Το Επάγγελμα της Μήτρος μου, του Μποστ για 3η χρονιά στο Θέατρο Στοά

Η επιτυχημένη παράσταση «Το Επάγγελμα της Μητρός μου» που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Θανάσης Παπαγεωργίου, διασκευάζοντας το ομώνυμο διήγημα του Μποστ, ανεβαίνει για τρίτη χρονιά στο Θέατρο Στοά. Στον ρόλο της μητέρας είναι η Εύα Καμινάρη ενώ ο σκηνοθέτης ερμηνεύει και έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

ΣΤΟΑ και ΜΠΟΣΤ θεωρούνται δύο αλληλένδετα στοιχεία στην ελληνική σκηνή αφού επτά φορές ανέβηκαν στο θέατρο αυτό με τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία έργα του μοναδικού σατιρικού μας συγγραφέα. Τώρα, ένας καινούργιος Μποστ έρχεται να προστεθεί σ’ αυτή την αλυσίδα μποστικών κειμένων με ένα έργο που βασίστηκε πάνω σε ένα διήγημά του που γράφτηκε το 1961 για την ‘Καθημερινή’ στην οποία εργαζόταν τότε. Το διήγημα αυτό έγινε η αιτία της απόλυσής του Μποστ από την Ελένη Βλάχου, εκδότρια της Καθημερινής, η οποία μόλις το διάβασε θεώρησε ότι ο Μποστ είχε ξεπεράσει κάθε όριο ευπρέπειας. Η απάντηση του συγγραφέα ήταν “η κ. Βλάχου έχασε το χιούμορ της”…

«Το επάγγελμα της μητρός μου» ανέβηκε από τον Θανάση Παπαγεωργίου για πρώτη φορά το 2003 ως μονόλογος στις εκδηλώσεις της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας για να παρουσιαστεί πολλά χρόνια αργότερα διασκευασμένο σε θεατρικό έργο.

Ο Θανάσης Παπαγεωργίου, διασκευαστής και σκηνοθέτης, αλλά και πρωταγωνιστής της καινούριας παράστασης, όπως και όλων των έργων του Μποστ που έχουν παρουσιαστεί στη Στοά, γράφει σχετικά με το διήγημα που τόσο ενόχλησε στην εποχή του: «Ελπίζω σήμερα, να μην υπάρχουν πια τέτοιες απαιτήσεις ευπρέπειας. Νομίζω ότι ο Μποστ, με το καυστικό και καίριο χιούμορ του, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να στιγματίσει, με καλοπροαίρετη κριτική διάθεση, την κοινωνική μας υποκρισία. Ίσως αυτό να μην κατάλαβε η κ. Βλάχου. Άλλωστε, λίγο καιρό μετά, ο Μποστ γράφει τη Φαύστα, άλλη σάτιρα για τη φαινομενική μας αξιοπρέπεια, όπου θα έπρεπε να θεωρηθεί σκάνδαλο, μία μάνα να κλαίει για τον χαμό του Καραϊσκάκη και να χαριτολογεί με τον πνιγμό της μικρής της κόρης, και πολλά χρόνια αργότερα θα ‘’προτείνει’’ με την Μήδειά του στις συζύγους που τους απατά ο άνδρας τους να σφάξουν τα παιδιά τους για να τον εκδικηθούν. Κανονικά θα έπρεπε να σαπίζει στις φυλακές…»

Και συμπληρώνει: «Προσπάθησα από τη μια να αφουγκραστώ τις προθέσεις του Μποστ και από την άλλη να ευθυγραμμιστώ με τα όρια του σουρεαλισμού και της αχαλίνωτης φαντασίας του, ώστε να καταδειχτεί αυτή η διάθεσή του, να καταγγέλλει χωρίς να γίνεται διδακτικός και να καυτηριάζει χωρίς να είναι υπεροπτικός. Άλλωστε, αν κάτι χαρακτηρίζει τον Μποστ, είναι ότι νιώθει πάντοτε μέλος αυτής της κοινωνίας που σατιρίζει, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να γίνει ο καθρέφτης που θα βλέπει το πρόσωπό της για να μη μπορεί να κλείνει μάτι τις νύχτες από την αηδία…»