ΚΥΡΙΑΚΗ
28
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, διαβάσαμε βιβλία, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Η «Μεγάλη Χίμαιρα» ζωντανεύει το πρώτο δευτερόλεπτο του ’26 στο ERTFLIX
Βγαίνοντας από την αίθουσα της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, μετά την avant-première των δύο πρώτων επεισοδίων, ήταν πλέον ξεκάθαρο πως η «Μεγάλη Χίμαιρα» δεν είναι απλώς ακόμη μία τηλεοπτική μεταφορά. Το διαχρονικό αριστούργημα του Μ. Καραγάτση – ένα προκλητικό κείμενο πολύ μπροστά από την εποχή του – βρίσκει εδώ μια αντάξια, τολμηρή και απολύτως σύγχρονη τηλεοπτική εκδοχή. Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τα δύο πρώτα επεισόδια της μίνι σειράς (έξι συνολικά), σε σκηνοθεσία Βαρδή Μαρινάκη και σενάριο Παναγιώτη Ιωσηφέλη, και μπορώ να πω με σιγουριά πλέον πως το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Πρόκειται για μια καλογυρισμένη, ιδιαίτερα δουλεμένη παραγωγή, με κινηματογραφική ποιότητα που σπάνια συναντά κανείς στην ελληνική τηλεόραση. Τα γυρίσματα στη Σύρο και την αρχοντική Ερμούπολη, στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, στην Τεργέστη, αλλά και στη Μύκονο, τη Δήλο και τη Ρήνεια, χαρίζουν στη σειρά υπέροχα πλάνα και ενισχύουν ουσιαστικά την ατμόσφαιρά της.
Στον πυρήνα της ιστορίας βρίσκεται η Μαρίνα, μια «ξένη» που φτάνει στην Ελλάδα του 1930 παρασυρμένη από τον έρωτα. Ένα σκοτεινό, τολμηρό μελόδραμα, επικό και βαθιά εσωτερικό, τοποθετεί στο κέντρο του μια γυναίκα που διεκδικεί με ένταση την ευτυχία και την επιθυμία της σε μια εποχή που αυτό δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτό. Η Φωτεινή Πελούζο πραγματικά υπέροχη στον ρόλο της εύθραυστης Μαρίνας, αλλά και το υπόλοιπο καστ στέκεται στο ύψος των απαιτήσεων της παραγωγής, με ερμηνείες προσεγμένες και ουσιαστικές. Μεγάλο ατού της σειράς και η μουσική επιμέλεια από τον Ted Reglis.
Η «Μεγάλη Χίμαιρα» είναι η μεγαλύτερη τηλεοπτική παραγωγή που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στην Ελλάδα, άξιζε την τόση αναμονή και μετά από αυτά τα δύο πρώτα επεισόδια, δημιουργεί υψηλές προσδοκίες για τη συνέχεια. Μη χάσετε τα δύο πρώτα επεισόδια στο ERTFLIX, από το πρώτο δευτερόλεπτο του νέου έτους αλλά και την επίσημη τηλεοπτική πρεμιέρα στην ΕΡΤ1 την Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2026, στις 22:00, με διπλό επεισόδιο. Δεν θα χάσετε.
Ευδοκία Βαζούκη
Η υπογραφή του «Rent» αρκεί για να μας υπενθυμίσει την αξία του Τζόναθαν Λάρσον ως συνθέτη μιούζικαλ. Και να που εδώ, μέσω της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ γνωρίζουμε το, πρωτοεμφανιζόμενο στην Ελλάδα, έργο του «Tick, tick… Boom» που καταγράφει την προσωπική του περιπέτεια να εδραιωθεί σε ένα «κλειστό» εργασιακό περιβάλλον, όπως είναι το Μπρόντγουεϊ. Το έργο αποτυπώνει την απορριφθείσα απόπειρα του Λάρσον να μεταφέρει σε μιούζικαλ το δυστοπικό μυθιστόρημα του Όρσον Γουέλς «1984», έργο που μετασκεύασε με τον τίτλο «Superbia». Ενώ όλα αυτά συνέβαιναν, ο Λάρσον έκλεινε τα 30 του χρόνια, δοκιμάζοντας και μια προσωπική κρίση για τα χαμένα όνειρα, την σχετική έννοια της επιτυχίας και των στόχων ζωής που η κοινωνία συσχετίζει με την ηλικία. Κι ενώ πολλά στοιχεία του έργου, το καθιστούν παλιό, η ελληνική μεταφορά του πετυχαίνει να το φρεσκάρει. Σε αυτό συμβάλλει η μετάφραση των στίχων από την Τζούλια Διαμαντοπούλου, η σκηνοθετική έρευνα της Έμιλυς Λουίζου στο ευρύτερο θέμα της υπαρξιακής αγωνίας, αλλά και ο εικαστικός κόσμος της Νίκης Ψυχογιού όπου συνυπάρχει το σκοτάδι του ήρωα και η λάμψη του μιούζικαλ. Ασφαλώς, με όλες τους τις δυνάμεις ερμηνεύουν οι Πάρις Παρασκευάδης (στον κεντρικό ρόλο), Δανάη Βασιλοπούλου και Αργύρης Λάμπρου – τόσο ως ερμηνευτές όσο και ως χορευτές – πάνω στον σχεδιασμό της Ιόλης Φιλιππακοπούλου.
Η παράσταση παίζεται μέχρι και τις 11 Ιανουαρίου με περιορισμένη διαθεσιμότητα εισιτηρίων.
Στέλλα Χαραμή
Μερικές φορές έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε έργα τέχνης χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο έμπνευσής τους, καλλιτέχνες με το μοναδικό χάρισμα να μας καθηλώνουν με τον τρόπο που παίζουν τα έργα αυτά. Όπως έγινε, όταν ο μεγάλος σαξοφωνίστας Chico Freeman ταξίδεψε πριν από λίγες μέρες με το μουσικό του σχήμα «Exotica Quartet» στην Αθήνα, και από εκεί ως το Half Note Jazz Club για να χαρίσει στους φίλους της τζαζ τέσσερις μοναδικές εμφανίσεις. Εκεί βρέθηκα κι εγώ και κρατώντας ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, παρακολούθησα με προσήλωση και απολύτως σιωπηλά το κουαρτέτο, με τους μουσικούς να καταφέρνουν να διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον μας. Η επιτυχία αυτή οφείλεται στους ταγμένους καλλιτέχνες που απαρτίζουν το σχήμα, με τον Reto Weber στα ντραμς, τον Heiri Känzig στο κοντραμπάσο και τον Alex Wilson στο πιάνο. Η απόλυτη αρμονία επισφραγίζεται με το σαξόφωνο του Freeman, ο οποίος μας χάρισε μερικά αξέχαστα σόλο. Ακόμα, η παρουσία κρουστών όπως το ξυλόφωνο και το pan, δικαιολογεί την ονομασία «Exotica», μιας και ζωντάνεψαν ήχοι που θύμιζαν μακρινά μέρη και κουλτούρες. Για ακόμη μια φορά, το Half Note Jazz Club συστήνει την αθηναϊκή μουσική σκηνή σε καλλιτέχνες που αξίζουν τη προσοχή μας. Και εμείς, οι μουσικόφιλοι, θέλουμε να παραμένουμε συντονισμένοι.
Ελεάνα Μιχάλη
Ακριβώς, πριν από ένα χρόνο, στη διάρκεια επίθεσης του Ισραηλινού στρατού στη Γάζα, το αυτοκίνητο μιας Παλαιστινιακής οικογένειας γαζώνεται από εκατοντάδες σφαίρες. Όλοι οι επιβάτες πεθαίνουν ακαριαία· όλοι εκτός από την Χιντ, ένα 6χρονο κοριτσάκι που ‘προστατεύεται’ από τα νεκρά σώματα των συγγενών της. Για τη διάσωση της ενημερώνεται ο Παλαιστινιακός Ερυθρός Σταυρός, η οποία πρέπει να οργανωθεί με την άδεια των εισβολέων! Το παιδί εκλιπαρεί για ώρες τους διασώστες να την πάρουν από εκεί, αλλά ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τη ζωή του.
Μια αληθινή ιστορία, που χρησιμοποιεί τα πραγματικά ηχητικά ντοκουμέντα αυτού του αδιανόητου συμβάντος, το οποίο φαίνεται να είναι καθημερινότητα για τη ζωή στη Γάζα. Η σκηνοθέτρια Κάουθερ Μπεν Χάνια από την Τυνησία αναπαριστά τα γεγονότα, χρησιμοποιώντας στοιχεία ντοκιμαντέρ (δηλαδή, ντοκουμέντα από την διαδικασία της πραγματικής προσπάθειας διάσωσης) σε μια προσπάθεια να αναδείξει την καφκική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, μετά και την εισβολή του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Κι ενώ η πρώτη ύλη του φιλμ είναι τραγική και συνάμα αγγίζει την κορυφή του παραλόγου, η κινηματογράφηση της είναι αδύναμη και επίπεδη.
Εντούτοις, «Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» είναι ένας τρόπος για να αναδειχθεί ένα από τα εκατοντάδες τραγικά κεφάλαια στη γενοκτονία των Παλαιστινίων, κάτι που καθιστά την ταινία αναγκαία, τιμώντας τη μνήμη ενός αθώου παιδιού στο βωμό ενός παράλογου συστήματος. Η πραγματική φωνή της Χιντ είναι η κραυγή όλων παιδιών – θυμάτων της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη, που αδυνατούν σπαρακτικά να κατανοήσουν την αναλγησία του κόσμου στο κάλεσμα ενός απροστατευτου πλάσματος που ζητάει να ζήσει. Παρακολούθησα την ταινία στην αίθουσα του Cinobo Opera.
Στέλλα Χαραμή
Πριν από λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε, στο Disney+, το The End of an Era, το docuseries που καταγράφει την πιο επιτυχημένη περιοδεία όλων των εποχών: το Eras Tour της Τέιλορ Σουίφτ. Όμως, το ντοκιμαντέρ δεν εγκλωβίζεται σε νούμερα και στατιστικές, παρότι η περιοδεία έχει σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Αντίθετα, στα έξι επεισόδια του γνωρίζουμε μια αθέατη, τρυφερή πλευρά της Τέιλορ και συγκινούμαστε επανειλημμένα.
Η στενή σχέση με τους γονείς της, οι οποίοι τη συνόδευαν σε όλη τη διάρκεια του tour, λειτουργεί σαν μια συναισθηματική άγκυρα που τη βοηθάει να παραμείνει «γειωμένη» στην εξαιρετικά απαιτητική καθημερινότητα της. Στη σειρά ξεχωρίζει, επίσης, η στιγμή όπου διαβάζει το γράμμα του αρραβωνιαστικού της, Τράβις Κέλσι, λίγο πριν την τελευταία της συναυλία. Το ίδιο συναισθηματικά φορτισμένη είναι και η στιγμή που μοιράζει στους συνεργάτες τα γράμματα –τα οποία χρειάστηκε εβδομάδες για να ολοκληρώσει– όταν ανακοίνωσε πως αποφάσισε να τους μοιράσει το μπόνους ύψους 197 εκατομμυρίων δολαρίων από την περιοδεία! Το ντοκιμαντέρ της Σουίφτ είναι πολλά πράγματα μαζί: συγκινητικό, αποκαλυπτικό για το μουσικό ταλέντο της και μια υπενθύμιση ότι η μουσική μπορεί να ενώσει ανθρώπους με διαφορετικές πεποιθήσεις. Το End of an Era δεν αφηγείται απλώς μια ιστορική περιοδεία, αλλά φωτίζει πως πίσω από κάθε επιτυχία βρίσκεται μια ομάδα που δούλεψε σκληρά.
Γιώτα Ευθυμούδη Μηνούδη
Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μια σειρά που έβλεπα πρώτη φορά σαν 6χρονο παιδάκι θα κατάφερνε να συντροφεύσει όλα τα μαθητικά, τα φοιτητικά και φτάνοντας στο σήμερα τα ενήλικα χρόνια μου. Και δεν είμαι η πρώτη που το λέει – αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Σε οποιαδήποτε περίσταση, οποιασδήποτε εποχής του χρόνου, δεν υπήρχε στιγμή που να μην «κολλούσε» μια ατάκα της καλύτερης με διαφορά για μένα σειράς της ελληνικής τηλεόρασης. Γέλια, συγκίνηση και υπέροχα μηνύματα σε κατακλύζουν κάθε φορά που κάνεις binge – watching ξανά και ξανά στα επεισόδια του «Πάρα Πέντε». Και αυτά ήταν όλα όσα περίμενα και από το πολυαναμενόμενο reunion, το οποίο όχι μόνο δικαίωσε τον ενθουσιασμό μου, αλλά θεωρώ πως μέσα μου έχει ξεκινήσει ήδη η αντίστροφη μέτρηση για ένα επόμενο.
Το να βλέπεις τους ίδιους ήρωες πρώτα με τα παιδικά και ύστερα από χρόνια με τα ενήλικα μάτια σου και να σε κατακλύζουν τα ίδια μοναδικά συναισθήματα, πάει να πει πως δεν μιλάμε για μια απλή σειρά, αλλά για ένα τηλεοπτικό φαινόμενο. Μπορεί τα δάκρυα να ήταν αναπόφευκτα με την ηχηρή απουσία της “Σόφης” και του “τύπου με τα μαύρα” 20 χρόνια μετά, ένα “ποια είσαι στ’ αλήθεια Γκουνάντα” όμως παρέα με τους ήχους από το “Φιλί φιλί” και τη Ντάλια να προσπαθεί να μάθει τι είναι τα capital controls, ήταν αρκετά ώστε αυτά να εναλλάσσονται με τρανταχτά γέλια. Γιατί αυτή ήταν, είναι και θα είναι η αγαπημένη μας πεντάδα. Που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα μπλέκεται σε ξεκαρδιστικές περιπέτειες, θα εξερευνεί “επικίνδυνες αποστολές”, περιμένοντας την “Αμαλία” να εμφανιστεί σαν από μηχανής θεός, και κυρίως, θα διδάσκει σε κάθε γενιά την αξία της φιλίας.
Μιλένα Αργυροπούλου
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δεν είναι μυστικό ότι η Nicki Minaj σαμποτάρει τον εαυτό της εδώ και χρόνια. Όχι με ένα λάθος, αλλά με συνεχόμενες κακές επιλογές. Ήταν η σύγκρουση με τη Megan Thee Stallion, στο οποίο η Nicki έχασε όχι μόνο την μάχη αλλά και τον έλεγχο του αφηγήματος; Ήταν το τελευταίο της άλμπουμ, που ήταν μια ανακύκλωση παλιών ιδεών, χωρίς τη δημιουργική τόλμη που κάποτε την έκανε σημείο αναφοράς; Ή μήπως η επιμονή της να αγνοεί το γεγονός ότι ο σύζυγός της είναι registered sex offender, απαιτώντας σιωπηρή αποδοχή από το κοινό της;
Αν όλα αυτά κινούνταν ήδη στη ζώνη της αμφισβήτησης, η πρόσφατη εμφάνισή της σε ρεπουμπλικανική εκδήλωση με οικοδέσποινα την Έρικα Κιρκ, λειτούργησε ως καταλύτης. Η παρουσία της σε μια συντηρητική συγκέντρωση και η δημόσια στήριξη στον Ντόναλντ Τραμπ προκάλεσαν έντονη αντίδραση, όχι επειδή μια pop star εκφράζει πολιτική άποψη, αλλά επειδή αυτή φάνηκε ασύμβατη με τις αξίες πάνω στις οποίες χτίστηκε η καριέρα της. Και αυτό έχει ιδιαίτερο βάρος, γιατί η Nicki Minaj δεν είχε ποτέ απλώς fans, είχε ένα τεράστιο, πιστό και μαχητικό queer κοινό που τη στήριξε, τη μετέτρεψε σε icon. Αυτή τελικά ήταν μια κίνηση που δεν εκλήφθηκε ως διαφωνία, αλλά ως αποξένωση.
Δάφνη Τζώρτζη
Την πρώτη φορά που διάβασα για την παγκόσμια περιοδεία που ετοίμαζε το Hellenic Music Ensemble, υπό τη διεύθυνση του Πάνου Λιαρόπουλου και με τις φωνές των Γιάννη Χαρούλη και Νατάσσα Μποφίλιου, προς τιμήν των δύο μεγαλύτερων Ελλήνων συνθετών, Μίκη Θεοδωράκη και Μάνο Χατζιδάκι, χάρηκα ιδιαίτερα. Από τη μία, γιατί οι δύο αυτοί ερμηνευτές είναι οι πλέον κατάλληλοι για να “αγγίξουν” τα σπουδαία έργα των δύο αυτών ιστορικών προσωπικοτήτων για την ελληνική μουσική, από την άλλη γιατί τα σπουδαία αυτά έργα θα ταξίδευαν με τέτοιο τρόπο εκτός συνόρων. Η συνέχεια είναι γνωστή, με τον γιο του Μάνου Χατζιδάκι να εκφράζει δημόσια την αντίθεσή του με την περιοδεία, κάνοντας μάλιστα γνωστό ότι δεν είχε δώσει την απαραίτητη άδεια στη διοργάνωση για τα πνευματικά δικαιώματα, γιατί αυτή… “δεν ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές του Μάνου Χατζιδάκι”. Το ποιος μπορεί να ορίζει τις προδιαγραφές του θανόντος είναι ένα ευρύ ερώτημα, κανείς δεν ξέρει αν ο Μάνος Χατζιδάκις θα προτιμούσε η μουσική του να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο ή να “ντύσει” μια τηλεοπτική διαφήμιση. Μπορούμε να φανταστούμε την απάντηση, βέβαια, αλλά αυτό δεν θα ωφελούσε πουθενά. Πάντως, είναι γεγονός πως είναι κρίμα να στερηθεί μια τέτοια παραγωγή η ελληνική ομογένεια – που σπάνια έχει ευκαιρίες για τέτοιου επιπέδου “ελληνικά” θεάματα. Όσο να ‘ναι, η επαφή με έργα τέτοιας ευαισθησίας και σημασίας, μόνο ωφέλιμη μπορεί να είναι. Αναρωτιέμαι ποιες είναι οι πραγματικές προδιαγραφές για την διάθεση τόσο σημαντικών για τον ελληνικό πολιτισμό έργων.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
