Ωκεανός του Αλεσάντρο Μπαρίκο στη Μονή Λαζαριστών

Μια ακυβέρνητη σχεδία στη μέση του Ωκεανού. 147 άνθρωποι, τα μάτια τους, μια σκέψη, μια σχολαστική σφαγή, η νύχτα που έρχεται, η πείνα, τα φαντάσματα, η σάρκα, ένας άντρας που με κοιτάζει… Η Θάλασσα χορεύει, αργά όμως.

Στο έλεος της Θάλασσας, σε μία παράλογη μονομαχία, ανάμεσα σε όλους τους πιθανούς θανάτους, δύο άντρες συνεχίζουν να μισούν, ώσπου σηκώνουν τα μάτια και βλέπουν για πρώτη φορά τον Ωκεανό.

Στη στεριά, ένα παιδί με καρφωμένα τα μάτια στον ορίζοντα, ονειρεύεται να φτάσει την αλήθεια που βρίσκεται εκεί κάτω και ένας γέρος με σκυμμένο το κεφάλι και μισόκλειστα μάτια, που είχε δει, μα είχε γυρίσει ζωντανός, θα μείνει για πάντα απαρηγόρητος.

“Εδώ, στα σωθικά της Θάλασσας είδα την αλήθεια να φτιάχνει τη φωλιά της σχολαστική και τέλεια και αυτό που είδα είναι ένα αρπαχτικό πουλί, μεγαλειώδες σαν πετάει και άγριο. Δεν ξέρω. Δεν ήταν ό,τι ονειρευόμουν, όταν ονειρευόμουν αυτό.”