Η Αίθουσα Τέχνης «Αστρολάβος- Δεξαμενή» παρουσιάζει τη νέα ατομική έκθεση ζωγραφικής της καλλιτέχνιδας Μελίνας Αποστολίδου, με τίτλο: «Το ύψος του ορίζοντα». Στη νέα της έκθεση, η οποία θα διαρκέσει έως τις 11 Ιουλίου 2020, η καλλιτέχνης με την αναγνωρίσιμη πλέον γραφή εξελίσσει το στυλιστικό της ιδίωμα σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις της αφαίρεσης, μία περισσότερο ιμπρεσσιονιστική και μία πιο ποπ, συμβολική.
*Αντί εγκαινίων, γίνονται ξεναγήσεις στην έκθεση κάθε Πέμπτη απόγευμα σε όλη τη διάρκεια της.
Αφορμή η νοητή γραμμή που χωρίζει τον ουρανό από τη γη, ο Ορίζοντας στο οπτικό πεδίο του παρατηρητή, αποτελεί για την Αποστολίδου ένα ανοιχτό ελεύθερο πεδίο για δράση. Η πραγματικότητα γύρω μας σε μια δεδομένη στιγμή, μετουσιώνεται σε ένα σύμπλεγμα γραμμών που παράγει εικόνες. Τα έργα θυμίζουν γραφή, σκίτσα, δημιουργούν χώρο για χρώμα, συνεχώς μεταβάλλονται και αποκαλύπτουν μορφές. Σχήματα ξεπροβάλλουν μέσα από τις γραμμές, γράμματα και σύμβολα.
Χωρίς να έχει μια προκαθορισμένη τελική εικόνα χρησιμοποιεί το πολύπλοκο σχέδιο ως πηγή για τη δημιουργία σχημάτων, τα οποία προκύπτουν από τη διαδικασία αφαίρεσης γραμμών και την προσθήκη χρώματος ενός τοπίου, μιας εικόνας. Σταδιακά μέσα από αυτή την τεχνική κατασκευάζει μορφές τις οποίες επεξεργάζεται και εξελίσσει με τα διαφορετικά υλικά που χρησιμοποιεί. Στη συνεχεία προσθέτει σχήματα και σύμβολα τα οποία βρίσκει σε παλιούς ή σε ψηφιακούς χάρτες, διαγράμματα και χειρόγραφα σε μια απόπειρα να αφηγηθεί ιστορίες. Συχνά κάποιες μορφές ή γραμμές που εμφανίζονται τυχαία, επαναλαμβάνονται, παράθυρα, σκάλες, τρίγωνα, γραμμές πορείας, κύματα.
Το χρώμα, η φόρμα, η γραφή και οι διαφορετικές τεχνικές συνθέτουν στο τέλος ένα φαντασιακό τοπίο και ένα διάλογο που λειτουργεί ως οδηγός για τη δημιουργική διαδικασία, τη μνήμη και την εμπειρία.
Με σαφείς επιρροές από καλλιτέχνες από το χώρο του σουρεαλισμού, του αφηρημένου εξπρεσιονισμού αλλά και του σύγχρονου design και καλλιτέχνες όπως ο Μιρό, o Γκ. Νοβέλλι και o Γ. Μπάουμαιστερ, τα έργα δανείζονται στοιχεία από διάφορα κινήματα αποφεύγοντας όμως μια συγκεκριμένη κατηγόρια.
«Παρατηρώ, προσθέτω, αφαιρώ. Χαρτογραφώ μια επιφάνεια και ψάχνω μια θέση για κάθε ανάμνηση. Αναζητώ προορισμούς, τοποθετώ σημάδια, αφήνω ίχνη. Αναγνωρίζω συνεχώς εικόνες και προσπαθώ να τις αποκρυπτογραφήσω. Ζωγραφίζω περιπλανήσεις σε χώρους φαντασιακούς.
Μέσα από τη συγκεκριμένη δουλειά επιχειρώ να δείξω το πως αντιλαμβανόμαστε εικόνες, πως χρησιμοποιούμε και αναγνωρίζουμε σύμβολα και να εξερευνήσω τη σχέση μεταξύ αφαίρεσης και απεικόνισης. Χειρίζομαι την επιφάνεια του καμβά σαν μια μελέτη, παραλληλίζοντας συχνά ζωγραφικές πινελιές με στοιχεία που προϋπάρχουν στη φύση. Το σκίτσο και οι σημειώσεις, αποκτούν ένα χαρακτήρα σημαντικό στα έργα, δίνοντας έτσι στις αρχικές σκέψεις και παρατηρήσεις την ίδια βαρύτητα με τη τελική ζωγραφική εικόνα.
Η γραφή αφομοιώνεται με το σχέδιο, γράμματα ξεπροβάλλουν μέσα από τυχαίες κινήσεις , σχήματα προκύπτουν μέσα από χαοτικές και συχνά εμμονικές επαναλήψεις. Φυσικά φαινόμενα και στοιχεία, όπως ένας ήχος και μια κίνηση, μπορούν μέσα από αυτή τη διαδικασία να αποκτήσουν μια συμβολική μορφή και να παρουσιάσουν μια προσωπική αντίληψη του χώρου γύρω μας.
Το έναυσμα για τη δημιουργία ενός πίνακα είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο γραφής από κάρβουνο η λαδοπαστέλ σε όλη την επιφάνεια του καμβά. Θέλω τελικά η δουλειά μου να έχει ποικιλία, να προκαλεί ερωτήματα για το τι είναι αφηρημένο στη τέχνη και να παρουσιάζει μια εναλλακτική εκδοχή του κόσμου».
