Φεστιβάλ Δράμας: Αν και ετών 47 and counting, δεν έχει άλλη επιλογή από το να είναι για πάντα νέο. Γιατί σε αυτό εδώ το φεστιβάλ μπορείς να ακούσεις φωνές καταγγελτικές, ρομαντικές, ενθουσιώδεις, αγαπησιάρικες, αμήχανες, προκλητικές, να βουτήξεις στην εσωστρέφεια ή τη δυστοπία και να βγεις στο φως, το γέλιο και την ελπίδα, να αξιωθείς να δεις τα πρώτα βήματα ανθρώπων που ξέρεις σίγουρα ότι θα τους ξανασυναντήσεις, να ξαναδείς αγαπημένους σκηνοθέτες να γυρίζουν στη μικρή φόρμα για να πουν κάτι, να ανταλλάξεις απόψεις με μεγάλη οικειότητα, να γίνεις μέρος μιας πολύ ζωηρής κοινότητας.
Προβολή στο χώρο Κύκλωψ
Κι όμως, το Φεστιβάλ έχει μεγαλώσει. Όχι στην ηλικία, αλλά στην έκταση. Νέοι πανέμορφοι χώροι, όπως το Γυμνάσιο Αρρένων προστέθηκαν στη φαρέτρα του φεστιβάλ, αλλά και πάλι δεν επαρκούν για να χωρέσουν τον κόσμο στις ασφυκτικά γεμάτες προβολές.
Γεμάτη η Δράμα με κόσμο που φορά τα καρτελάκια του και τρέχει πέρα δώθε («αυτοί του φεστιβάλ» που λένε), γεμάτες και οι εκδηλώσεις, οι συζητήσεις, τα καφέ, οι ταβέρνες. Η Δράμα είναι μια πόλη με τέτοια χαοτική ρυμοτομία που πρέπει να προσανατολίζομαι κάθε χρόνο απ’ την αρχή και παράλληλα είναι μια πόλη που μου υπενθυμίζει τις βασικές διαστάσεις της ζωής, από τις λίγες που η παγκοσμιοποίηση και το χίπστερ δεν έχουν κυριαρχήσει.
Κινηματογράφος Ολύμπια
Τελικά προσανατολίστηκα! Και πήρα θέση, για να ξαναχαθώ στις πάνω από 200 ταινίες σε επτά διαγωνιστικά τμήματα, αφιερώματα, συζητήσεις στο short film hub για την κινηματογραφική αγορά και διασύνδεση, masterclasses, στο θερινό σινέ Αλέξανδρος γεμάτο κάθε βράδυ και ξανά το πρωί για τα Q&A με Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες που δίνουν τα απαραίτητα insights χωρίς να τα φανερώνουν κι όλα, στο πάλαι ποτέ σινέ Ολύμπια με τον εξώστη του, που χρειάζεται όμως ανακαίνιση ή στα νερά της Αγίας Βαρβάρας που φέτος όμως είχαν στερέψει με την ξηρασία να ρίχνει ακόμα και δέντρα στο πάρκο.
Τα γραφεία του Φεστιβάλ στα νερά της Αγ. Βαρβάρας
Ο θεματικός πυρήνας του φετινού φεστιβάλ συνοψίζεται στη φράση μιας κυρίας από το κοινό σ’ ένα Q&A, η οποία, σχεδόν τρομοκρατημένη από τη συνειδητοποίηση, είπε: «Βλέπω τις ταινίες κι αναρωτιέμαι, τι έχουμε κάνει ως γονείς στα παιδιά μας και πόση τελικά προσοχή χρειάζεται;!».
Διοχετεύοντας στο διαγωνιστικό τμήμα του Short and Green το έντονο περιβαλλοντικό στρες και αγωνία για το μέλλον του πλανήτη και των διαθέσιμων πόρων, αφέθηκε αρκετά μεγάλος χώρος, ειδικά στο εθνικό διαγωνιστικό, για ένα εκτενές σχόλιο πάνω στις πληγές της αγίας ελληνικής οικογένειας, βαθιά χαραγμένες ανεξαρτήτως ηλικίας. Δεσποτικές, καταπιεστικές μητέρες, πανταχού παρούσες ακόμα κι αφού πεθάνουν, υπεύθυνες για πολλά, αν όχι όλα, τα δεινά, και επίσης καταπιεστικοί, στην πιο brutal μορφή τους οι πατεράδες: Οι φουκαράδες οι ήρωες νομίζουν ότι ξεφεύγουν, κάποιες φορές το πετυχαίνουν σ’ ένα βαθμό, τις περισσότερες φορές όμως μάταια, κουβαλώντας αυτή τη ματαιοπονία, συνειδητά ή ασυνείδητα. Το ζήτημα της ταυτότητας φύλου και του αυτοπροσδιορισμού επίσης έντονο, αν και πλέον φαίνεται περισσότερο ως κεκτημένο, σαν να κάνει ένα statement κι όχι να διεκδικεί.
Γιώργος Φουρτούνης
Viral έγινε η τελετή λήξης του φεστιβάλ, καθώς παρουσία του υφυπουργού Ιάσωνα Φωτήλα και στη σκιά του φιάσκου με τις υποψηφιότητες για τα Όσκαρ και της δημιουργίας νέου φορέα για τον κινηματογράφο, ο Γιώργος Φουρτούνης, σκηνοθέτης της ταινίας MJ (που σάρωσε τα βραβεία σατιρίζοντας αδυσώπητα τον ψευτοματσίσμο της τραπ σκηνής, βλέποντας όμως και βαθύτερα στον ήρωα), μίλησε αιχμηρά για τα προβλήματα στον ελληνικό κινηματογράφο, την πολιτική αδιαφορία και την ενίσχυση ξένων κατωτέρων παραγωγών.
Πιο πριν, στην αρχή της τελετής, ήδη ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας, Δημήτρης Καλαντίδης, είχε καταγγείλει την ακύρωση της προβολής της ταινίας Αδέσποτα κορμιά της Ελίνας Ψύκου στην Καβάλα, υπενθυμίζοντας ότι υπάρχει ελευθερία έκφρασης και η λογοκρισία έχει καταργηθεί 40 χρόνια πριν, ενώ η Νικολέτα Λεούση, σκηνοθέτις της ταινίας Άσκοπη Μετακίνηση που πήρε το βραβείο της ΟΚΛΕ αλλά και της Πανελλήνιαs Ένωσηs Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.), αναφέρθηκε στην Ίριδα του Πανεπιστημίου Αθηνών, το κινηματογραφικό φυτώριο πολλών γενιών που όμως τώρα κινδυνεύει.
Νικολέτα Λεούση, Δημήτρης Καλαντίδης
Η παρουσία πάνω από 700 Δραμινών στις προβολές των 12 ταινιών από τα εργαστήρια που πραγματοποιήθηκαν μέσα στη χρονιά στη Δράμα με πρωτοβουλία του Γιάννη Σακαρίδη. Στο πρόγραμμα συμμετείχαν την πρώτη χρονιά 25 άτομα και τη δεύτερη χρονιά 55 άτομα, ενώ στο ανοιχτό κάλεσμα της πρόσκλησης, 200 Δραμινοί και Δραμινές έστειλαν αίτηση συμμετοχής. Είναι από εκείνες τις πρωτοβουλίες που ενισχύουν την ουσιαστική σύνδεση του φεστιβάλ με την πόλη, αλλά και των ανθρώπων της με τον κινηματογράφο που είναι τόσο συνυφασμένος με τη Δράμα όλα αυτά τα χρόνια.
Προβολή στο Γυμνάσιο Αρρένων
Η όλο και μεγαλύτερη παρουσία των σπουδαστών στο φεστιβάλ. Είτε με το αφιέρωμα στις ταινίες από το τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ, είτε με προβολές ταινιών ως μέρος των εργασιών σπουδαστών του νεοσύστατου τμήματος του ΕΑΠ που διανύει το δεύτερο χρόνο του με εργαστήρια στη Δράμα, είτε με τα παιδιά από τις κινηματογραφικές σχολές της χώρας που τα συναντούσες σε όλες τις προβολές, στα πηγαδάκια το βράδυ στο αγαπημένο ΦΙΚΑ και με τις εύστοχες παρατηρήσεις τους το πρωί στις συζητήσεις με τους σκηνοθέτες.
Σινέ Αλέξανδρος
Τα Q&A με σκηνοθέτες και συντελεστές κάθε πρωί στο σινέ Αλέξανδρος, παρά τη ζέστη και το πρωινό ξύπνημα που ήταν για όλους μια πρόσκληση. Είναι ενδιαφέρον να μοιράζεσαι τις εντυπώσεις και τα συναισθήματα από την ταινία που είδες λίγες μόλις ώρες πριν, να ακούς να αποκαλύπτουν (ή και να προσπαθούν να μην) μυστικά της ταινίας. Είναι ενδιαφέρον επίσης να ακούς πώς εκφράζονται γενιές με λίγα μόλις χρόνια διαφοράς μεταξύ τους – από βαθυστόχαστη, πολιτικοποιημένη, προσωπική, εκμυστηρευτική, αργκό, greeklish, διαπιστώνοντας ότι οι πολύ νεότεροι μάλλον εκφράζονται πιο άνετα μάλλον με εικόνες παρά με λέξεις.
Ask the Directors – Q&A
Τα Ψtalks της ψυχοθεραπεύτριας Ντενίς Νικολάκου με καλεσμένο τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη σε μια συζήτηση με αφορμή την προβολή της ταινίας του «Μια θέση στον ήλιο» (βραβευμένη στη Δράμα το 1995), «Μισώ την ψυχοθεραπεία», είπε χαρακτηριστικά ο Γιάνναρης, που είχε άσχημη εμπειρία! «Για μένα ο κινηματογράφος είναι η ψυχανάλυσή μου. Διοχέτευσα τον φόβο του θανάτου στην τέχνη μου. Και κάθε χρόνο έκανα και μια ταινία». Εκ βαθέων, εκμυστηρευτικές συζητήσεις έγιναν κυρίως με αφορμή ταινίες του διαγωνιστικού, όπως το «Βίωμα» του Άγγελου Σαφτουλή, αλλά και το «Skeleton Tree» του Χάρη Ζαλαβρά.
Ψtalks Ντενίς Νικολάκου, Κωνσταντίνος Γιάνναρης, Άρης Δημοκίδης
Το masterclass με τον διεθνούς φήμης πολυβραβευμένο μοντέρ Γιώργο Μαυροψαρίδη, στενό συνεργάτη του Γιώργου Λάνθιμου και πρόεδρο της Κριτικής Επιτροπής του Διεθνούς Διαγωνιστικού του φετινού φεστιβάλ, που μίλησε για το ρόλο του μοντέρ στη δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας, παραλληλίζοντας με τους νευρώνες του εγκεφάλου, αλλά και μιλώντας για τις πολύ καλύτερες συνθήκες που επικρατούν στο εξωτερικό για τους μοντέρ, όπου πχ ένας βοηθός μοντέρ πληρώνεται 2000 ευρώ την εβδομάδα και η δουλειά του είναι σεβαστή.
masterclass με τον Γιώργο Μαυροψαρίδη
Το Short Film Hub όπου συζητήθηκαν μεταξύ άλλων ο δρόμος προς την ανάπτυξη μιας μεγάλου μήκους ταινίας, η διανομή των ταινιών και ο ρόλος των sales agents ή η υποστήριξη των θεσμών σε φεστιβάλ και συμπαραγωγές. Ο Λεωνίδας Χριστόπουλος, πρόεδρος του ΕΚΟΜΕ που μόλις συγχωνεύτηκε με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, είπε μεταξύ άλλων ότι μειώθηκε από 60 σε 45 χιλιάδες ευρώ το όριο- προϋπόθεση για να μπουν στο cash rebate οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες, ότι θα δοθεί μεγαλύτερη υποστήριξη με κριτήριο την τεχνολογία, AI, VR και το περιβαλλοντικό αποτύπωμα των παραγωγών, ότι στηρίζονται πλέον πολλά τοπικά κινηματογραφικά φεστιβάλ, ότι πλέον οι διαδικασίες θα γίνονται αποκλειστικά ψηφιακά και ότι ο νέος νόμος προβλέπει αύξηση σταθερής χρηματοδότησης του φορέα, καθώς θα λαμβάνει το 50% των εσόδων του κράτους από τις πλατφόρμες στην Ελλάδα.
Η Βένια Βέργου από το European Film Commissions Network μίλησε για το ρόλο των film commissions στη διασύνδεση των επαγγελματιών του κινηματογράφου, στη στρατηγική αλλά ακόμα και στην προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς του κάθε τόπου («Πώς μεταχειρίζεσαι ένα κάστρο στην Ιρλανδία όταν κάνεις γυρίσματα για το Game of Thrones;», αναρωτήθηκε χαρακτηριστικά).
Short Film Hub
Το Drama Pitching Lab Forum, όπου επτά νέες και νέοι από Ελλάδα και εξωτερικό παρουσίασαν τα σχέδιά τους με χιούμορ, εφευρετικότητα, ενθουσιασμό ή και ευχάριστο τρακ. Μακάρι στο μέλλον να μπορούν να συμμετέχουν όλοι οι επιλεγμένοι, απ’ όσο μακριά κι αν προέρχονται.
Drama Pitching Lab Forum
Ο αντιπρόεδρος του πολιτιστικού οργανισμού του φεστιβάλ Πέτρος Παρασκευαΐδης αναφέρθηκε στο φετινό αριθμό ρεκόρ του ενός εκατομμυρίου επισκεπτών στην πλατφόρμα με τις ταινίες του φεστιβάλ, με πάνω από 100.000 μοναδικούς χρήστες και 500 άτομα να παρακολουθούν ταινία κάθε λεπτό.
Όπως είπε στο monopoli.gr: «Το φεστιβάλ είναι ίσως ο σημαντικότερος πολιτιστικός θεσμός της πόλης μας. Ειδικά τα τελευταία χρόνια με δράσεις όπως τα εργαστήρια για νέους, επίδοξους κινηματογραφιστές, έχει μπει ακόμα περισσότερο στην κοινωνία της Δράμας. Στους χώρους γινόταν το αδιαχώρητο. Η νέα διοίκηση του δήμου έκανε μια επιπλέον κίνηση, την προσθήκη του Γυμνασίου Αρρένων ως ένας νέος χώρος προβολών και εκδηλώσεων. Το φεστιβάλ πλέον πήγε στη γειτονιά. Θέλουμε να κρατήσουμε, αλλά και να ενδυναμώσουμε ακόμα περισσότερο τον θεσμό».
Πέτρος Παρασκευαΐδης
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ Γιάννης Σακαρίδης κάνοντας μια σύντομη αποτίμηση στο monopoli.gr αναφέρθηκε στον ενθουσιασμό και τον παλμό που υπήρχε εξαρχής στο φεστιβάλ, καθώς και την τεράστια εξάπλωση στην πόλη μέσω των εργαστηρίων με τη δραμινή κοινωνία που προεξοφλεί αυξημένες συμμετοχές του χρόνου. Τα Q&A με σκηνοθέτες και head programmers που σύσφιξε σχέσεις και την προσθήκη του νέου residency με 4 πρότζεκτ που δουλεύτηκαν μες στην εβδομάδα και τώρα δουλεύεται το σενάριο. Ως προς το Εθνικό Διαγωνιστικό μας είπε: «Από πέρσι έρχεται μια νέα γενιά που της δώσαμε μεγάλη ώθηση. Είχαμε σίγουρα πολύ καλές παρουσίες από το παρελθόν, αλλά και κάποιους πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες που νοιάζονται για το κοινωνικό κομμάτι, την ταυτότητα, τον θάνατος, πολύ περισσότερο από το εικαστικό στοιχείο και τη φόρμα της προηγούμενης γενιάς». Για το άμεσο μέλλον: «Του χρόνου θα φροντίσουμε να παγιώσουμε το εκπαιδευτικό κομμάτι και να κρατήσουμε την ομάδα μας. Σίγουρα θα αναπτυχθεί περισσότερο το Short Film Hub, το residency, η παρουσία των experts, το industry γενικά. Όσο η ατζέντα μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις, γιατί όλα αυτά χρειάζονται budget. Αυτή τη στιγμή πάντως το φεστιβάλ έχει μεγαλώσει και χρειάζεται μεγάλες αίθουσες, όχι επέκταση προγραμμάτων».
Γιάννης Σακαρίδης με Γιώργο Φουρτούνη και Δημήτρη Μουτσιάκα
Ήταν μια χρονιά που είδαμε άρτιες ταινίες – οι κινηματογραφικές σπουδές έχουν αρχίσει τα τελευταία χρόνια ν’ αποδίδουν καρπούς – χωρίς ωστόσο να ξεχωρίσουμε παρά ελάχιστες με κάποια σπίθα πάθους, ίσως και λίγης τρέλας. Παρακάτω ορισμένες ταινίες που ξεχωρίσαμε, χωρίς να κάνουμε σπόιλερ, μιας και τουλάχιστον οι βραβευμένες ταινίες του εθνικού διαγωνιστικού και σπουδαστικού θα προβληθούν στην Αθήνα, στον κινηματογράφο Ίρις (Ακαδημίας 56), στις 24-27 Οκτωβρίου:
MJ
MJ του Γιώργου Φουρτούνη που έλαβε το βραβείο σκηνοθεσίας «για τη μαεστρία με την οποία στήνει έναν κωμικοτραγικό ήρωα και τον κόσμο του, που ισορροπούν ανάμεσα στη σάτιρα και το προσωπικό δράμα». Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, πάντα απολαυστικός Γιώργος Κατσής, πήρε το βραβείο ανδρικής ερμηνείας για τον απάλευτο και συνάμα σπαρακτικό τράπερ που υποδύεται, ενώ η ταινία κέρδισε και τα βραβεία ενδυματολογίας, σκηνογραφίας, μακιγιάζ.
Γκέκας
Γκέκας του Δημήτρη Μουτσιάκα που έλαβε τον Χρυσό Διόνυσο «για την άρτια, διεισδυτική και στιβαρή ματιά που πραγματεύεται το πάντα επίκαιρο θέμα της τοξικής αρρενωπότητας και του φαύλου κύκλου της βίας», καθώς και το βραβείο φωτογραφίας και σεναρίου. Η ταινία μιλά για τη δύσκολη και απότομη ενηλικίωση που καλείται να αντιμετωπίσει ένα νεαρό αγόρι στην ελληνική επαρχία βρίσκοντας καταφύγιο και ασφάλεια στη συντροφιά του γκέκα, του ελληνικού ιχνηλάτη. Μια ταινία που θέτει στο προσκήνιο για ακόμα μια φορά τη σχέση πατέρα και γιού.
Αλκυονίδες
Αλκυονίδες του Αλέξανδρου Σκούρα (βραβείο Μοντάζ). Μια σχέση μονόπλευρης αγάπης κι ένας γάμος που αναβάλλεται σε ένα άχρονο τοπίο με εκπληκτική φωτογραφία και μια καταπληκτική πρωταγωνίστρια. Μια ταινία που αφήνει έντονη την αρμονικότητά της, καθώς αυτός ήταν και ο σκοπός της επιλογής του ασπρόμαυρου, και που μπορεί να μην ξέρεις πότε εξελίσσεται αλλά ξέρεις ότι στην συμβαίνουν αυτά και δεν μπορούμε να τα κρίνουμε, όπως είπε και ο σκηνοθέτης, με τα αστικά μάτια μας.
Numb
Numb της Δέσποινας Κούρτη, μια ιστορία ενηλικίωσης και διαχείρισης πένθους. Χωρίς πολλά λόγια και με βαθύ κινηματογραφικό, βλέμμα παρακολουθούμε τον τρόπο με τον οποίο η έφηβη πρωταγωνίστρια βιώνει την απώλεια του συμμαθητή της και τη συνειδητοποίηση του χαμού του. Η ταινία έλαβε το Onassis Film Award.
Skeleton Tree του Χάρη Ζαλαβρού, με έναν Αλέξανδρο Λογοθέτη στο παρά πέντε της αυτοκτονίας και μια πληθωρική αλλά και πονεμένη γειτόνισσα που μπαίνει εμπόδιο στο δρόμο του, αλλά μήπως υπάρχει και άλλο;
Φοίβη της Βαγγελιώς Σουμέλη για τη ζωή μιας απεξαρτημένης μητέρας που μπορεί να πάρει κακούς δρόμους αλλά και καλές στροφές.
Κυρία Νίτσα
Κυρία Νίτσα της Νεφέλης Ράπτη, με τη Ναταλία Τσαλίκη σε ένα δυνατό ρόλο. Δύσκολη είναι η διαχείριση του πένθους σε κάθε ηλικία. Η λαμπερή μητέρα της πρωταγωνίστριας φεύγει από τη ζωή και έτσι αναρωτιέται η ίδια μήπως είναι η ώρα της να λάμψει, εκείνη που καταπιεζόταν τόσα χρόνια;
Mira
Mira του Ορφέα Περετζή, με τη δυναμική ράπερ Mira να ραπάρει ανελέητα δουλεύοντας σε ένα ξενοδοχείο και διεκδικώντας τη θέση της στη μουσική σκηνή με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Άσκοπη Μετακίνηση
Άσκοπη Μετακίνηση της Νικολέτας Λεούση, μια οικογενειακή μετακίνηση σε τόπο και χρόνο γεμάτη τρυφερότητα και χιούμορ μέσα σε ένα λεωφορείο στον καιρό της απόλυτης ακινησίας λόγω πανδημίας.
7Hz
7Hz της Μαρίας Χατζάκου, μια δυστοπική ιστορία, αυτή τη φορά σκόπιμης μετακίνησης στα όρια ενός ασφυκτικού κόσμου
Η μεγαλύτερη μέρα του κόσμου τoυ Δημήτρη Χαραλαμπόπουλου, ένα δυνατό και συγκινητικό προσωπικό ημερολόγιο με τον Μάριο Μπανούσι.
ποπ
Ποπ της Λίνας Κοντουρά που έλαβε το Grand Prix στο Εθνικό σπουδαστικό, μια από τις ταινίες που ξεχώρισαν πολύ, επειδή ακριβώς έχει αυτό το κάτι φρέσκο και συγχρόνως καλοφτιαγμένο, παρακολουθώντας με εφευρετικότητα και χιούμορ τις τρεις νεαρές ηρωίδες να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα.
Απαρατάτεμε της Μένης Τσιλιανίδου που έλαβε το Βραβείο σκηνοθεσίας στο Εθνικό σπουδαστικό και αποτυπώνει με έξυπνο και απολαυστικό τρόπο τη σχέση της ηρωίδας με τον παππού της, οικογενειακά μυστικά και εν τέλει την αποδοχή.
Honeymoon
Honeymoon του Άλκι Παπασταθόπουλος που έλαβε το Ειδικό βραβείο της Επιτροπής «για την τρυφερή απεικόνιση της αγάπης που πάντα κερδίζει, όταν δεν έχει ταυτότητα αλλά έχει αλήθεια», αλλά και τα βραβεία Drama Queer και Onassis Film Award. Η μια από τις πρωταγωνίστριες, η τρανς ηθοποιός Νάσια Συντέτα έλαβε και το βραβείο γυναικείας ερμηνείας – σε μια κατ’ εμέ αμφιλεγόμενη ερμηνεία.
Zange
Zange της Ίριδας Μπαγλανέα μια ποιητικά όμορφη ελεγεία στην παιδική ηλικία, την αγάπη και τη διαχείριση του φόβου της επικείμενης απώλειας με φόντο τα ορυχεία αλατιού στο Μεσολόγγι. Η ταινία έλαβε βραβείο ήχου, σχεδιασμού ήχου, ειδικών και οπτικών εφέ.
Μωβ
Μωβ, της Τζω Καπράλου για μια σχέση μεταξύ δυο νεαρών γυναικών με έντονο παρελθόν αλλά αμφίβολο μέλλον, σαν τα κλαδιά ενός φυτού που αλληλοπλέκονται σφιχτά και μπορεί και να πνιγούν.
Treadmill
Treadmill του Γιώργου Κοιμήση, με τις απολαυστικές Υβόννη Μαλτέζου και Εύη Σαουλίδου που με ευρηματικό τρόπο παρουσιάζει τη δύσκολη συμβίωση μιας μεσήλικης γυναίκας με τη δύστροπη μητέρα της. Η ταινία έλαβε το Βραβείο Κοινού.
Tremolo
Tremolo του Leonard Mink (Γερμανία), μια ιστορία αποδοχής και η σχέση μεταξύ κωφού αγοριού με τον πατέρα του και με τη μουσική. Η ταινία έλαβε το βραβείο Best Kiddo film στο διαγωνιστικό τμήμα KIDDO, το οποίο εκτίμησα τόσο για την ποιότητα των ταινιών (ανάμεσά τους και το Game Rules του σουηδού Christian Zetterberg- βλ Αγόρια στο Ντους), όσο και για την κριτική του επιτροπή που αποτελούνταν από παιδιά.
Workers Wings
Workers Wings του Ilir Hasanaj από το Κόσοβο που έλαβε το Βραβείο Ανθρωπίνων Αξιών της Βουλής των Ελλήνων, γιατί «κινηματογραφεί με ποιητική ματιά πρόσωπα εργατών που έχουν υποστεί ατυχήματα, αποτυπώνοντας τις αγωνίες, τους φόβους και τις ελπίδες τους».
The Distance Between Us
The Distance Between Us, Léo Fontaine (Γαλλία), Υποψηφιότητα «Drama 2024» για το Βραβείο Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου / EFA Awards 2024. Γινόμαστε θέλοντας και μη μέτοχοι στο αγωνιώδες αλλά αποφασιστικό ταξίδι της ηρωίδας μέσα στην πόλη.
