Nalyssa Green & Melentini: Κοκτέηλ με γκλαμ και dream pop

Από το ξεκίνημά της είχε κινήσει το ενδιαφέρον η Nalyssa Green, αυτό το κορίτσι που πετύχαινες σε διάφορες σκηνές της πόλης να παίζει θέρεμιν σε μπάντες της Αθήνας ή και μόνη της, πίσω στο 2009, συστήνοντάς μας το ιδιαίτερο αυτό ηλεκτρονικό όργανο. Κινώντας τα χέρια της στον αέρα σε μια ιδιότυπη χορογραφία, γεννώντας τους ήχους που προκαλούνται από τις μεταβολές των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, έμοιαζε από τότε εξωπραγματική και αιθέρια. Λίγο αργότερα, με την κυκλοφορία του πρώτου της δίσκου «Barock» το 2010, γνωρίσαμε καλύτερα τη Nalyssa, που σύντομα εξελίχθηκε σε μια πολύ δημιουργική περίπτωση της ελληνικής ηλεκτρονικής indie pop σκηνής (δύσκολο πράγμα οι ταμπέλες), συνθέτοντας μεταξύ άλλων μουσική για θεατρικές παραστάσεις και ταινίες, ενώ σήμερα μετρά τέσσερις δίσκους στο ενεργητικό της. Το 2018 πέρασε από τον αγγλόφωνο στίχο στον ελληνόφωνο με το άλμπουμ «Μπλουμ», σε μια στροφή που διεύρυνε το κοινό της, ειδικά με κομμάτια όπως το «Κοκτέιλ» και το «Κρεβάτι».

Λίγο πριν την εμφάνισή της την Παρασκευή 7 Ιουλίου 2023, στο πλαίσιο της σειράς συναυλιών Music Escapades του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), μαζί με την μπάντα της, στην οποία συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, η Δεσποινίς Τρίχρωμη, ο Logout και ο Kristof, η Nalyssa Green απάντησε στις ερωτήσεις μας (η Melentini δυστυχώς δεν πρόλαβε).

Από πάντα ένιωθα μια αλληλεγγύη και σύμπνοια μεταξύ των ατόμων που κάπως παίζουμε ανάλογη μουσική στην Αθήνα. Οι περισσότεροι αγαπημένοι μου άνθρωποι είναι κάποια από αυτά τα άτομα. Δημιουργούμε σχέσεις αγαπητικές, σχέσεις ζωής, και μας φέρνει κοντά η μουσική. Νομίζω ότι όλο ξεκινάει από την αμοιβαία εκτίμηση για το έργο. Τα τραγούδια μας φέρνουν κοντά. Προσωπικά ακούω πάρα πολλά ελληνικά acts που κινούνται στο φάσμα της indie. Κάποιοι είναι φίλοι μου κάποιοι όχι, σίγουρα δεν ακούω λόγω φιλίας. Νομίζω ότι συμβαίνει κάτι πολύ όμορφο δημιουργικά τα τελευταία χρόνια εδώ.

Leonard Cohen, Low, Molly Drake, Rosalia.

«Παλιόκαιρος» της Αμάντας Μιχαλοπούλου. «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη. Το είχα δει Ιούλιο και μετά πήγα Κυκλάδες, σε ένα από τα ωραιότερα καλοκαίρια της ζωής μου.

Κομμάτια από την ελληνόφωνη δισκογραφία μου, μια διασκευή και μερικά καινούρια – ακυκλοφόρητα από τον καινούριο δίσκο που ετοιμάζω.

Τη σύνδεση της με κάτι βαθύτερο και υπερβατικό. Κάτι από πάνω. Τη βαθιά προσωπική έκφραση που καταθέτει. Τη γλυκύτητα τη δύναμη και την ομορφιά της σε όλα τα επίπεδα.

Melentini | Photo: Τένια Δημακοπούλου

Έτερη εξαιρετικά δημιουργική περίπτωση τραγουδοποιού και performer, η Melentini, η οποία ζει πλέον στο Βερολίνο και επισκέπτεται περιστασιακά την Ελλάδα, είναι ιδρυτικό μέλος της ανεξάρτητης κολεκτίβας ηλεκτρονικής μουσικής Sequence Theory Project, μαζί με τον Richard Κönig και τον Κώστα Αντωνίου. Οι συνεργασίες της μετρούν καλλιτέχνες, όπως ο Βρετανός Steve Jansen, οι Blue Square, o Παύλος Παυλίδης, o Pan Pan, o Theodore κ.ά.

Τη γνωρίσαμε το 2013 με το άλμπουμ “Explosions around, the desert inside” και έκτοτε έχει κυκλοφορήσει τρεις δίσκους (Explosions Αrounds, the Desert Ιnside, Λεωφόρος Εφιαλτών, ZRSHA; fundus Uterus) και μια συλλογή με τραγούδια από τον μεταμοντέρνο ελληνικό κινηματογράφο (9 songs from post modern films). Έχει εμφανιστεί στο θέατρο, ενώ έχει συνθέσει πρωτότυπη μουσική για θεατρικές παραστάσεις και ταινίες, μεταξύ των οποίων τα βραβευμένα «Άφτερλωβ» του Στέργιου Πάσχου και “Dog” της Γιάννας Αμερικάνου.

Στις live εμφανίσεις της, τη συνοδεύει η Running Blue Orchestra, η οποία σήμερα αποτελείται από τους Βασίλη Ντοκάκη, Κώστα Αντωνίου και Χρήστο Βίγκο.