Η Πινακοθήκη Γιώργου Ν. Βογιατζόγλου οργάνωσε και παρουσιάζει την έκθεση «In Medio Virtus» (στο κέντρο βρίσκεται η δύναμη, είναι η αξία) σε επιμέλεια Χρίστου Χριστοφή. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν τη Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2019 στις 20:00, και η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 18 Ιανουαρίου 2020.
Στην έκθεση συμμετέχουν πέντε Έλληνες καλλιτέχνες, με έργα που ανήκουν στη Συλλογή Βογιατζόγλου: Κωνσταντίνος Δρέγος (γ.1977), Γιώργος Κόντης (γ.1981), Ανδρέας Λόλης (γ.1970), Εμμανουήλ Μπιτσάκης (γ.1974) και Πάνος Παπαδόπουλος (γ.1975). Και οι πέντε με πλούσιο έργο και σημαντική παρουσία εντός και εκτός Ελλάδας.
ΞεναγήσειςΣτο πλαίσιο της έκθεσης «In Medio VIrtus» θα πραγματοποιηθούν ξεναγήσεις στις 9/11, 23/11, 14/12 στις 12.30.
Ο επιμελητής της έκθεσης «In Medio Virtus» σημειώνει σε κείμενό του:
«Αυτή είναι η ομορφιά της τέχνης. Τα καλά έργα σου επιβάλλονται. Το καταλαβαίνεις από το σφίξιμο στο στήθος. Τα βλέπεις και δεν μιλάς. Είναι δύσκολο να ειπωθεί με σαφήνεια αυτό που έχει ιδωθεί. …. Δεν γνωρίζω πως να μιλήσω για το απροσδόκητο της δημιουργίας».
«Χρησιμοποιώντας διαφορετικές τεχνικές και έχοντας διαφορετικό τρόπο προσέγγισης των υλικών τους, οι καλλιτέχνες οικοδομούν πρωτίστως συμβάντα. Ίχνη ενός κόσμου παράλογου, παράδοξες συναρτήσεις, εγγραφές, πράξεις, αναγωγές, χειρονομίες, σημεία συγκλίνουν στην αποτύπωση της εικόνας ως γεγονότος. Το συμβάν είναι γλώσσα.
Ως συμβάντα αντιλαμβάνεται τις ζωγραφικές αποτυπώσεις του στον καμβά και ο Κωνσταντίνος Δρέγος, όπου λαμβάνουν χώρα μέσα από την τεχνική του κολλάζ πλήθος ετερόκλητων στοιχείων, σ’ ένα συγκερασμό της πραγματικότητας με τον διχασμό της.
Ο Γιώργος Κόντης επαναπροσδιορίζει τη ζωγραφική εικόνα. Οι αφηρημένες συνθέσεις του, είτε μονοχρωματικές (κάρβουνο) είτε χρωματικές (λάδι), επαναφέρουν το ερώτημα του τι μπορεί να σημαίνουν η ζωγραφική εικόνα και πράξη σε σχέση με το παρελθόν.
Τη μνημειακή διάσταση (με την έννοια και τους τρόπους της κλασικής γλυπτικής) ευτελών αντικειμένων της καθημερινότητας επιχειρεί ο Ανδρέας Λόλης. Τα γλυπτά του, σακούλες και κούτες από μάρμαρο, αναδεικνύουν την κρυμμένη ή περιφρονημένη αλήθεια των καθημερινών αντικειμένων.
Η παράδοξη και λοξή εικονοποιία του Εμμανουήλ Μπιτσάκη, εμμένοντας στην εξαντλητική χειρονομία της σχεδιαστικής λεπτομέρειας, ανατέμνει έναν παράλογο κόσμο αντιθέσεων, συνυπάρξεων, συναρμογής, και αναπάντεχων συμβάντων.
Ο Πάνος Παπαδόπουλος δουλεύοντας με μαρκαδόρους, μελάνι και λάδι μετατρέπει τα σχέδιά του σε ζωγραφική τοποθετώντας σε άδειους χώρους αντικείμενα ως γλωσσικά ισοδύναμα. Μέσα από την αφαίρεση και την εννοιολογία εισέρχεται στην απουσία των εσωτερικών χώρων».
