Pietà, σε σκηνοθεσία Μάρθας Μπουζιούρη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Η Μάρθα Μπουζιούρη ψηλαφεί το προσωπικό και συλλογικό τραύμα της γυναικοκτονίας μέσα από τη νέα της παράσταση Θεάτρου Ντοκιμαντέρ, με τίτλο «Pietà», που παρουσιάζεται, στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Η σκηνοθέτρια Μάρθα Μπουζιούρη καταθέτει άλλη μία παράσταση θεάτρου ντοκιμαντέρ, αυτή τη φορά τολμώντας να αγγίξει ένα επώδυνο, επίκαιρο και εκκωφαντικά επείγον θέμα, με την πολύτιμη συμβολή μιας καλλιτεχνικής ομάδας που αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες ηθοποιούς και δημιουργικούς συντελεστές. Η παράσταση «Pietà» ψηλαφεί το προσωπικό και συλλογικό τραύμα της γυναικοκτονίας – της ύστατης πράξης στην πυραμίδα κλιμάκωσης της έμφυλης βίας.
«Pietà»: Λίγα λόγια για το έργο
Έμπνευση και οδηγός της παράστασης στάθηκαν πέντε γυναίκες-μητέρες που βίωσαν την υπέρτατη απώλεια, τη δολοφονία του παιδιού τους: Οι Κούλα Αρμουτίδου (μητέρα Ελένης Τοπαλούδη), Ελένη Κρεμαστιώτη (μητέρα Ερατώς Μανωλακέλλη), Κατερίνα Κώτη (μητέρα Ντόρας Ζαχαριά), Αλεξάνδρα Μάκου (μητέρα Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου) και Ρόζα Φωτιάδου (μητέρα Σοφίας Σαββίδου).
Μέσα από μια μακρά κι έντονα φορτισμένη περίοδο συναντήσεων, εκμυστηρεύσεων κι ανταλλαγών, διανοίχτηκε ένας χώρος εγγύτητας κι εμπιστοσύνης, εντός του οποίου διαμορφώθηκε σταδιακά το κείμενο της παράστασης, βασισμένο στις πραγματικές αφηγήσεις των μητέρων, αλλά και σε βιωματικό υλικό των ηθοποιών.
Μέσα από την αιχμηρή και ταυτόχρονα παρηγορητική γλώσσα του θεάτρου, η παράσταση «Pietà» πραγματοποιεί ένα δύσκολο ταξίδι στα μονοπάτια της απώλειας, του πένθους και της αναγέννησης, επιδιώκοντας να μετατρέψει τη σκηνή σε έναν τόπο αλληλοφροντίδας, διεκδίκησης και δημόσιας μνήμης. Πρόκειται για μια βαθιά βιωματική θεατρική παράσταση που ισορροπεί με γενναιότητα και ευαισθησία ανάμεσα στο πολιτικό και το ανθρώπινο, αποτίνοντας φόρο τιμής στα θύματα γυναικοκτονιών και σε όλες τις γυναίκες εκεί έξω.
Η σκηνοθέτρια Μάρθα Μπουζιούρη σημειώνει:
«Πέντε σπουδαίες γυναίκες, παρά την οδύνη από την υπέρτατη απώλειά τους, μου επέτρεψαν να τις πλησιάσω, και μέσα από αυτές να πλησιάσω και να αφουγκραστώ την Ελένη, την Ερατώ, την Ντόρα, τη Γαρυφαλλιά, τη Σοφία. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στις γυναίκες αυτές, που δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας αλλά ζουν μέσα από εμάς. Γινόμαστε η φωνή τους. Η ομορφιά και η μνήμη τους φωτίζει τον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς βία, χωρίς διακρίσεις, χωρίς φόβο».
