Χτες δεν είδα κανένα αστέρι να πέφτει. Κι όμως, απρόσμενα πραγματοποιήθηκε ένα ακόμα όνειρό μου. Να περπατάω παρά θίν’ αλός, υπό το φως της πανσελήνου, και να ακούω α καπέλα τη φωνή της. Δεν το έκανα σκόπιμα! Απλά, καθυστέρησα να εισέλθω στον χώρο της συναυλίας, γιατί το Βεάκειο είχε πνιγεί περιφερειακά από τα αυτοκίνητα. Πάρκαρα κι εγώ όπως-όπως και, μέχρι να φτάσω στην είσοδο, στα αυτιά μου εκείνος ο γνώριμος ήχος με τις αποχρώσεις των ιμπρεσιονιστών ζωγράφων… «Δεν λέει κι απόψε η βραδιά πάλι να ξημερώσει…»
18.09.2016