Οι ελληνικοί δίσκοι που καθόρισαν το 2025

Αυτή η ετήσια στήλη αποτελεί πλέον ένα είδος στοιχήματος με τον εαυτό μου να ακούσω όσο περισσότερη “ελληνική” μουσική (από καλλιτέχνες της εγχώριας σκηνής δηλαδή) γίνεται κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Κάθε χρόνο η playlist μου γεμίζει μουσικάρες, κι όμως όταν έρχεται η στιγμή να συγκεντρώσω εδώ όλα όσα άκουσα και ξεχώρισα μέσα στη χρονιά, κάθε φορά με εκπλήσσει η ποικιλία, η ομορφιά, η τέχνη που παράγουν οι καλλιτέχνες της εγχώριας μουσικής σκηνής – παρά τις πάνω κάτω γνωστές σε όλους δυσκολίες.

Και φέτος, λοιπόν, έρχομαι να μιλήσω για όλους εκείνους τους δίσκους, που με ενθουσίασαν, που διάνθισαν την ελληνική σκηνή, το επίπεδο της οποίας μοιάζει χρονιά με τη χρονιά να ανεβαίνει, σε κάθε είδος: από hip-hop και indie, μέχρι έντεχνο και ηλεκτρονική. Η λίστα είναι με χρονολογική σειρά κυκλοφορίας του κάθε άλμπουμ – εδώ δεν βάζουμε βαθμολογίες και αστεράκια, απλά μιλάω για τη μουσική που μας έκανε συντροφιά και έκανε αυτή τη χρονιά λίγο πιο όμορφη. Αυτοί είναι οι δίσκοι του 2025.

Αυτόν τον δίσκο τον λάτρεψα από το πρώτο κιόλας τραγούδι, όταν άκουσα την Nalyssa Green και την Δεσποινίς Τρίχρωμη να τραγουδούν με απόλυτη αρμονία “Γαμωβροχή” (στο κομμάτι με τον πολύ περιγραφικό τίτλο “Βροχή μπουζούκι και χωρισμός”). Αυτός είναι ο μόλις δεύτερος προσωπικός δίσκος του Βαγγέλη Χατζηγιάννη των Χατζηφραγκέτα και περιλαμβάνει 10 πολύ όμορφα δικά του τραγούδια (+ μια τέλεια διασκευή του “Ραντεβού σαν περιμένω” του Παπαϊωάννου που θα το βρεις μόνο στο YouTube). Σε μουσική και στίχους δικούς του, ο δίσκος είναι γεμάτος διαμαντάκια, όπως το “Το τραγουδάκι το παλιό” με την Νεφέλη Φασούλη, το “Μάγια, Ξόρκια και Βουντού” με τη φωνή της Ιουλίας Καραπατάκη, το tribute στον Τζον Κάρπεντερ “Πρίγκιπας του Σκότους”. Βασικά, ολόκληρος ο δίσκος σε κλασικό χατζηφραγκετικό στυλ είναι απολαυστικότατος, σου φτιάχνει αμέσως τη διάθεση.
*Κυκλοφόρησε στις 17/03 από την JetoKalto Records

Από το 2023 και το ΘΡΑCΟC, ο Νέγρος Του Μοριά μάς δίνει σταθερά κάθε χρόνο και από ένα masterpiece να έχουμε να ακούμε. Φέτος ήταν η σειρά της “Μαύρης Ελλάδας”, ενός δίσκου που τον είδε να εξελίσσει τον δικό του ήχο, το τραμπέτικο, να πειραματίζεται, να κάνει το δικό του κοινωνικό σχόλιο μέσα από τις μπάρες του. Πριν από λίγες ημέρες, μάλιστα, ο Guardian συμπεριέλαβε τον δίσκο αυτό στους καλύτερους διεθνείς δίσκους της χρονιάς, με τη “Μαύρη Ελλάδα” να κατακτά τη δεύτερη θέση! Well deserved θα πω, για εναν καλλιτέχνη που έχει τελειοποιήσει τον ολόδικό του ήχο, που παντρεύει το χτες με το σήμερα, το ρεμπέτικο με την trap, πάντα μέσα από εξαιρετικές παραγωγές.
*Κυκλοφόρησε στις 03/04 από την 307 Records

Ο νέος δίσκος της Σtella ήταν για εμένα μία από τις πρώτες μουσικές εκπλήξεις της χρονιάς. Όχι άποψη παραγωγής ή στυλ – η μεν ήταν άψογη όπως πάντα, το δε ήταν “κλασικό Σtella”. Η έκπληξη ήρθε όταν την άκουσα να τραγουδά για πρώτη φορά στα ελληνικά στα δύο ελληνόφωνα tracks του δίσκου: το “Omorfo Mou” και “Ta Vimata”, μια διασκευή του τραγουδιού που ερμήνευσε πρώτη η Λίτσα Σακελλαρίου το 1969. Σε μια συζήτηση που είχαμε κάνει το καλοκαίρι, μου είχε πει ότι αυτά τα κομμάτια ήταν ένα “ωραίο ατύχημα” – και πρώτη φορά χαίρομαι τόσο στο άκουσμα ενός “ατυχήματος”. Πάντως αγάπησα και τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, με αγαπημένα το Baby Brazil, το Adagio, το Τοο Poor. Το “Adagio” μου έκανε συντροφιά όλες εκείνες τις φορές που χρειάστηκε να κόψω ταχύτητα, να πατήσω pause στην τρελή καθημερινότητα και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.
*Το Adagio κυκλοφόρησε στις 04/04 από την Sub Pop Records.

Το Wyrd ήταν ίσως το πιο ενδιαφέρον EP της χρονιάς, με την Νεφέλη Φασούλη να παραδίδει τέσσερα εντελώς ξεχωριστά τραγούδια, τα δικά της “Μόρια” και “Ποιος να με περιμένει” από τον υπέροχο λαϊκό δίσκο της “Ο Κήπος” (ο οποίος δικαιωματικά είχε βρεθεί στην περσινή λίστα με τα καλύτερα του 2024), με πιο ψυχεδελική αυτή τη φορά διάθεση, μία πολύ ενδιαφέρουσα anadolu rock διασκευή του “Θα τα κάψω τα λεφτά μου” του Μάνου Παπαδάκη και φυσικά το highlight του EP, το αραβικό τραγούδι Ma baquad balaki. Άλλη μια ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση από τη Νεφέλη Φασούλη, που έχει καταπιαστεί (με επιτυχία θα πω εγω) ήδη με πολλά genres. Μπορείς να μάθεις περισσότερα για το Wyrd, διαβάζοντας τη συνέντευξη που είχαμε κάνει για το καλοκαιρινό Art Meets Fashion.

Balkan trap, pop, reggaeton, deep beat, ικαριώτικα, τσιφτετέλια, γκάιντα, πολυφωνίες, αυτοσαρκασμός, λυρισμός, τρυφερότητα, το POP TOO ήρθε ένα χρόνο μετά το «P.O.P» και όπως ο προκάτοχός του, υπήρξε χαρακτηριστική στιγμή για την εγχώρια ποπ κουλτούρα, μέσα από τραγούδια όπως η LOLA, το Epano sto Trapezi – που φυσικά προκάλεσε ηθικό πανικό στα τηλεοπτικά πάνελ – αλλα και το μελαγχολικό AYTOKINHTO, το ξεσηκωτικό Blouzaki και φυσικά το POP (all the voices in my head), που άξια συναγωνίζεται το MIXTAPE ως ένα εξίσου εθιστικό και γεμάτο references από την πλούσια καλτ ελληνική πραγματικότητα. Για να μην το πολυλογώ, σχεδόν κάθε κομμάτι άφησε το δικό του στίγμα στην φετινή μουσική χρονιά.
*Κυκλοφόρησε στις 24/04 από τη Golden Records και τη Minos EMI, A Universal Music Company.

“Καλοκαίρι του ’24, έξι ημέρες στον Πύργο, 9 κομμάτια”. Έτσι γεννήθηκε “Η Τζαμάικα των Βαλκανίων”, ο κοινός δίσκος του Raibo με Το Σφάλμα. Πρόκειται για δύο rappers διαφορετικής γενιάς (Γενιά Ζ ο μεν, Millennial ο δε), από διαφορετικές πόλεις, αλλά ίδιας τάξης, της εργατικής – που είναι και το πιο σημαντικό εν τέλει. Το Σφάλμα και ο Raibo κάνουν hip hop για τον λαό – και δεν είναι οι μόνοι, αξίζει να ανακαλύψεις τους υπόλοιπους της “Λίγκα”. Αυτοί οι τύποι κρατούν ζωντανό το πραγματικά μαχητικό, το σκεπτόμενο hip-hop, που μιλά για όλα όσα απασχολούν την τάξη μας, με αφοπλιστικα φρέσκο και αγωνιστικό στίχο. Αυτή η κοινή δουλειά, λοιπόν, ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη και τόσους μήνες μετά, με ενθουσιάζει ακόμα – λογικό, βέβαια, γιατί την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, έχω πολύ φρέσκο το τρομερό live τους στο Gagarin. Με πολύ ωραία beats και ταυτόχρονα έξυπνους στίχους, “Η Τζαμάικα των Βαλκανίων” είναι από τους δίσκους που γουστάρεις να ακούς. Περνάς καλά, ταυτίζεσαι, προβληματίζεσαι, γελάς, πορώνεσαι και προβληματίζεσαι ξανά. Κυρίως όμως, σου δίνει ελπίδα. Πρώτον για το μέλλον του hip hop, δεύτερον για το μέλλον του κόσμου, γενικότερα. Βασικά και σε προσωπικό επίπεδο, την ίδια λειτουργία έχει – εμένα τουλάχιστον μου δίνει δύναμη ότι, παρά τις όποιες ματαιώσεις, αυτός ο κόσμος θα αλλάξει. Ή μάλλον θα τον αλλάξουμε εμείς.
*Κυκλοφόρησε στις 25/04

Παραμένουμε σε αγωνιστικούς ρυθμούς, με έναν δίσκο που – καθόλου τυχαία – κυκλοφόρησε ανήμερα της εργατικής Πρωτομαγιάς. Στο “Γινόμενο”, οι Κοινοί Θνητοί παραμένουν πιστοί στο χαρακτηριστικό στυλ τους, που παντρεύει hip-hop με την ελληνική παράδοση και rock στοιχεία μεταξύ άλλων, ενώ συνεχίζουν φυσικά να γράφουν για όλα αυτά που καθημερινά αντιμετωπίζει η τάξη μας, για τις αδικίες και την παρακμή του συστήματος αυτού, φωτίζοντας παράλληλα τη διέξοδο. Στα highlights του δίσκου το ομότιτλο τραγούδι που φωτίζει τι συμβαίνει “όταν δεν βγαίνει γινόμενο στους αριθμούς”, το πάλι επίκαιρο “Αυγό” που μας υπενθυμίζει την ανάγκη “Κάθε λαός να ‘χει κάθε λαό αδερφωμένο”, το πιο μελαγχολικό “Άρωμα”, αλλά και το “Δεν μ’ ακούει κανείς” – αν και νομίζω πως πολλοί είναι εκείνοι που ακουν και δεν θα αργήσει να φανεί αυτό.
*Κυκλοφόρησε την 01/05

Οι Noodles (Ghetto Rock, Θανάσης Αλεξανδρής, Νίκος Αλεξανδρής, Χρήστος Φουσέκης, Γιώργος Κοκοτσάκης, Γιώργος Καπής) είναι ένα νέο συγκρότημα που μπλέκει τις rap, new wave, post punk επιρροές των μελών του με disco και electronica, για να δημιουργήσει ένα εντελώς ξεχωριστό αποτέλεσμα, που ακούει στο όνομα Disco Dystopia, όπως τιτλοφορείται και το ντεμπούτο τους. Αυτός ο δίσκος θα μπορούσε άνετα να είναι το soundtrack της σημερινής Αθήνας, με όλο το χάος, αλλά και την ομορφιά της. Highlights του δίσκου το “Ροδοπέταλα” με τη φωνή της Βασιλικής Σπυροπούλου, το ερωτικό “Θα σε βρω” με τη Λυγερή Μητροπούλου, το “Τέρμα τα Σάλια”. Αξίζει να τον ακούσεις όλον όμως, από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι πολύ ιδιαίτερος, μία φρέσκια ανάσα στην ελληνική σκηνή – στο υπόσχομαι θα τον απολαύσεις.
*Κυκλοφόρησε στις 05/05 από την Leap

Τα Παραμύθια της Μελπομένης παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2024 στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ωστόσο οι περισσότεροι ακούσαμε τον ολοκληρωμένο δίσκο την φετινή άνοιξη, όταν και κυκλοφόρησε. Αν γνωρίζεις τα Καλογεράκια, ξέρεις ότι αυτά τα δύο εξαιρετικά ταλαντούχα αδέρφια έχουν μελοποιήσει άψογα τόσο σύγχρονους, όσο και κλασικούς ποιητές. Αυτή τη φορά, μελοποίησαν Μιχάλη Γκανά, Κατερίνα Γώγου, Νίκο Μοσχοβάκο, Τώνια Τζιρίτα Ζαχαράτου, Μάρθα Φριντζήλα, Pablo Neruda, Jalaluddin Rumi και Fernando Pessoa και το αποτέλεσμα είναι 8 υπέροχα τραγούδια – παραμύθια, «ενσταντέ ορατότητας, οργής και αγάπης, λαχτάρας και απόγνωσης» όπως λένε και οι ίδιοι, τα οποία μας θυμίζουν την ομορφιά της ποίησης, όταν την έχουμε περισσότερο ανάγκη. Τα δικά μου αγαπημένα “παραμύθια”; “Η Τρελή της πόλης”, “Κορίτσια”, “Έλα να σου πω” (σε μια συγκλονιστική live ερμηνεία).
*Κυκλοφόρησε στις 23/05

Άλλη μια χρονιά, άλλο ένα level που ανέβηκε ο Bloody Hawk, παρουσιάζοντας μια ταινία για τη ζωή του (με τίτλο “ΕΜΕΙΣ”), αλλά και το φινάλε της τριλογίας των Φθηνών Tricks. Όπως και οι δύο προκάτοχοί του, έτσι και το Φθηνά Tricks 3 είναι γεμάτο hip-hop ύμνους, με το “Για την ομάδα και μόνο” να κάνει την αρχή, το “Γειτονιά” να κάνει σαφείς αναφορές στο “Βαλαωρίτου” και το “Μαχαλάς”, σε έναν συνεχή διάλογο με τα προηγούμενα Φθηνά Tricks, που έτσι κι αλλιώς αποτελούν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο για την ιστορία του ελληνικού hip-hop πλέον. Η πόρωση κορυφώνεται κομμάτι το κομμάτι, με φοβερές παραγωγές με την υπογραφή του Mateo Nps, του Beats Pliz και του Ortiz, κολλητικά flow, στίχους – ποίηση.
*Κυκλοφόρησε στις 29/05 από την Minos EMI/A Universal Music Group Company

Λίγο πριν μπει το καλοκαίρι, είχαμε κάνει μια πολύ όμορφη συζήτηση με τη Ρένα Μόρφη – μπορείς να τη διαβάσεις εδώ – με αφορμή αυτόν εδώ τον δίσκο. Μέσα από τη συζήτησή μας, είχα καταλάβει ότι εκτός από αμιγώς ερωτικός, ο δίσκος αυτός ήταν και πολύ προσωπικός, μια επιστροφή στις ρίζες της, αλλά με το βλέμμα μπροστά. Η ίδια είχε κάνει ξεκάθαρο ότι δεν θέλει να περιορίζεται σε ένα είδος, επομένως “Το Δωμάτιό μου” δεν ήταν τίποτα άλλο από τη “Ρένα τώρα”. Η Ρένα τώρα, λοιπόν, είναι μια Ρένα αναπολογητικά ερωτική, δυναμική και σίγουρα ο εαυτός της, είτε τραγουδά νησιώτικα feel good κομμάτια, όπως το Αυγούστιατικο, ή το πιο μελαγχολικό Κισσός, είτε ερωτοτράγουδα για χαμένους έρωτες (Θα μου λείπεις), είτε πιο δυναμικά anthems, όπως η Ασταμάτητη Καρδιά. Τα δικά μου αγαπημένα τραγούδια παραμένουν το Νανούρισμα με την υπογραφή του Δημήτρη Μπαλογιαννη, αλλά και το ομότιτλο με τον δίσκο κομμάτι με την υπογραφή του Φοίβου Δεληβοριά, το οποίο είναι και το ιδανικό φινάλε για έναν δίσκο που μας θύμισε γιατί αγαπάμε τόσο το καλοκαίρι: για τις αυγουστιατικες βόλτες, για τους (εφήμερους ή όχι) έρωτες, για την ελευθερία του.
*Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 02/06 από τη Cilantro Music

Το 2025 ήταν η χρονιά που είδαμε τον Γουίλεμ Νταφοε να χορεύει ζεϊμπέκικο σε μια αθηναϊκή ταβέρνα – και έχουμε τους ΓΑΜΜΑΓΑΜΜΑ (Γιώργος Δημάκης-Γιώργος Καρναβας) να ευχαριστήσουμε γι’ αυτό. Όπως και για τον υπέροχο δίσκο, που έγινε η αφορμή για το πολυσυζητημένο βίντεο κλιπ του κομματιού “Αύριο Βράδυ”, με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό. Ο πυρήνας των ΓΑΜΜΑΓΑΜΜΑ βρίσκεται, μεταξύ άλλων, στην ανάγκη για κάτι αληθινό, που έχει ψυχή και μπορεί να σου “μιλήσει”. Κάτι που πιστεύω πως χαρακτηρίζει και το ντεμπούτο άλμπουμ τους, με τίτλο Καθόλου Τέχνη, που κινείται ανάμεσα σε δύο φαινομενικά ξένους κόσμους: το ρεμπέτικο και την ηλεκτρονική μουσική. Ο πρώτος δίνει τις ιστορίες, ο δεύτερος τους ήχους, και μαζί συνθέτουν ένα τοπίο, όπου το παρελθόν συναντά το σήμερα με τρόπο απρόσμενα φυσικό. Αν σου άρεσε το “Αύριο Βράδυ”, σου προτείνω να ακούσεις και τον υπόλοιπο δίσκο, που είναι γεμάτος fun beats και ευρηματικούς στίχους.
*Κυκλοφόρησε στις 12/06 από την MINOS EMI/Universal

Αν κάτι ξέρει να κάνει καλά το Παιδί Τραύμα, αυτό είναι να στήνει ενδιαφέροντα concept και ιστορίες, τα οποία όσο εξωφρενικά κι αν μοιάζουν, βρίσκουν πάντα τρόπο να μας “μιλάνε”. Στη “Δεύτερη Ζωή” ακολουθούμε την ιστορία της Ντιάνα, μιας κοπέλας που αποφάσισε να εγκαταλείψει τους πάντες και τα πάντα, να ζήσει τη ζωή της όπως εκείνη την είχε φανταστεί. Όπως πάντα με ολοκληρωμένο όραμα για αυτό που θέλει να κάνει, το Παιδί Τραύμα δεν έγραψε έναν απλό δίσκο, δεν αφηγήθηκε απλά μια ενδιαφέρουσα ιστορία (εντάξει, το έκανε κι αυτό), έγραψε τις δικές του (και ίσως πολλές από τις δικές σου) σκέψεις σε ένα χαρτί και μας πήρε μαζί του σε ένα ταξίδι φυγής και συγχώρεσης. Και μάλιστα μέσα από πανέμορφα τραγούδια, όπως το “Κανένας”, “Τα Μάγουλά σου” και φυσικά το “Ένα μέρος για μένα” με τη Δήμητρα Γαλάνη.
*Κυκλοφόρησε στις 30/10 από τη Fine! Records

Το καλοκαίρι, το ομότιτλο με τον δίσκο τραγούδι μάς είχε δώσει μια πρώτη γεύση από το πώς ακούγεται μια συνεργασία ανάμεσα σε έναν από τους πιο ταλαντούχους συνθέτες της γενιάς του, τον Σταύρο Σιόλα, με τον κορυφαίο στιχουργό Οδυσσέα Ιωάννου, μέσα από την χαρακτηριστική, ζεστή φωνή της Βιολέτας Ίκαρη. Η απάντηση με λίγα λόγια: λυτρωτικό. Πριν από ένα μήνα, ήρθε επιτέλους στα χέρια μας ολόκληρο το EP, που περιλαμβάνει άλλα τέσσερα τραγούδια για τον έρωτα, την απώλεια, την αντοχή και το πείσμα της αισιοδοξίας, το κάθε ένα μοναδικό με τον δικό του τρόπο.
*Κυκλοφόρησε στις 7/11

Νιώθω πολύ τυχερή που ζω στο ίδιο timeline με αυτό που ο Pan Pan γράφει “Υπεραστική Μουσική”. Αυτόν τον δίσκο τον περίμενα από τη στιγμή που άκουσα “Το Νιώσιμο” με την Λαμπρινή Γκόλια, το “Είναι η Αγάπη” με την Nalyssa Green, το “Μόνο με τα μάτια” με την Καλλιόπη Μητροπούλου και όταν τελικά κυκλοφόρησε η ολοκληρωμένη δουλειά του Pan Pan δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Όλος ο δίσκος είναι ένας απολαυστικός πειραματισμός με ηλεκτρονικά artpop στοιχεία, κινηματογραφική ατμόσφαιρα και εκπλήξεις, όπως το “Πυγολαμπίδες”. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια (6 λεπτά και κάτι) τραγούδι του δίσκου είναι χαρακτηριστικό του πειραματισμού του δίσκου: με αιθέρια διάθεση, R&B, αλλά και trap στοιχεία – κάτι που τολμώ να πω ότι με αιφνιδίασε. Στο κομμάτι αυτό παρελαύνει η αφρόκρεμα της ελληνικής indie σκηνής: capétte, Evaxenia, Kalliopi Mitropoulou, Libys, Nalyssa Green, SAVINA, Terrõne, The Boy, Tsolimon, TURBOFLOW3000, VASSIŁINA, AΡΗΣ, κεράσης. Το παράδοξο με τις “Πυγολαμπίδες” είναι ότι θα μπορούσε άνετα να βρεθεί στις playlist των mainstream, αλλά και των πιο indie ραδιοφωνικών σταθμών. Βασικά δεν ξέρω αν αυτο είναι παράδοξο ή πολύ απλά αυτό που κάνει ο Pan Pan σε κάθε δουλειά του.
*Κυκλοφόρησε στις 11/11 από το Floriko Party και τη Minos EMI

Τρία χρόνια μετά το φοβερό Mild Conquest, οι Steams επέστρεψαν το Vile Wonders – ο οποίος για εκείνους κλείνει μια “τριλογία”. Το καλοκαίρι είχαμε πάρει μια πρώτη γεύση από τον δίσκο, μέσα από το εξαιρετικό Arcadia – το οποίο με είχε ενθουσιάσει, μεταξύ άλλων λόγω της anadolu psychedelic επιρροής του, που ταίριαξε απίστευτα με τον ήχο τους. Με πολύ χαρά διαπίστωσα ότι και στο Vile Wonders ο ήχος τους παρέμεινε σταθερός, έχοντας όμως δεχτεί πολύ ωραίους πειραματισμούς. Πέρα από το Arcadia, αγαπημένο μου κομμάτι είναι το επικό και άκρως ψυχεδελικό ομώνυμο κομμάτι. Κρατά πάνω από επτά λεπτά και κάθε λεπτό που περνούσε ένιωθα να με συναρπάζει ακόμα περισσότερο – ακόμα και τώρα που το έχω ακούσει τόσες φορές, συνεχίζει να με ενθουσιάζει. Αλλά και το Iron Sea είναι μια αποκάλυψη, με το ελληνικό στοιχείο στο δεύτερο μέρος του να κολλάει απίστευτα. Ολόκληρο το άλμπουμ βασικά αποτελείται από πολύ δυνατά κομμάτια, που γουστάρεις να τα ακούς, ενώ οι πειραματισμοί τους δίνουν μια πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση στον ήχο τους.
*Κυκλοφόρησε στις 25/11

Αυτή η χρονιά έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο: έναν νέο δίσκο του Σωκράτη Μάλαμα, με 9 ολοκαίνουρια τραγούδια “μικρές ιστορίες σχέσεων” όπως τα περιγράφει ο ίδιος σε στίχους πολύ αγαπημένων δημιουργών: δύο του Οδυσσέα Ιωάννου, δύο της Κλέλιας Ρένεση, ένα του Κωνσταντίνου Βήτα, ένα της Φωτεινής Λαμπρίδη, μεταξύ άλλων. Στα φωνητικά πολλών κομματιών ακούμε και τον Δημήτρη Μπάκουλη και δεν μπορώ να μην τονίσω πόσο ωραία “δένει” η φωνή του με αυτή του Μάλαμα. Τα “Εφήμερα” είναι μια συλλογή πολύ όμορφων έντεχνων κομματιών, με δικά μου αγαπημένα “Το παράσημο”, το “Άστρο” (σε στίχους, μουσική Κ. Βήτα), το “Είναι παντού”.
*Κυκλοφόρησε στις 12/12