ΚΥΡΙΑΚΗ
17
ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, διαβάσαμε βιβλία, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Νεαρές μητέρες: Η ντοκιμαντερίστικη ευαισθησία των ΝταρντένΟ Ζαν Πιερ Νταρντέν είναι 74 ετών και ο αδερφός του Λυκ Νταρντέν, 71. Προφανώς και δεν τίθεται ηλικιακό ζήτημα, αλλά εντούτοις παραμένει αξιοσημείωτο πως δύο δημιουργοί στην Τρίτη Ηλικία καταφέρνουν να κοιτάζουν με τόσο καθαρή ματιά τους νέους ανθρώπους. Και η διαύγεια του συνιστά την επιτυχία στις “Νεαρές μητέρες”. Η ευαισθησία της προσέγγισης αφενός, και η σχεδόν ντοκιμαντερίστικη καταγραφή από την άλλη, καθιστούν ξεχωριστή τη νέα τους δουλειά.
Ο φακός τους παρακολουθεί τέσσερα ανήλικα κορίτσια που, έχοντας γίνει μητέρες, βρίσκουν καταφύγιο σε μια κρατική δομή για να πάρουν στήριξη και καθοδήγηση. Εκείνο που ενώνει και τις τέσσερις είναι η χαμηλή κοινωνική και μορφωτική στάθμη, το ασταθές (αν όχι κακοποιητικό) οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν και για όλους αυτούς τους λόγους η απελπισμένη ανάγκη να ανήκουν κάπου – ακόμα κι αν αυτό είναι στο πλευρό ενός εντελώς ακατάλληλου, ανεύθυνου και εξίσου νεαρού συντρόφου. Να νιώσουν ασφάλεια και θαλπωρή για να μπορέσουν, με τη σειρά τους, να την προσφέρουν.
Η τρυφερότητα και η βαθιά κατανόηση με την οποία παρατηρούν αυτές τις νεαρές μητέρες που – πριν απολέσουν την αθωότητα τους βρέθηκαν αντιμέτωπες με τη μεγαλύτερη ευθύνη όλων, το μεγάλωμα ενός παιδιού – είναι συγκινητική. Πόσω μάλλον, όταν την τοποθετούν μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό πλαίσιο όπου όλα και όλοι είναι αναλώσιμοι. Τιμήθηκε με βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Καννών. Αναζητείστε την στα θερινά σινεμά, ακόμα και στις διακοπές σας.
Στέλλα Χαραμή
Credits: Pexels
Κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα έχει πια μια βέβαιη «παράδοση»: τις φωτιές. Από τις αρχές του Ιουνίου, σχεδόν κάθε εβδομάδα ξεσπούν πυρκαγιές σε όλη τη χώρα· φέτος έχουν ήδη καεί πάνω από 55.000 στρέμματα γης, με τις φλόγες να φτάνουν μέχρι και κοντά στην Αθήνα. Η κυβέρνηση επιμένει ότι «δεν θρηνούμε ανθρώπινες ζωές», παρότι θύματα υπάρχουν, ενώ η πρόληψη και η ενίσχυση της Πυροσβεστικής παραμένουν ελλιπείς. Η ευθύνη μεταφέρεται στον πολίτη, μέσω εκκενώσεων και μηνυμάτων 112 – αγνοώντας ότι δεν έχουν όλοι πρόσβαση σε αυτά. Και οι συνέπειες δεν περιορίζονται στις ανθρώπινες απώλειες. Καταστρέφονται σπίτια και περιουσίες, χάνονται ζώα, εξαφανίζονται δάση που μας προστατεύουν από πλημμύρες και καύσωνες. Η απώλεια της φύσης είναι από μόνη της ανυπολόγιστη. Κι ενώ η χώρα καίγεται, ξεφυτρώνουν νέα ξενοδοχεία και Airbnb, που αποφέρουν κέρδη σε λίγους, ενώ οι περισσότεροι δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Έτσι, η Ελλάδα μοιάζει να ανήκει ολοένα και περισσότερο σε μια μικρή, προνομιούχα μειοψηφία – και όχι σε όσους τη ζουν και τη νοιάζονται.
Ερμιόνη Τσακιράκη
Περπατώντας ένα απόγευμα τον δρόμο της παραλίας της Ακράτας, περνάω μπροστά από το 2ο Δημοτικό, ένα σχολείο σχεδόν πάνω στη θάλασσα, και ξαφνικά ακούω φωνές και ήχους από σκηνικά και ηχεία. Οι γνώριμοι αυτοί ήχοι ξυπνούν μέσα μου μνήμες από παιδικά καλοκαίρια. Στο ίδιο σχολείο που κάποτε παρακολουθούσα παιδικές παραστάσεις και κουκλοθέατρα κάτω από τα αστέρια, τώρα ξαναζώ τη μαγεία του θεάτρου, με τον ενθουσιασμό ενός θεατή αλλά και την τρυφερότητα των αναμνήσεων.
Φέτος, ο πολιτιστικός σύλλογος Ακράτας «Αναγέννησις» παρουσιάζει το έργο του Βαγγέλη Ρωμνιού «Χαρτοπόλεμος», ένα κοινωνικό θρίλερ που περιγράφεται ως «γροθιά στο στομάχι» της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Το σενάριο μας μεταφέρει στην Αθήνα της κρίσης, σε ένα υποθηκευμένο σπίτι όπου συναντιούνται τρεις αδερφοί, μια νεαρή κοπέλα και ένας πωλητής – όλοι εκπρόσωποι της «αντιηρωικής γενιάς» των καιρών μας. Σε μια μόνο ημέρα αναδύονται παλιά και νέα τραύματα, ενώ η προσπάθεια επιβίωσης, οικονομικά και συναισθηματικά, οδηγεί σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Παρά τη σοβαρότητα των θεμάτων, το έργο καταφέρνει να συνδυάσει το χιούμορ με τη συγκίνηση, μιλώντας με απλότητα για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις δυσκολίες της ζωής.
Κι όμως, όσο δυνατή κι αν είναι η ιστορία του «Χαρτοπόλεμου», η πραγματική συγκίνηση βρίσκεται πίσω από τη σκηνή, στους ανθρώπους που το κάνουν να ζωντανεύει. Το 2024, ο Σύλλογος συμπληρώνει 100 χρόνια συνεχούς παρουσίας, εθελοντισμού και προσφοράς στην κοινότητα, και συνεχίζει ακάθεκτος. Σε ένα έργο που αποτυπώνει τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, κόντρα σε αυτές παλεύουν οι εθελοντικές ομάδες σαν την «Αναγέννησις». Οι άνθρωποι που στήνουν φώτα, σκάλες, ηχεία και καλώδια, που δίνουν χρόνο από αυτόν που δεν έχουν, όχι για κέρδος αλλά για να προσφέρουν, είναι η ψυχή της παράστασης.
Στέκομαι στο ίδιο προαύλιο όπου ήμουν μικρό κορίτσι και βλέπω γύρω μου τους ίδιους ανθρώπους με νέα ματιά. Επιμένουν να κρατούν ζωντανή την τέχνη και την πολιτιστική μνήμη του τόπου, νοιάζονται για τα όνειρα και το παρελθόν μας, μεταφέρουν το πάθος για το θέατρο στη νέα γενιά. Η ομάδα «Αναγέννησις» δεν περιορίζεται στο ανέβασμα θεατρικών έργων, αλλά εκτείνεται σε μια διαρκή πράξη αγάπης και προσφοράς προς την κοινότητα, που συνδέει το χθες με το σήμερα και δίνει ζωή στην πολιτιστική μας ταυτότητα.
Κάτια Τριανταφύλλου
Στις 12 Αυγούστου, ο νυχτερινός ουρανός ήταν έτοιμος για το πιο λαμπερό του ραντεβού. Οι Περσείδες θα κορυφώνονταν, χαρίζοντας δεκάδες διάττοντες αστέρες σε όσους είχαν την υπομονή να σηκώσουν το βλέμμα ψηλά, να αφήσουν τα μάτια να συνηθίσουν το σκοτάδι και, αν ήταν τυχεροί, να δουν ένα από τα πιο μαγικά θεάματα του καλοκαιριού: τα πιο φωτεινά πεφταστέρια.
Εγώ ήμουν στη θάλασσα. Ξαπλωμένη σε μια ξαπλώστρα, περίμενα να αποχαιρετήσω πρώτα τον ήλιο· να τον δω να χάνεται πίσω από τα βουνά της Αχαΐας, εκεί όπου περνώ αυτές τις μέρες των διακοπών μου. Ο ουρανός άρχισε να βάφεται έντονα πορτοκαλί. Μα δεν ήταν το πορτοκαλί που περίμενα. Δεν ήταν η ζεστή αγκαλιά ενός ηλιοβασιλέματος, αλλά η θαμπή, πνιγηρή λάμψη μιας πυρκαγιάς που είχε ξεσπάσει και έμελλε να καίει αδιάκοπα για περισσότερες από 48 ώρες. Και άφησε πίσω της εκτεταμένες καταστροφές, περιουσίες χαμένες, ζώα που δεν πρόλαβαν να σωθούν, δάση που έγιναν στάχτη… Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη γνωρίζει, μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτές εδώ τις γραμμές, για τις πληγές της Χίου, της Ηπείρου, της Αχαΐας· του τόπου που μεγάλωσα και που πάντα θα πονάω. Όχι περισσότερο απ’ όσο πονάω για κάθε φωτιά που καταπίνει κάθε καλοκαίρι κομμάτια της πατρίδας μας – και όχι μόνο.
Ένα είναι το σίγουρο· ζούμε μέσα σε μια αργή, καθημερινή δυστοπία. Δεν ξέρουμε πια τι να κάνουμε, πώς να δράσουμε, πώς να σταθούμε απέναντι σε όσα συμβαίνουν, σε όσα λέγονται, σε όσα έρχονται. Κι εύχομαι, με όλη μου την ψυχή, να μη συνηθίσουμε ποτέ…
Ευδοκία Βαζούκη
Άλλο ένα έξαλλο καλοκαίρι στο τροπικό κλίμα της χώρα μας, άλλο ένα καλοκαίρι καιγόμαστε και άλλη μια εβδομάδα που οι μαυρίλα αυτού του κόσμου κερδίζει έδαφος. Πριν 4 μέρες έκανε τον γύρω του διαδύκτιο πως 5 δημοσιογράφοι του Al Jazeera δολοφονήθηκαν στην Παλαιστίνια από Ισραηλινά πυρά σε στοχευμένη επίθεση σε νοσοκομείο της περιοχής. Τον δημοσιογράφο του Al Jazeera, Anas al-Sharif ο ισραηλινός στρατός τον είχε επικηρύξει τα τελευταία 2 χρόνια ως μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς. Ο ισραηλινός στρατός επιβεβαίωσε ότι στοχοθέτησε τον al-Sharif, δηλώνοντας ότι ήταν ένας ηγετικός πυρήνας της Χαμάς που “εμφανιζόταν ως δημοσιογράφος”, έναν ισχυρισμό που ο al-Sharif και το δίκτυό του είχαν προηγουμένως αρνηθεί. Η διαθήκη του γνωστού δημοσιογράφου κάνει τον γύρω του διαδικτύου την τελευταία εβδομάδα και πραγματικά αξίζει να την διαβάσετε. Εγώ δεν έχω να σας πω κάτι που δεν έχετε ακούσει μέχρι τώρα, ο ισραηλινός στρατός συνεχίζει να δολοφονεί άμαχο πληθυσμό, ο Ντεναχιου ανακοίνωσε τις προθέσεις του για την κατάληψη της Παλαιστίνης και η γενοκτονία συνεχίζεται χωρίς σταματημό. Θα μου πείτε εσείς τώρα τόσα πράγματα συμβαίνουν, οι δημοσιογράφοι σε πείραξαν. Με πείραξαν και αυτοί . Με πειράζουν όλοι και θα συνεχίζουν να με πειράζουν όλα. Όσο υπάρχουν ακόμα ζωντανοί άνθρωποι.
Μαρία Βαλτζάκη
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
H επικαιρότητα της εβδομάδας που μας πέρασε ήταν ασήκωτη απ’ όπου κι αν την πιάσεις. Κι ενώ θέλω να βλέπω πάντα την θετική πλευρά των πραγμάτων, συχνά οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν. Θα το κάνω όμως κι αυτή τη φορά, όχι για να βρω ντε και καλά κάτι θετικό, αλλά γιατί αυτή η φωτεινή ακτίνα, γεμάτη ελπίδα υπάρχει και της αξίζει να την δείχνουμε περήφανα. Αναφέρομαι στην περασμένη Κυριακή, 10 Αυγούστου, μια ημέρα που ορίστηκε ως πανελλήνια Ημέρα Δράσης ενάντια στην γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Πάνω από 100 μέρη της Ελλάδας γέμισαν με χιλιάδες διαδηλωτές που ενωμένοι συγκεντρώθηκαν για να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στην Παλαιστίνη. Σε μικρά νησιά και χωριά, λιμάνια, πλατείες, βουνά και στα μεγάλα αστικά κέντρα, ο λαός κρατώντας παλαιστινιακές σημαίες και κεφίγιες, τάχθηκε με τη σωστή πλευρά της ιστορίας. Όχι επειδή το χρωστάμε σε κάποιον αλλά επειδή ξέρουμε ότι αν έρθει η στιγμή που θα κλείσουμε τα μάτια και θα γυρίσουμε την πλάτη στην φανερή γενοκτονία που συντελείται στη Γάζα, θα έχουμε χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς. Αυτή η στιγμή δεν έχει έρθει!
Κι ενώ η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να συνεργάζεται με το Ισραήλ, οι Έλληνες πολίτες έδωσαν ένα ακόμη ηχηρό μήνυμα: δεν θα γίνουμε συνένοχοι. Η μεγάλη, συγκινητική ανταπόκριση της περασμένης Κυριακής μεγαλώνει την ελπίδα όλων. Έχουμε φωνή και θα το φωνάζουμε δυνατά, μέχρι να μην αντέχουμε άλλο: ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ!
Φωτεινή Νικολίτσα
Η εβδομάδα που πέρασε ήταν δυστυχώς για ακόμη μια φορά γεμάτη από δυσάρεστες ειδήσεις με πρώτη τις δασικές πυρκαγιές στην Ελλάδα. Αν και μέσα στο καλοκαίρι ακούσαμε πως για τη φετινή αντιπυρική περίοδο ενισχύθηκε το ανθρώπινο δυναμικό και τα μέσα πυρόσβεσης για την αντιμετώπιση τους, ωστόσο, για μια ακόμη χρονιά, παρακολουθήσαμε εικόνες καταστροφής με πάνω από 100.000 στρέμματα σε Αττική, Χίο, Αχαΐα, Ζάκυνθο και άλλες περιοχές της χώρας να παραδίδονται στις φλόγες, κατοίκους να εκκενώνουν τις εστίες τους και την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής. Με ό,τι συνέπειες ενέχει μια τέτοια καταστροφή για το περιβάλλον -καμένη βιοποικιλότητα, υποβάθμιση οικοσυστημάτων και ποιότητας αέρα, έλλειψη νερού- για το κλίμα -ακραία καιρικά φαινόμενα, άνοδος της θερμοκρασίας, επιδείνωση της κλιματικής αλλαγής- αλλά και για την κοινωνία -εκκενώσεις, πίεση στο σύστημα υγείας και τις τοπικές δομές. Και είναι πολλά εκείνα που με θυμώνουν και με φοβίζουν: Ο τρόπος που πυρκαγιές και κλιματική κρίση αλληλοτροφοδοτούνται δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο, ο τρόπος που συνηθίσαμε σε τέτοιου είδους καταστροφές και στο κόστος για τις ανθρώπινες και μη ανθρώπινες ζωές σαν να μην μας «ακουμπάει» εμάς τους υπόλοιπους, στο πως κάθε χρόνο οι υποσχέσεις για αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος μένουν στα λόγια, στο πως κάθε χρόνο χάνουμε ένα ακόμη κομμάτι από τα δάση μας και το μέλλον μας. Και, δυστυχώς, φαίνεται πως και του χρόνου εδώ θα είμαστε πάλι, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα, παρά μόνο προς το χειρότερο.
Αριστούλα Ζαχαρίου
