Hot or Not #5: Όσα μας άρεσαν και όσα μας “χάλασαν” αυτή την εβδομάδα

Άλλη μια εβδομάδα πέρασε, που οι συζητήσεις στο γραφείο περιστρέφονταν σχεδόν αποκλειστικά γύρω από τα νέα bar, εστιατόρια και χώρους τέχνης που ανακαλύψαμε στην πόλη, τις καλύτερες (και χειρότερες) ταινίες που είδαμε στο σινεμά, τις θεατρικές παραστάσεις που μάς ενθουσίασαν και άλλες που μάς απογοήτευσαν, τις σειρές που είδαμε στην τηλεόραση και γενικότερα τις καλύτερες (και χειρότερες) εμπειρίες μάς στην πόλη – ή και εκτός.

Έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε έναν απολογισμό της εβδομάδας που μόλις πέρασε και να συγκεντρώσουμε όλα όσα μάς τράβηξαν το ενδιαφέρον – είτε με καλό, είτε με κακό τρόπο.

«Κάθε μέρα πρέπει να εγκαταλείπεις το παρελθόν σου ή να το αποδέχεσαι. Κι αν δεν μπορείς να το αποδεχτείς, γίνεσαι γλύπτρια», έλεγε η Αμερικανογαλλίδα καλλιτέχνις Λουιζ Μπουρζουά, η οποία μέσα από την τέχνη της συνήθισε να εκφράζει τις βαθύτερες σκέψεις και τους φόβους της, αφού έδινε μορφή στα συναισθήματά της και καλούσε τους θεατές να τα ερμηνεύσουν σύμφωνα πάντα με τις συνθήκες της εποχής αλλά και αφουγκραζόμενοι πάντα τη δική τους συναισθηματική κατάσταση. Το «Maman», η διάσημη αράχνη της Μπουρζουά – ένα από τα έργα που την έκαναν παγκοσμίως γνωστή – αφού διένυσε 2.500 χιλιόμετρα για να φτάσει από την Πορτογαλία στην Ελλάδα, θα βρίσκεται στο ΚΠΙΣΝ για διάστημα επτά μηνών, με ελεύθερη πρόσβαση στο κοινό. Η γιγάντια – με πάνω από δέκα μέτρα ύψος – αράχνη της Μπουρζουά αποτελεί ένα έργο ωδή στη μητέρα, αφού την ίδια στιγμή παραπέμπει στο επάγγελμα της μητέρας της γλύπτριας που επιδιόρθωνε ταπισερί και στο αίσθημα της προστασίας που λάμβανε από εκείνη όσο ήταν στη ζωή, ενώ την ίδια στιγμή τα 20 μαρμάρινα αυγά στην κοιλιά του επιβλητικού γλυπτού μάς μεταφέρουν το συναίσθημα της της παγίδευσης που η ίδια η Μπουρζουά ένιωσε όταν έγινε μητέρα. Μόνο δέος αισθάνεσαι τη στιγμή που βρίσκεσαι γύρω από την επιβλητική «υφάντρα» που δεσπόζει στον ανοιχτό χώρο της Εσπλανάδας, ενώ αναλογίζεσαι την τρομακτική συγκυρία της εγκατάστασης του γλυπτού με τις φρικτές αποκαλύψεις για τη μητέρα που κατηγορείται πως δολοφόνησε τα 3 παιδιά της στην Πάτρα.
Ευδοκία Βαζούκη

©️Φωτεινή Νικολίτσα

Η πρώτη ζεστή – αλλά όχι όσο ηλιόλουστη την ήθελα – Κυριακή για φέτος με οδήγησε στο Κουκάκι. Ξεκίνησα την βόλτα μου με ένα brunch στο «Hippy Hippo» στην οδό Ζίννη. Πρόκειται για ένα funky, παστέλ καφέ με υπέροχο – το τονίζω – brunch σε πολύ καλές τιμές και με πολύ εξυπηρετικό service. Κι αφού έφαγα το Croque Madame μου, ανηφόρησα για την οδό Τσάμη Καρατάσου 62. Εκεί δεν θα βρείτε κάποιο μαγαζί αλλά ένα ιδιαίτερο σπίτι που ανήκει στην κόρη του Μίκη Θεοδωράκη, Μαργαρίτα. Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό καθώς έχει διακοσμήσει η ίδια όλους τους εξωτερικούς τοίχους με διάφορα πλακάκια και κεραμικά, που συνθέτουν όλα μαζί ένα άξιο προσοχής ψηφιδωτό. Δεν αρέσει σε όλους αλλά αξίζει μια επίσκεψη για τη μοναδικότητά του. Έπειτα, η βόλτα ολοκληρώθηκε περνώντας λίγο πιο πάνω από τον λόφο του Φιλοπάππου -ναι, τόσο πάνω- μέχρι να βρεθούμε στα Πέτρινα, την γραφική γειτονιά που θυμίζει χωριό, παρά το κέντρο της Αθήνας.
Φωτεινή Νικολίτσα 

Το προηγούμενο Σάββατο, μετά από μία δύσκολη βδομάδα με φαρυγγίτιδα, είπα να χαλαρώσω με μία θεατρική έξοδο. Έβαλα λοιπόν τα καλά μου και κατευθύνθηκα στο μικρό Άνεσις, όπου είδα επί σκηνής τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη και την Αλεξάνδρα Αϊδίνη στις «Λευκές Νύχτες» του Ντοστογιέφσκι. Σε ένα λιτό σκηνικό, δύο παθιασμένοι ηθοποιοί μας ταξιδεύουν στον κόσμο του θρυλικού Ρώσου δραματουργού. Ένας μοναχικός άνδρας που τόσο καιρό ζει στον «αυτόματο πιλότο» γνωρίζει ξαφνικά τον έρωτα της ζωής του και μία νεαρή γυναίκα που ζει «καρφιτσωμένη» στην παλιά της ζωή ερωτεύεται παράφορα έναν άνθρωπο που πλέον απουσιάζει από την ζωή της. Όταν αυτοί οι δύο άνθρωποι λοιπόν συναντηθούν και ζήσουν 4 νύχτες πρωτόγνωρης ευτυχίας και αλλόκοτης αγάπης, θα γεννηθεί σε εμάς ένα ερώτημα. Τελικά, πόσα αξίζει μία στιγμή απόλυτης, αν και σύντομης, ευτυχίας και πόσο έντονα πρέπει να ζούμε τη ζωή μας; Φεύγοντας για ακόμα μία φορά από παράσταση με δάκρυα στα μάτια, αρχίζω να φοβάμαι πως έγινα ευσυγκίνητη, όμως οι ερμηνείες και το μήνυμα της παράστασης δεν μπορούσαν παρά να με αγγίξουν.
Ειρήνη Μωραΐτη

Πριν λίγες ημέρες βρέθηκα στο Ίλιον Plus για να παρακολουθήσω μια από τις λίγες εμφανίσεις του ταλαντούχου ερμηνευτή Γιάννη Διονυσίου. Η μουσική βραδιά που κράτησε για σχεδόν τέσσερις ώρες, ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσα. Ο Διονυσίου, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα των μουσικών, είχαν μια πολύ καλή χημεία, την οποία μετέδωσαν απλόχερα και σε εμάς. Ακούσαμε αγαπημένα κλασικά λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια, από το Θα κοροϊδέψω τον καιρό του Γιάννη Διονυσίου μέχρι το Πέλαγο είναι βαθύ του αείμνηστου Στέλιου Καζαντζίδη. Μια έκπληξη της βραδιάς ήταν η παρουσία του Γεράσιμου Ανδρεάτου, ο οποίος ανέβηκε στην σκηνή για μάς ερμηνεύσει το αγαπημένο τραγούδι του Βαγγέλη Κορακάκη, Πρώτο Φθινόπωρο.
Ασημακοπούλου Νικολέτα

Όταν την Τρίτη που μας πέρασε έφυγα από το Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων στην Κυψέλη μετά το πέρας της πολυμεσικής παράστασης «Η Μικρή Μέσα στο Σκοτεινό Δάσος», σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη, αισθάνθηκα να συμβαίνει αυτό που αποκαλώ «ευχάριστο παράδοξο» του βίου μου ως θεατής: Αν και η ιστορία του Γάλλου συγγραφέα Philippe Minyana ήταν μια γροθιά στο στομάχι, ωστόσο, αυτό που μας παρουσίασε η ομάδα black forest με γέμισε με το συναίσθημα μιας «άγριας» χαράς και ικανοποίησης που ως θεατής νιώθω μόνο όταν έχω παρακολουθήσει κάτι το εξαιρετικό. Η μικρογλυπτική, η video-art, η μουσική και το θέατρο συνδυάζονται άψογα για να αφηγηθούν, μακριά ευτυχώς από γραφικότητες, ένα ζοφερό και τρομακτικά επίκαιρο «παραμύθι». Τη ιστορία κακοποίησης ενός μικρού κοριτσιού από τον Βασιλιά και σύζυγο της αδερφής της, η οποία θα οδηγήσει δύο συντετριμμένες ψυχές σε ένα σκοτεινό μονοπάτι εκδίκησης. Η παράσταση παρουσιάζεται έως 5 Απριλίου στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Όσοι προλαβαίνετε, σπεύσατε!
Αριστούλα Ζαχαρίου

Η σκηνή του Θεάτρου Βεάκη πριν από την παράσταση, φωτογραφία: Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Μετά από 4 σεζόν κατάφερα επιτέλους το Σάββατο να δω τη “Μαύρη Σαμπούκα” του απίστευτα ταλαντούχου και απίστευτα αστείου Τόλη Παπαδημητρίου (δεν ξέρω αν φαίνεται, αλλά είμαι φαν). Δεν θα μπω στη διαδικασία να κάνω μία θεατρική “κριτική” -εξάλλου δεν είναι αυτό το ζητούμενο αυτής της στήλης. Θα πω μόνο, ότι μπορεί η παράσταση να μην ήταν ακριβώς του γούστου μου -είμαι λίγο περίεργη με τις κωμωδίες, αλλά πάντα ειλικρινής- πέρασα όμως πολύ καλά. Το δίδυμο Παπαδημητρίου-Στάμος ήταν απολαυστικοί (είχαν και τα γενέθλια τους, οπότε χρόνια πολλά!) και τα έδωσαν όλα στη σκηνή για περίπου ένα δίωρο. Όπως είπε και ο ίδιος ο Τόλης στην συνέντευξη που παραχώρησε στη συνάδελφο Ευδοκία Βαζούκη, πριν από λίγες μέρες: “Έχω ανάγκη να βλέπω καλές δουλειές. Δουλειές με μεράκι. Με ταλέντο” και πραγματικά αυτό το μεράκι μου έμεινε κι εμένα από την παράσταση. Αυτό, και το τραγούδι “Μαύρη Σαμπούκα” που λογικά θα μου κολλήσει για τουλάχιστον μία εβδομάδα.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου