Στο δεύτερο μέρος του κινηματογραφικού πρότζεκτ FILM IST. ο Ντόιτς ανατρέχει στη σχέση ανάμεσα στο φιλμ, στο στούντιο και στο βαριετέ, καθώς «επεξεργάζεται για άλλη μια φορά έναν συγκλονιστικό κατάλογο αρχειακού υλικού και το μεταμορφώνει σε ένα λεξικό για την τεχνολογική φόρμα και λειτουργία του κινηματογράφου.
Μια ενδοσκοπική ματιά στη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, στην πλειονότητά τους ανήλικοι και μετανάστες, στην κινεζική βιομηχανία ένδυσης. Μια κάστα ανθρώπων καταδικασμένη να ζει σε καθεστώς αφάνειας, κάτω από οικτρές συνθήκες εργασίας, χωρίς καμία ελπίδα διεξόδου.
Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, αρχιτέκτονας της Γκλάσνοστ και της Περεστρόικα, παρά τα 87 του χρόνια, διατηρεί τη σπιρτάδα που τον χαρακτήριζε στις εποχές που κρατούσε τα ηνία της δεύτερης υπερδύναμης του πλανήτη.
Λίγους μήνες πριν από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ανγκόλας, ένας αδυσώπητος και αιματοβαμμένος εμφύλιος βρίσκεται στο απόγειό του.
Η ιστορία του Tracy Edwards, ενός 24χρονου μάγειρα σε σκάφη τσάρτερ, που έγινε πλοίαρχος του πρώτου πανελλήνιου πληρώματος που πηρε μέρος του Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Whitbread το 1989.
«Μπορεί ένας βαριά άρρωστος να είναι ευτυχισμένος;» Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα που πραγματεύεται η ταινία και το ερώτημα που θέτει ο διάσημος σεφ-περφόρμερ Νικ Ντιφίνο στον εαυτό του, όταν μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο. Ο Νικ δεν παραιτείται από όσα τον κάνουν χαρούμενο: τη δουλειά του, τους αγαπημένους του και, φυσικά, το φαγητό.
Μια γυναίκα ακούγεται μονάχα σε voiceover, χωρίς ποτέ να εμφανίζεται στην οθόνη. Διηγείται μια ιστορία απώλειας, πίκρας και πόνου, που εκτυλίσσεται την εποχή της Πολιτιστικής Επανάστασης στη μαοϊκή Κίνα.
Ο στρατηγός Ίον Αντονέσκου, υπέρμαχος του ναζισμού και αντισημίτης, πρωτοστάτησε σε δύο συνεχόμενες στρατιωτικές δικτατορίες στη Ρουμανία του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου και φέρει την πολιτική ευθύνη για ενέργειες που οδήγησαν στην εξόντωση 400.000 Εβραίων.
Η διάσημη Τουρκάλα πνευματίστρια Φετιγιέ Σεσίζ, που έζησε και έγινε γνωστή στη Σμύρνη τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, ανατρέχει στα εφιαλτικά βιώματά της ως θύμα κακοποίησης και απαγωγής.
Ένα φαινομενικά ήρεμο και γραφικό τοπίο στις ακτές της Ολλανδίας αναδεικνύεται σε πεδίο μάχης ανάμεσα στα στοιχεία της φύσης και στις δυνάμεις που οδηγούν το σύμπαν σε εντροπία, σ’ έναν αέναο κύκλο καταστροφής και αναγέννησης.
Ένα ντοκιμαντέρ που περισσότερο φέρνει σε αγωνιώδες πολιτικό θρίλερ ή ατμοσφαιρικό κατασκοπικό μυθιστόρημα. Ένας Ισραηλινός ντοκιμαντερίστας προσπαθεί να ανακαλύψει ποιος ήταν ο άνθρωπος που, στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έκλεψε την ταυτότητα του παππού του και έζησε ολόκληρη τη ζωή του υποδυόμενος κάποιον άλλο.
Δεκατέσσερις νέοι από το Μαρόκο, καινούργιες αφίξεις σ’ ένα κέντρο υποδοχής προσφύγων της Ισπανίας, συμφωνούν να πάρουν μέρος σ’ ένα θεατρικό πρότζεκτ. Το αποτέλεσμα εξελίσσεται σε εμπειρία ζωής, τόσο για τους συμμετέχοντες όσο και για το κοινό.
Τον Ιούλιο του 2011, ο ναζιστής Άντερς Μπρέιβικ άνοιξε πυρ στην κατασκήνωση του νορβηγικού Εργατικού Κόμματος, στη νήσο Ουτόγια, οδηγώντας στον θάνατο 69 ανθρώπους και τραυματίζοντας πάνω από 100 μέσα σε 72 λεπτά.
Επικηρυγμένος από τους Ταλιμπάν, ο Αφγανός σκηνοθέτης αναγκάζεται να γίνει πρόσφυγας μαζί με την οικογένειά του. Με τα κινητά τους καταγράφουν την οδύσσειά τους στα Βαλκάνια, σαν το μόνο τρόπο για να επιβιώσουν αλλά και να μην χάσουν εντελώς την ανθρωπιά τους.
Οι δραστηριότητες της ΔΕΗ στην περιοχή της Εορδαίας μεταλλάσσουν ένα τόπο που μοιάζει «ξένος», ανοίκειος. Μια αέναη διαδικασία που δεν σταματάει ποτέ. Άνθρωποι και μηχανές στήνουν ένα σκηνικό δυσοίωνου μέλλοντος.
Η αφή μιας φλόγας που οφείλει να μείνει αναμμένη ως ένδειξη απόδοσης σεβασμού. Ένα ντοκιμαντέρ που συνδέει την ταινία δρόμου με την ιστορική παρακαταθήκη και τον αθλητισμό.
Ένα ατύχημα γίνεται η αφορμή ώστε μια παρέα αγοριών να κατέβει από τις ταράτσες των σπιτιών της γειτονιάς τους, να διασχίσει τα ερείπια που άφησε πίσω η καταστροφή, και να καταλήξει στα πιο απόμακρα σημεία της Γης.
Αναζητώντας έναν σπόρο, ένας νεαρός βγαίνει από τα περιθωριακά στέκια όπου συχνάζει με τους φίλους τους και όλοι μαζί ξεκινούν για ένα μακρύ ταξίδι γεμάτο εμπειρίες, στην καρδιά του παρηγορητικού σκότους.
«Σκαρφάλωσε, ας πηδήξουμε, τα λιβάδια είναι πράσινα και τα σπίτια γκρίζα. Είμαστε όλοι μικροσκοπικοί. Νιώθω λες και οι πόροι του δέρματός μου έχουν γιγαντωθεί…»
To No es (Δεν είναι) είναι ένα «συσσωρευτικό ποίημα» του Μαριάνο Μπλατ, ένα ποίημα του οποίου η διαδικασία συγγραφής διαρκεί ισοβίως. Το κείμενο του ποιήματος –στο οποίο προστίθενται στίχοι επί μέρες, μήνες, χρόνια– μπορεί να περιλαμβάνει σχεδόν οτιδήποτε «μοιάζει να είναι αλλά δεν είναι»: εικόνες, ανθρώπους, μνήμες, τοπία, φράσεις, ιδέες, κ.ο.κ.
Το 2014, ο Ζοβάνε, ένας νεαρός Βραζιλιάνος από τις φτωχογειτονιές που αφθονούν στη χώρα, συνελήφθη από την αστυνομία και εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Έκτοτε, ο πατέρας του κάνει έναν επίμονο αγώνα με σκοπό την απόδοση ευθυνών.
Η ταινία εξετάζει την αλληλεξάρτηση του Ισραηλινού και του Παλαιστινιακού συστήματος υγείας και των ιατρικών τους υπηρεσιών. Καταγράφει τις ανταλλαγές ανάμεσα στις δύο πλευρές των συνόρων, κατά μήκος των επαρχιακών δρόμων, στις κλινικές και στα νοσοκομεία.
Ένα κτίριο που έχει γράψει τη δική του ένδοξη ιστορία για περισσότερο από μία εξηκονταετία λειτουργώντας ως εκκολαπτήριο νέων καλλιτεχνών αλλάζει χέρια και βρίσκεται ένα βήμα πριν από την κατεδάφιση.
Ο Τόλικ, μουσικός της underground ουκρανικής σκηνής, έχει αναλάβει χρέη πατέρα για τη μικρή κόρη της αδελφής του, η οποία αδυνατεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντά της λόγω προβλημάτων ψυχικής υγείας.
Η καθημερινότητα των παραδοσιακών ψαράδων στον Βερίγγειο Πορθμό μπορεί να συνοψιστεί σε τρεις μονάχα λέξεις: μάχη για επιβίωση.
Το Ανεξάρτητο Ινστιτούτο για τη Δημόσια Στέγαση, στη Νάπολη της Ιταλίας, ανοίγει τις πύλες του για το κοινό κάθε Τρίτη και Παρασκευή, και οι περίπου 100 υπάλληλοί του γίνονται δέκτες των παραπόνων και των αιτημάτων που καταθέτουν οι πολίτες.
Από την υπόγεια σκηνή της πιο ριζοσπαστικής και συναρπαστικής πόλης στον κόσμο έρχεται η επαναστατική ιστορία τεσσάρων τρανσέξουαλ ακτιβιστών, ο έντονος αγώνας και ο συναισθηματικός τους αγώνας για να δημιουργήσουν μια δική τους ταυτότητα.
Ασθενείς που νοσηλεύονται, μετά από σοβαρά ατυχήματα, στην κλινική Φυσικής Αποκατάστασης του ΚΑΤ προσπαθούν να σταθούν ξανά στα πόδια τους… ή έστω να επανακτήσουν την αυτονομία τους.
Ο άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε ως ο «Έλληνας Ντέιβιντ Κόπερφιλντ» μεγάλωσε σ’ ένα χωριό των Γρεβενών και από μικρός αποφάσισε ότι θα γίνει μάγος.
Ένας αποχαιρετισμός στην πατρική φιγούρα… Τρεις γενιές παλαίμαχων ποδοσφαιριστών από διάφορα μέρη της Ελλάδας και του κόσμου συγκεντρώθηκαν για δύο μέρες στο Ηράκλειο της Κρήτης για να αποτίσουν έναν ιδιότυπο φόρο τιμής στον Ευγένιο Γκέραρντ (που για τους περισσότερους από αυτούς ήταν κάτι παραπάνω από προπονητής) με αυτό που ξέρουν να κάνουv καλύτερα: παίζοντας ποδόσφαιρο.
Ο Χρήστος, ο Νίκος, ο Θανάσης και ο Μαρίνος ήταν τα (μουσικά) 4 Επίπεδα της Ύπαρξης. Χωρίστηκαν και ξανασμίγουν, τρεις πλέον, μετά από 40 χρόνια.
Τα εξωδιαστημικά παιδιά εξερευνούν τούνελ και μετατρέπουν εγκαταλελειμμένα εργοστάσια σε υπαίθριες γκαλερί. Το καλλιτεχνικό τους έργο είναι άγνωστο και καλά κρυμμένο μέσα σε παλιές βιομηχανικές δομές ανά την Ελλάδα
Η ταινία της Μαριάννας Οικονόμου μέσα σε δύο μήνες κέρδισε την εκτίμηση κοινού και κριτικής σε δύο φεστιβάλ (Βερολίνου και Θεσσαλονίκης) και πιστέψτε μας: μόνο τυχαίο δεν είναι αυτό…
Η ιστορία της Αυτόνομης Ομάδας Γυναικών Θεσσαλονίκης, που έδρασε την περίοδο 1985-1995. Φεμινιστικό περιοδικό, γραμμή SOS για κακοποιημένες γυναίκες, φεστιβάλ γυναικών, πορείες και εκδηλώσεις.
Δεκαεννέα γυναίκες, διαφορετικής ηλικίας και χρώματος, βρίσκονται μπροστά από την κάμερα και απαντούν σε προσωπικές ερωτήσεις – χωρίς τη χρήση του λόγου.
Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί την πορεία του προγράμματος ΚΕΘΕΑ Mosaic, του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ), στα 15 χρόνια λειτουργίας του.
