ΠΕΜΠΤΗ
07
ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Έχουν περάσει μερικές ημέρες από το γεμάτο όμορφες στιγμές 4ήμερο που ζήσαμε στο φετινό Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας και ακόμα δεν μπορώ να προσαρμοστώ στους ρυθμούς της Αθήνας. Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι που βίωσαν την εμπειρία αυτή την περασμένη Πέμπτη με Κυριακή, θα νιώθουν σήμερα το ίδιο. Πώς να αντέξεις τον καύσωνα όταν κοιμόσουν και ξυπνούσες με τη δροσιά του βουνού; Πώς να συνηθίσεις τους φρενήρεις ρυθμούς της πόλης όταν πέρασες τέσσερις ημέρες απόλυτης σύνδεσης με τη φύση γύρω σου – με σάουντρακ τα αγαπημένα σου τραγούδια;
Ίσως φταίει που αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το κάμπινγκ, το πρώτο μου βουνίσιο φεστιβάλ και είχα την τύχη αυτή η παρθενική εμπειρία να γίνει σε ένα από τα πιο οργανωμένα της χώρας, σε ένα φεστιβάλ που φτιαχτεί με αγάπη και φροντίδα από τον Σύλλογο Νεολαίας Ελάτειας, το οποίο όπως έμαθα αγκαλιάζεται κάθε χρόνο από την τοπική κοινωνία. Αυτά τα λέω γιατί τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την πανδημία, έχουν ξεπηδήσει άπειρα τέτοια φεστιβάλ και δεν είναι δεδομένο ότι όλα σέβονται τον τόπο και την κοινότητα που τα φιλοξενούν. Όπως μου είχαν πει και οι διοργανωτές, η μοναδικότητα του Μουσικού Φεστιβάλ Ελάτειας έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι οι ίδιοι δεν είναι απλοί, εποχιακοί επισκέπτες του βουνού, αλλά μέρος αυτού. Πρόκειται για ένα φεστιβάλ, φτιαγμένο με αγάπη και μεράκι από ντόπιους, για να βοηθήσουν τον τόπο τους. Με τα έσοδα του φεστιβάλ, ο Σύλλογος βοηθάει συντοπίτες που αντιμετωπίζουν προβλήματα, αλλά και οργανώσεις για καλό σκοπό, όπως φέτος τον Σύλλογο προστασίας άπορων και κακοποιημένων γυναικών, εφήβων και παιδιών «Βγες στο φως».
Για όλους τους παραπάνω λόγους πήρα κι εγώ φέτος την απόφαση να ζήσω την εμπειρία αυτή – εντάξει, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, βοήθησε, και το εξαιρετικό φετινό line up: Πασχαλίδης, Κοινοί Θνητοί, Χατζηφραγκέτα, Μάλαμας, Ιουλία, Γραμμένος, Πυξ Λαξ, Ματούλα Ζαμάνη, Σκιαδαρέσες, Γκίντικι, Σάττι, Εθισμός, Bloody Hawk στο ίδιο φεστιβάλ και θα το έχανα; Με τίποτα.
Κάπως έτσι έφτασε η Πέμπτη και βρέθηκα στο ΚΤΕΛ που σε συνεργασία με το Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας μάς κατέβαζε στην Ελάτεια. Μέσα σε μόλις δύο ώρες είχαμε φτάσει, στήσαμε τις σκηνές μας με την ησυχία μας και κατεβήκαμε στο χωριό, για να φάμε στον Καραίσκο – καταπληκτική, παραδοσιακή ταβέρνα, κρατήστε το όνομα αν ποτέ επισκεφτείτε την περιοχή. Δυστυχώς, η υπόλοιπη μέρα δεν κύλησε τόσο ομαλά, αφού έπιασε βροχή, πιο δυνατή απ’ ό,τι περιμέναμε, με αποτέλεσμα να ακυρωθούν οι συναυλίες της πρώτης ημέρας. Συμβαίνουν αυτά, τη φύση δεν την ελέγχεις. Να σας πω, όμως, κάτι; Δεν πτοηθήκαμε. Σε κάμπινγκ ήμασταν, όλο και κάποιος θα είχε φέρει μαζί του την κιθάρα του, όλο και κάποιος θα είχε όρεξη για τραγούδι – ε και πράγματι, στο ένα καμπ τουλάχιστον στήθηκε ένα αυτοσχέδιο γλέντι, με τη μουσική να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να μας ενώνει σε μια μεγάλη παρέα.
Κατά κάποιον τρόπο, αυτό ένιωσα και τις επόμενες φεστιβαλικές ημέρες. Αυτή η αίσθηση του μαζί δεν χάθηκε στιγμή. Είτε μιλούσες με τους ντόπιους στο χωριό, είτε χόρευες με την παρέα σου το βράδυ, στο συναυλιακό μέρος του φεστιβάλ. Την επίσημη αρχή της – πρώτης τελικά – συναυλιακής βραδιάς έμελλε να κάνει ο πάντα απολαυστικός Σπύρος Γραμμένος. Με το κλασικό του – και όντως επιτυχημένο – χιούμορ, ήταν ο ιδανικός καλλιτέχνης για να σπάσει ο πάγος – και ακόμα πιάνω τον εαυτό μου να σιγομουρμουρίζει ‘μόλις γύρισα απ’ το γυμναστήριο, νιώθω σαν να ήμουν σε πλυντήριο’. Τη σκυτάλη πήραν οι εξίσου επικοινωνιακές Σκιαδαρέσες, που δικαίως έχουν το δικό τους πολύ πιστό κοινό, το οποίο κυκλοφορούσε στο καμπ με μπλουζάκια ‘Ισόβια Μουνάρα’ και ‘Έχουμε Θέμα’. Περάσαμε τέλεια – αυτό είναι και το ζητούμενο – και περιμέναμε με ανυπομονησία τους Πυξ Λαξ. Ως μπάντα που έχει καθορίσει στιγμές και αναμνήσεις μιας ολόκληρης γενιάς, οι Πυξ Λαξ, έδωσαν στο κοινό τους αυτό ακριβώς που ζητούσαν: μια βραδιά γεμάτη με τα πιο διαχρονικά τους κομμάτια, που έχουμε συνδέσει με τα πιο ανέμελά μας χρόνια. Στήθηκε μια πραγματική γιορτή, την οποία φυσικά συνέχισε η μοναδική, ανεπανάληπτη, η ιέρεια μας – είπα πολλά; – Ματούλα Ζαμάνη. Δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο από τη φωνή της, την απέραντη θέα του βουνού και τον πεντακάθαρο έναστρο ουρανό, για να νιώσεις ευτυχισμένος, ελεύθερος.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έτσι, κύλησε και η δεύτερη βραδιά, η οποία έσπασε και κάθε ρεκόρ προσέλευσης για το Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας – δικαίως, με τέτοιο line up. Στη σκηνή μας υποδέχτηκε η υπέροχη φωνή της νέας ερμηνεύτριας Ιωάννα Καβρουλάκη, για το απαραίτητο ζέσταμα, με τους Χατζηφραγκέτα να παίρνουν τη σκυτάλη για ένα live που δεν θέλαμε να τελειώσει. Αφού το ‘παν οι Χατζηφραγκέτα, φτάσαν οι διακοπές, παιδιά – εκεί, πάνω στο βουνό. Γιατί μπορεί Βαγγέλης Χατζηγιάννης και Πάνος Φραγκιαδάκης να τραγουδούσαν για ‘ήλιο, θάλασσα, αμμουδιά’, εμείς όμως το ζούσαμε στο βουνό, και δεν θα θέλαμε να βρισκόμασταν πουθενά αλλού. Ειδικά, όταν, ανέβηκαν στη σκηνή ο Σωκράτης Μάλαμας με την Ιουλία Καραπατάκη για το πιο διονυσιακό πρόγραμμα του φεστιβάλ. Ακόμα περισσότερες πειρατικές σημαίες ξεπρόβαλαν, το λούσιμο πήγαινε σύννεφο, αλλά δεν πειράζει, έτσι αξίζει να το ζήσεις, με όλη την έκσταση που προκαλεί η μουσική τους. Το τέλος της βραδιάς άνηκε στους Γκιντίκι, την φοβερή αυτή μπάντα που μας ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα με τα γλέντια που στήνει – ναι, είπαν και ΤΟ Γλέντι, ναι έγινε χαμός.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Για πολλούς λόγους, το τελευταίο βράδυ ήταν και το πιο φορτισμένο. Μια που θα αφήναμε – για φέτος τουλάχιστον – τον μαγικό αυτό τόπο, μια που οι Φοιτητικοί Σύλλογοι της Αθήνας έδωσαν το δικό τους μήνυμα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, ζητώντας απεμπλοκή της χώρας από τον πόλεμο και φυσικά καμία συνεργασία των πανεπιστημίων με ΝΑΤΟ, Ισραήλ και λοιπές πολεμικές μηχανές, μια που θα γιορτάζαμε με τον Μίλτο τα 30 χρόνια πορείας του.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ας τα πάρω όμως από την αρχή, γιατί το μεσημέρι είχε προηγηθεί ένα παραδοσιακό, αυθεντικό γλέντι με τους Ότρα Ρότα και τους Ρουμπαγιάτ στο χωριό, το οποίο μάς ανέβασε ακόμα περισσότερο τη διάθεση. Γυρίσαμε γρήγορα στις σκηνές μας για την απαραίτητη σιέστα γιατί το βράδυ μάς περίμενε μία από τις πιο έντονες βραδιές του τετραήμερου. Η επίσης υπέροχη Ανδριάνα Δημητρίου μάς προσκάλεσε σιγά – σιγά στον συναυλιακό χώρο με τραγούδια αγαπημένα, για να προετοιμάσει το έδαφος για τους Κοινούς Θνητούς. Αν μπορώ να πω κάτι για το σετ των Κοινών Θνητών είναι ότι μου έδωσαν ελπίδα – δεν μπορώ να το πω αλλιώς. Μέσα από τα αγαπημένα μας κομμάτια τους, ‘μίλησαν’ για όλα όσα μας απασχολούν σήμερα, μας έδωσαν όμως και ελπίδα ότι αυτόν τον κόσμο θα τον αλλάξουμε εμείς. Στο ίδιο κλίμα, τη σκυτάλη πήρε ο έτερος από τα ‘καλά παιδιά’ Δημήτρης Μυστακίδης, ο μεγάλος αυτός δάσκαλος της κιθάρας, που έχει συμβάλει τόσο στο να έρθουμε κοντά με την εξαιρετικά πλούσια μουσική ιστορία μας. Είναι προνόμιο να τον ακούς να παίζει, να μιλά, να διηγείται ιστορίες – και ελπίζουμε την επόμενη φορά να μπορέσουμε να τον δούμε με τη Μάρθα Φριντζήλα στο πλευρό του.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το φινάλε του φεστιβάλ ανέλαβε να μας χαρίσει ο Μίλτος Πασχαλίδης. Φέτος ήταν μια πολύ σημαδιακή χρονιά για εκείνον, αφού γιορτάζει 30 χρόνια τραγούδια, με μεγάλες συναυλίες στην Αθήνα και μία περιοδεία που μεταξύ άλλων τον ταξίδεψε και στην Ελάτεια. Ο Μίλτος μάς χάρισε ένα πρόγραμμα αντάξιο της ιστορίας του, με όλα τα αγαπημένα μας τραγούδια, αλλά και ένα medley δικών του αγαπημένων που μας ξεσήκωσε. Λίγο πριν κατέβει από τη σκηνή, μάς κάλεσε να μείνουμε λίγο ακόμα, για να απολαύσουμε έναν νέο μουσικό, τον Νίκο Μπότση – όπως είπε, πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες στους νέους καλλιτέχνες. Πράγματι, το γλέντι συνέχισε με τον ικανότατο Μπότση – και δεν θα γινόταν αλλιώς, αφού κι εμείς, δεν θέλαμε με τίποτα να τελειώσει η βραδιά αυτή.
Όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν, το ξέρουμε αυτό. Αν κάτι μας παρηγορεί είναι ότι το Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας θα είναι πάντα εδώ για εμάς, για να μας χαρίσει την ελευθερία που τόσο έχουμε ανάγκη – κάθε καλοκαίρι.
