ΔΕΥΤΕΡΑ
29
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Το πρόσωπο του είναι ήρεμο· είναι από τις λίγες ημέρες που δεν έχει ξυπνήσει ξημερώματα για τις υποχρεώσεις τηλεοπτικών γυρισμάτων, οι οποίες απορροφούν τον επαγγελματικό του χρόνο σε συνδυασμό με το θέατρο. Ο Γιώργος Χρυσοστόμου πρωταγωνιστεί στο «Τέλος του παιχνιδιού» του Σάμιουελ Μπέκετ μαζί με τον Μάκη Παπαδημητρίου επί σκηνής του «Ιλίσια» ενώ στο υπόλοιπο της ημέρας μοιράζει το χρόνο του, ανάμεσα σε γυρίσματα για τις νέες και πολυαναμενόμενες σειρές του MEGA: την αστυνομική κωμωδία «Κάμπινγκ» και τον τέταρτο κύκλο του διεθνούς «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.
Με λίγα λόγια, ο Γιώργος Χρυσοστόμου μπορεί, μέσα σε μια μέρα, να αλλάξει έως και τρία πρόσωπα, «τρεις περσόνες», όπως με διορθώνει· αλλά δείχνει να νιώθει πλήρης και παραγωγικός μέσα στις διαρκείς εναλλαγές. «Μου αρέσει να διαχωρίζω τον ηθοποιό μου από εμένα. Εγώ είμαι 46 χρονών, αλλά ο ηθοποιός μέσα μου είναι 24 ετών», λέει με μια παιχνιδιάρικη χροιά στη μπάσα φωνή του, βάζοντας με ταυτόχρονα απέναντι σε δύο συνθήκες: σε έναν άνθρωπο που ωριμάζει και σε έναν ηθοποιό που τώρα ανδρώνεται.
Την τελευταία πενταετία ο ηθοποιός Χρυσοστόμου δοκιμάζει βήματα πρόσω ολοταχώς πλησιάζοντας στον θεατρίνο που θέλει να είναι: με σαφή προσανατολισμό και καλλιτεχνική ταυτότητα. Μετά το εκρηκτικό του άλμα στο ρόλο του «Αρτούρο Ούι» και εν συνεχεία στους «Όρνιθες» (και τα δύο σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη) συναντά τα ύψη του Μπέκετ, στο πλευρό του καλού συνεργάτη και φίλου του, Μάκη Παπαδημητρίου. «Ο Μάκης σε πολύ δύσκολες φάσεις ζωής, ακόμα και φάσεις κοντά στο θάνατο, λέει ένα αστείο. Είναι κάτι που φέρει ως άνθρωπος, αυτή είναι η στάση ζωής του. Από αυτή τη θέση αντιμετώπισε τον Μπέκετ. Κι εγώ μαζί του» σχολιάζει, συναντώντας έναν ακόμα εμβληματικό ρόλο.
Την ίδια πορεία, το ίδιο διάστημα καταγράφει και ο άνθρωπος Χρυσοστόμου. Έχει δώσει τις μάχες του με τη γκρίζα πλευρά της ζωής, επουλώνει ακόμα τα τραύματα του και αναζητά την εσωτερική γαλήνη σε μεγαλύτερη συχνότητα. Ισως γι’ αυτό κουμπάει συνέχεια την παλάμη του στο στήθος, λες και ψάχνει αυτό το «μέσα».
Οι τελευταίοι μήνες επιφυλάσσουν πολλή δουλειά για σένα: γυρίσματα για δύο μεγάλες σειρές και «Το τέλος του παιχνιδιού». Συνέπεσαν ή το επέλεξες;Δεν φοβάμαι την πολλή δουλειά και πράγματι ήθελα να εστιάσω σε αυτήν. Εκτός υποκριτικής, κάνω μια πολύ ασκητική ζωή. Συνεπώς, υπάρχει χώρος για να πω «ας το ρίξω στη δουλειά» κι επιπλέον με γεμίζει πέρα από ο,τιδήποτε άλλο· χωρίς να σημαίνει πως ζω για το θέατρο ή ζω για την τηλεόραση. Επίσης, το τελευταίο διάστημα άρχισα να αποκτώ περισσότερη ψυχική και σωματική δύναμη και σκέφτηκα πως τώρα είναι το «prime time» μου. Εξάλλου, μεγαλώνοντας, θέλω να προλάβω πράγματα που ίσως με προσπερνούσαν· κι έτσι γραπώνομαι από τις ευκαιρίες. Γιατί, όντως, ήρθαν κάποιες προτάσεις που ήταν αδύνατον να αρνηθώ. Πάντως, και πρακτικά να το αντιμετωπίσω, σκέφτομαι πως τώρα που μπορώ και έχω δυνάμεις, θα δουλέψω εντατικά για να κερδίσω κάποια χρήματα. Οπότε, όλο αυτό το σύστημα υποχρεώσεων, ‘ξυπνάει’ μια σχετική αδρεναλίνη αφού πρέπει να οργανώσω πολλά πράγματα μαζί.
Λες, λοιπόν, πως διαθέτεις όλο σου το χρόνο στη δουλειά.Η δουλειά με γεμίζει πέρα από ο,τιδήποτε άλλο· χωρίς να σημαίνει πως ζω για το θέατρο ή για την τηλεόραση
Είναι αλήθεια πως δεν μπορώ να κάθομαι. Πέρυσι, το δοκίμασα για ένα μήνα, και δεν πήγε πολύ καλά. Δεν ξέρω καλά τι σημαίνει ξεκούραση. Είμαι ακόμα σε συχνότητα επιβίωσης. Οπότε οι συνεργασίες αυτές ακούμπησαν σε μια ανάγκη μου.
Κρύβουν, όμως, και κάποια χαρά για σένα;Ναι, πρόκειται για τρεις δουλειές με υπέροχους συνεργάτες και οι συνθήκες εργασίας όπως επιδιώκω να είναι. Επίσης, διαχειρίζομαι τρεις διαφορετικές περσόνες που δεν συγκλίνουν, πρόκληση που βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα.
Τώρα συμμετέχεις σε γυρίσματα για το «Μaestro» και το «Κάμπινγκ», αλλά έχεις δοκιμάσει από νωρίς τον τηλεοπτικό χώρο. Έχει συγκινήσεις για σένα;Στα 24 χρόνια που δουλεύω ως επαγγελματίας έχει αλλάξει πολύ η αγορά και ο αντικατοπτρισμός θεάτρου – τηλεόρασης. Για παράδειγμα, τα πρώτα χρόνια, οι θεατρικοί σκηνοθέτες διάβαζαν στο βιογραφικό μου ότι είχα συμμετάσχει σε σίριαλ κι αυτός ήταν ένας λόγος για να μην με συμπεριλάβουν στον θίασο. Τώρα, συμβαίνει το αντίστροφο. Σε κάθε περίπτωση, η τηλεόραση είναι ένας άλλος κώδικας: έχει ανάγκη από σένα το απόλυτο τώρα και θα μείνει για πάντα καταχωρημένη σε ένα ψηφιακό αρχείο. Μοιάζει με ταχύρυθμο σχολείο εκπαίδευσης του ηθοποιού. Προσωπικά, νομίζω πως η τηλεόραση έχει βοηθήσει στην εξέλιξη μου – γι’ αυτό και τη συστήνω σε νεότερους συναδέλφους.
Και στο θέατρο τι έχει αλλάξει;Στο θέατρο έχω αρχίσει να αποκτώ καλλιτεχνική ταυτότητα. Έχει περάσει, για μένα, η φάση «βρες δουλειά κι ας κάνεις εκπτώσεις» και έχω μπει στο «αυτό, θέλω να το πω». Δυστυχώς, δεν έχω μπει ακόμα στη φάση του ηθοποιού που ψάχνει έργα και θέλει να εκφραστεί μέσα από αυτά. Είμαι, πάντως, σε μια σχέση με τα πράγματα· νιώθω σαν τα καλώ. Και ο Μπέκετ με συνάντησε ακριβώς σε μια τέτοια συγκυρία.
Δηλαδή, μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένος;Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ πως εμπλέκομαι με παραστάσεις που μιλούν για μένα και για τη ζωή μου. Τα συγκεκριμένα έργα έρχονται και με βρίσκουν την ώρα που ως άνθρωπος παλεύω με τα ίδια πράγματα. Ένα πολύ μικρό παράδειγμα: Πριν από δύο χρόνια, στο γυμναστήριο, ξεκίνησα να δουλεύω την πλάτη μου γιατί έσκυβα. Ο γυμναστής μου επέμενε πως πρέπει να δουλέψω τα «φτερά» μου για να στέκομαι σωστά και να αναπνέω καλύτερα. Τον θυμάμαι να μου λέει συνέχεια «άνοιξε τα φτερά σου». Το ίδιο καλοκαίρι ήρθαν οι «Όρνιθες». Ε, νόμιζα ότι με δουλεύουν.
Κράτησες τα… φτερά για τα επόμενα;Δεν ξέρω καλά τι σημαίνει ξεκούραση. Είμαι ακόμα σε συχνότητα επιβίωσης
Ναι, είναι μια κατάκτηση. Όταν θέτω στόχους, πολλές φορές, πραγματοποιούνται. Τα καλύτερα όνειρα είναι με ανοιχτά τα μάτια.
Τι επιθύμησες πρόσφατα;
Τη συνεργασία με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στο «Maestro». Μου αρέσει πολύ η αισθητική της σειράς, ήθελα να τον γνωρίσω και να συνεργαστούμε, να σχετιστώ με την ομάδα των ηθοποιών του. Και ομολογώ πως, από την στιγμή που η σειρά έκανε πρεμιέρα, ευχήθηκα να γίνω μέρος της. Φυσικά, αυτό που θέλεις να συναντήσεις έρχεται τη στιγμή που επιλέγει εκείνο – κι όχι όταν το ζητάς εσύ.
Θέτεις μεγάλους στόχους;Αν μιλήσουμε και σε επίπεδο φαντασίωσης, θα ήθελα να δω τον εαυτό μου σε ταινία του Γκάι Ρίτσι
Θα ήθελα να επιχειρήσω κάτι εκτός Ελλάδας, εντός της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Κι αν μιλήσουμε και σε επίπεδο φαντασίωσης θα ήθελα να δω τον εαυτό μου σε ταινία του Γκάι Ρίτσι. Να κάνω κάτι τέτοιο, για μια φορά – θα μου αρκούσε. Πάντως, δεν μου αρέσει να αποκλείω ενδεχόμενα. Τα αφήνω να υπάρχουν μέσα μου ως σκέψεις και επιθυμίες.
Γυρίζοντας στον Μπέκετ, έγινε αφορμή για να ξανασμίξετε σκηνικά με το Μάκη Παπαδημητρίου, τον οποίο έχεις χαρακτηρίσει «οικογένεια».Η συνεργασία με το Μάκη είναι ονειρική. Και η οικογενειακή μας σχέση διαμορφώνεται με πολύ καθαρούς όρους. Είμαστε πολύ στενοί φίλοι, μα αυτό δεν αλλάζει πως είναι ο σκηνοθέτης μου κι εγώ ο ηθοποιός του: κάνω αυτό που μου λέει, χαιρόμαστε το αποτέλεσμα που είναι προϊόν μιας συνεργατικής αγάπης. Δεν ξεκινήσαμε να δουλέψουμε ως φίλοι, γιατί η οικειότητα και η, χωρίς όρια, οικογενειακή συνθήκη μπορεί να αποβεί καταστροφική. Έχοντας υπάρξει σε ομάδα, ξέρω τα δώρα της: από τη μια, έχεις την ησυχία του να ανήκεις και είναι υπέροχο όταν είσαι νέος ηθοποιός. Από την άλλη, η ομάδα μπορεί ταυτόχρονα εξίσου ασφαλής και πνιγηρή. Γι’ αυτό και επέλεξα να μην μένω πολύ καιρό με τους ίδιους συνεργάτες.
Πόσο ζωντανό είναι το θεατρικό παιχνίδι μεταξύ σας;Άργησα να αναζητήσω άγνωστες περιοχές. Δεν παρατάς εύκολα τα ‘σιγουράκια’
Μόνο αυτό υπάρχει. Κάπως σαν να έχουμε αφομοιώσει μέσα στη σχέση μας μια… εφαρμογή όπου όλα είναι θέατρο. Και στη σκηνή δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε για να ενωθούμε.
Σε εξιτάρει η δυσκολία ή σε ησυχάζει η ασφάλεια;Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ασφάλεια δεν ήρθε μόνο από το Μάκη Παπαδημητρίου ως φίλο, αλλά και χάρη στη μελέτη του γύρω από τον Μπέκετ. Όταν νιώθεις ασφαλής θέλεις να οδηγηθείς παρακάτω. Εξ ου και μετά το «Πέτρες στις τσέπες του» υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλο να δουλέψουμε ξανά μαζί, χωρίς να κάνουμε κάτι αντίστοιχο. Βάλαμε, έναν υψηλό στόχο, επιλέξαμε ένα πολύ δύσκολο έργο, που πήγε και εμάς, ως ντουέτο παρακάτω. Μπορώ να πω όμως, πως και τα δύο είναι πολύ γοητευτικά. Και το άγνωστο με εξιτάρει, ψάχνεις, μυρίζεις, αντιδράς.
Τι αναζητάς στο άγνωστο;Που είναι τα κοινά μας. Ποιος είναι ο καινούργιος κόσμος μέσα στον οποίον θα μπω και φυσικά – κάτι που είναι ανώριμο – πόσο μπορώ να κατακτήσω και να ανταγωνιστώ το άγνωστο: να το γοητεύσω, σαν να είναι έρωτας. Υπάρχει ένα τέτοιο παιχνίδι που δεν βαλτώνει.
Άργησες να αναζητήσεις καινούργιες περιοχές στο θέατρο;Φυσικά; Δεν παρατάς εύκολα τα ‘σιγουράκια’.
Στις συνεργασίες σου τελικά, κυριαρχεί το επαγγελματικό κριτήριο ή προτιμάς να λειτουργείς ως ηθοποιός εκλεκτικών συγγενειών;Αντιμετωπίζω το θέατρο σαν ένα ταξίδι σε μια χώρα, τη μουσική της οποίας γνωρίζω – αλλά δεν γνωρίζω την κουζίνα της. Μου αρέσει να διαχωρίζω τον ηθοποιό μου από εμένα. Υπό αυτήν την έννοια, προσπαθώ να φτιάχνω τον ηθοποιό μου, ώστε να φωλιάσει στον ηθοποιό που φέρνει ο άλλος. Φυσικά, εκείνο που με οδηγεί είναι ο θαυμασμός, η ανάγκη να είμαι μέρος μιας προσπάθειας, Πολύ απλά νιώθω την ανάγκη να πω στους άλλους «θέλω να παίξω κι εγώ μαζί σας». Και καθώς με απασχολεί η σκέψη να προχωρήσω ερμηνευτικά, επιθυμώ να συνδεθώ με έναν καινούργιο άνθρωπο· γιατί έξω από το θέατρο, στην προσωπική μου ζωή, δεν γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους. Και η δουλειά είναι μια καλή ευκαιρία για νέες γνωριμίες.
Πόσο έχεις ωριμάσει στη διαχείριση των υποκριτικών σου μέσων, στο βαθμό που μπορείς να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου;Παλαιότερα, έστηνα μια παγίδα στον εαυτό μου: να περνώ φριχτά στη ζωή μου για να είμαι αποτελεσματικός στη σκηνή. Κατασκεύαζα μια ζωή γεμάτη προβλήματα και σκοτάδι για να μπορεί ν’ ανέβει στη σκηνή και να εκτονωθεί ή να φωτίσει
Πλέον, δεν εμπλέκομαι τόσο πολύ συναισθηματικά με τους ήρωες και με τη δουλειά γενικότερα. Παλαιότερα, έστηνα μια παγίδα στον εαυτό μου: να περνώ φριχτά στη ζωή μου για να είμαι αποτελεσματικός στη σκηνή. Κατασκεύαζα μια ζωή γεμάτη προβλήματα και σκοτάδι για να μπορεί ν’ ανέβει στη σκηνή και να εκτονωθεί ή να φωτίσει. Σιγά – σιγά, αυτό, με την ψυχοθεραπεία άρχισε να απομακρύνεται. Για μένα ένας ηθοποιός στηρίζεται σε τρεις πηγές για να αντλήσει: το πνεύμα, τον εγκέφαλο του, την καρδιά και τα συναισθήματα του και το σώμα του, τα πόδια του. Εγώ έχω επιλέξει την εξής οδό: επειδή δεν είμαι πολύ εγκεφαλικός ηθοποιός κι επειδή ήθελα να κοντρολάρω τα συναισθήματα μου έμαθα να ξεκινάω από το σώμα, μετά να φιλτράρω με τη σκέψη και τελικά φτάνω στο συναίσθημα χωρίς να τα δίνω όλα, δίνω σε δόσεις. Πλέον, δεν λειτουργώ ως drama queen κι αυτό μου εξασφαλίζει μια υγιή απόσταση.
Φόρτιζες τόσο τον εαυτό σου για να είσαι αποδοτικός ως ηθοποιός;Ναι, ήταν πολύ ανθυγιεινό και επώδυνο. Τώρα, ‘σκοτώνω’ κομμάτια του εαυτού μου για να σκοτώσω και τη μανιέρα μου. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Άρης Μπινιάρης – μετά τον «Αρτούρο Ούϊ», που πήγε για τρεις σεζόν – μου έλεγε πως στην αρχή των προβών για τους «Όρνιθες» έπαιζα σαν το Αρτούρο· η φωνή μου ήταν προγραμματισμένη σε ένα ύψος όπως και το σώμα μου. Κάτι που μου συνέβαινε ακόμα και σε στιγμές της καθημερινότητας μου. Συνειδητοποίησα πως το κεντρικό νευρικό σύστημα αποθήκευε την πληροφορία της παράστασης ως βίωμα, ως αλήθεια. Έμενα στον ήρωα μέσα στον ήρωα και εκτός σκηνής. Το ίδιο ‘προσπαθεί’ να μου κάνει και ο Κλοβ.
Δηλαδή, τι κουβαλάς από τον Κλοβ;Δεν έχω αποκοπεί από το φόβο πως όλα θα καταρρεύσουν, τώρα που έχουν αρχίσει να στρώνουν τα πράγματα για μένα
Όταν ο Κλοβ συναντάει τον Χαμ, ενεργοποιώ ένα μηχανισμό: αφήνω σε δόσεις κομμάτια αντιδράσεων στη βία που έχω εισπράξει ως παιδί – ακόμα και βία που δεν μου ασκούνταν με κακή πρόθεση. Και στο σημείο όπου ο Χαμ ρωτάει «έχεις ζήσει μια στιγμή ευτυχίας;», και ο Κλοβ απαντά «από όσο γνωρίζω όχι», υπάρχουν μέρες που καταρρέω. Γενικά, προσπαθώ να εμπλέκομαι το δυνατόν λιγότερο ή, εν πάση περιπτώσει, να εμπλέκομαι ελεγχόμενα. Και ακούω αυτό που μου ζήτησε ο Μάκης: να μπαίνω στο ρόλο αγνός. Αυτή είναι μια πολύ ωραία περιοχή για τον Κλοβ και για μένα. Έπρεπε να θυμηθώ τι σημαίνει να είσαι αγνός. Είναι μια στιγμή αυτή που δεν θέλω να διαπραγματεύομαι ένα ρόλο τρελού, σκοτεινού, οριακού, μυστηριώδη, γοητευτικού τύπου.
Έβαλες τον εαυτό σου στη θέση να αναζητήσει στιγμές ευτυχίας;Σε μια πρώτη ανάγνωση θα έλεγα πως είναι λίγες οι στιγμές ευτυχίας. Αλλά τελικά διαπιστώνω πως το μυαλό έχει μια τάση να θυμάται τα δύσκολα. Όπως εγώ που, καθώς περπατάω στο δασάκι κοντά στο σπίτι μου, δεν βλέπω το δέντρο, βλέπω το σκουπίδι. Η αναζήτηση της ευτυχίας, λοιπόν, είναι λίγο σαν άσκηση. Γιατί μπορεί να μην μου έρχονται στιγμές καθαρής ευτυχίας, αλλά στιγμές γαλήνης. Στα δικά μου μάτια, η ευτυχία μοιάζει με βαρελότο που κάνει το θόρυβο του και δεν διαρκεί. Ευτυχώς, στη σκηνή οι στιγμές ευτυχίας είναι αρκετές.
Ακούγοντας σε, εισπράττω πως επιχειρείς μια υπαρξιακή στροφή τα τελευταία χρόνια. Και αυτή είναι εν εξελίξει. Είναι έτσι;Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι καλό και ωφέλιμο, χωρίς να περιμένεις από τον άλλο να κάνει το ίδιο
Θεωρώ πως ναι. Τώρα που είμαι πιο νηφάλιος – τώρα που φεύγει το οινόπνευμα και αναλαμβάνει το πνεύμα – σκέφτομαι τι ζούσα πριν από 20 χρόνια και σιγουρεύομαι πως έχω μπει σε ένα δρόμο επαναπροσδιορισμού. Ξόδεψα πολύ καιρό από τη ζωή μου όπου ξυπνούσα το πρωί και δεν είχα κουράγιο να ζήσω τη μέρα. Σκεφτόμουν «δεν γινόταν να μην ξυπνήσω;» – χωρίς να έχω αυτοκτονικές τάσεις. Τα τελευταία χρόνια, η ψυχανάλυση, το θάρρος που μου έδωσε η γυμναστική ως φροντίδα για το σώμα μου και ως άξονας μιας πιο οργανωμένης μέρας, με έχουν βοηθήσει να ισορροπήσω. Ωστόσο, δεν έχω αποκοπεί από το φόβο πως όλα θα καταρρεύσουν, τώρα που έχουν αρχίσει να στρώνουν τα πράγματα για μένα. Φοβάμαι πως θα γίνει κάτι το οποίο θα στραβώσει ό,τι έχω καταφέρει να ισιώσω.
Πουλόβερ με ζακάρ σχέδιο THE BOSTONIANS
Φοβάμαι να μην συναντήσω τις αδυναμίες μου. Δεν είμαι ψύχραιμος. Άλλοτε φοβάμαι πολύ κι άλλοτε είμαι πολύ αυστηρός με τους άλλους, θίγομαι εύκολα. Χρειάζεται να δείχνω περισσότερη κατανόηση, γιατί όταν δεν το κάνω, πληγώνομαι. Αυτό το ζω πολύ και στη συνήθεια μου να καθαρίζω δημόσιους χώρους από σκουπίδια. Πέρυσι πήγα στη Σέριφο για διακοπές και δεν κατάφερα να κολυμπήσω γιατί αφοσιώθηκα στο να καθαρίσω τρεις παραλίες του νησιού! Θύμωνα με τους «και καλά» φυσιολάτρες, τους φασαίους, τους free campers, με όλους. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι καλό και ωφέλιμο, χωρίς να περιμένεις από τον άλλο να κάνει το ίδιο.
Ακολουθώντας την προβληματική του Μπέκετ, θα έλεγες πως η ζωή σου μοιάζει με φάρσα ή με ρουτίνα;Η ζωή μου είναι μαύρη φάρσα και η ρουτίνα με βοηθάω να μην αφήνω τη φάρσα να με κυριεύσει. Γιατί έχω ζήσει και χωρίς τον έλεγχο της ρουτίνας κι ήμουν έρμαιο· φτερό στον άνεμο
Η ζωή είναι καραφάρσα, κάνει πλάκες όλη την ώρα – τις περισσότερες φορές χοντροκομμένες, που μπορεί να απειλούν τη ζωή σου. Και η ρουτίνα έρχεται να ισορροπήσει αυτή τη φάρσα. Μέχρι στιγμής, η ζωή μου με κάνει να αναρωτιέμαι «τι έχω περάσει;», σε βαθμό που σκέφτομαι αν πρέπει να γίνει ταινία ή, όπως λέει και ο Χριστόφορος (Παπακαλιάτης) να την γράψω στο χαρτί. Η ζωή μου, λοιπόν, είναι μαύρη φάρσα και η ρουτίνα με βοηθάω να μην αφήνω τη φάρσα να με κυριεύσει. Γιατί έχω ζήσει και χωρίς τον έλεγχο της ρουτίνας κι ήμουν έρμαιο· φτερό στον άνεμο.
Ακoύγοντας τη συμβουλή Παπακαλιάτη, θα ήθελες να καταγράψεις τα βιώματα σου για να ξορκίσεις;Συνέβη, μετά από αίτημα ενός σκηνοθέτη, να απαντήσω σε 25 ερωτήσεις για τη ζωή μου. Κι έτσι έγραψα ένα κείμενο εστιασμένο σε μια συγκεκριμένη 15ετία της ζωής μου που ήταν τραγική και μαζί αστεία. Με γοήτευσε η διαδικασία, σκέφτηκα πως θα ήταν ωραίο να το δοκιμάσω πιο οργανωμένα, αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμος να θυμηθώ τι μου έχει συμβεί – δεν θέλω.
Έχεις ανοίξει καθόλου προς τους ανθρώπους;Δεν έχω το ταλέντο, ούτε την ιδιαίτερη χαρά να ανοίξω προς όλους. Αυτή τη στιγμή, ανοίγω προς τους ανθρώπους με εσένα ως διαμεσολαβήτρια. Πιο παλιά είχα μεγαλύτερη ανάγκη να ανήκω, αργότερα έκλεισα τελείως προς τις συναναστροφές – ψυχή δεν περνούσε, για να είμαι ειλικρινής – και τώρα κοινωνικά έχω ανοίξει.
Έχεις ανοίξει και στην προσωπική σου ζωή;Προσωπικά όχι. Αυτό το σπίτι παραμένει ‘προστατευμένο’. Βρίσκω διαρκώς δικαιολογίες.
Νιώθεις ότι υπάρχει ένα κενό στην απουσία προσωπικής ζωής;Όχι, είμαι καλά συντονισμένος με τον εαυτό μου και πολύ ήσυχος. Εξάλλου, δεν ξέρω και την περιοχή της σχέσης για να θυμάμαι και να αναπολώ τί δεν έχω. Όσες απόπειρες έκανα σε προηγούμενες φάσεις της ζωής μου δεν πήγαν καλά. Άσε, που διαπιστώνω μια ασυνεννοησία να επικρατεί σε όλες τις ανθρώπινες επαφές. Κι έτσι η ρομαντική σκέψη της ένωσης είναι, προς το παρόν, μακριά για μένα. Υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζω και δεν μπορούν να διανοηθούν τη διπλανή θέση του κρεβατιού άδεια. Εγώ, πάλι, παλεύω με το αντίστροφο. Αλλά ο κοινωνικός περίγυρος το βλέπει περίεργα αυτό.
Παλτό και demim THE BOSTONIANS
Από τη στιγμή που είμαι ηθοποιός είμαι, εκ προοιμίου, ένα παράξενο ον στα περισσότερα μάτια. Από εκεί και πέρα, η μοναχικότητα δεν είναι αποδεκτή. Από την άλλη, εγώ νιώθω πως ψυχικά ανοίγομαι σε 500 ανθρώπους, σχεδόν καθημερινά, παίζοντας. Ίσως να μην έχω άλλο χώρο. Δεν είναι τυχαίο που δεν αντέχω τις κοινωνικές υποχρεώσεις. Έχω φύγει από καλέσματα σε γιορτινά τραπέζια, νιώθοντας την ανάγκη μιας προσωπικής ησυχίας. Εξάλλου, επί 25 χρόνια πάρταρα, γέμισα από κοινωνική συναναστροφή. Τα έχω κάνει όλα. Τι να μου κάνει πλέον, η έξοδος σε ένα μπαρ; Χόρτασα.
Τι δεν έχεις χορτάσει;Τη θαλπωρή, το αίσθημα της ηρεμίας.
Σκέψου κάτι στο οποίο θέλεις να βάλεις ένα τέλος.Η ρομαντική σκέψη της ένωσης είναι, προς το παρόν, μακριά για μένα. Υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζω και δεν μπορούν να διανοηθούν τη διπλανή θέση του κρεβατιού άδεια. Εγώ, πάλι, παλεύω με το αντίστροφο
Θέλω να τελειώσει η επιστροφή αυτού του πυρηνικού φόβου. Και τουλάχιστον, όταν έρχεται, να μην με καταπίνει και να μην με παραλύει.
Με τι έχεις ξεμπερδέψει και νιώθεις περήφανος;Είμαι περήφανος που έχω τελειώσει με καταχρήσεις, με υπερφαγίες, με τα άγχη της δουλειάς, με την αγωνία αν θα έχω δουλειά ή για το πως θα βγει η μέρα. Όλα αυτά ήταν φόβοι επιβίωσης. Κι είναι μια κατάκτηση το γεγονός έχω απομακρυνθεί από όλα αυτά.
Σε κοινωνικό επίπεδο, τι εύχεσαι να τελειώσει για να γεννηθεί κάτι άλλο;Δεν θέλω να σηκώσω το δάχτυλο προς καμία και κανέναν. Θα ήθελα πρώτος εγώ, πριν βγάλω συμπεράσματα για κάποιον άνθρωπο, να βρίσκω μέσα μου μεγαλύτερη κατανόηση για εκείνον, μια μεγαλύτερη ενσυναίσθηση. Θυμάμαι μια φορά, ήμουν σε ένα βενζινάδικο με ένα παλιό, σχεδόν κατεστραμμένο αυτοκίνητο και μπαίνει ξαφνικά μέσα ένα τζιπ, προσπερνάει την ουρά για να εξυπηρετηθεί πρώτο. Εγώ, φυσικά, έχω ήδη βγάλει το συμπέρασμα μου περί την ‘οικογένεια Ελληναράδων πλουσίων’. Μέχρι τη στιγμή που έρχεται δίπλα μου ο άνθρωπος, μου ζητάει χίλια συγνώμη, μου εξηγεί ότι έχει πρόβλημα η μπαταρία του αυτοκινήτου και αν δεν βιαστούν, κινδυνεύουν να χάσουν την πτήση τους. Φεύγοντας μου είπαν χίλιες φορές «ευχαριστώ». Εγώ, όμως, είχα ήδη φτιάξει σε δευτερόλεπτα μια ιστορία γι’ αυτούς. Είχα βιαστεί, ήμουν άδικος.
Αν το τέλος είναι συνώνυμο μιας αρχής, με τι θέλεις να συνδεθείς στο επόμενο διάστημα;Διαρκώς, χωρίζω και τα ξαναφτιάχνω με την υποκριτική
Έχω ήδη αρχίσει να σκέφτομαι τις σχέσεις, τους δεσμούς ανδρών – γυναικών, μέσα από όλα τα σχήματα: συντροφικά, οικογενειακά, μητρικά, πατρικά, αδερφικά, φιλικά. Με αυτό το δίπολο θα ήθελα να συνδιαλλαγώ γιατί, μέσα μου, υπάρχουν περιοχές που είναι μπλοκαρισμένες.
Τι βρίσκεται στη σφαίρα του δικού σου «για πάντα»;Αυτή η δουλειά – συμπεριλαμβάνοντας όλες τις φορές που έχω πει «τελευταία φορά που παίζω». Και ομολογώ ότι είναι πολύ μοιρασμένο αυτό το συναίσθημα. Διαρκώς, χωρίζω και τα ξαναφτιάχνω με την υποκριτική. Το έχω συζητήσει και με άλλους συναδέλφους οι οποίοι, όπως κι εγώ, βρίσκονται πολύ συχνά στην αναρώτηση «και τώρα τί;». Νομίζω ότι θέλω να συντηρήσω αυτήν την εσωτερική πάλη για πάντα.
Η φωτογράφιση έγινε σε χώρους του resort One&Only Aesthesis
“Το τέλος του παιχνιδιού” του Σάμιουελ Μπέκετ ανεβαίνει στο θέατρο Ιλίσια.
Σκηνοθεσία: Μάκης Παπαδημητρίου. Μετάφραση: Κωστής Σκαλιόρας. Κίνηση- Βοηθός Σκηνοθέτη: Σεσίλ Μικρούτσικου. Σκηνικά- Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη. Φωτισμοί: Ιωάννα Αθανασίου – Τάσος Παλαιορούτας. Sound Design: Σταύρος Γασπαράτος. Παίζουν: Μάκης Παπαδημητρίου, Γιώργος Χρυσοστόμου, Δημήτρης Ντάσκας, Φραγκίσκη Μουστάκη
Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο στις 18:00 και Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη στις 21:00. Τιμές εισιτηρίων: 18-22 ευρώ. Προπώληση εισιτηρίων: more
