Έκθεση της Συλλογής του εικαστικού Νίκου Αλεξίου στο Μουσείο Μπενάκη

Το 2010, λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, ο Νίκος Αλεξίου (1960-2011) δώρισε στο Μουσείο Mπενάκη μια πλούσια συλλογή σύγχρονης τέχνης που συνέλεξε με ιδιαίτερη προσήλωση και επιμονή, παράλληλα με το καλλιτεχνικό του έργο.

Το Μουσείο Μπενάκη θέλοντας να τιμήσει τον καλλιτέχνη για την προσφορά του, οργανώνει έκθεση  στις αίθουσες του κτιρίου της Πειραιώς 138 με τίτλο «Νίκος Αλεξίου. Η Συλλογή», που εγκαινιάστηκε την Τρίτη 12 Μαρτίου και θα διαρκέσει μέχρι και την Κυριακή 26 Μαΐου 2024. Την επιμέλεια της έκθεσης έχουν από κοινού η Πολύνα Κοσμαδάκη, επιμελήτρια μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης, υπεύθυνη του Τμήματος Ζωγραφικής, Χαρακτικών και Σχεδίων του Μουσείου Μπενάκη, και ο Γιώργος Τζιρτζιλάκης, επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Jim Shaw, Άτιτλο, 2002 – Μελάνι σε χαρτί – Μουσείο Μπενάκη

Πρόκειται για ένα ιδιότυπο σύνολο έργων σύγχρονης τέχνης ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, η οποία αποτελεί μια ακόμη πτυχή ενός πολύπλευρου δημιουργού που επαναπροσδιόρισε στη χώρα μας τις καλλιτεχνικές πρακτικές στα τέλη του 20ού και τις αρχές του 21ου αιώνα, με μακροχρόνιο αντίκτυπο.

Η Συλλογή αυτή μπορεί να κατανοηθεί και ως ένα ακόμα «έργο», το οποίο ο Αλεξίου αναδιέτασσε συνεχώς στους τόπους κατοικίας του πολλαπλασιάζοντας τις συνάψεις και τις αφηγήσεις.  Η ιδιαιτερότητα των 236 αυτών έργων από ογδόντα επτά καλλιτέχνες έγκειται στον τρόπο που το κάθε ένα διατηρεί την αυτονομία και τον ρυθμό του, αλληλοεπιδρώντας με τα υπόλοιπα αλλά και με το ίδιο το έργο του καλλιτέχνη-συλλέκτη Νίκου Αλεξίου.

Νάνος Βαλαωρίτης, Βαρύτητα, 1967 – Μελάνι σε χαρτί, Μουσείο Μπενάκη

Το σύνολο αυτό διέπεται από ορισμένα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά: την προτίμηση στο έλασσον, τη χειροτεχνική λεπτότητα και τα φευγαλέα προσωπικά ίχνη, την εμμονή στο χαρτί, τη διαφάνεια και την ελαφρότητα, το ενδιαφέρον για τη σχέση της γραμμής με το χώρο, τα δομικά συστήματα, τους ιστούς και τα πλέγματα, την εύθραυστη ισορροπία μεταξύ αταξίας και τάξης και κυρίως μία προεξάρχουσα στάση καλλιτεχνικής αλληλεγγύης. Όλα εκείνα που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «πάθος για τη δημιουργία και τη συνύφανση κόσμων» (διά-κοσμος), προσήλωση στην «τριβή» και τη «συντριβή» της ύλης, όπως επαναλάμβανε ο ίδιος. Ο πολυεπίπεδος και συνάμα ατελής χαρακτήρας της Συλλογής την καθιστά ένα λειτουργικό σύνολο, το οποίο προτείνει μια απτική και σωματική εμπειρία.

Φωτογραφία: Τάσος Βρεττός

Η Συλλογή αυτή αποτελεί, επίσης, μια πρώτης τάξεως αλληγορία του συλλεκτικού χαρακτήρα που διαπερνά την καλλιτεχνική πρακτική του Αλεξίου. Η ίδια η συλλεκτική δραστηριότητα αποτελεί μηχανισμό παραγωγής και εκφραστικό τρόπο του έργου του, ακολουθώντας την αρχή της συναρμολόγησης που περισυλλέγει προσεκτικά «τα τελευταία ψιχουλάκια που σ’ αυτά πάνω ζει το Σχήμα», όπως έγραφε ο Δημήτρης Πικιώνης. Η συλλογή είναι το έργο του.

Υπ’ αυτήν την έννοια, πράγματι, έχουμε να κάνουμε μ’ έναν σιωπηλό αρχειοθέτη της νεότερης τέχνης μιας συγκεκριμένης περιόδου που μένει ακόμη να μελετηθεί. Ο Αλεξίου ανασυνθέτει τα ίχνη αυτής της περιόδου με το πάθος της ανακάλυψης, μέσα από εκλεκτικές συγγένειες, φιλία και μια αίσθηση ανάγκης που τον προφυλάσσουν από κάθε προκαθορισμένη αντιπροσωπευτικότητα. «Τα αρπάζω αυτά τα έργα», έλεγε ο ίδιος, τα οποία «συνήθως αποτελούν τη στάμπα του καλλιτέχνη, είναι αυτά που καθορίζουν όλη τη μετέπειτα πορεία του. Τα έργα μένουν σαν ύλη, σαν μνήμη. Είναι μαγικός ο τρόπος που γίνεται αυτό, αλλά ταυτόχρονα έχει μια μαθηματική ακρίβεια.»

Στάθης Κατσαρέλης, Εργαστήρι στο Άγιο Όρος – Υφαντό – Μουσείο Μπενάκη

Η έκθεση παρουσιάζει το σύνολο των έργων που απαρτίζουν τη συγκεκριμένη δωρεά, συστήνοντάς τη ως μέρος της ίδιας της πρακτικής του καλλιτέχνη αλλά και ως ένα παράδειγμα καλλιτέχνη-συλλέκτη ικανό να συμβάλλει όχι μόνο στον αναστοχασμό γύρω από την καλλιτεχνική παραγωγή στο γύρισμα του αιώνα (2001-2011) αλλά και στη δημιουργία υπαρξιακών κόσμων και απροσδόκητων αστερισμών νοήματος.

Για τις ανάγκες της έκθεσης και επιχειρώντας να ερμηνευθεί η ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης Συλλογής, οι επιμελητές, σε συνεργασία με το αρχιτεκτονικό γραφείο AREA, διαμόρφωσαν ένα ειδικό περιβάλλον: μια «εκθεσιακή μηχανή» με διαδρομές, επίπεδα, εντάσεις, ομαδοποιήσεις και ροές κατά μήκος του κέντρου του εκθεσιακού χώρου του Μουσείου, με ορισμένα έργα να εκβάλουν ενεργοποιώντας τους περιμετρικούς τοίχους. Μια σειρά από ρέοντα δάπεδα και επίπεδα τοποθετούνται παράλληλα, κάθετα ή σε κλίση με το έδαφος, φιλοξενώντας τις «σειριακές δομές» της Συλλογής – όπως τις αποκαλεί ο ίδιος ο Αλεξίου: «Χίλια επίπεδα» αντί για μια συμβατική περιμετρική τοποθέτηση και την προοπτική του ενός σημείου.

Στην επιλογή αυτή συνέβαλε ο τρόπος που ο ίδιος ο καλλιτέχνης περιγράφει το μηχανισμό συγκρότησης της Συλλογής του: «Η πρώτη συνειδητή αγορά ήταν ένα μικρό έργο της Mary Redmond σε μια έκθεση στην γκαλερί της Els Hanappe το 2001. Γύρω του άρχισαν να χτίζονται σχέσεις. Μια σειριακή δομή. Αυτό που αναφέρει ο Γιώργος Τζιρτζιλάκης στον κατάλογο της έκθεσης [Πύργος Μπαζαίου, Νάξος 2009] είναι απόλυτα σωστό. Είναι σαν να χρησιμοποιώ στον ιδιωτικό μου χώρο τα έργα της συλλογής ως πρωτογενές υλικό, για να δημιουργήσω ένα δικό μου έργο.»

Κωστής Βελώνης, In the still sleeping town the forces that drives the trees, 2005 – Μικτή τεχνική, Μουσείο Μπενάκη

Υπ’ αυτήν την έννοια, η έκθεση αντλεί, χωρίς να μιμείται, από την καλλιτεχνική έρευνα του καλλιτέχνη, ο οποίος επεξεργάστηκε με μοναδική πρωτοτυπία και αναθεωρητική ένταση την καθιερωμένη τριπλή σχέση μεταξύ έργου τέχνης, εκθεσιακού χώρου και επισκέπτη. Γνωρίσαμε το έργο του Αλεξίου από τις πλούσιες όσο και σχολαστικά οργανωμένες ομαδοποιήσεις πολυάριθμων εκλεπτυσμένων στοιχείων: από την ικανότητά του να συνθέτει επικαλυπτόμενα πλήθη λεπτομερειών σε σύνθετα, αλλά μυσταγωγικά ενοποιημένα σύνολα. Οι εγκαταστάσεις του Αλεξίου υπήρξαν καθαυτού αρχιτεκτονήματα και αυτούσιοι κόσμοι από μόνες τους.

Σκοπός, λοιπόν, της έκθεσης είναι να αναδείξει τον ροϊκό χαρακτήρα αυτής της Συλλογής, τα «ουράνια παντρολογήματα και τις πολλαπλότητες» μέσα από τις οποίες ενώνονται η αφαίρεση με την απεικόνιση, το χειροποίητο με το αναπαραγώγιμο, το δομικό με το διακοσμητικό, τα πολιτισμικά ίχνη της Ανατολής με τις μετα-εννοιολογικές πρακτικής της Δύσης, το προσωπικό με το συλλογικό σώμα σ’ ένα ολικό περιβάλλον. Ακριβώς για να μπορέσουν τα έργα της Συλλογής να «διηγηθούν μια ιστορία», όπως έλεγε ο Αλεξίου. Να γίνουν «ένα προσωπικό ημερολόγιο που καταγράφει μια πορεία, μια βόλτα σε μια πόλη. “Ήμουν κι εγώ εκεί”, αυτό λέει λίγο-πολύ η συλλογή. Τα έργα, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι έργα που δείχτηκαν στην Αθήνα. Και δεν φέρνουν στο μυαλό μόνο τους καλλιτέχνες, αλλά και τους γκαλερίστες, τους επιμελητές, μια κοινωνία ολόκληρη. Που είναι η ζωή μας, οι φίλοι μας, ο κόσμος που συναναστρεφόμαστε.» Με λίγα λόγια, τα διακριτά ίχνη της καλλιτεχνικής παραγωγής και της ζωής στο γύρισμα του 21ού αιώνα.