Όσο κρατάει το ταξί, της Λενιώς Αναστασίου στο Θέατρο Αυλαία
Ο εξομολογητικός μονόλογος σε συγγραφή και σκηνοθεσία της Λενιώς Αναστασίου επιστρέφει στο ανανεωμένο Θέατρο Αυλαία του Πειραιά.
Πώς ταυτίζονται οι ανθρώπινες σχέσεις με τα στριφτά τσιγάρα; Η Μαρίνα, η ηρωίδα του έργου, μας μιλάει για τη δυσκολία των ανθρωπίνων σχέσεων μέσα από μια αλληγορία, αυτή του εθισμού της στο κάπνισμα. Μας δίνει το χέρι συστήνοντάς μας την καλύτερή της φίλη, τον μεγάλο της έρωτα και τη γλυκιά της αγάπη για τα υφάσματα. Πού καταλήγουν όμως όλα αυτά;
Σημείωμα συγγραφέως/σκηνοθέτιδας
Credits: Αριστοτέλης Παπακωνσταντίνου
Αγαπημένε μου,
Σου γράφω διότι τον τελευταίο καιρό επιχειρώ την αναβίωση του «ταξί» και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου τις σκέψεις που με οδήγησαν σ’ αυτό το εγχείρημα. Τριγύρω μας, αλλά και μέσα μας, υπάρχει αυτό το βάσανο που ταλανίζει διαχρονικά τον άνθρωπο, θέτοντάς τον σε μια συνεχή ανάλυση: οι σχέσεις. Ο χαρακτήρας που δίνουμε στις ανθρώπινες σχέσεις μας, οι θυσίες που απαιτούνται γι’ αυτές, η διάρκεια, η ποιότητά τους, ο τρόπος που μεταβάλλονται, η αξία και ο χώρος που παίρνουν στις ζωές μας. Κάπως έτσι προέκυψε η ανάγκη να αναδημιουργήσω αυτή την παράσταση.
Η Μαρίνα, η ηρωίδα του έργου, βρίσκει τα κοινά σημεία ανάμεσα στο κάπνισμα και στις ανθρώπινες σχέσεις. Πόσο άδοξα μπορεί να τελειώσει ένα «τσιγάρο» εάν απλώς το ανάψω, αλλά δεν το καπνίσω ποτέ; Πόσο εύκολα μπορώ να μεταπήδησω από το ένα «τσιγάρο» στο άλλο; Σίγουρα απορείς μ’ αυτή μου τη σκέψη, όμως, κάπως έτσι δεν είναι και οι σχέσεις; Είναι η αγωνία να προλάβουμε να απολαύσουμε όσα περισσότερα μπορούμε από αυτό το «τσιγάρο», πριν τελειώσει. Αλλά και ο φόβος να πάμε στο επόμενο «τσιγάρο». Η Μαρίνα πάντως, αφηγείται μοναδικά μέσα από τη δική της διαδρομή πώς κατέληξε σ’ αυτή την αλληγορία. Έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε τι έχει να μας πει. Μακάρι να καταφέρεις να το δεις. Σε σκέφτομαι πάντοτε.
Λενιώ Αναστασίου
