Μακριά από παιδιά, του Γιωργή Τσουρή στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης
Μετά την τεράστια επιτυχία του «170 τετραγωνικά (MOONWALK)», ο Γιωργής Τσουρής επανέρχεται, στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης, με το νέο έργο του «Μακριά από παιδιά», σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη.
Ο βραβευμένος (βραβείο Δημήτρης Χορν 2020) ηθοποιός και συγγραφέας Γιωργής Τσουρής, μια από τις πλέον ανερχόμενες θεατρικές «φωνές» της Αθήνας – αμέσως μετά την τεράστια επιτυχία του «170 τετραγωνικά (MOONWALK)» – επανέρχεται στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης, με το νέο του έργο «Μακριά από παιδιά», που υπόσχεται, συγκίνηση, γέλιο, αγωνία και υψηλές εντάσεις.
«Μακριά από παιδιά»: Λίγα λόγια για το έργοΤο έργο «Μακριά από παιδιά», μαζί με τα «170 τετραγωνικά» και τον «Χαρτοπόλεμο», αποτελεί το κλείσιμο της δραματικής τριλογίας, γύρω από τη θεματική: Πατρική εστία – οικογένεια στην Ελλάδα του σήμερα. Μιας τριλογίας που δημιουργήθηκε από τον θεατρικό οργανισμό MA NON TROPPO, που κλείνει φέτος δέκα χρόνια ενασχόλησης με την νεοελληνική δραματουργία. Τη σκηνοθεσία του έργου αναλαμβάνει ο Γιώργος Παλούμπης.
Το «Μακριά από Παιδιά», είναι μια ιστορία για τα παιδιά που δεν έγιναν γονείς και για τους γονείς που παρέμειναν για πάντα παιδιά. Μια ιστορία για τον απλό, καθημερινό άνθρωπο, που μια μοιραία μέρα «συναντάει» τα όρια της ύπαρξής του. Η Κωμωδία, το Δράμα και το Μυστήριο, συμπλέκονται και αφηγούνται το ταξίδι του καθενός μας για την αποδοχή και τη διαχείριση του ανήλικου εαυτού μας, με την ελπίδα να συνυπάρξουμε με όρους ειλικρίνειας και αγάπης.
Μετά από μια τραυματική απώλεια, ο Τάσος και η σύζυγός του Όλγα εγκαταλείπουν το παλιό τους διαμέρισμα και μετακομίζουν στο νέο τους σπίτι. Καθώς προσπαθούν να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα, οι διαφωνίες και οι ανελέητες συγκρούσεις μεταξύ τους πυκνώνουν συνεχώς, και τα ψέματα που τους απομακρύνουν, βαθαίνουν όλο και πιο πολύ, ενώ στο σπίτι φιλοξενούν για λίγες μέρες και την ιδιόρρυθμη μητέρα του Τάσου. Ένας ξάδελφος και ένας διακοσμητής (interior designer), συμπληρώνουν τους χαρακτήρες αυτής της απρόσμενης αλλά και πολύ οικείας ιστορίας, στην οποία τίποτα δεν είναι αυτό που αρχικά φαίνεται. Το παρελθόν «εγκυμονεί» μυστικά που τσακίζουν και οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη, σαν μια οδυνηρή επιβεβαίωση ότι για να φτάσεις στην αλήθεια, πρέπει να «ματώσεις».
Οι κλειδωμένες πόρτες θα σπάσουν. Θ’ ανοίξουν για πάντα. Όπου και να τρέξεις όμως, όποιον δρόμο και να πάρεις, θα σε βγάλει πάλι στο παιδικό σου δωμάτιο…
