ΔΕΥΤΕΡΑ
12
ΜΑΪΟΥ
Ήταν το 2023 όταν ο δίσκος 25 Τετραγωνικά της Μαρίνας Σπανού έγινε η πιο σταθερή μου συντροφιά σε μια αρκετά δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Δεν ήταν απλώς τραγούδια — ήταν λέξεις που έμοιαζαν να έχουν γραφτεί από κάποιον που με ήξερε, χωρίς στ’ αλήθεια να με γνωρίζει. Βρήκα εκεί παρηγοριά, έναν τρόπο να μείνω μόνη χωρίς να νιώθω μόνη. Μπόρεσα να επεξεργαστώ συναισθήματα που τότε με κατακλύζανε, αλλά δεν έβρισκα τρόπο να τα βάλω σε μια σειρά.
Το μελαγχολικό Αερικό ένιωθα να αγγίζει την ψυχή μου απαλά, σχεδόν τρυφερά — σαν χάδι. Η Πάνινη Τσάντα με εκείνον τον στίχο να συνηθίσω την πόλη χωρίς να σε σκέφτομαι, μου γρατζουνούσε το μέσα κάθε φορά που έπαιζε στα ακουστικά μου και το Όσα δεν πρόλαβα να πω, με εκείνο το τελευταίο ποτό που κουβαλάει πολλά περισσότερα απ’ όσα λέγονται, μου έκανε παρέα κάτι νύχτες που έμοιαζαν να μην τελειώνουν. Κάθε τραγούδι είχε (και έχει) μια δική του, ξεχωριστή, θέση στην καρδιά μου. Σφράγισε με τον δικό του τρόπο μια περίοδο γεμάτη απώλειες και μαθήματα. Μια περίοδο που με διαμόρφωσε και με έσπρωξε να ψάξω πιο βαθιά μέσα μου. Και η Μαρίνα ήταν εκεί, σχεδόν αθόρυβα, αλλά σταθερά.
Δε θέλω τα σημάδια απ’ το μαγιό μας να σβήσουν κι οι χειμώνες που μισείς να ανηφορίσουν
Αν φύγουν τα σημάδια απ’ το μαγιό, τι θα έχω τότε να φιλώ;
Τα δέκα κομμάτια της Μεσαίας Άρκτου.
Σήμερα, δύο χρόνια μετά – κι ενώ μεσολάβησε ένας ακόμη υπέροχος δίσκος, το Μια Κασέτα για τον Δρόμο – η Μαρίνα επιστρέφει με τη Μεσαία Άρκτο.
Εγώ δεν είμαι σίγουρα το ίδιο κορίτσι που άκουγε το ταξιδιάρικο Μικρό Μπαλκόνι, τον τρυφερό Τζέρυ και τον νοσταλγικό Αύγουστο των 25 Τετραγωνικών. Ούτε το ίδιο κορίτσι που ταξίδευε με την Ικαρία, το Εισιτήριο για Τήνο και έκλαιγε με την Πανσέληνο και Τρία Αστέρια της Κασέτας. Η μουσική της Μαρίνας, όμως, με ακολουθεί — όχι για να με γυρίζει πίσω, αλλά για να με συναντά στο κάθε μου τώρα. Σε όσα έχω αφήσει πίσω, σε όσα αλλάζω, σε όσα καταφέρνω. Εκείνη παραμένει πιστή σε όσα εξακολουθεί να θέλει να εκφράζει μέσα από τον ήχο της. Μέσα από τον στίχο, αυτόν τον τόσο δικό της.
Μα θα έρθει Σεπτέμβρης
Κι όταν γυρίσω θα’ναι όλα αλλιώς
Η Μεσαία Άρκτος έρχεται σαν συνέχεια αυτής της βαθιάς συναισθηματικής αναζήτησης που χαρακτηρίζει τη Μαρίνα Σπανού. Η μουσική της κρατά εκείνη την ανεπιτήδευτη μελαγχολία και τρυφερότητα, κουβαλά ένταση, αλλά είναι πάντα αληθινή. Εξελίσσεται χωρίς να χάνει την αλήθεια της. Κάθε τραγούδι είναι μια εξομολόγηση, μια μικρή παραδοχή που πίσω της κρύβει συναισθήματα, στιγμές, αναπόφευκτη ειλικρίνεια. Νιώθεις σαν να ξεφυλλίζεις τις σελίδες ενός ημερολογίου και εύχεσαι να χαθείς μέσα στις πιο τρυφερές του αποχρώσεις. Ένας ακόμη δίσκος με προσωπικές ιστορίες που όμως μπορούν να γίνουν το ίδιο δικές σου και στη μουσική που τις συνοδεύει να βρεις το δικό σου προσωπικό καταφύγιο για τις στιγμές εκείνες που το έχεις ανάγκη.
Μα εκείνη ξέρει πως
μια ατέρμονη φωτιά
μέσα μου κρύβω
Έχω γράψει ξανά για τη Μαρίνα, με αφορμή τα 25 Τετραγωνικά, για το πώς ξεκίνησε με τις αυτοσχέδιες συναυλίες της από τον πιο όμορφο δρόμο της Αθήνας – την Διονυσίου Αρεοπαγίτου – βρίσκοντας εκεί το κοινό της, χτίζοντας τη δική της κοινότητα μέσα στον χρόνο που παραμένει πιστά κοντά της. Από τα live της στο Fuzz, στον Σταυρό του Νότου και την Τεχνόπολη, τα καλοκαιρινά ταξίδια σε πόλεις της Ελλάδας, μέχρι τα διαδικτυακά τους ραντεβού στην κλειστή ομάδα που έχει δημιουργήσει η ίδια στο Instagram με την ονομασία ένα μπαρ ΠΟΥ; – κι αν την ξέρεις τότε ξέρεις και την απάντηση. Εκεί θα μιλήσουν για τα πάντα · από το σε ποιες σκηνές θα βρεθούν το καλοκαίρι να τραγουδάνε μαζί τα όσα νιώθουν, μέχρι για το πού βρίσκει κανείς πάρκινγκ στο Παγκράτι σήμερα. Η ίδια μιλάει πάντα ανοιχτά, χωρίς περιοριστικά φίλτρα, είναι ο εαυτός της – και το ίδιο κάνει και στη μουσική της. Την πλέον γνώριμη, στην οποία έχουν βρει να ακουμπήσουν έφηβοι και όχι μόνο – είμαι σχεδόν 31 και με έναν τρόπο η μουσική της με συναντά. Στα σούρουπα, στα ταξίδια, στη νοσταλγία, στα καλοκαίρια που ξέρουν πάντα πώς να γιατρεύουν.
Μετά από όσα η ίδια έχει ζήσει, μετά από όσα κι εγώ έχω ζήσει, ήξερα ότι η Μεσαία Άρκτος θα με βρει ξανά, με άλλον τρόπο, με φόντο άλλα τοπία. Και το έκανε. Κι αν κάτι μου έμαθε ξανά αυτός ο δίσκος, είναι πως ότι μόνο όταν βγει προς τα έξω το μέσα μας, μαλακώνει και σταματά να μας βαραίνει. Μόνο όταν ντύσουμε όλα όσα νιώθουμε – όσα πραγματικά είμαστε – με φωνή, με λέξεις, με μουσική, παύουν να ζητούν επίμονα χώρο. Η Μαρίνα Σπανού το κάνει αυτό ξανά και ξανά — και αυτό είναι βαθιά παρηγορητικό και ίσως ό,τι πιο γενναίο μπορούμε να μάθουμε κι εμείς να κάνουμε.
Υ.Γ. 7λεπτε Μικρέ Εαυτέ, πιστεύω πως θα περάσουμε ένα καλοκαίρι αχώριστοι.
