ΤΡΙΤΗ
24
ΙΟΥΝΙΟΥ
Το Σάββατο 21/06 ήταν η μεγαλύτερη μέρα της χρονιάς, το θερινό ηλιοστάσιο – που σηματοδοτεί και την έναρξη του καλοκαιριού. Κι όμως, μόνο καλοκαίρι δεν θύμιζε αυτή η μέρα. Από νωρίς έβρεχε, ο καιρός ήταν φοβερά μουντός και με την παρέα συζητούσαμε αν θα χρειαστεί ομπρέλα για τη συναυλία. Σύμφωνα με τα προγνωστικά η βροχή θα έκοβε το απόγευμα και έτσι κι έγινε, ωστόσο ο γκρίζος ουρανός είχε αφήσει πίσω του μια μελαγχολική διάθεση. Ίσως γι’αυτό, η πλατεία Νερού άργησε να γεμίσει, παρ’ όλο που οι Θεσσαλονικείς Super Stereo άξιζαν κάθε λεπτό τους στη σκηνή και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο warm up του κοινού. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καταλληλότερο opening act για να μας προετοιμάσει για όλα όσα θα ζούσαμε τις επόμενες ώρες, όταν οι Κ. Βήτα και Παύλος Παυλίδης θα ανέβαιναν στη σκηνή.
Όλες στην παρέα ήμασταν fans του Κ. Βήτα και προφανώς μας έδωσε μεγάλη χαρά όταν βγήκε λίγα λεπτά νωρίτερα. “Γεια σου Αθήνα μου” ήταν το μόνο που είπε για να μας υποδεχτεί και εμείς ξέραμε ότι έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται να πει πολλά – μια μελωδία του αρκεί, για να νιώσουμε όλη τη ζεστασιά του κόσμου.
Έχω δει τον Κ. Βήτα σε εντελώς διαφορετική συνθήκη – σε έναν cosy κλειστό χώρο, που αντικειμενικά χωρούσε πολύ λιγότερο κοινό. Εκεί το setlist ήταν πιο εσωστρεφές, τρυφερό, οικείο, χωρίς βέβαια να λείπουν οι πιο χορευτικές, αλλά εξίσου λυτρωτικές στιγμές. Αλλά ναι, το σετ του ήταν αρκετά διαφορετικό από αυτό που έπαιξε στην Πλατεία Νερού – και νομίζω ότι οι λόγοι είναι προφανείς. Εμφανώς καλοδιάθετος, ήρθε έτοιμος να μας κάνει να χορέψουμε. Εννοείται ότι δεν έλειπαν και πιο μελαγχολικά κομμάτια, όπως το “Αυτό που ποτέ” – και η στιγμή που ξεστομίζει “οι καρδιές μας χτυπούν” και στο φόντο ξεπροβάλλει το χρυσό του ουρανού, θα μου μείνει για πάντα ανεξίτηλη ανάμεσα στις πιο όμορφες συναυλιακές στιγμές της ζωής μου.
Αυτή τη μια ώρα (και κάτι) της εμφάνισης του στη σκηνή μάς εδωσε τον “χώρο” να χορέψουμε και (οπότε ήταν εφικτό) να τραγουδήσουμε μαζί του τα πιο αγαπημένα μας κομμάτια – και είμαστε πολύ ευγνώμονες γι’αυτό. Αν κάτι θα ήθελα, αυτό θα ήταν περισσότερος χρόνος. Δεν χορταίνω ποτέ όταν παίζει ο Κωνσταντίνος Βήτα.
Σε περίπτωση που μέχρι τώρα δεν το έχετε καταλάβει, εγώ είχα πάει κυρίως για τον Κωνσταντίνο Βήτα στη συναυλία αυτή. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, μάλιστα, δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά live τον Παύλο Παυλίδη, ενώ είχα να ακούσω φανατικά μουσική του από την εφηβεία μου. Μόλις πρόσφατα μού ειχε τραβήξει ξανά την προσοχή μέσα από τον νέο του δίσκο, το Μπρανκαλεόνε – άκουσε τον, είναι φοβερός.
Επομένως, δεν είχα φοβερές προσδοκίες. Ή μάλλον περίμενα ότι θα είχε φανατικό κοινό – με την ατμόσφαιρα που συνήθως αυτό συνεπάγεται – αλλά δεν με είχε προετοιμάσει κάνεις για το πόσο φοβερός performer είναι ο ίδιος.
Ο Παύλος Παυλίδης γιόρτασε τη μέρα της Μουσικής με μια επική συναυλία στο Release Athens
Ο,τι και να πω είναι λίγο. Μπήκε με Ξύλινα Σπαθιά – και μπορώ να πω ότι δεν το περίμενα, από τη στιγμή που έχει προηγηθεί μια τόσο εξαιρετική δισκογραφική δουλειά μόλις πέρσι. Κι όμως, έκανε την αρχή με το “Ατλαντίς” – ε κι εκεί θυμήθηκα ότι υπάρχει λόγος που κάποιοι καλλιτέχνες αποκτούν legend status. Το κοινό εκτίμησε αυτή την έναρξη και από την πρώτη μελωδία έδειξε ότι θα τα έδινε όλα, είτε ακούγαμε εμβληματικά classics των Ξύλινων Σπαθιών, είτε δικά του κομμάτια – ύμνους, είτε πιο πρόσφατα τραγούδια από την τελευταία δουλειά του.
Από την “Ατλαντίς” μάς πήγε στο Μπρανκαλεόνε και το ομώνυμο τραγούδι και αμέσως μετά “Πάρε με μαζί σου”. Με την ίδια θέρμη που φωνάζαμε “ραντεβού στα μπόρα μπόρα” τραγουδούσαμε και “πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλη όλη μέρα”.
Εξάλλου, το κοινό ήταν εντελώς ετερόκλητο. Υπήρχαν αυτοί που είχαν μεγαλώσει με Ξύλινα Σπαθιά, αλλά και αυτοί που τον είχαν ανακαλύψει μέσα από τις προσωπικές δουλειές του. It’s okay, όλοι με την ίδια αγάπη δεχόμασταν ο,τι είχε να μας πει – και στη συναυλία αυτή τα είπε όλα. Από τη Λευκή Καταιγίδα, το Περιμένω, το Μόχα μέχρι τη Φωτιά στο λιμάνι, το Ρίτα, το Τροφή για τα θηρία, Το Καράβι, Οι Συμμορίες της Ασφάλτου, Ο Βασιλιάς της Σκόνης – ναι, και το Λιωμένο Παγωτό είπε, δεν έμεινε κανείς παραπονεμένος. Δεν μπορούσες να κάνεις κι αλλιώς, δηλαδή, η συναυλία ήταν αυτό που λέμε epic.
@tatianageorg Λιωμένο Παγωτό εν έτει 2025 still hits #fyp #pavlospavlidis #athens ♬ πρωτότυπος ήχος – Τατιάνα
Ακόμα και στις πιο εσωστρεφείς στιγμές του, όπως είναι το “Άσε με εδώ”, είχε την εξαιρετική αυτή ικανότητα να μας συνεπάρει. Και αν κάτι εκτιμώ πάντα στους καλλιτέχνες, είναι η δίψα για συνεχή σύνδεση με το κοινό.
Εντωμεταξύ στο κοινό κυκλοφορούσαν δύο φουσκωτά στρώματα θαλάσσης και ένα τόπι – απ’ όπου και να το πάρεις αυτή η συναυλία ήταν για όλους μια γιορτή. “Η μικρή μας πολιτεία” πραγματικά μάς ξεσήκωσε, για να μας καθηλώσει και πάλι με μια σκαλωτική ερμηνεία του “Σόσιαλ” – ίσως το αγαπημένο μου από το Μπρανκαλεόνε, που έδωσε την πάσα για την πιο σημαντική στιγμή της βραδιάς.
‘Αύριο πάλι θα αναστήσω το πτώμα μου/ Θα ζωγραφίσω ένα γέλιο στο στόμα μου/Οφθαλμαπάτη και ξανά καλημέρα σας/Φιλάω στο στόμα το ανθρωπόμορφο τέρας σας’ τραγουδάει στο Σόσιαλ ο Παύλος Παυλίδης
Τα φώτα χαμήλωσαν και πίσω από την μπάντα, στη γιγαντοοθόνη της σκηνής, είδαμε να φωτίζεται ένα μήνυμα – έκκληση για κατάπαυση του πυρός και τέλος στην γενοκτονία. ‘Είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε τη πιο μεγάλη μέρα του χρόνου την ημέρα της μουσικής. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικός ή επιστήμονας για να καταλάβει ότι αυτή τη στιγμή συμβαίνει μια γενοκτονία στη γειτονιά μας’ είπε ο Παύλος Παυλίδης, μιλώντας εκ μέρους όλων των μουσικών, ενώ το κοινό φώναζε για Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Όσο τετριμμένο και να ακούγεται, τέτοιες κινήσεις δεν χάνουν ποτέ τη σημασία τους. Σε συναυλίες, παραστάσεις, εκθέσεις δεν θα σταματάμε να φωνάζουμε για την Παλαιστίνη. Εξάλλου αυτή είναι η δύναμη της τέχνης και την ημέρα της Μουσικής, δεν θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε τη σημασία της.
Ο Παύλος Παυλίδης αυτή ακριβώς τη δύναμη μάς θύμισε και δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καταληλλότερη συναυλία για να γιορτάσω τη μουσική. Και στα δύο Encore της βραδιάς – well played – σκεφτόμουν ότι η αυτή ήταν μία από τις ομορφότερες συναυλιακές εμπειρίες που έχω ζήσει και η ελληνική μέρα του Release Athens εκπλήρωσε κατά πολύ τον σκοπό της.
