Congo, του Faustin Linyekula στη Στέγη

Ο Κονγκολέζος χορογράφος Φωσταίν Λινυεκουλά επιστρέφει στη Στέγη, 12 – 14 Φεβρουαρίου 2020 και ζωντανεύει μνήμες που επαγρυπνούν πάνω από τις αλήθειες που αποσιωπήθηκαν. Σε έναν πολιτισμό όπου η προφορική αφήγηση, το τραγούδι και ο χορός είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής, ο Λινυεκουλά παντρεύει τα στοιχεία αυτά στο έργο του, με τίτλο «Congo», προτείνοντας έτσι μια ιστορία από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.

«Congo»:Το έργο

Ένας αφηγητής, μια τραγουδίστρια και ο ίδιος ο χορογράφος ζωντανεύουν επί σκηνής μνήμες συνθέτοντας ένα πολύμορφο παζλ, με αφορμή τη βίαιη αποικιοκρατία του Λεοπόλδου Β΄. Ένα οδοιπορικό στους δρόμους της Παγκόσμιας Ιστορίας από τον Φωσταίν Λινυεκουλά για το πώς το Congo μεταμορφώθηκε από μια επίγεια Εδέμ σε «γη των κολασμένων».

Ένα έργο για την αποικιοκρατία

Η τέχνη του Φωσταίν Λινυεκουλά είναι αδύνατο να μην αγγίζει θέματα πολιτικής. Άλλωστε, η πορεία του Kονγκολέζου χορογράφου έχει χαραχτεί μέσα από αναρίθμητες ιστορίες της γενέτειράς του, ιστορίες που θα έλεγε κανείς πως αποκτούν φωνή μέσα από το σώμα. Στην τελευταία του δουλειά, μας προτείνει να ακολουθήσουμε ξανά τους δρόμους της Ιστορίας, μέσα από τις αφηγήσεις του συγγραφέα και κινηματογραφιστή Eric Vuillard για τη βίαιη αποικιοκρατία στο Congo.

Ο Φωσταίν Λινυεκουλά στη Στέγη

Ο Φωσταίν Λινυεκουλά εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Στέγη το 2013 με το έργο «Le Cargo», το πρώτο του σόλο, με το οποίο θέλησε να θίξει ζητήματα ιστορίας, βίας και εκτοπισμού. Θα έλεγε κανείς πως, για τον χορογράφο, το σώμα είναι ένα ζωντανό αρχείο μνήμης, μια επιφάνεια στην οποία καταγράφονται, αλλά και αναβιώνουν, πτυχές της ιστορίας που δεν συμπίπτουν απαραιτήτως με τις επίσημες αφηγήσεις για τα γεγονότα.

Ο Λινυεκουλά είχε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή του:

«Η μόνη μου πατρίδα είναι το σώμα μου», ορμώμενος από τους εξής στίχους: «Πώς μπορώ να βαδίσω προς εμένα, προς τους ανθρώπους μου, με το αίμα μου εν βρασμώ και την ιστορία μου συντρίμμια;»

Πράγματι, η ματιά του χορογράφου φέρει έντονα τέτοιου είδους προβληματισμούς, όπως το σώμα ως επικράτεια και η αίσθηση του ανήκειν. «Χορεύουμε για να θυμόμαστε;». Μερικές φορές, ισχυρίζεται ο χορογράφος, ο χορός γίνεται ένας τρόπος να θέσεις ερωτήματα στο ίδιο σου το σώμα, ένας μνημοτεχνικός μηχανισμός για να διαπιστώνουμε τη σχέση μας με τον χρόνο.

Ερίκ Βυγιάρ

Ο βραβευμένος με Γκονκούρ Γάλλος συγγραφέας Ερίκ Βυγιάρ θεωρεί πως η Ιστορία δεν ανήκει μόνο στους ιστορικούς. Στα βιβλία του (ανάμεσά τους, στα «Ημερήσια Διάταξη», «Κονγκό», «14η Ιουλίου», που κυκλοφορούν όλα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις), η ιστοριογραφία συναντά τη μυθοπλασία, δημιουργώντας ένα νέο είδος. Όπως λέει και ο ίδιος, «το πιο ενδιαφέρον και το πιο δύσκολο [είναι] πώς να γράψει κανείς μια ιστορία που να αφορά το συλλογικό υποκείμενο».