Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα με τη γάτα μου, ενώ έχω αφήσει πίσω μου τις αυγουστιάτικες παραλίες, γεμάτες πιγκουίνους σε αναπαραγωγή του ίδιου καλοκαιρινού σεναρίουπου επαναλαμβάνεται.
Το θερμόμετρο δείχνει 38.8, 39.9… χωρίς τους φίλους που έχουν φύγει για Κάιρο
Αποφασισμένοι να δημιουργήσουμε μια πιο χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα, ανάψαμε τα air-condition στο φουλ, βάλαμε και τον ανεμιστήρα να δουλεύει και μαγειρέψαμε φασολάδα με ελιές και λακέρδα.
Η γάτα μου ούτε πολύ κοντά ούτε πολύ μακριά από τον ανεμιστήρα, ούτε στο κέντρο ούτε αριστερά ούτε δεξιά, ξάπλωσε ανάσκελα με τον ανεμιστήρα να δροσίζει το τρίχωμα κοντά στο αιδοίο της σε μια κατάσταση ζηλευτή
Στα αυτιά μου αντηχεί η φωνή του Τάσου: «Αυτή είναι ζωή!»
Είναι αυτές οι μέρες που λες «δεν έχω όρεξη για τίποτα», αλλά παράλληλα σκέφτεσαι πως δεν πρέπει να νιώθεις ενοχές. Και αναρωτιέμαι: πώς μπορώ να τραβήξω μια πρίζα και να ζήσω έστω για λίγο όπως η Κίρκη, η γάτα μου;
Έτσι όπως ζει με θάρρος, χωρίς να την απασχολεί τίποτα. Απολαμβάνει τη δροσιά με απίστευτη κλάση. Εκπέμπει μαγνητισμό γύρω της χωρίς να κάνει τίποτα. Απλά υπάρχει, μέσα στην απόλυτη ηρεμία της. Έχει κατακτήσει το νόημα του ευ ζην. Της μιλάω.
Μου κουνάει την ουρά της, λες και λέει: «Μην με ενοχλείς»
Έχει καταφέρει να επιβληθεί πάνω μου. Δεν προσφέρει κάτι «χρήσιμο» αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να διεκδικεί ό,τι θέλει, όποτε θέλει, όσο θέλει, με έναν μοναδικό τρόπο, υπερασπίζοντας τη θέση της. Τη φωνάζω ξανά. Με κοιτάει σιωπηλή. Με ατενίζει με ένα βλέμμα που με κάνει να αναρωτιέμαι πώς μπορεί να ζει τη ζωή της τόσο ακούραστα. Χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις. Είναι ξεκάθαρο: αγαπάει τον εαυτό της. Σίγουρα δεν θα ήθελε να είναι κάτι άλλο.
Σηκώνεται με τον δικό της τρόπο γεμάτη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Ξέρει ότι την κοιτάζω. Σιωπηλή και ήρεμη, μου δηλώνει: «Μη με αγγίξεις.»
Νιαουρίζει. Απαιτεί να σηκωθώ να της δώσω λιχουδιά. Έχει για άλλη μια φορά, γίνει η πηγή του ενδιαφέροντος. Σηκώνομαι στοϊκά. Αντί για «ευχαριστώ», τρίβεται απαλά στα πόδια μου.
Πόσο τη ζηλεύω. Είναι πάντα ο εαυτός της. Δε νοιάζεται για τη γνώμη των άλλων.
Ικανοποιημένη, αρχίζει να γλείφεται. Σκέφτομαι μήπως κάνω κι εγώ ένα ντους όσο γίνεται το φαγητό. Επιστρέφω.Με κοιτάει για μια στιγμή, αργά ανοιγοκλείνει τα μάτια της γεμάτη αυτοπεποίθηση. Γίνεται το επίκεντρο της προσοχής μου. Κι ενώ δεν κάνει τίποτα, είναι η βασίλισσα του σπιτιού.
Κάπου διάβασα:
«Οι σκύλοι έχουν αφεντικά. Οι γάτες έχουν υπηρέτες.»
Τα ρουθούνια μου πιάνουν μια παράξενη μυρωδιά καμένου.
Τρέχω στην κουζίνα. Η φασολάδα έχει αποκτήσει ένα… γκουρμέ, καπνιστό τελείωμα.
Εκείνη με ακολουθεί με το πάσο της, σε απόλυτη ηρεμία. Εγώ βάζω μουσική, στρώνω το τραπέζι.
Εκείνη, ατάραχη, εξαφανίζεται από το οπτικό μου πεδίο.
Τρώω. Περνά η ώρα. Τη φωνάζω. Εκείνη σκόπιμα αρνείται να καταλάβει.
Βαρέθηκε την παρέα μου και φυσικά, δεν κρύβει ποτέ την ψυχική της κατάσταση.
Η συμπεριφορά της αντικατοπτρίζει με απόλυτη διαφάνεια τι έχει στο μυαλό της.
Κάπου την πιάνει το μάτι μου. Ένα γλυπτό στον χώρο. Σιωπηλή, με παρατηρεί.
Θυμάμαι με τι ευκολία και αδιαφορία προσαρμόστηκε από τα κεραμίδια που την βρήκα, στο σαλόνι του σπιτιού μου. Μαξιλάρια, καναπές… όλα δικά της.
Αυτή η μόνιμη προδιάθεση προς την ευτυχία είναι ζηλευτή.
Ο τρόπος που υιοθέτησε μια συμπεριφορά που εξασφαλίζει γαλήνη, ευχαρίστηση και παιχνίδι…
Αυτή είναι η συνταγή του ευ ζην.
Η σοφία της να επωφελείται πλήρως από τη ζωή είναι έμπνευση.
Είναι το κλειδί για να επανακτήσουμε την ίδια μας τη ζωή.
Ας κάνουμε ό,τι κάνει και η γάτα: Να αναζητούμε, σε όλες τις μορφές, την ευχαρίστηση.
Ξαπλώνω για τη μεσημεριανή μου σιέστα.
Για άλλη μια φορά, η γάτα μου έχει τον τελευταίο λόγο.
Μετά από αμέτρητα «πήγαινε-έλα», χωρίς να την καταλάβω, φέρνει την ουρά της στο πρόσωπό μου για να μου πει ότι ήρθε. Ξαπλώνει δίπλα μου και ξεκινά το μυστικιστικό της γουργούρισμα.
Κλείνω τα μάτια μου.
Και μου έρχεται στον νου η φράση του Χριστιανόπουλου:
«Μου αρέσουν οι γάτες, γιατί είναι αξιοπρεπείς. Δεν προσκολλώνται στους ανθρώπους όπως οι σκύλοι. Κρατούν την ανεξαρτησία τους. Έχουν χάρη. Είναι ποιητικές»
