«Όσοι μεγαλώσαμε με τον ροκ ήχο, συνάψαμε, σε κάποια στιγμή της ζωής μας, μιαν άτυπη σύμβαση με τους ήρωες που τον δημιουργούν και τον εκφράζουν. Εμείς, με τον θαυμασμό και την αφοσίωσή μας, προθυμοποιηθήκαμε να τους εξασφαλίσουμε μιαν ένδοξη καριέρα που θα υπερβαίνει τον βιολογικό τους κύκλο. Και, εκείνοι, σε ανταπόδοση, ανέλαβαν να φτιάξουν και να μας χαρίσουν το σάουντρακ για ολόκληρο τον δικό μας.

Η μουσική τους, πολλές φορές ήταν εκεί πριν γεννηθούμε και, ως μέρος της δικής τους ανειλημμένης συμβατικής υποχρέωσης, παρέμεινε πάντα δίπλα μας: στο μεγάλωμά μας, στους πρώτους μας έρωτες, στη χαρά από τις επιτυχίες και στη συντριβή από τις αποτυχίες μας, στις απώλειες σημαντικών ανθρώπων, στη γέννηση των παιδιών μας.

Από τον Lemmy ως τον John Belushi και από την Janis ως τον Roy Buchanan, ένα αντιηρωικό hall of fame, η ζωή των μελών του οποίου γίνεται συνήγορος θανάτου, ενός θανάτου που την ίδια ώρα διαμεσολαβεί για να διασώσει, μέσα από τη συλλογική μνήμη, την πρώτη ύλη που μας κρατά ζωντανούς, εμπνευσμένους και ενεργούς».

Παναγιώτης Παπαϊωάννου, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου

Το βιβλίο

Ποιοι ήθελαν νεκρό τον Jimmy Hendrix; Από ποιό χέρι πήρε τη μοιραία δόση η Janis Joplin; Πώς βρέθηκε νεκρός ο Felix Pappalardi από το χέρι της συζύγου του Gail Collins και τί συνέβη στην πολύκροτη δίκη; Σκότωσε πράγματι την Nancy Spungen ο Sid Vicious και ποιός τον προμήθευσε με την τελευταία του δόση, λίγες ώρες αφ’ ότου αφέθηκε ελεύθερος με αναστολή, κατηγορούμενος για το θάνατό της; Ήταν ο θάνατος του Roy Buchanan μια επιμελώς συγκαλυμμένη περίπτωση κατάχρησης εξουσίας; Ψυχική νόσος ή L.S.D. πιστώνονται την εκτόξευση στο χάος της ιδιοφυίας που ονομάζεται Syd Barrett; Πώς το κύκλωμα της ηρωίνης του Λονδίνου σκότωσε τον Bon Scott και η drug culture του Hollywood τον John Belushi; Με ποιόν άνθρωπο λογόφερε στο τηλέφωνο Michael Hutchence πριν βρεθεί κρεμασμένος και τί γράφει η ιατροδικαστική έκθεση; Ποιά ήταν τα τελευταία λόγια του Phil Lynott στη μητέρα του και ποιά του Randy Rhoads στον Ozzy Osbourne πριν ανέβει στο μοιραίο ελικοφόρο «για να ξεσκάσει»; Πώς, πλήρεις ημερών, αντιμετώπισαν το αναπόφευκτο οι David Bowie, Joe Cocker και Lemmy; Ποιά φράση συνοψίζει την ουσία της ζωής κατά Warren Zevon; Και πώς όλα αυτά τα πληροφορήθηκε, τα μοιράστηκε και τα έζησε η γενιά των εφήβων του ’80, στην οποία ανήκει ο συγγραφέας;

Πρόλογος: Θοδωρής Μανίκας
Σχήμα: 14 x 21 cm
Σελίδες: 416
Τιμή: 19€

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου είναι μαχόμενος δικηγόρος Αθηνών και Δρ. Εγκληματολογίας, έχοντας τα τελευταία είκοσι χρόνια δημοσιεύσει βιβλία, έρευνες και άρθρα σχετικά με την Εγκληματολογία. Συμμετέχει ως ομιλητής σε επιστημονικά συνέδρια, ημερίδες και σεμινάρια, ενώ σε τακτική βάση καλείται να παρεμβαίνει στα media για ζητήματα που άπτονται όψεων του εγκληματικού φαινομένου και της λειτουργίας του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης.

Πριν όμως συμβούν όλα αυτά, είχε ήδη μεγαλώσει αγαπώντας, βιώνοντας και σπουδάζοντας εντατικά το ροκ, στις περισσότερες από τις εκφάνσεις του που συνδέονται με τη γενιά του, αυτήν των εφήβων της δεκαετίας του ’80. Έκανε επί σειρά ετών ραδιοφωνικές εκπομπές, μεγάλωνε και εμπλούτιζε τη δισκογραφική συλλογή του, παρακολουθούσε με προσήλωση συναυλίες, σύχναζε σε μέρη όπου υπήρχε μουσική, συνηθέστατα ροκ.

Έως και σήμερα, βιοπορίζεται σε έναν επαγγελματικό στίβο που δεν γνωρίζει δίχτυ ασφαλείας, ενώ εξακολουθεί να γράφει τη γνώμη του για επιστημονικά και μη θέματα, ασκώντας παράλληλα όλες τις παραπάνω δραστηριότητες κατά καθήκον, κατά κλίση και κατά βούληση.