«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Κέφι και νοσταλγία στο ΔΕΗ Θέατρο Άλσος

Σάββατο βράδυ, θερινό ηλιοστάσιο και Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. Η Αθήνα γεμάτη συναυλίες, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, αλλά το θέατρο Άλσος είχε άλλη… αποστολή. Γεμάτο μέχρι το τελευταίο τραπέζι, με κόσμο να απολαμβάνει δροσερά ποτά, και να περιμένει μια παράσταση που είχε ήδη συζητηθεί πολύ – και όχι άδικα, αφού το καστ περιλάμβανε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του θεάτρου.

Λίγο πριν τις εννιά, το τρίτο κουδούνι χτυπά και τα φώτα χαμηλώνουν. Ώρα να δούμε αν ο Πέτρος Ζούλιας κατάφερε να μας μεταφέρει στη ζωή και την τέχνη του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη και δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Γιώργου Ζαμπέτα. Η απάντηση δεν άργησε να έρθει: από τα πρώτα λεπτά φαινόταν πως παρακολουθούσαμε μία από τις πιο προσεγμένες και ζωντανές παραγωγές του φετινού καλοκαιριού.

Φωτογραφία: Ανδρέας Νικολαρέας

Μέσα από χορό, τραγούδι, κέφι, γέλιο, αλλά και δάκρυ, όλοι οι σταθμοί της ζωής του Γιώργου Ζαμπέτα πέρασαν από μπροστά μας. Από τη μεγάλη αγάπη του για τη μουσική και την επιθυμία του να την υπηρετήσει παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειάς του, τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του, τις ανησυχίες της μητέρας του και τη σχέση του με την αδερφή του, μέχρι τα ταξίδια του ανά τον κόσμο, τον έρωτα στο πρόσωπο της γειτονοπούλας, Ρούλας – που έμεινε το στήριγμά του μέχρι να κλείσει τα μάτια του – και τη συνεργασία του με κορυφαία ονόματα της μουσικής και του θεάτρου.

Ο Τόλης Βοσκόπουλος, ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Μαρινέλλα, η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Μητροπάνος είναι μερικοί μόνο από τους καλλιτέχνες που οφείλουν επιτυχίες τους στις πενιές εκείνου του μπουζουκιού, που δεν θα σιγήσει ποτέ – όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Φωτογραφία: Ανδρέας Νικολαρέας

Και με αυτές ακριβώς τις επιτυχίες ταξιδέψαμε εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ. Θυμηθήκαμε πως “ήμασταν οι πιο καλοί μαθητές στην τάξη”, σηκωθήκαμε “να χορέψουμε συρτάκι”, γυρέψαμε τον “Θανάση”, τραγουδήσαμε για τη “Σαλονικιά” που μας πήρε την καρδιά και νοσταλγήσαμε τα όνειρά μας σε κάτι “δειλινά”.

Πολλές στιγμές της προσωπικής ιστορίας καθενός από εμάς των θεατών επανήλθαν στη μνήμη μέσα από τραγούδια που έχουν αφήσει εποχή και στίχους που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά. Η ιστορία όμως και ενός ολόκληρου έθνους δεν έλειψε από το συνολικό υπερθέαμα – κι εκεί ακριβώς είναι που συνίσταται και το υψηλό επίπεδο της παραγωγής που παρακολουθήσαμε.

Φωτογραφία: Ανδρέας Νικολαρέας

Ένας δημιουργός δεν είναι ποτέ αποκομμένος από τα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα της εποχής του, αντίθετα εμπνέεται από αυτά και τα “παραδίδει” στις επόμενες γενιές με τα δικά του μάτια, μέσω της τέχνης του. Ένας τέτοιος καλλιτέχνης ήταν και ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο οποίος ανέπτυξε αντιστασιακή δράση στην Κατοχή, ερωτεύτηκε στο τέλος του Εμφυλίου και βρέθηκε στο απόγειο της καριέρας του στη χούντα και τη μεταπολίτευση.

Κανείς από τους πρωταγωνιστές μας δεν έμεινε ανεπηρέαστος από την εξωτερική πραγματικότητα, αντιθέτως όλοι παρακολουθούσαν με δέος τον πολυετή αγώνα για την κατάκτηση της δημοκρατίας, τον δυτικότροπο πολιτισμό να έχει εμφανή επίδραση στην εγχώρια παράδοση και τους “ηγέτες” Καραμανλή και Παπανδρέου να ανέρχονται στην εξουσία. Η πορεία της ζωής ενός κορυφαίου μουσικού ακολουθούσε ταυτόχρονα και την πορεία της Ελλάδας μέσα στον 20ο αιώνα.

Φωτογραφία: Ανδρέας Νικολαρέας

Και φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτό χωρίς τον πολυμελή θίασο – ένα μείγμα από καταξιωμένους ηθοποιούς και νέα, πολλά υποσχόμενα πρόσωπα. Όλοι τους έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και μας χάρισαν ένα ολοκληρωμένο θέαμα, άψογα σκηνοθετημένο και με υπέροχες μουσικοχορευτικές στιγμές, που παρότι είχε μεγάλη διάρκεια, δεν κούρασε ούτε λεπτό.

Κι εκεί κάπου ήρθε και η μεγαλύτερη έκπληξη: ο Γιώργος Ζαμπέτας ήταν παρών… μέσα από την απουσία του. Κανείς δεν τον υποδύθηκε – κι αυτό ήταν τελικά το πιο δυνατό σημείο. Η ιστορία του ξετυλίχτηκε μέσα από τις αναμνήσεις των ανθρώπων που τον έζησαν, με τη σύζυγό του, Ρούλα, να κρατά τον πιο συγκινητικό ρόλο. Και τα οπτικοακουστικά αποσπάσματα που παρεμβάλλονταν, έδεναν ιδανικά με τη ροή και έδιναν στην αφήγηση ακόμα μεγαλύτερο βάθος.

Η Βίκυ Σταυροπούλου στον ρόλο της Ρούλας/Φωτογραφία: Ανδρέας Νικολαρέας

Αν όμως επικεντρωθούμε στις ερμηνείες, ειλικρινά, δεν θα μπορούσε να υπάρχει ιδανικότερο πρόσωπο από αυτό της Βίκυς Σταυροπούλου για τον ρόλο της Ρούλας Ζαμπέτα. Εξωστρεφής, πληθωρική, γεμάτη πάθος για τη ζωή, η γυναίκα του μεγάλου συνθέτη υπήρξε το έτερον ήμισύ του, ο “βράχος” του σπιτιού του και ο άνθρωπος που οικειοποιούνταν τις επιτυχίες του αγαπημένου της σαν να ήταν δικές της. Με την τσαχπινιά, την ενέργεια και τη χιουμοριστική της διάθεση η ηθοποιός είναι πια – χωρίς υπερβολές – μια ‘Ρένα Βλαχοπούλου της γενιάς της’.

Η παρουσία της βέβαια συνοδεύτηκε και από άλλες εξαιρετικές ερμηνείες, όπως αυτή των Κώστα Κόκλα και Χριστίνας Τσάφου στους ρόλους των γονέων και συνοδοιπόρων του Γιώργου Ζαμπέτα στα πρώτα του βήματα.

Ελένη Καρακάση στον ρόλο της αδερφής της οικογένειας Ζαμπέτα, Κώστας Κόκλας και Χριστίνα Τσάφου /Φωτογραφία: Ανδρέας Νικολαρέας

Η Δανάη Μπάρκα κυριολεκτικά εντυπωσίασε με τις φωνητικές της ικανότητες, σε σημείο που όλοι να συμφωνούμε πως η καριέρα της πρέπει να κάνει στροφή. Αλλά και ο Γιάννης Τσιμιτσέλης ήταν μια ευχάριστη έκπληξη φωνητικά. Όσο για την Ελένη Καρακάση, γνωρίζαμε ήδη τι κρύβει το λαρύγγι της και ερμηνευτικά δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο.

Γιάννης Τσιμιτσέλης στον ρόλο του στιχουργού Χαράλαμπου Βασιλειάδη και Λευτέρης Ελευθερίου ως μουσικός συνεργάτης του Γιώργου Ζαμπέτα /Φωτογραφία: Ανδρέας Νικολαρέας

Ο Λευτέρης Ελευθερίου έχει όπως φαίνεται στο αίμα του τη λαϊκή κουλτούρα και μας χάρισε απολαυστικές στιγμές, παρέα με τον “δίδυμό του”, Αντώνη Κρόμπα, που στάθηκε με σεβασμό απέναντι σε ό,τι κλήθηκε να ενσαρκώσει.

Η Δανάη Μπάρκα ως ανερχόμενη τραγουδίστρια της εποχής και ο Λευτέρης Ελευθερίου/ Φωτογραφία: Ανδρέας Νικολαρέας

Το “Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα” είναι μια μια προσεγμένη παραγωγή γεμάτη μουσική, χιούμορ και συγκίνηση. Ό,τι καλύτερο για μια ευχάριστη καλοκαιρινή βραδιά!