ΠΕΜΠΤΗ
18
ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Με καλεί στο σπίτι της, νωρίς το μεσημέρι, όταν λείπουν όλοι. Εμφανίζει κέικ και κουλουράκια κανέλας στο τραπέζι. Σπιτικά κι αυτά. Μόλις έχει μπει σε μια πολύ ενεργητική περίοδο στο θέατρο που θα κρατήσει για μήνες. Πρωταγωνιστεί στην «Amalia Melancholia» της Ζωής Χατζηαντωνίου που εγκαινιάζει την σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Ετοιμάζεται να ξεκινήσει πρόβες για τη νέα παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου «Φράνκενστάιν – Ο χαμένος παράδεισος» που θα ανέβει το Μάϊο στη Στέγη. Και το καλοκαίρι αναμένεται να επιστρέψει ως «Ελένη» σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου για το ΚΘΒΕ· σε μια παράσταση που έκανε πάταγο όπου κι αν παίχτηκε (εκτός από την Επίδαυρο όπου ακυρώθηκε λόγω των ανεξέλεγκτων πυρκαγιών).
Η Έμιλυ Κολιανδρή μιλάει για όλους τους συνεργάτες της με τα μικρά τους ονόματα, λες και είναι πρόσωπα που κυκλοφορούν στο σπίτι. Η ανάγκη της να δουλεύει σε οικεία άρα και ασφαλή περιβάλλοντα την είχε βάλει για χρόνια σε μια συγκεκριμένη τροχιά λειτουργίας μέσα σε «άτυπες» ομάδες με ενορχηστρωτές είτε τη Λένα Κιτσοπούλου, το Νίκο Καραθάνο και πιο πρόσφατα τον Δημήτρη Καραντζά. Και κάπου τώρα αρχίζει να σπάει οριακά αυτόν τον κανόνα, να γίνεται πιο εξωστρεφής, ίσως και να διεκδικεί ρόλους. Χωρίς να σημαίνει ότι αρνείται τον πυρήνα της: «Ήμουν και θα είμαι χαμηλών τόνων» λέει.
Ακόμα και η ίδια δεν έχει απαντήσει στο γιατί με αυτά τα χαρακτηριστικά αποφάσισε να γίνει ηθοποιός: Χαρισματική ηθοποιός, με ιδιαίτερο εκτόπισμα στην κωμωδία της απελπισίας, εντυπωσιακά όμορφη, δεν διστάζει να παραδεχτεί (σε μια εποχή που οι πρωταγωνιστές επιβιώνουν) πως αγαπά τα μικρά, φροντισμένα πράγματα και δεν την πειράζει να στέκεται στην άκρη της σκηνής.
Παίζεις στην «Ελένη» πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επίδαυρο, παίζεις την Αμαλία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά – έναν, σχεδόν, μονόλογο – και αμέσως μετά στον «Φρανκεστάιν» με τη Λένα Κιτσοπούλου. Τι έχει συμβεί και επαγγελματικά έχεις ενεργοποιηθεί περισσότερο τα τελευταία χρόνια;Μπορεί να μεγαλώνω, μπορεί να ήρθε η ώρα. Μπορεί πριν να μην ήταν η ώρα μου. Μπορεί να είμαι κι εγώ πιο δυνατή και ικανή. Ξέρεις, μεγαλώνοντας νιώθω περισσότερη σιγουριά και ασφάλεια. Γιατί αν, πριν από δέκα χρόνια, μου ζητούσαν να κάνω ένα μονόλογο ή τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επίδαυρο μάλλον θα έλεγα όχι. Τώρα νιώθω πιο καλά, δεν φοβάμαι, είμαι έτοιμη να εκτεθώ στην πρόβα. Κι ίσως δεν έχω τα ίδια άλλοθι που είχα παλαιότερα. Αυτό μου συμβαίνει και υποθέτω πως γίνεται αντιληπτό.
Αισθάνεσαι ότι και ο χώρος άργησε να δει κάτι «πρωταγωνιστικό» σε σένα;Μεγαλώνοντας νιώθω περισσότερη σιγουριά και ασφάλεια. Γιατί αν, πριν από δέκα χρόνια, μου ζητούσαν να κάνω ένα μονόλογο ή τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επίδαυρο, μάλλον, θα έλεγα όχι
Όχι, δεν έχω παράπονο γιατί δεν έγινε νωρίτερα. Τώρα, ήταν να γίνει. Ίσως κι εγώ δεν το εξέπεμψα.
Τι είδους άλλοθι πρόβαλες;Γενικά, δεν είμαι και πολύ δουλευταρού. Νιώθω ασφάλεια όταν συνεργάζομαι με ανθρώπους γνώριμους, όπως με τον Νίκο Καραθάνο, τη Λένα Κιτσοπούλου και τον Δημήτρη Καραντζά. Όμως, δεν είχα τη φιλοδοξία να παίξω τον πρώτο ρόλο. Μου αρέσει να βρίσκομαι σε μια ομάδα κι ας έχω μια μικρή παρουσία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στους «Όρνιθες» που ήταν μια παράσταση ιδιαιτέρως απαιτητική, εγώ, η Γαλήνη Χατζηπασχάλη και ο Άγγελος Παπαδημητρίου είχαμε καθίσει λίγο στην άκρη, σαν τους γέρους του Mapet Show. Kαι αφήναμε τους άλλους να καταλαμβάνουν τη σκηνή.
Δεν έχω, ας πούμε αυτό που έχει ο Χρήστος (Λούλης), την ανάγκη να δώσω το παρών, να είμαι πολύ συμμετοχική. Δεν λειτουργήσω έτσι. Είμαι πολύ περισσότερο ηθοποιός της παρατήρησης, βολεύομαι και στα πιο μικρά πράγματα, να τα φτιάξω όπως μου αρέσει. Από μικρή, άλλωστε, δεν είχα την επιθυμία να βγω μπροστά. Κι αυτό είναι περίεργο και αντιφατικό με την τελική απόφαση να γίνω ηθοποιός. Ήμουν και είμαι, χαμηλών τόνων.
Άρα ήταν μια εγγενής συμπεριφορά;Νομίζω πως ναι. Ας πούμε τώρα, παρατηρώ το γιο μου και αναγνωρίζω πολλά δικά μου χαρακτηριστικά. Ενώ είναι πολύ ικανός και με ωραία, ιδιαίτερη σκέψη, πάντα μένει κάπως πίσω. Θέλει να είναι μέσα στα πράγματα, χωρίς, ωστόσο, να είναι ο αρχηγός της παρέας. Και μέσα από αυτόν ανατρέχω σε παιδικές μου μνήμες και θυμάμαι πως ήμουν κι εγώ κάπως έτσι. Ήμουν καλή στο θέατρο, στο τραγούδι, στη χορωδία αλλά δεν είχα την ανάγκη να πάρω το βραβείο. Το έκανα για μένα, αθόρυβα.
«Είμαι πολύ περισσότερο ηθοποιός της παρατήρησης, βολεύομαι και στα πιο μικρά πράγματα, να τα φτιάξω όπως μου αρέσει. Από μικρή, άλλωστε, δεν είχα την επιθυμία να βγω μπροστά» ομολογεί.
Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν την έχω κυνηγήσει πολύ. Μάλιστα, σε όσες ακροάσεις έχω πάει, δεν πήρα τη δουλειά. Μάλλον, δεν ήταν το φόρτε μου να δείξω την αξία μου μέσα σε δέκα λεπτά. Μετά, με τα χρόνια, τις συγκυρίες και τις συγγένειες που προέκυψαν, βρήκα το χώρο να ανθίσω. Το κλίμα γνωριμίας είναι καθοριστικό για μένα. Όπως η συνεργασία με τη Λένα όπου μπορώ στην πρόβα να είμαι τελείως ο εαυτός μου, τελείως γυμνή γιατί και η Λένα είναι έτσι. Έρχεται να σου δείξει την ανημπόρια της, παρά τι μπορεί να κάνει.
Σπάνια μπορώ να ανθίσω εκτός τέτοιων περιβάλλοντων. Δεν μπορώ να υποστηρίξω καταστάσεις στρες, συνεργασίες πιεστικές όπου δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, όπου βασανίζομαι και νιώθω άχρηστη. Αυτό με πάει πίσω, με βαραίνει. Θέλω να περνάω και καλά, να νιώθω εκ των προτέρων ότι ο άλλος με εκτιμάει, του αρέσω. Δεν αντέχω την πρακτική να με βάζει ο άλλος κάτω και να με πατάει.
Ακούγεσαι σαν να έχεις ζήσει μια πλευρά της δουλειάς με μεγάλο ψυχικό κόστος.Γενικά, δεν είμαι και πολύ δουλευταρού. Νιώθω ασφάλεια όταν συνεργάζομαι με ανθρώπους γνώριμους
Δυσκολεύτηκα τρομερά με τον Λευτέρη Βογιατζή με τον οποίο συνεργάστηκα ούσα πολύ μικρή· μόλις είχα τελειώσει τη δραματική σχολή, καθώς με είχε δει στις εξετάσεις του τρίτου έτους και μου είχε πει αμέσως να συμμετέχω στο «Καθαροί πια». Σώθηκα που δεν πήγα στο «Καθαροί», γιατί πιστεύω πως μπορεί και να τα είχα παρατηρήσει. Όμως, το επιχείρησα αργότερα.
Και ήταν πολύ δύσκολο για ένα παιδί που μόλις ξεκινούσε τη δουλειά. Κυρίως, τη δεύτερη φορά που δουλέψαμε μαζί στο Εθνικό. Θυμάμαι τα πρωϊνά ερχόταν ο Χρήστος (Λούλης) να με ξυπνήσει και καθώς άνοιγα τα μάτια μου έκλαιγα γοερά. Στην πρόβα, φυσικά, υπήρξαν στιγμές μαγικές – όχι δικές μου, των άλλων. Όμως, κάτι έπαιρνα κι εγώ. Πιστεύω πως αν γνώριζα τώρα τον Λευτέρη Βογιατζή, θα ήμουν πιο λειτουργική.
Η σχολή Παπαβασιλείου πως σου φάνηκε; Μετά από την πρόσφατη συνεργασία σας στην «Ελένη» – που αναμένεται να επαναληφθεί το καλοκαίρι.Η συνεργασία με το Βασίλη Παπαβασιλείου ήταν μια αποκάλυψη, κάτι το μαγικό. Αν ήμουν δημοσιογράφος θα καθόμουν με τις ώρες στις πρόβες για να τον ακούω και να καταγράφω όσα λέει. Ο Βασίλης είναι ένας δάσκαλος. Ο τρόπος που οδηγεί τους ηθοποιούς σε συνθήκες ανθοφορίας είναι μαγικός, συγγενεύει πιστεύω και με της Λένας (Κιτσοπούλου). Έχουν κάτι πολύ κοινό· ξεκινούν με την παραδοχή πως και οι ίδιοι είναι κάτι σαν κλόουν. Δηλαδή, δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά. Κι έτσι δημιουργείται ένα πολύ ωραίο κλίμα για παιχνίδι.
Πουκάμισο TRUSSARDI, SHOP & TRADE/ Παντελόνι GUESS, SHOP & TRADE / Πέδιλα NAK SHOES / Βραχιόλι πλέξιγκλας CHRISTINA BRAMPTI
Όχι, ποτέ. Μου αρέσει πάρα πολύ το θέατρο. Δεν το μετάνιωσα ποτέ ως επιλογή, ούτε καν σε φάσεις που πιέστηκα. Ένιωθα πλήρης ακόμα και μέσα στην ανεπάρκεια μου. Έδινα αναβολή για να τα καταφέρω. Έλεγα πάντα μέσα μου, «άστο αυτό για μετά». Άλλωστε, έχω γνωρίσει ανθρώπους που μου επιβεβαίωναν την καλή πλευρά των πραγμάτων, μου έδιναν την συναρπαστική διάσταση του θεάτρου και την χαρά μιας δουλειάς όπου δεν βαριέσαι. Κι αυτό είναι μεγάλο δώρο.
Αναρωτιέμαι αν υποβάθμισες την ομορφιά σου για να μην υπερτερήσει του ταλέντου σου.Δεν προέβαλα την ομορφιά ως ατού μου. Όταν κατάλαβα πως έχω κλίση στην κωμωδία, δεν πλάσαρα την εικόνα της ωραίας και μοιραίας
Μπορεί. Πάντως, ποτέ – ούτε καν στην τηλεόραση που έχει να κάνει κατεξοχήν με την εικόνα – δεν μου δόθηκε ο ρόλος της όμορφης, της γκόμενας που οι άνδρες κονταροχτυπιούνται γι’ αυτήν. Έκανα πάντα την απατημένη σύζυγο, τη μάνα, τέτοια. Λογικό, αν σκεφτώ ότι και στην προσωπική μου ζωή φέρω το ρόλο του κλόουν, της ευχάριστης κοπέλας, της ψυχής της παρέας. Δεν προέβαλα την ομορφιά ως ατού μου. Όταν κατάλαβα πως έχω κλίση στην κωμωδία, δεν πλάσαρα την εικόνα της ωραίας και μοιραίας που αναζητά τους ανάλογους ρόλους για να επαληθεύσει την θέση της.
Τι συνέβη όταν ανακάλυψες την κλίση σου στην κωμωδία;Ένιωθα πολύ πιο ευτυχισμένη και πλήρης. Η συνειδητοποίηση μου συνέβη στην «Τριλογία του Παραθερισμού» του Νίκου Μαστοράκη· τουλάχιστον τότε άρχισα να το υποψιάζομαι. Αισθάνθηκα πολύ πιο ελεύθερη, αντλώντας και δίνοντας ευχαρίστηση.
«Ποτέ – ούτε καν στην τηλεόραση που έχει να κάνει κατεξοχήν με την εικόνα – δεν μου δόθηκε ο ρόλος της όμορφης, της γκόμενας που οι άνδρες κονταροχτυπιούνται γι’ αυτήν. Έκανα πάντα την απατημένη σύζυγο, τη μάνα, τέτοια. Λογικό, αν σκεφτώ ότι και στην προσωπική μου ζωή φέρω το ρόλο του κλόουν, της ευχάριστης κοπέλας, της ψυχής της παρέας» εξηγεί.
Κάτι ξέρω – αυτό κουβαλάω στην πρόβα. Αλλά η γνώση των όπλων σου είναι ένα εμπόδιο, σε δεσμεύει από το ανακαλύψεις και κάτι άλλο το οποίο μπορεί να εμφανιστεί στην πορεία. Έτσι προσπαθώ να ξεκινώ από έναν άλλο δρόμο, όχι από τα γνωστά. Φυσικά, δεν μπορώ κάθε φορά να είμαι ένας καινούργιος άνθρωπος.
Την ίδια ώρα, έχω μια ευχέρεια να καταλαβαίνω νωρίς προς τα που πάει σκηνοθετικά μια παράσταση. Το κακό είναι, βέβαια, πως κάποιες φορές μένω εκεί. Και ούσα όχι ιδιαίτερα δουλευταρού, αν ο σκηνοθέτης αρκεστεί στα πρώτα πράγματα που του δίνω, δεν έχω κι εγώ μεγάλες προσδοκίες από τον εαυτό μου. Αν, όμως, με πιέσει, τότε πραγματικά μετακινούμαι. Εξαρτάται από το ποιον έχω απέναντι μου.
Συνεπώς, χρειάζεσαι καθοδήγηση;Δεν έχω ρωτήσει ποτέ τι θα κάνω μέσα σε μια παράσταση. Με συγκινεί η τρέλα των ανθρώπων και την ακολουθώ
Ναι, χρειάζομαι ένα «μπαμπά» στις πρόβες.
Οι θεατρικές σου συγγένειες σε έχουν απομακρύνει από τα θέλω ή τους στόχους σου;Ποτέ δεν ζήτησα να κάνουμε κάτι μαζί, ακόμα και από τους σκηνοθέτες με τους οποίους διατηρώ φιλικές σχέσεις. Μάλλον γιατί ανθίζω μέσα στις παρέες, στις άτυπες ομάδες. Νιώθω πιο καλά όταν ο Νίκος (Καραθάνος) λέει «-πάμε στο Εθνικό να κάνουμε ένα πράγμα που δεν ξέρω ακριβώς τι θα είναι, αλλά θα θυμίζει κάπως αυτό. Θέλεις; – Θέλω». Δεν έχω ρωτήσει ποτέ τι θα κάνω εγώ μέσα σε μια παράσταση. Με συγκινεί η τρέλα των ανθρώπων και την ακολουθώ.
Ρόλους δεν επιθύμησες ποτέ;Αυτό έχει αρχίσει και ‘σκάει’ τώρα. Σκέφτομαι, λόγου χάρη, πως θα ήθελα να κάνω τη Στέλλα στο «Λεωφορείο ο πόθος» – όχι την Μπλανς. Γενικά, με συγκινούν οι ρόλοι που είναι λίγο στην άκρη. Βέβαια, δεν έχω κυνηγήσει ούτε αυτούς!
Και τι έπαθες όταν ήρθε η πρόταση για κωμωδία στην Επίδαυρο με τον επώνυμο ρόλο;Αιφνιδιάστηκα, καθώς δεν θυμόμουν καθόλου το έργο. Ζήτησα χρόνο από τον Βασίλη με την υπόσχεση να απαντήσω άμεσα. Τηλεφωνώ την ίδια στιγμή στο Νίκο (Καραθάνο), τον ρωτάω πως είναι ο ρόλος της Ελένης, δεν θυμόταν κι αυτός! Ψάχνει, καταλήγουμε πως ο ρόλος είναι μεγάλος και μάλιστα με τους περισσότερους στίχους στους ρόλους της αρχαίας γραμματείας. Σοκάρομαι, σκέφτομαι «τι με βρήκε»! Βλέπεις, έχω και μια δυσκολία με την Επίδαυρο: Ξαφνικά σου ζητείται να κάνεις Ολυμπιακούς Αγώνες ενώ δεν έχεις προπονηθεί γι’ αυτό. Τελικά, με την «Ελένη» όλα κύλησαν τόσο μαλακά, χωρίς άγχος και στενοχωρήθηκα πολύ που η παράσταση ακυρώθηκε και δεν το έζησα.
Και τώρα με το μονόλογο της Αμαλίας, δίσταζες;Έτσι όπως το έχει φτιάξει η Ζωή (Χατζηαντωνίου) είναι μια αρκετά κινηματογραφική παράσταση, έχει πολύ μουσική και φως. Είναι σαν τα σπαράγματα της σκέψης της Αμαλίας για τη ζωή της στην Ελλάδα. Αλλά το ένα βοηθάει, το άλλο για να πας παρακάτω.
Υποδύεσαι μια γυναίκα που έπρεπε να επιβεβαιώσει το ρόλο της μέσα από τη φύση της. Δεν είναι φοβερά αυταρχικό αυτό;Πρέπει να είμαι καλή μητέρα, καλή σύζυγος, καλή επαγγελματίας, καλή νοικοκυρά. Και όλα αυτά δεν τα έχω από μόνη μου. Είναι κοινωνικά βαρίδια, είμαι αναγκασμένη να είμαι καλή σε όλα αυτά – αλλιώς κάπου πρέπει να απολογηθώ
Είναι, πολύ. Και πρέπει να καταλάβουμε πως είναι δικαίωμα κάθε γυναίκας να θέλει ή να μην θέλει να γίνει μητέρα, να μπορεί ή να μην μπορεί. Είναι πολύ σκληρό που υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας αυτή η στερεοτυπική αντίληψη. Προσωπικά, ήθελα να γίνω μητέρα και δεν δυσκολεύτηκα για να αποκτήσω παιδιά. Όμως, παρατηρώντας το στενό μου περιβάλλον, διαπιστώνω πως δεν είμαι ο κανόνας. Υπάρχει δυσκολία και η κοινωνία το κάνει ακόμα πιο μαρτυρικό αυτό.
Τι σε συγκινεί στην ιστορία της Αμαλίας;Καταρχάς, πως ούτε κι εκείνη ούτε ο Όθωνας ήταν αγαπητοί στους Έλληνες. Ο μόνος λόγος παρουσίας τους στην Ελλάδα ήταν για να φέρουν στον κόσμο τον πολυπόθητο διάδοχο και να γεννηθεί το ελληνικό κράτος. Τελικά είναι πολύ συμβολικό, ότι το ανάπηρο ελληνικό κράτος συνάντησε στο δρόμο του και μια βασίλισσα που δεν μπορούσε να φέρει στον κόσμο ένα παιδί.
Στην παράσταση παρακολουθούμε την αδυναμία μιας γυναίκας και μιας χώρας για πλήρωση. Και στα μάτια όλων, μια γυναίκα «επιτυγχάνει» όταν γίνεται μητέρα. Φαντάζομαι πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα – στις μέρες μας ακόμα – να δώσει λογαριασμό στον κοινωνικό της περίγυρο για το πότε θα κάνει παιδιά, για το αν θέλει να κάνει παιδιά ή αν μπορεί να κάνει παιδιά. Πόσο μάλλον για μια γυναίκα που πρέπει να δώσει λογαριασμό σε έναν ολόκληρο λαό, αφού από ένα σημείο και μετά, η ζωή της έγινε αντικείμενο κουτσομπολιών και χλεύης. Ενώ το σώμα της ήταν πεδίο ιατρικών δοκιμών και κομπογιαννιτών. Δεν μπορείς να μην συγκινηθείς από μια τέτοια ιστορία.
Ωστόσο, έβαλε ένα άλλο όραμα σε λειτουργία για να αναπληρώσει την εκεί αδυναμία της: Τη δημιουργία του Εθνικού Κήπου, που τελικά ήταν μια άλλου είδους γέννα. Χθες πήγαμε με τα παιδιά μια βόλτα στον Εθνικό Κήπο όπου έτρεχαν δεκάδες παιδάκια ανάμεσα στα δέντρα. Και σκεφτόμουν πως μια γυναίκα που δεν μπόρεσε να κάνει παιδιά, έφτιαξε ένα τόπο για όλα τα παιδιά του μέλλοντος.
Αισθάνεσαι πως η γυναίκα φορτώνεται από προσδοκίες άλλων;Διαρκώς. Και σίγουρα φορτώνεται περισσότερες προσδοκίες από ότι οι άνδρες. Κρίνοντας κι από μένα, νιώθω πως μου ζητούνται περισσότερα από όσα μπορώ να κάνω. Πρέπει να είμαι καλή μητέρα, καλή σύζυγος, καλή επαγγελματίας, καλή νοικοκυρά. Και όλα αυτά δεν τα έχω από μόνη μου. Είναι κοινωνικά βαρίδια, είμαι αναγκασμένη να είμαι καλή σε όλα αυτά – αλλιώς κάπου πρέπει να απολογηθώ. Για παράδειγμα, φεύγοντας το καλοκαίρι για τη Θεσσαλονίκη, όπου έγιναν οι πρόβες της Ελένης, είχα πολλές ενοχές. Το έβλεπα και στα μάτια κάποιων ότι «είχα αφήσει τα παιδιά μου για τρεις μήνες για να κάνω το κομμάτι μου». Και ακόμα ανησυχώ μήπως αυτό το τρίμηνο κόστισε κάπως στα παιδιά μου. Όμως, δεν μπορώ να μην δουλεύω από βιοποριστικής άποψης κι επίσης θέλω να δουλεύω.
Νιώθεις και βαρίδια ως μια γυναίκα που μεγαλώνει;Αυτό μου λύθηκε τελευταία! Έβλεπα τη σειρά «Mare of Eastwood» με την Κέιτ Γουίνσλετ η οποία παίζει όπως είναι, χυμώδης, με τις ρυτίδες της, χωρίς επεμβάσεις. Αυτό με ησύχασε πολύ. Πρέπει να πηγαίνουμε κόντρα στην ανάγκη για παράταση της νεότητας. Έχουμε δει, εξάλλου, τόσα παραδείγματα με αρνητικές συνέπειες αυτής της υστερίας και είναι καιρός να επιστρέψουμε στη φύση μας, σε ό,τι μας προορίζει ο χρόνος. Ας αφεθούμε στην ηλικία μας. Είναι ωραίο πράγμα να μεγαλώνεις – όπως βλέπεις με βοήθησε πολύ η Κέιτ!
Η οικογένεια ήταν στις προθέσεις σου;Πρέπει να πηγαίνουμε κόντρα στην ανάγκη για παράταση της νεότητας. Είναι καιρός να επιστρέψουμε στη φύση μας, σε ό,τι μας προορίζει ο χρόνος. Είναι ωραίο πράγμα να μεγαλώνεις
Όχι, από την αρχή. Με το Χρήστο, είμαστε μαζί 20 χρόνια. Δέκα χρόνια σχέσης μετά, αποφασίσαμε να το προχωρήσουμε. Περισσότερο, το ήθελε ο Χρήστος, γιατί εγώ ζούσα σε μια περίοδο παρατεταμένης εφηβείας η οποία μου άρεσε και με βόλευε. Ο Χρήστος, λοιπόν, μου ενέπνευσε την επιθυμία των παιδιών οπότε ήρθε φυσικά.
Πώς σε άλλαξε η μητρότητα;Ήρθαν τα πάνω-κάτω. Καταρχάς, αλλάζει η δυαδική σχέση. Στην προσπάθεια, ν’ ανταποκριθείς στο νέο ρόλο αποκαλύπτεις ένα πιο ευάλωτο πρόσωπο στο σύντροφο σου. Οι μέρες μου έπαψαν να ξεκινούν πια ανέμελα, χωρούν μέσα δεκάδες πράγματα – το οποίο δεν είναι κακό. Σε βγάζει και λίγο από τη μονομανία της δουλειάς.
Άρα, το θέατρο τοποθετήθηκε σε άλλη θέση;Ναι, κι εγώ άλλαξα πολύ απέναντι στο θέατρο. Αισθάνομαι πιο ικανή και αποδοτική, χωρίς δικαιολογίες, αναβολές, φοβίες και τεμπελιά. Πρέπει να είμαι αποδοτική μέσα σε ορισμένο χρόνο.
Η δουλειά εξακολουθεί να έχει τον ίδιο ενθουσιασμό για σένα;Δεν έχω απομυθοποιήσει τις συγκινήσεις του θεάτρου. Τώρα εν όψει νέων προβών με τη Λένα λαχταρώ τη στιγμή που θα βρεθούμε πάλι στην πρόβα. Έχω σταθερά την ίδια περιέργεια, ακόμα και για ανθρώπους που ξέρω. Έχω την ίδια ανάγκη να την εκπλήξω να με εκπλήξει. Το θέατρο είναι μια δουλειά πολύ ερωτική, δεν μπορείς να την δεις ψύχραιμα. Θέλει να είσαι σε βρασμό. Στις πρώτες αναγνώσεις έχω ακόμα τρακ, σαν να πηγαίνω στο σχολείο.
Ο άνδρας σου, ο Χρήστος Λούλης είναι, επίσης, πολύ ενεργός στο θέατρο. Αυτό σε βοήθησε ή σε δέσμευσε;Το θέατρο είναι μια δουλειά πολύ ερωτική, δεν μπορείς να την δεις ψύχραιμα. Θέλει να είσαι σε βρασμό
Πρωτίστως, με βοήθησε. Ο Χρήστος έχει την επιθυμία να είναι καλός και να δουλεύει πολύ αλλά στο σπίτι δεν προβάλλει αυτή την ανάγκη. Κι έτσι μου δίνει χώρο να γκρινιάζω και να φοβάμαι. Είναι πολύ βοηθητική η παρουσία του στη ζωή μου. Κι από την άλλη, θα ήταν πολύ δύσκολο κανείς, εκτός δουλειάς, να καταλάβει τη δυσκολία αυτής της εργασιακής συνθήκης.
Αισθάνθηκες ποτέ ότι η δυναμική του Χρήστου σε επισκίαζε;Καθώς είμαι χαμηλών τόνων, με βόλεψε κιόλας. Μου άρεσε να είμαι λίγο πιο πίσω. Δεν αισθάνθηκα ανταγωνιστικά και δεν σκέφτηκα «γιατί όχι κι εγώ»· από τη στιγμή δε, που στο Χρήστο συνέβησαν πολλά και πολύ νωρίς. Για πολλά χρόνια, με ευχαριστούσε πολύ που εκείνος έπαιζε στην Επίδαυρο και εγώ τον ακολουθούσα κάνοντας διακοπές. Αν κάτι μπορώ να σκεφτώ, αφορά στις πολύ αρχές της σχέσης μας, όπου μια -δυο φορές μπορούσε να με προτείνει σε δουλειές και δεν το έκανε. Πρότεινε άλλες κοπέλες που είχαν τα ίδια χαρακτηριστικά με μένα. Ομολογώ πως τότε, με είχε πειράξει και του το είχα πει. Μου έλεγε λοιπόν ότι «ήθελα να βρεις το δρόμο μόνη σου. Δεν θα ήθελα να περάσουν τα χρόνια και να πιστεύουν κάποιοι ότι εγώ σε είχα προωθήσει». Το εκτίμησα όταν έγινε, όπως είπε.
Ως συνεργάτης πως είναι;Η πρώτη φορά που δουλέψαμε μαζί ήταν πολύ δύσκολη για μένα. Ήταν για την «Φρεναπάτη» του Δημήτρη Μαυρίκιου στο Εθνικό. Κι ενώ εγώ αισθανόμουν να μην έχω πατήσει στα πόδια μου, η συνύπαρξη με το Χρήστο με μίκραινε: Ήταν πολύ αυστηρός μαζί μου, τα βράδια είχαμε ένταση συζητώντας για τη δουλειά. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να ξανασυναντηθούμε σε παράσταση, στο «Βυσσινόκηπο» του Καραθάνου για να νιώσω ok που ο Χρήστος με έβλεπε να παίζω. Είχα ακόμα εκείνο το πράγμα του ερωτευμένου, που δεν θέλει ο σύντροφος του να τον δει αδύναμο. Ήθελα στα μάτια του να είμαι δυνατή, ωραία, μοιραία κι ερωτεύσιμη.
Και πώς άλλαξε αυτό;Όταν γίναμε γονείς, μάλλον. Γιατί πιστεύεις ότι ο άλλος τα έχει δει όλα μαζί σου.
Γενικά, είσαι θετικός άνθρωπος;Η δυναμική του Χρήστου δεν με επισκίαζε. Καθώς είμαι χαμηλών τόνων, με βόλεψε κιόλας. Μου άρεσε να είμαι λίγο πιο πίσω
Ναι. Ακόμα και σε συνθήκες αντίξοες, δεν παθαίνω υστερίες. Πιστεύω πως, στο τέλος, όλα θα γίνουν στο τέλος. Κι ακόμα κι αν δεν γίνουν όπως τα φανταστήκαμε, δεν είναι το τέλος του κόσμου. Επίσης, μια κακή παράσταση δεν θα κοστίσει, ούτε σε εμάς, ούτε στους θεατές.
Τι σε έχει σώσει στη ζωή σου;Το χιούμορ. Προσπαθώ να εξωραϊζω τις δύσκολες στιγμές μέσα από αυτό κανάλι. Δεν παίρνω τον εαυτό μου και τη δουλειά αυτή στα σοβαρά, χωρίς να σημαίνει ότι δεν την αντιμετωπίζω με σοβαρότητα. Απλώς νιώθω ότι μπορεί να γίνει και λιγότερο καλά. Κι αυτό με έχει σώσει και σε εντάσεις μέσα στη δουλειά.
Το χιούμορ σε έχει σώσει και σε δραματικές στιγμές;Ευτυχώς, μέχρι τώρα, στη ζωή δεν έζησα πολύ δύσκολες καταστάσεις. Νομίζω, πως τώρα μπαίνω σε αυτή τη φάση. Αλλά όχι, μπροστά σε τέτοιους μεγάλους φόβους δεν βρίσκω το χιούμορ ισχυρό εργαλείο.
