ΤΕΤΑΡΤΗ
23
ΙΟΥΛΙΟΥ
Πριν από ακριβώς 17 ημέρες, όλοι μιλούσαν για την τελευταία μεγάλη, αποχαιρετιστήρια συναυλία των Black Sabbath στη γενέτειρά τους, το Μπέρμιγχαμ. Αυτή ήταν η πρώτη ολοκληρωμένη συναυλία του Ozzy Osbourne εδώ και δεκατρία χρόνια, αφού ο ίδιος αντιμετώπιζε προβλήματα υγειας, με την νόσο Parkinson να έχει δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τη ζωή του “δικού μας” (γιατί πολλοί νιώθουν έτσι για εκείνον) πρίγκιπα του σκότους. Καθισμένος στον “θρόνο” του, τα έδωσε όλα και – σαν να το ήξερε – έκλεισε ένα ολόκληρο κεφάλαιο, μια πραγματικά θρυλική καριέρα με τον καλύτερο τρόπο: ερμηνεύοντας κομμάτια – ύμνους για την ιστορία της metal, όπως το “Mama, I’m Coming Home” και το “Paranoid”, για καλό σκοπό, μπροστά στους πιο φανατικούς φίλους της μπάντας του.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Σήμερα, μιλάμε πάλι για τον Ozzy Osbourne, με μια δυσάρεστη όμως αφορμή. Ο πρωτοπόρος της metal, έφυγε από τη ζωή, χτες (22/07), σε ηλικία 76 ετών και όλοι έσπευσαν να τον αποχαιρετήσουν. Είναι από αυτές τις απώλειες που αποτελούν “τέλος εποχής”, κι αυτό γιατί αποχαιρετούμε έναν πραγματικό θρύλο, που άλλαξε την πορεία της μουσικής όπως την ξέρουμε σήμερα, αφού διαμόρφωσε αυτό που αποκαλούμε heavy metal.
Παράλληλα, ήταν ένας καλλιτέχνης που έχαιρε της εκτίμησης όλων – συναδέλφων και fans. Ναι, παρ’ όλο που ο ίδιος και η οικογένειά του είχαν πρωταγωνιστήσει στο δικό τους reality (με τίτλο The Osbournes), κατά κάποιον περίεργο τρόπο αυτό μας έκανε να τον αγαπήσουμε ακόμα πιο πολύ. Ίσως γιατί είδαμε ότι ο “πρίγκιπας του σκότους”, που αγαπήσαμε όταν κάποτε έσπειρε τον ηθικό πανικό στα βρετανικά μίντια, ήταν ένας γλυκός τύπος – με αρκετές δόσεις τρέλας, φυσικά. Ένας απλός άνθρωπος, που έτυχε να είναι και μουσική ιδιοφυΐα.
Εξάλλου, ο Ozzy, του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν John Michael, γεννήθηκε ως παιδί μιας πολυμελούς εργατικής οικογένειας, στο Μπέρμιγχαμ. Είχε φάει με το κουτάλι αυτό που λέμε “πραγματική ζωή”. Άφησε το σχολείο σε ηλικία 15 ετών και δούλεψε σε εργοστάσια, όπως και οι γονείς του, ενώ έφτασε να φλερτάρει και με το περιθώριο. Μέχρι που αποφάσισε με τον πολύ καλό του φίλο Geezer Butler να δοκιμάσουν την τύχη τους σε διάφορες μπάντες, γνωρίζοντας τελικά τα υπόλοιπα ιδρυτικά μέλη των Black Sabbath, Tony Iommi και Bill Ward, με τους οποίους έφτιαξαν μια μπάντα με το όνομα Earth Blues Company ή σκέτο Earth, το 1968.
Μάλιστα, ο Osbourne αρχικά αγαπούσε τη σόουλ μουσική, την ‘σκοτεινή’ εικόνα του άρχισε να τη χτίζει όταν έγραψε τους στίχους για ένα τραγούδι με τίτλο… Black Sabbath, έχοντας δει την ομώνυμη ταινία του Boris Karloff. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Άλλαξαν το όνομά τους και άρχισαν να γράφουν επηρεασμένοι από την εργατική καταγωγή τους, αλλά και την εποχή – είχε προηγηθεί ο πόλεμος στο Βιετνάμ – τραγούδια που μιλούσαν για τον πόλεμο, το χάος του κόσμου αυτού. Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία, όπως λέμε. Μέσα σε μία δεκαετία πούλησαν εκατομμύρια και καθόρισαν έναν ολόκληρο ήχο, με κομμάτια όπως το Paranoid και το War Pigs.
Με λίγα λόγια, αν δεν τον έσωνε η μουσική, μπορεί σήμερα να μην τον θυμόμασταν ως τον «νονό» της heavy metal, αλλά και να μην είχαμε ποτέ γνωρίσει τη σκληρή μουσική, όπως εκείνος και η μπάντα του την έχτισαν.
Ίσως οι παραπάνω δηλώσεις φαίνονται υπερβολικές, αλλά είναι από τις σπάνιες φορές που όσα αποθεωτικα λόγια κι αν ακούσεις για κάποιον, είναι αληθινά. Ακούγοντας τους πρώτους δίσκους των Black Sabbath, χθες, με αφορμή την απώλεια του Ozzy, συνειδητοποίησα ότι η λέξη “πρωτοπορία” είναι λίγη. Ειδικά αν σκεφτείς ότι τη μουσική αυτή την έκαναν τη δεκαετία του ’70, κάπως δεν το χωράει ο νους σου ότι μερικά παιδιά από το Μπέρμιγχαμ, στα 20κάτι τους χρόνια, έβλεπαν τόσο μπροστά.
Διάβαζα ότι σε μια συνέντευξή του στο Rolling Stone, ο Ozzy Osbourne είχε πει με παράπονο ότι όταν πεθάνει όλοι θα γράφουν και θα ασχολούνται με τα “εξωφρενικά” της καριέρας του – εντάξει, πράγματι δεν είναι και λίγο να δαγκώνεις το κεφάλι νυχτερίδας κατά τη διάρκεια συναυλίας ούτε να σνιφάρεις μυρμήγκια για να την “μπεις” στον Nikki Sixx.
Το πραγματικά εξωφρενικό, όμως, και ο λόγος που σήμερα όλοι τον θυμόμαστε, δεν είναι τόσο οι τρέλες του επί σκηνής. Είναι η δημιουργικότητα που έφερε στον κόσμο αυτό, είτε ως μέλος των Black Sabbath, είτε στη σόλο καριέρα του – μόλις το 2020 θυμάμαι άκουγα με ενθουσιασμό την τελευταία δισκογραφική του δουλειά που μεταξύ άλλων περιλάμβανε μια κομματάρα με τον Post Malone. Ειλικρινα δεν ξέρω ποιος 70χρονος χεβιμεταλάς θρύλος θα σκεφτόταν να έκανε έναν τέτοιο δίσκο. Ο Ozzy, όμως, δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε καλλιτέχνης, ήταν ένας πρωτοπόρος που κοιτούσε πάντα μπροστά, που έβλεπε τους καλλιτέχνες από την νεότερη γενιά ως ομοίους του – απόδειξη και το line up της τελευταίας συναυλίας των Black Sabbath.
Με αφορμή τον δίσκο αυτό, είχε δώσει στο περιοδικό ΜΜΕ το εξής δικό του, οζμπορνικό μήνυμα: “Don’t give a fuck and just do what you like”. Εμείς αυτό θα κρατήσουμε από τον πιο γλυκό πριγκιπα του σκότους, όσο ακούμε ξανά και ξανά το “Paranoid”.
