Hot or Not #113: Το Ziria Festival κατέβηκε από το βουνό, η Μαρίνα Σάττι τα «έσπασε» στις πρόβες και όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Huseyin Cetintas, Yasin Ametoglou, Βασίλης Καραγιάννης, Ειρήνη Δαμιανίδου, Φωκάς Ευαγγελινός, Μαρίνα Σάττι, Ερασμία Μαρκίδη / πηγή: press.ert.gr

Πάει καιρός που το ενδιαφέρον γύρω από τον θεσμό της Eurovisiοn έχει ξεθωριάσει, αφού από τη μία οι χλιαρές αποστολές των χωρών και από την άλλη ή όλη διοργάνωση χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις που έχει χάσει την παλιά της αίγλη, δεν βοηθούν ιδιαίτερα στο να κρατηθεί ζωντανός αυτός ο ενθουσιασμός που είχαμε παλιότερα – και θυμάμαι κι εγώ να είχα όταν ήμουν μικρότερη, κι ας μην ήμουν ορκισμένη Eurofan. Άντε με εξαίρεση το 2021 και τον χαμό που έκαναν οι Ιταλοί Maneskin και η κομματάρα τους “Zitti e Buoni” που προκάλεσαν μια αναζωπύρωση του ενδιαφέροντός μας τη στιγμή που κανείς δεν ασχολούνταν πια με τον διαγωνισμό.

Φέτος και πάλι κάτι μοιάζει να αλλάζει και να μάς φέρνει ξανά στο μυαλό κάτι από αυτές τις νοσταλγικές, ένδοξες στιγμές της παλιάς καλής Eurovision που προσέφερε ωραίο «ζουμάκι» για συζήτηση. Και τι καλύτερο από να ξεκινάει όλο αυτό από τη δική μας ελληνική αποστολή και το κομμάτι «Ζάρι» της Μαρίνας Σάττι που ήδη έχει προκαλέσει διαδικτυακό παραλήρημα – ανεξάρτητα του αν τελικά αρέσει ή όχι – πριν καν δούμε την επίσημη εμφάνισή της στη σκηνή του Μάλμε. Γεύσεις έχουμε πάρει μέχρι στιγμής από τις δύο ολιγόλεπτες πρόβες που έγιναν αυτή την εβδομάδα και που κυκλοφορούν σε βίντεο στο ίντερνετ και κατά πώς φαίνεται η Μαρίνα ετοιμάζεται να τα «σπάσει» επί σκηνής – κάτι που και η ίδια είχε δηλώσει πως θέλει να κάνει, προτού ακόμη αναχωρήσει για τη Σουηδία. Στα προγνωστικά δεν είμαι καλή να το πω, ωστόσο χαίρομαι πολύ που ένα νέο κορίτσι με μια φρέσκια πρόταση έχει πάει εκεί πρώτα από όλα για να το χαρεί και έπειτα για να την απασχολήσει μία ενδεχόμενη νίκη. Η πορεία του «Ζαριού» άλλωστε φαίνεται ήδη ποια θα είναι, αφού έχει κάνει μία πολύ δυναμική εκκίνηση από τη χώρα μας και όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα η Μαρίνα Σάττι θα είναι «νικήτρια» για άλλους λόγους. Και πιο σημαντικούς αν με ρωτάς. Καλή επιτυχία, Μαρίνα! Σου αξίζει!
Ευδοκία Βαζούκη

Lungs

Από τα βουνά και τα λαγκάδια, στην σκηνή του Arch Club, το Ziria Festival αποδείχθηκε εξίσου εκρηκτικό. Ξεκίνησα που λέτε για το φεστιβάλ χωρίς να έχω ακούσει ιδιαίτερα την μουσική κανενός από τους καλλιτέχνες που το πλαισίωναν. Κάποιους ομολογώ πως δεν τους ήξερα πριν, ενώ κάποιους άλλους απλά δεν είχε τύχει να αφιερώσω χρόνο στη μουσική τους. Ωστόσο, μου αρέσει η ιδέα του να πηγαίνεις σε μια συναυλία ή ένα μουσικό φεστιβάλ, χωρίς απαραίτητα να είσαι φανατικός. Ανακαλύπτεις έτσι εκείνη τη στιγμή νέα σύμπαντα, βουτάς μέσα σε ανεξερεύνητους από εσένα μελωδικούς βυθούς. Στην καλύτερη βγαίνεις αλλαγμένος από τέτοιες συγκυρίες. Έτσι κι έγινε.

Όταν έρχεσαι για πρώτη φορά αντιμέτωπος ζωντανά με την μουσική της Billie Kark και των Lungs, πώς να μην επιστρέψεις αλλαγμένος, θα μου πεις. Τα δύο αυτά αποτέλεσαν τα highlights μιας συναυλιακής και φεστιβαλικής εμπειρίας που θα θυμάμαι για καιρό. Προσοχή ακολουθεί fangirling! Πρώτα εμφανίστηκε η Billie, η οποία πολύ γρήγορα μας σκέπασε με το μαγικό πέπλο της μαγνητιστικής της φωνής κι ενός ήχου που σχεδόν σε υπνώτιζε.Το παραδοσιακό αγκαλιάζει τον ηλεκτρονικό ήχο και το αποτέλεσμα που φτάνει στα αυτιά μας, δεν μπορεί παρά να μας ωθήσει σε ξέφρενο techno χώρο. Παράλληλα, στο φόντο δίπλα της παίζει το εντυπωσιακό βίντεο που απεικονίζει τόσο εκείνη, όσο και τα πανέμορφα βουνά της Ηπείρου. Καθώς τα μονοπάτια του άλμπουμ της “Τζίντα” ξετυλίγονται σιγά σιγά μπροστά μας, σκέφτομαι πως σαν νεράιδα (όπως είναι και η απόδοση της λέξης Τζίντα) μας έχει μαγέψει ολοκληρωτικά και δεν θέλω να σταματήσει. Αν το περφόρμανς της ήταν τραγούδι, θα ήταν το “I Put A Spell on You” – με λίγα ηπειρωτικά στο background.

Την εβδομάδα που μας πέρασε κατάφερα επιτέλους να παρακολουθήσω, στο Σύγχρονο Θέατρο, την παράσταση της ομάδας GAFF «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», μεταφορά του ομότιτλου συγκλονιστικού αυτοβιογραφικού αφηγήματος του Χρόνη Μίσσιου σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη. 29 χρόνια αγώνων, διώξεων, φυλακίσεων, εξοριών, βασανιστηρίων, κακουχιών, επιμονής, σθένους, απογοητεύσεων, διαψεύσεων και μεγάλων ερωτηματικών γίνονται μια καθηλωτική παράσταση για εκείνον τον όποιον απλό, ειλικρινή άνθρωπο, τον τίμιο αγωνιστή, ο οποίος μακριά από τις μυθοποιητικές τάσεις της ιστορίας, ήθελε να βγάλει από μέσα του ότι τον κατέτρωγε για όποιον ήταν διατεθειμένος να ακούσει και να αναλογιστεί: Τον/τους σύντροφο/ους που έφυγαν νωρίς, εκείνους που επέζησαν, τις επόμενες γενιές, τον παρελθοντικό, παροντικό και μελλοντικό εαυτό του . Η Σοφία Καραγιάννη μεταχειρίζεται το υλικό της με τον σεβασμό και την ενσυναίσθηση που του αρμόζει -η διασκευή ανήκει στην ίδια και την Μυρτώ Αθανασοπούλου- και μια σκηνοθετική ματιά που ακολουθεί στα βήματα του απλού και δυνατού λόγου του Μίσσιου και επαφίεται σε ευρηματικούς συμβολισμούς -σε αυτούς συνδράμουν η κινησιολογία της Μαργαρίτας Τρίκκα, τα σκηνικά της Γεωργίας Μπούρδα και ο ενδιαφέρων ηχητικός σχεδιασμός της παράστασης που δίνει την αίσθηση μιας καλής ρυθμικότητας καθ’ όλη τη διάρκεια- για ένα σκηνικό αποτέλεσμα όπου η δημιουργική δεινότητα της θεατρικής τέχνης έρχεται σε απόλυτη ισορροπία με το «βάρος» της ιστορικότητας του κειμένου. Οι εξαιρετικές ερμηνείες των Ιωσήφ Ιωσηφίδη, Κωνσταντίνου Πασσά, Δημήτρη Μαμιόυ και Γιάννη Μάνθου απαιτητικές σε σωματικό και συναισθηματικό επίπεδο, δίνουν την εντύπωση μιας σκηνικής εξερεύνησης των ορίων του ανθρώπου, είτε αυτός βρίσκεται στη θέση του εξουσιαστή είτε του εξουσιαζόμενου. Γιατί δεν είναι απαραίτητα πιο δυνατός αυτός που επιβάλλεται με το σώμα και τη βία από εκείνον που κυριαρχεί με το μεγαλείο της ψυχής. Και δύο μεγάλα ερωτήματα γεννιούνται στο τέλος: Τι είναι αυτό που σε κρατάει ζωντανό όταν προσπαθούν να σε συντρίψουν, τι μένει όταν προσπαθούν να απογυμνώσουν την ύπαρξη σου από οτιδήποτε σου θυμίζει πως είσαι άνθρωπος;
Αριστούλα Ζαχαρίου

Έχω παρακολουθήσει τις θεατρικές και τηλεοπτικές σκηνοθεσίες του Σωτήρη Τσαφούλια και αυτή η παράσταση δε θα αποτελούσε εξαίρεση. Είναι επειδή διακρίνω ένα καλλιτεχνικό μοτίβο και ενδιαφέρον στις θεματικές που επιλέγει, είναι επειδή και εμένα με ενδιαφέρουν οι πιο φιλοσοφικές παραστάσεις, είναι επίσης γιατί είχα και εγώ απορία για την «αξία» της ζωής. Όπως και όλοι οι θεατές του γεμάτου θεάτρου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Το κείμενο της Τζέιν Άντερσον είναι ένα ολοκληρωμένο και συγκινητικό επιμύθιο για την απώλεια, τον πόνο, τον χρόνο, τη γιατρειά, τις απρόσμενες εκπλήξεις της ζωής και την καθημερινή παρουσία και στάση μας σε αυτήν.

Δύο ξαδέλφες με τους άντρες τους συναντιούνται μετά από πολύ καιρό και οι δικές τους φιλοσοφίες για τη ζωή και τον θάνατο δοκιμάζονται. Η Ντίνα (Πέγκυ Σταθακοπούλου) και ο κυνικός Μπιλ (Δημήτρης Μαυρόπουλος) έχουν χάσει πολύ νωρίς τη κόρη τους, η οποία δολοφονήθηκε και οι προοδευτικοί και άφοβοι Τζάνετ (Αθήνα Τσιλύρα) και Νιλ (Βασίλης Ρίσβας) παλεύουν με τον θάνατο που βρίσκεται προ των πυλών, λόγω ενός επιθετικού καρκίνου που διαλύει τον Νιλ εκ των έσω. Όλοι διανύουν μια μεγάλη απόσταση και βλέπουν τη ζωή με άλλο μάτι. Η ζωή ισούται με την αγάπη και οι ήρωες το ξέρουν καλά. Όλοι έχουν συμβουλεύσει τους άλλους αυτό που εκείνοι πρέπει να ακούσουν. Και μέχρι το τέλος, ο χρόνος είναι ο κριτής. Εκεί, είτε σε ένα δάσος είτε σε ένα διαμέρισμα της πόλης, όλοι πρέπει να φυτέψουν έναν σπόρο και να κινήσουν το ένα πόδι μπροστά από το άλλο.

Μια εξαιρετική παράσταση που μπλέκει το χιούμορ και τη συγκίνηση τόσο ευεργετικά και καθαρτικά, μια διανομή από αξιόλογους ηθοποιούς και υπέροχη μουσική και σκηνικά από τους Θοδωρή Οικονόμου και Ηλένια Δουλαδίρη αντίστοιχα. Οπωσδήποτε από τα θέατρα που στο χειροκρότημα είδα συγκινημένα πρόσωπα και που ήμουν κι εγώ ένα από αυτά.
Λίνα Ρόκα

Υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κάνει η Νεφέλη Φασούλη; Μόλις πριν λίγες ημέρες μιλούσαμε για τον καταπληκτικό jazz δίσκο της, με τίτλο Phases, στον οποίο υπέγραφε τους (αγγλόφωνους) στίχους. Έχοντας ακούσει τον πρώτο προσωπικό της δίσκο “Ο Κόσμος σου” – ο οποίος επίσης μάς άρεσε πολύ – ήξερα ότι η φωνή της μπορεί να υποστηρίξει ακόμα και βαρύ λαϊκό (μιλάω για το καλτ “Θα σου πω εγώ” με τον θρύλο των Ημίζ Δημήτρη Μέντζελο), όμως δεν περίμενα να ακούσω έναν δίσκο με τόσα λαϊκά στοιχεία, τον οποίο μάλιστα ανακάλυψα τυχαία στο Spotify όσο έψαχνα να ξανακούσω το Phases, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τζαζ την Τρίτη.

“Ο Κήπος”, λοιπόν, είναι ένας δίσκος – συνεργασία με τον φοβερό συνθέτη και κιθαρίστα Αντώνη Απέργη, που έχει αποδείξει ότι ξέρει από αυθεντικό, αλλά φρέσκο λαϊκό τραγούδι. Αυτό ακριβώς, που είναι ο “Κήπος”, δηλαδή. Αυθεντικός και φρέσκος. Η ίδια η Νεφέλη, το περιέγραψε ως «αντίδοτο για την πραγματικότητα, μίαν όαση για όσους δεν αντέχουν την ζωή όπως είναι» και θα συμφωνήσω. Τουλάχιστον, εμένα με ταξίδεψε σε άλλες δεκαετίες, ή μάλλον καλύτερα σε έναν άλλο κόσμο που δεν έχει ακόμα έρθει, έναν κόσμο που είναι πιο αγνός, πιο ευαίσθητος, στον οποίο είμαστε ελεύθεροι να ακούμε τη μαγευτική φωνή της Νεφέλης, χωρίς έγνοιες, “στο βουνό κι ας μην είναι στο βουνό”. Τα δικά μου αγαπημένα κομμάτια είναι το εισαγωγικό “Μωρία” που με ενθουσίασε για τα υπόλοιπα 11 κομμάτια, το “Πρόσωπο Δικό μου”, το “Σε παντρεύομαι” και το “Όλες μου οι αλήθειες”.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Φωτογραφία: Μαργαρίτα Ψυχή

Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα για πρώτη φορά – αν και Κύπρια – στην περίκλειστη πόλη του Βαρωσίου. Περπάτησα στους ερήμους δρόμους, ανάμεσα σε βουβά κτήρια που στέκουν εκεί σχεδόν 5 ολόκληρες δεκαετίες, μοιάζοντας να περιμένουν τον κόσμο να γυρίσει πίσω και να τους δώσει πάλι ζωή. Η Αμμόχωστος, με τους απέραντους πορτοκαλεώνες της, ήταν το 1974 το μεγαλύτερο λιμάνι και η πιο ανεπτυγμένη πόλη της Κύπρου, σύμβολο ενός ανερχόμενου κοσμοπολιτισμού. Η Αμμόχωστος, η οποία κοιτάει στην Ανατολική Μεσόγειο, ήταν γεμάτη κάποτε από σύγχρονα ξενοδοχεία, καφετέριες, κινηματογράφους, εμπορικά κέντρα και έσφυζε από κοσμική ζωή. Ήταν μια πόλη που πάντα εμείς ως Κύπριοι και ιδιαίτερα οι Βαρωσιώτες θα θυμόμαστε με καμάρι. Η Τουρκία, αυτό το κομμάτι της Αμμοχώστου το κράτησε κλειστό. Από το 1974 απαγορεύτηκε η είσοδος και το Βαρώσι μετατράπηκε σε μια πόλη «φάντασμα» Μια πόλη έρημη, βουβή. Σε αυτή την πρόσφατη βόλτα μου είδα από κοντά όσα δεν είχα δει τόσα χρόνια. Καθώς περπατούσα στην πόλη και ανάμεσα στα χαλάσματα αναρωτιόμουν πώς είναι να ξυπνά κανείς και να πρέπει να εγκαταλείψει το σπίτι του, την δουλειά του, τους ανθρώπους του, μια ολόκληρη ζωή υπό τον φόβο του στρατού. Αναρωτήθηκα πώς είναι να σου παίρνουν κάτι που είναι δικό σου κι ας έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια από την κατάληψη της περιοχής από τους Τούρκους. Αυτή η βόλτα στο Βαρώσι θα μου προκαλεί θλίψη κάθε φορά που θα την θυμάμαι και θα φέρνω στο μυαλό μου τις εικόνες των κτηρίων που έχουν ακόμη πάνω τους το αποτύπωμα του πολέμου με ορατές τις τρύπες από τις σφαίρες… Δυστυχώς, αυτά είναι τα απομεινάρια του πολέμου. Για εμάς τους Κύπριους η Αμμόχωστος θα είναι πάντα η πόλη που είναι χωμένη στην Άμμο. Εξ’ ού και το όνομα της… Αμμόχωστος.
Μαργαρίτα Ψυχή

Καλές και οι μεγάλες περιοδικές εκθέσεις των μουσείων αλλά καμιά φορά, χρειάζεται να ανακαλύψεις μια μικρή αθηναϊκή γκαλερί και να εντυπωσιαστείς από το τι μπορεί να σου προσφέρει. Κάπως έτσι επισκέφτηκα στην Bernier/Eliades Gallery την διπλή ατομική έκθεση του γνωστού σχεδιαστή μόδας και καλλιτέχνη Martin Margiela, η οποία διαρκεί έως τις 15 Μαΐου 2024 και είναι δωρεάν.

Ο Margiela είναι γνωστός στο ευρύ κοινό, κυρίως, για με την ιδιότητα του σχεδιαστή μόδας. Το 1988 ίδρυσε τον δικό του οίκο μόδας, το Maison Margela. Οι avant-garde δημιουργίες του και η αποδόμηση των ρούχων του, ομολογούν την τεράστια συνεισφορά και επιρροή του στον κόσμο της μόδας έως σήμερα. Μάλιστα, τα tabi shoes, που όλα τα fashion icons φορούν αυτή τη στιγμή -τα κλειστά παπούτσια που διαχωρίζουν το μεγάλο δάχτυλο από τα υπόλοιπα- είναι δική του δημιουργία από το 1988, εμπνευσμένη από την Ιαπωνία. Κρατώντας την ταυτότητα του πολύ ιδιωτική, με ελάχιστες φωτογραφίσεις και συνεντεύξεις, τον ενδιέφερε η προσοχή στα ρούχα παρά στον ίδιο. Το 2009 παραιτήθηκε από τον οίκο του και αποσύρθηκε από την μόδα. Έκτοτε, ασχολείται με τις εικαστικές τέχνες, γεγονός που μας φέρνει στο σήμερα και στην εκπληκτική έκθεση που δεν πρέπει να χάσετε.

Θα φτάσετε στο Θησείο, σε μια γραφική γειτονιά. Θα χτυπήσετε το κουδούνι και η πόρτα θα ανοίξει. Κάτω θα βρείτε ένα φυλλάδιο και ένα QR code για τα έργα της έκθεσης αναλυτικά. Το πρώτο που θα αντικρίσετε είναι το έργο “Vanitas” -προσωπικό αγαπημένο- με κεφάλια που σταδιακά δείχνουν το πέρασμα του χρόνου μέσω του γκριζαρίσματος των μαλλιών. Έπειτα, θα συναντήσετε τα “Torsos”, μέλη του σώματος σε διάφορες αποχρώσεις, φτιαγμένα από σιλικόνη. Στον βάθος χώρο, θα βρείτε το “Barriers” και τα “Steps”, πίνακες φτιαγμένους από χαλί και δίπλα το “Κits”. Και η έκθεση θα ολοκληρωθεί σε ένα δωμάτιο με μια τζαμαρία που το λούζει στο φως, καθώς εσείς θα στέκεστε μπροστά από τα “Shore Shoes”, κομμάτια από κατεστραμμένες σόλες παπουτσιών. Έχει τεράστιο ενδιαφέρον το πώς «μπλέκονται» οι καταβολές του καλλιτέχνη. Η αποδόμηση, ο κατακερματισμός, οι εμφανείς πρώτες ύλες, τα υφάσματα, οι κλωστές, το ανθρώπινο σώμα, όλα αυτά που έχουν άμεση συσχέτιση με την πορεία του στη μόδα, είναι πια παρόντα στις άλλες μορφές τέχνης που δημιουργεί. Μη χάσετε την ευκαιρία να ανακαλύψετε την τέχνη του από κοντά!
Φωτεινή Νικολίτσα