Μέγαρο Μουσικής: Νέοι καλλιτέχνες σε δύο εκθέσεις από το annexM

Έχοντας μεταθέσει την ολοκλήρωση της εικαστικής τριλογίας «Η άγραφη βιβλιοθήκη» για τον Οκτώβριο του 2020, η Άννα Καφέτση επιχειρεί το «άνοιγμα» του annexM στη νέα γενιά επιμελητών και καλλιτεχνών, οριοθετώντας, παράλληλα, τους χώρους του μέσα στο δαιδαλώδες κτιριακό συγκρότημα του Μεγάρου Μουσικής.

Μπορεί, όπως δεν παύει να τονίζει, ο χαρακτήρας του annexM να είναι «νομαδικός», όμως οι δύο νέες παραγωγές που παρουσιάζει, η ομαδική έκθεση «Gone today, here tomorrow» και η ατομική του Νίκου Καναρέλη «Τίποτα δεν είναι αληθινό παρά μόνο ο τρόπος που νιώθω», φιλοδοξούν, πέραν όλων των άλλων, να εγκαινιάσουν τους δύο μόνιμους χώρους του Κέντρου Εικαστικών Τεχνών του ΜΜΑ: την Υπηρεσιακή Αυλή, όπου θα φιλοξενούνται εκθέσεις της νέας σειράς «Επί το έργον», και το Project Space, αφιερωμένο στις νέες παραγωγές.

Marcos Lutyens (Μάρκος Λατιενς), Sentimeter : the Dwelling of Emotion States, 2019, βίντεο, 5’ (βιντεοστιγμιότυπο)

Όπως τόνισε, παρουσιάζοντας τις δύο νέες εκθέσεις, η διευθύντρια του annexM, μέσα από αυτήν την εκθεσιακή δραστηριότητα το Κέντρο επιχειρεί να προσδιορίσει την ταυτότητά του ως ένας χώρος εκπλήξεων που επιδιώκει νέες προσεγγίσεις με μια λοξή ματιά στο εικαστικό γίγνεσθαι.

Η ετήσια σειρά «Επί το έργον» φιλοδοξεί να δώσει βάρος στη νέα γενιά εικαστικών και επιμελητών, προσφέροντας ευκαιρίες που σπανίζουν, με δεδομένο το έλλειμμα σε μουσεία και θεσμούς, ενώ οι νέες παραγωγές που θα φιλοξενούνται στο Project Space υπολογίζονται σε 3-4 το χρόνο, ανάλογα και με τις χρηματοδοτικές διαθεσιμότητες, καθώς μέχρι σήμερα το Κέντρο δεν διαθέτει συγκεκριμένο προϋπολογισμό.

«Gone today, here tomorrow»

Στην ίδια τη συνθήκη της θέασης μιας έκθεσης επικεντρώνουν τον προβληματισμό τους οι πέντε καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην ομαδική έκθεση «Gone today, here tomorrow», που επιμελείται η Εύα Βασλαματζή. «Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες μπαίνουν στη θέση του θεατή και θέτουν το ερώτημα πώς κοιτάμε, αλλά και τι είναι το έργο τέχνης, πώς οι ίδιοι οι καλλιτέχνες βλέπουν τα έργα άλλων καλλιτεχνών», λέει η επιμελήτρια.

Μαλβίνα Παναγιωτίδη, Wrong side of the bed, 2019, μέταλλο, φυσητό γυαλί, δερματίνη, ξύλο, μεταβλητές διαστάσεις (λεπτομέρεια)

Έτσι, η Μαρία Θεοδωράκη βιντεοσκοπεί δύο δράσεις σε εκθεσιακούς χώρους στο Λονδίνο, όπου εξερευνά με το σώμα της νέους τρόπους θέασης και πρόσληψης του έργου τέχνης. Ο Basim Magdy μας μεταφέρει σε ένα φανταστικό σύμπαν, σκιαγραφώντας μια κοινωνική κατάσταση χωρίς να την ορίσει, αφήνοντας ανοιχτή την ερμηνεία του στον θεατή.

Χρησιμοποιώντας την υποβολή σε ύπνωση ως εργαλείο που του επιτρέπει την πρόσβαση σε βαθύτερα επίπεδα αντίληψης, o Marcos Lutyens παρουσιάσει με δύο βίντεο πώς ο χώρος γίνεται μέρος της ψυχικής «αρχιτεκτονικής» της μνήμης, των σκέψεων και των αισθήσεών μας. Ο Κοσμάς Νικολάου επαναφέρει στη ζωή ένα αρχιτεκτονικό στοιχείο του Γεώργιου Κανδύλη από την έκθεση Παναθήναια Παγκόσμιας Γλυπτικής του 1965, αφαιρώντας του τη λειτουργική διάσταση και τονίζοντας τη σημασία του ως συμβόλου και αναμνηστικού. Τέλος, η Μαλβίνα Παναγιωτίδη παρουσιάζει μια εγκατάσταση – αλληγορία της οντολογίας του έργου τέχνης που, ενώ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ζωντανός οργανισμός, βρίσκεται μέσα από την έκθεσή του σε μια διαρκή αναζήτηση επικοινωνίας με τον θεατή.

Angry, 2019, 34 x 45 cm

«Τίποτα δεν είναι αληθινό παρά μόνο ο τρόπος που νιώθω»

Από τη μεριά του, ο Νίκος Καναρέλης, στη έκθεσή του «Τίποτα δεν είναι αληθινό παρά μόνο ο τρόπος που νιώθω», που επιμελήθηκε ο Χριστόφορος Μαρίνος, εστιάζει σε ένα από τα αρχαϊκότερα ανθρώπινα συναισθήματα, τον θυμό. Για τα 24 ζωγραφικά έργα που παρουσιάζει δανείζεται έναν στίχο από τους Rainbow, ένα ροκ συγκρότημα της δεκαετίας του ’70 («Nothing is real but the way that I feel»), προκειμένου να αποδώσει τα συναισθήματα θυμού που εκφράζει το μοντέλο του, που δεν είναι άλλο από τη δεκαεξάχρονη βαφτισιμιά του.

Angry, 2018, 80 x 80 cm

Πρόκειται για έργα «ξεκάθαρα ως προς το θέμα, το είδος, το ύφος, αλλά ανοιχτά στην ερμηνεία τους, καθώς ο θεατής προβάλλει πάνω τους τον εαυτό του», τόνισε ο Χριστόφορος Μαρίνος, παρατηρώντας ότι στην κραυγή που αποτυπώνεται στους πίνακες μπορεί κανείς να διακρίνει το πνεύμα της Αθήνας της κρίσης.