχουν συμβάλει σε φοβερό βαθμό στην άνθηση της ιρλανδικής gaelic γλώσσας. Η ταινία το δείχνει με κάθε γλαφυρό τρόπο, αλλά όντως το γεγονός ότι το πιο δημοφιλές hip hop συγκρότημα της Βρετανίας αυτή τη στιγμή ραπαρει στα ιρλανδικά, έκανε την νεολαία της Ιρλανδίας να θέλει να μάθει μια γλώσσα, που μέχρι πρότεινος φλέρταρε με την εξαφάνιση. Αν αυτό δεν αποδεικνύει τη δύναμη της μουσικής, τότε τι;
Οι Kneecap, λοιπον, έχουν εδώ και καιρό γίνει η φωνή μιας ολόκληρης γενιάς. Είτε εκφράζουν την δυσαρέσκεια τους για τη βρετανική αποικιοκρατία με τραγούδια όπως Get Your Brits Out και σχετικά stunts, που έσπειραν τον ηθικό πανικό στη Βρετανια, είτε μιλούν για μια ελεύθερη Παλαιστίνη, παρά την παγκόσμια προσπάθεια συγκάλυψης της γενοκτονίας. Γι’ αυτό και όταν μετά το εκρηκτικό σετ τους στο Coachella, προκλήθηκαν αντιδράσεις από κάθε λογής συντηρητικούς, πολύ απλά διοργάνωσαν μία τεράστια συναυλία, όπου προφανώς έγινε χαμός.
Πάντως, πέρα από τα controversies – που δεν είναι ασήμαντα, αφού αποδεικνύουν στο έπακρο τη σημασία να υπάρχουν μπάντες που χρησιμοποιούν τη φωνή τους – οι Kneecap μπορούν να περηφανεύονται και για τη μικρή, αλλά φοβερή δισκογραφία τους. Στην Ελλάδα έρχονται ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους, Fine Art, για τον οποίο έχω γράψει εδώ – και θέλω να πω ότι όταν έγραφα αυτό το κείμενο δεν περίμενα ποτέ, ότι έναν χρόνο αργότερα θα τους έβλεπα ζωντανά, και μάλιστα στο πλευρό των θρυλικών Cypress Hill.
Οι Cypress Hill βρίσκονται σε περιοδεία όλο το καλοκαίρι, είτε στο πλαίσιο του Dank Daze Summer Tour, είτε ως headliners σε μουσικά φεστιβάλ. Από τις μικρές γεύσεις που έχουμε πάρει από κλιπάκια που κυκλοφορούν, μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι μας περιμένει ένα best of show, γεμάτο με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της δισκογραφίας τους. Οι δύο πρώτοι και καθοριστικοί για την ιστορία του hip hop δίσκοι τους, Cypress Hill και Black Sunday, έχουν προφανώς την τιμητική τους – ναι, θα ακούσουμε ζωντανά τους ύμνους Insane in the Brain, Ain’t Goin’ Out Like That, When the Shit Goes Down, Hand on the Pump, How I Could Just Kill a Man, αλλά και διασκευές – συνηθίζουν να παίζουν το Jump Around των House of Pain. Έχοντας 34 χρόνια εμπειρίας στην πλάτη τους, ξέρουν τι ζητά το κοινό τους και δεν διστάζουν να το δώσουν.
Οι Kneecap, εντωμεταξύ, έρχονται στην Ελλάδα μετά από σερί εμφανίσεων στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου, από τα οποία κατάφεραν να γίνουν και τα πιο πολυσυζητημένα acts. Η αλληλεγγύη που δείχνουν στην Παλαιστίνη και η γενναία στάση τους σε όλες τις επιθέσεις των βρετανικών – και όχι μόνο – αρχών, που έφτασε και στην ύσταση μάλλον μορφή λογοκρισίας, με τον Mo Chara να κατηγορείται πλέον για… τρομοκρατία, είναι γνωστά. Φαντάζομαι ότι για όλους αυτούς που θεωρούν τους Kneecap “τρομοκράτες” δεν υπάρχει χειρότερη εικόνα από τον χαμό που γίνεται σε κάθε εμφάνισή τους. Κι αυτό, γιατί εκτός από σκεπτόμενοι καλλιτέχνες, είναι και φοβεροί περφόρμερς. Στο set τους περιμένουμε να ακούσουμε όλες τις επιτυχίες τους από τους δύο δίσκους τους, ενώ προφανώς δεν θα λείπουν τα διαμαντάκια H.O.O.D, Get Your Brits Out, Guilty Conscience και το πιο πρόσφατο single τους THE RECAP.
Μαζί τους θα δούμε τους Έλληνες ραπερ Jaul x Stolen Mic με τον DJ Unwound στα decks, ενώ το show θα ανοίξει ο LOBO. Κάπως έτσι έχουμε το απόλυτο line up στην απόλυτη hip hop βραδιά.