Rasp Your Soul του Kat Válastur στη Στέγη

Στο Rasp Your Soul, εν μέρει κομμάτι χορού και εν μέρει χορογραφημένο κονσέρτο, ο περφόρμερ Enrico Ticconi υποδύεται ένα σύγχρονο μυθολογικό ή ίσως και μετα-μυθολογικό ον, το οποίο, με κάθε κύτταρο του σώματός του, εκπέμπει σήματα για τη λάμψη –πραγματική αλλά και απατηλή– της ανθρώπινης ύπαρξης. Με τη δράση του στον χώρο, δημιουργεί ένα δυναμικό πεδίο έντασης: φωνητικές διακοπές, αργκό ψίθυροι και ψηφιακοί απόηχοι συνδιαλέγονται με μια σειρά κινητικών «μνημείων» και επισφαλών χειρονομιών, που μοιάζουν να απορρέουν από τα κατάλοιπα του ψηφιακού μας κόσμου. Άγριο ζώο ή ναρκισσευόμενο σεξουαλικό αντικείμενο, τελετουργικό ον ή ψηφιακό φάσμα; Ο Enrico Ticconi αλλάζει διαρκώς ταυτότητες και, εμπαίζοντας την έννοια του πραγματικού, μας καλεί να σκεφτούμε τη σάρκα και τα οστά μας.

Το Rasp Your Soul είναι το εναρκτήριο σόλο μιας σειράς έργων με τον γενικό τίτλο The Staggered Dances of Beauty, στην οποία η χορογράφος επαναξιολογεί τη μυθολογία ως εργαλείο επανεξέτασης σύγχρονων ζητημάτων.

Η σκηνή είναι ένας χώρος όπου συνάπτονται σχέσεις –ανάμεσα σε «ερμηνευτές» και «θεατές», στην πιο αυτονόητη διάκριση–, ένας πιθανός κόσμος που αναπαράγει τις υπάρχουσες κοινωνικές αντιλήψεις γύρω από τον άνθρωπο και τον κόσμο όπου κατοικεί – ή τις αναθεωρεί. Η χορογράφος Kat Válastur, λαμβάνοντας υπόψη αυτή τη δυναμική, εφαρμόζει την ανατομία του ανθρώπινου στη σκηνή, θεωρώντας την τελευταία ένα είδος «στόματος», απ’ όπου «αρθρώνονται» απόψεις για το σώμα. Η σκηνή τρέφεται από τις αναπαραστάσεις του σώματος στον πολιτισμό, αλλά και τις τροφοδοτεί.

Στο βιβλίο του, Το Είναι και το Μηδέν (1943), ο Jean-Paul Sartre διατυπώνει το εξής σχετικά με τη σχέση σώματος και εαυτού: «Ζω το σώμα μου. […] Το σώμα είναι ό,τι αμεσολάβητα είμαι. […] Είμαι το σώμα μου στο βαθμό που είμαι.» Ωστόσο, αυτή η αδιάρρηκτη σχέση σώματος και εαυτού δεν είναι μόνο προσωπική υπόθεση του καθενός. Η εικόνα του σώματος, οι ποικίλες ερμηνείες του και οι συμβολισμοί που το ακολουθούν, αναδεικνύουν αφενός το σύνθετο πλέγμα εννοιών που μεσολαβεί ώστε να καταλάβουμε «τι μπορεί ένα σώμα», αλλά και το γεγονός ότι το σώμα ως βιολογική οντότητα δεν μας δίνεται ποτέ στην καθαρή, φυσική του διάσταση, αλλά διαμορφώνεται από τον πολιτισμό, την πολιτική, την κοινωνία. Η ιδιαίτερη κινησιολογική ματιά της Kat Válastur θα λέγαμε ότι εμβαθύνει στο παραπάνω, εξερευνώντας διαστάσεις της σωματικότητας, τις χωροχρονικές προσλάμβανουσες που άλλοτε μας δίνουν ένα σώμα ακέραιο και άλλοτε ένα σώμα κατακερματισμένο, διχασμένο ανάμεσα στην υλικότητα και την πνευματική του υπόσταση.

Η έρευνά της χορογράφου στη σόλο δημιουργία ξεκίνησε με το έργο Υπέροχα δωμάτια (2006) και συνεχίστηκε με το Αυτό που γδέρνει το τζάμι από τη μέσα πλευρά (2007), ενώ με τα έργα Lang (2008) και So Many Gens Dark (2009) τοποθέτησε την έννοια της μονάδας σε μεγαλύτερα επί σκηνής σύνολα. Με το Rasp Your Soul (2017) επιστρέφει στη «μικρή χορευτική φόρμα», το σόλο.