Για τη Βαλέρια Δημητριάδου, το κενό δεν είναι απουσία αλλά πρόσκληση να κοιτάξεις μέσα σου

Η Βαλέρια Δημητριάδου έγινε ηθοποιός με το όνειρο να ενσαρκώσει όσο το δυνατόν περισσότερες ηρωίδες, να βουτήξει σε εσωτερικούς κόσμους, να τους ζήσει, να τους καταλάβει. Κι όταν άρχισε να γράφει, ανακάλυψε πως εκεί μπορούσε τελικά να ανασάνει. Να είναι ο εαυτός της, να αποτυπώνει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις και φόβους της, με απόλυτη ελευθερία.

Από την πρόβα της παράστασης “Ένα κάποιο κενό” @Κat Παπαμιχαήλ

Μετά τη μεγάλη επιτυχία του πολυβραβευμένου έργου «Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον», που παρουσιάστηκε για τρεις συνεχόμενες χρονιές, καθώς και του έργου «Ενενήντα», το οποίο εντάχθηκε στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών, η συγγραφέας και σκηνοθέτιδα επιστρέφει στο Θέατρο Εμπορικόν με το νέο της έργο «Ένα κάποιο κενό». Επτά ιστορίες, επτά διαφορετικοί άνθρωποι – όλοι παγιδευμένοι στη δική τους καθημερινότητα, με κοινό σημείο ένα αίσθημα που μας αφορά όλους: το κενό της μη σύνδεσης.

@Κat Παπαμιχαήλ

Αφορμή για τη συγγραφή του, υπήρξε μια σπάνια στιγμή κενού και σιωπής, παραδέχεται η ίδια η Βαλέρια. Μια μέρα όπου ένιωσε αυτό το κενό που συχνά αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε · τον φόβο να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Από εκεί γεννήθηκαν αρχικά επτά μονόλογοι που τελικά έγιναν επτά παράλληλες ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους – και φέρνουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο που παλεύει να επανασυνδεθεί.

@Κat Παπαμιχαήλ

@Κat Παπαμιχαήλ

Σε ένα λιτό, γκρι σκηνικό πάνω στη θεατρική σκηνή του Θεάτρου Εμπορικόν, επτά διαφορετικές καρέκλες μάς συστήνουν τους επτά διαφορετικούς ήρωες · κανονικούς, ευάλωτους ανθρώπους. Μία γυναίκα που μόλις γέννησε, ένα ζευγάρι μεσηλίκων, ένας εργένης ταξιτζής, ένας τελειόφοιτος Νομικής, ένας νεαρός ανάπηρος μουσικός, μία νεαρή γυναίκα που παλεύει με την φθορά του χρόνου – όλοι διαφορετικοί στη δική τους πραγματικότητα αλλά με κοινές αναζητήσεις, φόβους και επιθυμίες.

@Κat Παπαμιχαήλ

Μωρουδιακά παιχνίδια, μια κιθάρα, μικρά σημάδια καθημερινότητας συνθέτουν επί σκηνής έναν κόσμο που μοιάζει τόσο οικείος αλλά και εύθραυστος. Με χιούμορ, συγκίνηση και αφοπλιστική ειλικρίνεια, η παράσταση φωτίζει εκείνη τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην «κανονικότητα» της καθημερινής ζωής και την υπαρξιακή αναζήτηση, αποκαλύπτοντας όλα εκείνα που γνωρίζουμε αλλά από τα οποία ψάχνουμε πώς να διαφύγουμε.

@Κat Παπαμιχαήλ

Εμείς τρυπώσαμε στην πρόβα και ξεκλέψαμε λίγο χρόνο με τη Βαλέρια Δημητριάδου, η οποία μάς μίλησε για την ιδέα πίσω από το νέο της έργο, γι’ αυτό το «κενό», τον φόβο του, την ομορφιά του και τη δύναμη που κρύβει όταν βρεις τελικά το θάρρος να το κοιτάξεις κατάματα.