Fontaines DC στο Release: Είδαμε τη μεγαλύτερη μπάντα της γενιάς μας στο απόγειό της

Έχουν περάσει αρκετές μέρες από τη συναυλία των Fontaines DC και ακόμα δεν μπορώ να ξεπεράσω όσα ζήσαμε εκείνο το βράδυ της Παρασκευής, στην Πλατεία Νερού. Η μπάντα από το Δουβλίνο έδωσε το πρώτο headline show της στο πλαίσιο του φετινού Release Athens και απέδειξε κάτι που ήδη ξέραμε: ότι είναι μία από τις πιο σπουδαίες – αν όχι η πιο σπουδαία – μπάντα της γενιάς μας.

Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή. Το πλάνο ήταν να φτάσω πάνω στην ώρα για τους Shame – όσοι τους είχαν δει πριν από 3 χρόνια στο Fuzz μου είχαν πει ότι είναι φοβεροί. Τα πράγματα, όμως, δεν πήγαν όπως τα είχα υπολογίσει και κατέληξα να φτάνω είκοσι λεπτά πριν ανέβουν οι Fontaines DC στη σκηνή – δεν φταίω εγώ, φταίει η ζωή που μας στήνει παγίδες.

Έτσι, δεν κατάφερα να προσεγγίσω καθόλου το κάγκελο μιας και η πλατεία Νερού είχε ήδη γεμίσει – και εδώ να πω ότι καλό είναι όταν έχουμε αργήσει να μην σπρώχνουμε εκείνους που έχουν πάει από νωρίς στο live για να βρεθούμε μπροστά, ας σεβόμαστε το concert etiquette. Είχα, λοιπόν, ένα άγχος ότι δεν θα το ζήσω όπως έπρεπε – όπως και να το κάνουμε ο παλμός είναι διαφορετικός, όσο πιο μπροστά βρίσκεσαι.

Τελικά χρειάστηκε μόνο μια νότα, αυτή η πρώτη από το Here’s the thing, για να διαλυθούν όλοι οι φόβοι μου. Τόσο η μπάντα, όσο και το κοινό ήταν εκεί, με τον σωστό παλμό και την ενέργεια στα ύψη. Φυσικά βοήθησε και το setlist, που ήταν γεμάτο από τα καλύτερα τραγούδια τους – και δεν μας λυπήθηκαν, το ‘δωσαν όλο από την αρχή μέχρι το τέλος.

Σειρά είχε το Jackie down the line από τον προηγούμενο δίσκο τους, που μας έκανε όλους να φωνάζουμε “ντου, ντου, ντου, λα, λα, λα”, το Boys in the better land, το καλύτερο – κατ’ εμέ – κομμάτι τους, από το ντεμπούτο τους και φυσικά το εξαιρετικό Televised Mind από το A Hero’s Death. Βρισκόμασταν στα πρώτα 15 λεπτά της συναυλίας και είχαμε ήδη ακούσει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια κάθε δίσκου τους, με το fan favorite Roman Holiday από το Skinty Fia να ξεσηκώνει ακόμα περισσότερο το κοινό.

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής της βραδιάς, ήταν, βέβαια το Romance, ο τελευταίος δίσκος τους, η πιο ώριμη δισκογραφική δουλειά τους μέχρι τώρα που τους καθιέρωσε εκεί ακριβώς που ανήκουν: στην κορυφή.

Είπαν τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου, θυμάμαι σίγουρα τα Here’s the thing, Death Kink, It’s Amazing to be Young, Bug, Favorite, το δικό μου αγαπημένο In the Modern World και φυσικά το Starbuster, που μαζί με το I Love You μάς χάρισε ένα από τα καλυτερα encore της συναυλιακής ζωής μας. Κυριολεκτικά όλο το κοινό φώναζε στίχο-στίχο και τα δύο κομμάτια – ύμνους, για τη γενιά μας. Μπορεί το I Love You να γραφτηκε για την Ιρλανδία – σταματήστε να το αφιερώνετε στα other half σας πλιζ – αλλά μάλλον όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε σε μεγάλο βαθμό. Όσο για το Starbuster είναι μάλλον ο αδιαμφισβήτητος ύμνος της χρονιάς αυτής – και το να το ακούς live είναι σίγουρα μια αξέχαστη εμπειρία.

Εννοείται ότι αυτή η εμπειρία δεν θα ήταν ολοκληρωμένη αν οι Fontaines DC δεν έκαναν για ακόμη μια φορά ξεκάθαρη την στάση τους. Μιας και πολύ κουβέντα γίνεται τελευταία για την ευθύνη του καλλιτέχνη να παίρνει ξεκάθαρη θέση σε όσα γίνονται, οι Fontaines DC είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μπάντας που δεν έχει σταματήσει να μιλά για την γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Με την παλαιστινιακή σημαία παραδοσιακά πλέον παρούσα στα σετ τους, έδωσαν χώρο και στις γιγαντοοθόνες με μηνύματα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, ενώ μας προέτρεψαν να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς τη φωνή μας κατά της γενοκτονίας που διαπράττει το κράτος του Ισραήλ.

Για να δανειστώ κι εγώ έναν στίχο τους, “In the modern world“, είναι μπάντες σαν τους Fontaines DC που μας δίνουν ελπίδα – είτε για τη μουσική, είτε για τον κόσμο μας. Δεν βλέπεις συχνά καλλιτέχνες τόσο αφοσιωμένους στην τέχνη τους, τόσο δοσμενους σε αυτό που κάνουν, ακόμα κι όταν βρίσκονται στην κορυφή του game και δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Κι όμως, μας χάρισαν ένα άψογο set, δεν έχασαν ούτε νότα, ήταν παρόντες κάθε στιγμή και τα έδωσαν όλα από την αρχή μέχρι το τέλος.

Είναι πραγματικά τεράστια η τύχη μας που είχαμε την δυνατότητα να τους δούμε ζωντανά, στο απόγειο της καριέρας τους, έχοντας μόλις κυκλοφορήσει ίσως τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς αυτής. Και έχουμε το Release να ευχαριστήσουμε γι’ αυτό.