Κομμώτριες – Μεταπολίτευση, του Μιχαήλ Μαρμαρινού στο θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες

Μονάδα μέτρησης της Ιστορίας είναι η καθημερινότητα… Αυτό το «κάθε μέρα» της ατομικής και της συλλογικής εμπειρίας, των προσωπικών και αντικειμενικών μικρό-ιστοριών διαγράφει και περιγράφει τον ορίζοντα,το τροχήλατο μιας Ιστορίας που μας περιέχει. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός και οι Theseum Ensemble παρουσιάζουν την παράσταση «Κομμώτριες – Μεταπολίτευση. Τζιανγκ – Σιν – Μπι – Σιν – Φαντάσου την καρδιά μου δική σου.», από τις 24 Ιανουαρίου 2020, στο θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες.

«Κομμώτριες – Μεταπολίτευση»: Το έργο

 Κομμώτριες ή στα χέρια μιας άλλης το κεφάλι τους.

Αυτός ο τόπος του καθημερινού ατομικού εξωραϊσμού για να συναντηθούμε βελτιωμένοι, πιο έτοιμοι, πιο έτοιμοι για το «Ραντεβού με την ιστορία»… Κάτω απ’ αυτή τη διαπλανητική / αστροναυτική κάσκα, τον γνωστό σε όλους θερμαντήρα, μια κατάσταση υποχρεωτικής Στάσης – ένα στάσιμο / στοχασμός της ουσίας του ελληνικού πρωινού και απογεύματος, όπου περνάει «ελαφρά τη καρδία» ο Χρόνος…

Μεταπολίτευση ή εισαγωγή σ’ ένα θέαμα.

Ένας ατελείωτος χορός -καμμία φορά φέρνει και στο ζεϊμπέκικο- και αμέτρητες μικρές ασήμαντες ή κρίσιμες ιστορίες / τοίχοι σ’ αυτό το Δωμάτιο που λέγεται Μεταπολίτευση. Ιστορίες που κατέγραψαν τη διαδρομή των αισθημάτων και των προθέσεων, μνήμες που καθορίζουν ακόμα εν πολλοίς έναν ολόκληρο λαό, εξου- θενωμένο από το βάρος των «θέλω», των προβλημάτων και των αισθημάτων του.

Για να υπάρξει νοσταλγία πρέπει να υπάρχει ανάμνηση. Για να υπάρξει ανάμνηση πρέπει να υπάρχουν πρόσωπα. Πρέπει να έχει υπάρξει τουλάχιστον κάποιος που περπατάει στο βρεγμένο δρόμο μιας επαρχίας ή που προσπαθεί να διορθώσει την ομπρέλα του, ένα πρωινό με βροχή, σε μίαν αυλή με σκυλί, κάπου στα χωράφια.

Επίμετρο: to teem: αφθονώ. mirth: κέφι.