Τελετουργία εξομολόγησης ή ανάκριση, ομιλία ή σιωπή, πνεύμα ή σώμα; Η θεατρική ομάδα Tubiacanga μεταφέρει το ερωτικό μπεκετικό τρίγωνο σε ένα καθαρτήριο ψυχών, όπου η ημιτελής φύση του ανθρώπου διεκδικεί τη λύτρωση μετουσιώνοντας το λόγο σε μουσική, χρώμα και κίνηση.
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Τρία πρόσωπα, τρεις ομοιότυπες φιγούρες ξεπροβάλλουν ως προέκταση αντικειμένου, ως μεταφορά του υλικού στον άυλο κόσμο της φαντασίας, από τα στόμια τριών τεφροδόχων. Η νεκρώσιμη αχρωμία επιβάλλεται. Η ουδετερότητα του παραλόγου ή αλλιώς της απουσίας μιας λογικής ακολουθίας, μιας αρχής και ενός τέλους δεσπόζει στο σκηνικό περιβάλλον. Βρισκόμαστε σε ένα καθαρτήριο ψυχών, στο βασίλειο του λόγου, των πετρωμένων γλωσσικών συμβόλων. Το φως, έχοντας το ρόλο του ανακριτή, μα και η ίδια η ουσία του από την οποία οι αισθήσεις εισδύουν στη χρονοβόρα διαδικασία της αυτεπίγνωσης, αγγίζει τα πρόσωπα – τέρατα και ανασύρει, μέσα απ’ τις στάχτες, το απύθμενο βάθος του θανάτου, το λόγο. Το φως που δεν είναι κάτι άλλο πέρα από την αντανάκλαση του εαυτού στον αισθητό κόσμο, λειτουργεί αυτόνομα, αυτεξούσια. Επιβάλλει τη σιωπή. Πυροδοτεί το λόγο, περνώντας χωρίς προειδοποίηση από το ένα πρόσωπο στο άλλο. Ο λόγος είναι ρυθμικός, τραχύς και γρήγορος. Φτάνει στ’ αυτιά μας περισσότερο σαν ένα μουσικό κομμάτι κάποιου απόκοσμου κονσέρτου, παρά σαν μια ομιλία ξεκάθαρη και συγκεκριμένη. Ομιλία τριών κατηγορουμένων, οι οποίοι απολογούνται για ένα απροσδιόριστο αδίκημα στους ίδιους μα και στον ανακριτή – προβολέα.
Θα μπορούσε κάποιος, σε πρώτη ανάγνωση να πει πως το αδίκημα και η αιτία της ανάκρισης είναι η μοιχεία. Ακόμα και αν δε μας δίνεται ξεκάθαρη απάντηση, βρίσκεται εκεί. Η κατάσταση αυτή μεταφράζεται αλληγορικά ως η αδυναμία του λόγου να σημάνει το σημαινόμενο, όπως η μορφή πάλης μεταξύ ύλης και πνεύματος, η αυτοκαταστροφική φύση του λόγου που μονίμως αναγεννιέται από τις στάχτες του.
Η διενέργεια αυτής της μάχης, αισθητή από τον παρατηρητή – εγγραφέα, αποτελεί την ανάγκη μετάβασης από το λόγο σε μια άλλη μορφή έκφρασης πιο φυσική, λιγότερο ημιτελής. Ο λόγος είναι ενέργεια. Έχοντας αφήσει το τσόφλι των λέξεων και των γλωσσικών συμβόλων, εισδύει τώρα στον κόσμο της μουσικής, του χρώματος και της κίνησης προσφέροντας μια αίσθηση λύτρωσης και τέλους.
Tubiacanga
Η θεατρική ομάδα Tubiacanga σχηματίστηκε το Φεβρουάριο του 2013 από τους φοιτητές του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Ναυπλίου: Ειρήνη Αμανατίδου, Γιώργο Κατσώνη, Κωνσταντίνα Μαρδίκη, Ιφιγένεια Νταουντάκη και Ευθύμη Χαλκίδη στο πλαίσιο του μαθήματος «Θεατρική Παραγωγή» με διδάσκουσα την Άννα Τσίχλη. Πήρε το όνομά της από το διήγημα του λατινοαμερικάνου Afonso Henriques de Lima Barreto, «Η νέα Καλιφόρνια». Εργάστηκε πάνω στο μονόπρακτο του Samuel Beckett, «Play» και το παρουσίασε στο Φουγάρο (Ναύπλιο) και στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Αθήνα).
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Ευθύμης Χαλκίδης
Δραματολόγος: Μαρία Σικιτάνο
Σκηνικά: Κωνσταντίνα Μαρδίκη – Ιφιγένεια Νταουντάκη
Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη
Σχεδιασμός Φωτισμού: Ίωνας Ξυπολιάς
Μουσική: Αλέξανδρος Κτιστάκης
Μακιγιάζ: Εμμανουέλα Σφυράκη
Σχεδιασμός Δημιουργικού: Παναγιώτης Ανδριανός
Ερμηνεύουν: Ευθύμης Χαλκίδης, Βιβάννα Μελενίκου, Αναστασία Θωμά, Μαρία Παπού, Αποστόλης Κόκκαλης
