MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
04
ΙΟΥΛΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ο Άκης Κόκκινος μιλά για την τέχνη που ανθίζει και αναγεννιέται στη Χίο

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της DEO παρουσιάζει στη Χίο μια νέα έκθεση για τη φθορά, τη μνήμη και την αναγέννηση – και μας μιλά για την τέχνη που ριζώνει μακριά από τα κέντρα.

Μάρη Τιγκαράκη | 04.07.2025

Με τον ποιητικό τίτλο «Κάποτε Ήμασταν Κήποι», η νέα έκθεση της DEO εγκαινιάζεται στις 5 Ιουλίου στο ιστορικό Καράβικο, ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα κτήματα του Κάμπου της Χίου, που ανοίγει για πρώτη φορά στο κοινό. Δώδεκα διεθνείς καλλιτέχνες παρουσιάζουν έργα που, μέσα από τον συμβολισμό του κήπου, στοχάζονται πάνω στους αέναους κύκλους άνθησης και παρακμής – διερευνώντας τη φθορά του σώματος, των ιδεών, των σχέσεων και των τόπων.

Η έκθεση ξεδιπλώνεται σε έναν υπαίθριο χώρο 30 στρεμμάτων, συνθέτοντας ένα πολύμορφο τοπίο από γλυπτά, εγκαταστάσεις, κεραμικά, ψηφιακά έργα και μια μοναδική κηποτεχνική αναδημιουργία. Πρωτότυπα έργα που δημιουργήθηκαν ειδικά για τη DEO συνυπάρχουν με υφιστάμενα, συνθέτοντας έναν «κήπο» σύγχρονης τέχνης, ριζωμένο στο τοπικό αλλά στραμμένο στο παγκόσμιο.

Πέντε χρόνια μετά την ίδρυσή της, η DEO, ο πρώτος οργανισμός σύγχρονης τέχνης στη Χίο, συνεχίζει να επαναπροσδιορίζει τι σημαίνει να δημιουργείς εκτός κέντρου: όχι για να απομονωθείς, αλλά για να χτίσεις κοινότητες. Όπως σημειώνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής και επιμελητής της έκθεσης, Άκης Κόκκινος: «Το να κάνεις μια έκθεση κάπου δεν είναι διακόσμηση· είναι σαν να γράφεις μια νέα σελίδα στην τοπική του αφήγηση».

Λίγο πριν από τα εγκαίνια, ο Άκης Κόκκινος μάς μιλά για τον ρόλο του τόπου στη σύγχρονη δημιουργία, τη βιωματική διάσταση της τέχνης και τη βαθιά ανάγκη για ρίζες αντί για εντυπωσιασμούς.

Σχετικά με τη φιλοσοφία της DEO o Ακης Κόκκινος αναφέρει: “Αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι η στόχευση στη βιωματική εμπειρία, η ένταξη της τέχνης στο τοπίο, η φροντίδα για την ολότητα του σχεδιασμού. Δεν βλέπουμε την τέχνη ως «αντικείμενο», αλλά ως αφορμή για συνάντηση, για σκέψη, για αίσθηση.”

Ο τίτλος της έκθεσης είναι ποιητικός, αλλά αφήνει και μια αίσθηση απώλειας. Πώς προέκυψε η φράση “Κάποτε Ήμασταν Κήποι” και τι εκφράζει για εσάς;

Οι τίτλοι των εκθέσεων που επιμελούμαι λειτουργούν ως πυξίδα: προσφέρουν ένα πλαίσιο, μια πρώτη εικόνα ή πρόθεση, χωρίς να περιορίζουν τους καλλιτέχνες. Ο συγκεκριμένος τίτλος με συγκίνησε εξαρχής, κυρίως στην αγγλική του εκδοχή, Once We Were Gardens, χωρίς να μπορώ ακριβώς να εξηγήσω γιατί. Αυτό που με τράβηξε ήταν η ανοιχτότητά του· δεν έχει δηλαδή θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους: να μιλά για την οικειότητα που χάθηκε, για μια περίοδο άνθησης που πέρασε, για τον Άλλο που υπήρξε κάποτε κοντά μας. Κρύβει μια αίσθηση μετάβασης και έναν υπόγειο μετασχηματισμό. Όπως πολλοί τίτλοι που επιλέγω, έχει και μια αυτοβιογραφική διάσταση που κρύβεται μέσα στο καθολικό. Ο “κήπος” εδώ είναι τόπος φυγής, ονείρου και υπέρβασης. Και ταυτόχρονα, υποδηλώνει ότι η ευφορία δεν είναι ποτέ δεδομένη – αν κάποτε υπήρχε ένας κήπος, ίσως έχει πλέον χαθεί.

Το βασικό ερώτημα της έκθεσης είναι: τι σημαίνει να φθείρεσαι; Και ποια γνώση ή ποια μορφή ομορφιάς μπορεί να γεννηθεί μέσα από αυτήν τη διαδικασία;

Ποιες θεματικές διατρέχουν την έκθεση και ποιο είναι το βασικό της ερώτημα προς τον θεατή;

Η έκθεση περιστρέφεται γύρω από τη φθορά, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από το συμβολισμό του κήπου: τη φθορά του σώματος, των σχέσεων, των ιδεών, των τόπων. Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η βίαιη αποπομπή του παλαιού- μια στάση που συναντάμε τόσο στη σύγχρονη κουλτούρα ακύρωσης (cancel culture), όσο και στην εμμονή  της συνεχούς ανανέωσης. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου ό,τι δεν ανανεώνεται θεωρείται παρωχημένο. Αυτό διεισδύει και στον χώρο της τέχνης. Βλέπω πολλούς επαγγελματίες του πολιτισμού να φοβούνται μήπως χαρακτηριστούν «ξεπερασμένοι» – ένας φόβος που, δεν σας κρύβω, με έχει απασχολήσει και προσωπικά. Το βασικό ερώτημα της έκθεσης είναι: τι σημαίνει να φθείρεσαι; Και ποια γνώση ή ποια μορφή ομορφιάς μπορεί να γεννηθεί μέσα από αυτήν τη διαδικασία;

Η έκθεση φιλοξενείται στο ιστορικό Καράβικο, ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα κτήματα στον Κάμπο. Υπήρξε ιδιοκτησία των αστικών οικογενειών Σγούτα, Ψυχάρη και Συγγρού, πριν περάσει στην οικογένεια Καράβα και γίνει τακτικό καταφύγιο του ποιητή Γεώργιου Δροσίνη.

Ο Κάμπος της Χίου και το Κτήμα Καράβα, όπου φιλοξενείται η έκθεση, φέρουν μια ισχυρή πολιτισμική και αισθητική ταυτότητα. Πώς διαμόρφωσε αυτό το πλαίσιο τις επιμελητικές σας επιλογές; Ποιες ήταν οι κυριότερες δυσκολίες που συναντήσατε;

Από τον Σεπτέμβριο του 2024, ψάχνοντας χώρο για τη φετινή έκθεση, ξεκινήσαμε να επισκεπτόμαστε περιβόλια και  αρχοντικά του Κάμπου, γνωρίζοντας ότι θέλαμε να δημιουργήσουμε έναν συμπεριληπτικό «κήπο» σύγχρονης τέχνης. Το Κτήμα Καράβα μας έδωσε ακριβώς αυτή τη δυνατότητα: είναι χαρακτηριστικό δείγμα του Κάμπου, βαθιά πολυεπίπεδο. Οι διαφορετικές του ποιότητες – περιβόλι εσπεριδοειδών, παραδοσιακά κτίσματα, υδάτινα στοιχεία- επέτρεψαν ένα context που δίνει χώρο σε κάθε έργο. Η βασική πρόκληση ήταν η κλίμακα. Σε ένα κτήμα 30 στρεμμάτων, το κοινό μπορεί εύκολα να αποπροσανατολιστεί, να χαθεί. Έπρεπε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην πυκνότητα και την αίσθηση ελευθερίας, ώστε η έκθεση να μη γίνει παρεμβατική αλλά να συνομιλήσει ουσιαστικά με τον τόπο. Σημαντική βοήθεια μας πρόσφερε η ιδιοκτήτρια του κτήματος, Λία Φόρου, η οποία μας παραχώρησε με προθυμία τον χώρο και μας στήριξε έμπρακτα στη διαχείρισή του, κάνοντάς μας να νιώσουμε πραγματικά σαν στο σπίτι μας.

Ο χώρος που φιλοξενεί την έκθεση περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία ενός τυπικού καμπούσικου κτήματος: την αυλόπορτα με το βοτσαλωτό δάπεδο, την κύρια κατοικία, το μαγγανοπήγαδο, τη στέρνα, τα καλλωπιστικά γλυπτά, το σύστημα με τους πέτρινους ποτιστές, την αλέα, τον στάβλο, το περιβόλι με τα στοιχισμένα εσπεριδοειδή, το τοιχογύρι που οριοθετεί το κτήμα κτλ. Στο κτήμα υπάρχει και ελαιώνας, καθώς και καλλιέργειες οπωροκηπευτικών.

Δώδεκα καλλιτέχνες από διαφορετικές χώρες και εκφραστικά μέσα συμμετέχουν στην έκθεση. Πώς έγινε η επιλογή τους και με ποιον τρόπο τους συνδέσατε με τον συγκεκριμένο τόπο;

Η επιλογή γίνεται κάθε φορά με απευθείας πρόσκληση και έχει διαφορετικές αφετηρίες.

Με την Αντριάνα Βαρεζάο γνωριστήκαμε το 2023 στο Ρίο· με κάλεσε σπίτι της και μου εξέφρασε την επιθυμία να συμμετάσχει σε έκθεση της DEO. Ήξερε πως θα είχε ατομική παρουσίαση στη Gagosian στην Αθήνα, και συμφωνήσαμε να συνδυάσουμε τις δύο παρουσίες.

Η συνεργασία με τη Μαρία Λοϊζίδου προέκυψε μετά από ερευνητικό ταξίδι στην Κύπρο στο πλαίσιο της συνεργασίας μας με τον οργανισμό τέχνης Pylon Art & Culture. Αν και γνωριζόμαστε δέκα χρόνια, ήταν η πρώτη φορά που είδα το στούντιό της στη Λευκωσία, και μαζί με τον Αλέξανδρο Διογένους, ιδρυτή του Pylon Art & Culture, νιώσαμε πως η φετινή έκθεση της ταίριαζε απόλυτα.

Το έργο της Τερέσα Σολάρ Αμπούντ το είχα πρωτοδεί το 2021, σε ένα στούντιο στη Μαδρίτη που μοιραζόταν με μια άλλη καλλιτέχνιδα πριν ακόμη γίνει ευρέως γνωστή. Δεν είχαμε γνωριστεί τότε, αλλά ανταποκρίθηκε με μεγάλο ενθουσιασμό όταν της πρότεινα να συμμετάσχει στην έκθεση.

Γενικά, επιλέγω καλλιτέχνες που λαμβάνουν υπόψη το τοπικό και που ενδιαφέρονται να παράγουν νέα έργα μέσα από έρευνα, όχι απλώς να «επιβάλουν» τη δουλειά τους σε έναν τόπο. Κάθε καλλιτέχνης/ιδα κλήθηκε να φανταστεί τον δικό του/της «κήπο»: προσωπικό, πολιτικό ή πνευματικό.

Όσοι δημιούργησαν νέα έργα, επισκέφθηκαν τη Χίο στο πλαίσιο επιτόπιας έρευνας, που σχεδιάστηκε από την Εβίτα Κυριαζή, τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο, και εμένα. Αυτή η διαδικασία φέρνει τους καλλιτέχνες σε επαφή με την ιστορία και τους ανθρώπους του τόπου, και έτσι ξεκινά η ουσιαστική ζύμωση για την δημιουργία των έργων.

Έργο της Adriana Varejão, με τίτλο “Πανάκεια η Φανταστική”, (2008), φωτό: Vicente de Mello

Η DEO συμπληρώνει φέτος πέντε χρόνια. Ποια στοιχεία θεωρείτε ότι τη χαρακτηρίζουν ως οργανισμό σύγχρονης τέχνης;

Από την αρχή, η DEO ήθελε να είναι κάτι περισσότερο από μια έκθεση: ένα περιβάλλον, μια κοινότητα, ένας ρυθμός. Αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι η στόχευση στη βιωματική εμπειρία, η ένταξη της τέχνης στο τοπίο, η φροντίδα για την ολότητα του σχεδιασμού. Δεν βλέπουμε την τέχνη ως «αντικείμενο», αλλά ως αφορμή για συνάντηση, για σκέψη, για αίσθηση.

Χτίζουμε προσωπικές σχέσεις με τους καλλιτέχνες, τους καλούμε να παράγουν νέα έργα, όχι απλώς να εκθέσουν. Δημιουργούμε ένα πλαίσιο συνεργασίας και εμπιστοσύνης, όπου κάθε νέα παραγωγή εντάσσεται σε έναν ευρύτερο κύκλο ανθρώπων: κατοίκων, δωρητών, δημοσιογράφων, συνεργατών. Η DEO είναι πλέον ένα οικοσύστημα -μια κοινότητα που δεν υπάρχει μόνο γύρω από την τέχνη, αλλά μέσα της.

Είμαστε πολύ περήφανοι που ανοίξαμε δρόμο για δράσεις σύγχρονης τέχνης στη Χίο

Από μεσαιωνικά χωριά μέχρι παραδοσιακά περιβόλια, η DEO φαίνεται να επενδύει σταθερά στη σχέση της τέχνης με τον τόπο. Πώς επιλέγετε κάθε φορά τον νέο σας προορισμό;

Μετά το τέλος κάθε έκθεσης ξεκινάω με την αγωνία ότι δεν θα ξεπεράσω τον ενθουσιασμό της προηγούμενης. Αναζητώ και εγώ το «νέο» – την έκπληξη, τη συγκίνηση- τόσο για μένα όσο και για την ταυτότητα του οργανισμού. Ως ομάδα, δεν επαναπαυόμαστε σε καμία μανιέρα. Για παράδειγμα, μετά την επιτυχημένη έκθεση στο μεσαιωνικό χωριό της Βέσσας, πολλοί υπέθεσαν ότι θα εγκαινιάζαμε μια “σειρά” εκθέσεων σε καστροχώρια. Όμως για εμάς, ήταν ξεκάθαρο ότι η επόμενη εμπειρία έπρεπε να είναι ριζικά διαφορετική, ώστε να μην υπάρχει σύγκριση.

Οι προσδοκίες ανεβαίνουν κάθε χρόνο – και ίσως ήρθε η στιγμή να μετατοπίσουμε τον εντυπωσιασμό της κλίμακας σε κάτι άλλο: σε βάθος, διάρκεια, ακρίβεια. Το να κάνεις μια έκθεση κάπου δεν είναι διακόσμηση. Είναι σαν να γράφεις μια νέα σελίδα στην τοπική του αφήγηση.

Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σας, το νόημα -αλλά και η πρόκληση- του να στήνεται ένα τέτοιο πρόγραμμα σε ένα νησί όπως η Χίος και όχι σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο;

Υπάρχει μεγαλύτερη προσοχή, μια διάθεση εμβάθυνσης. Όμως αυτό συνοδεύεται και από πολύ περισσότερη δουλειά και μεγαλύτερο κόστος – από τη μεταφορά υλικών μέχρι την τεχνική υποστήριξη. Παρ’ όλα αυτά, η ανταμοιβή είναι μια εμπειρία με άλλη ένταση. Όταν η τέχνη δεν είναι δεδομένη, αποκτά ξανά βάρος.

Είμαστε πολύ περήφανοι που ανοίξαμε δρόμο για δράσεις σύγχρονης τέχνης στη Χίο. Πέντε χρόνια μετά, υπάρχουν αρκετές πρωτοβουλίες που όλες έρχονται και συμπληρώνουν άλλες ανάγκες. Για μένα, ο αντίκτυπος είναι πολύ πιο άμεσος και ορατός. Το χτίσιμο αυτής της κοινότητας γύρω από τη DEO είναι η παρακαταθήκη της. Αυτό θα μείνει στη συλλογική μνήμη.

Εκτός από την κύρια έκθεση, το φετινό πρόγραμμα περιλαμβάνει και πλήθος παράλληλων δράσεων: εκπαιδευτικά εργαστήρια, ξεναγήσεις, περιπάτους, ομιλίες. Πόσο σημαντικό είναι για εσάς να διατηρεί η DEO μια ενεργή και συμμετοχική παρουσία στο νησί, όχι μόνο το καλοκαίρι αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου;

Ο στόχος μας είναι να μην είμαστε ένα φεστιβαλικό συμβάν. Δουλεύουμε όλο τον χρόνο με τοπικούς συνεργάτες, εικαστικούς και φορείς, για να παρουσιάσουμε το καλοκαιρινό πρόγραμμα. Οι καλλιτέχνες έρχονται στη Χίο πριν το καλοκαίρι, συζητάμε με ανθρώπους του τόπου, εντάσσουμε τις ιδέες και τις ιστορίες τους.

Φέτος παρουσιάζουμε το πιο πολύπλευρο και συμπεριληπτικό παράλληλο πρόγραμμα μέχρι στιγμής. Σε επιμέλεια της Εβίτας Κυριαζή, περιλαμβάνει υπαίθριο αναγνωστήριο-βιβλιοθήκη σε συνεργασία με τη Δημόσια Κεντρική Ιστορική Βιβλιοθήκη Χίου «Κοραής», διαδραστικό παιδικό χάρτη για την ανακάλυψη των έργων στο περιβόλι, αφιέρωμα στον Ντέρεκ Τζάρμαν με υπαίθριες κινηματογραφικές προβολές, καθώς και εκδηλώσεις με τον Φιλοπρόοδο Όμιλο Κάμπου.

Τα παιδικά εργαστήρια κεραμικής, μεικτών μέσων και αρωματικών φυτών μετατρέπουν τον «κήπο» σε αφορμή για άτυπη μάθηση, συλλογική δημιουργία και φροντίδα. Παράλληλα, η ακαδημαϊκή ομιλία της Φαίης Ζήκα φωτίζει τις φιλοσοφικές προεκτάσεις του κήπου ως έννοια.

Στόχος μας για το 2025–26 είναι η DEO να επεκτείνει τη δράση της πέρα από τα στενά όρια του καλοκαιριού. Αυτό προϋποθέτει έναν μεγαλύτερο προϋπολογισμό και περισσότερους υποστηρικτές- κάτι που δουλεύουμε συστηματικά και παραμένουμε αισιόδοξοι ότι θα καταφέρουμε.

Έργο του Yaşam Şaşmazer (2020) που θα εκτεθεί στην έκθεση “Κάποτε ήμασταν Κήποι”, φωτό: Kayhan Kaygusuz

Πώς ανταποκρίνεται η τοπική κοινωνία στη δράση σας; Υπάρχουν παραδείγματα ουσιαστικής συνύπαρξης ή συνεργασίας με τους ντόπιους;

Είμαι βαθιά συγκινημένος με την ανταπόκριση. Όλος ο οργανισμός είναι στημένος με τρόπο που η τοπική κοινωνία να έχει ενεργό ρόλο: τα γραφεία μας και η ομάδα μας βρίσκονται στη Χίο καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, προτεραιοποιούμε συνεργάτες από το νησί, ενώ από την πρώτη στιγμή κάθε συνεργασίας φέρνουμε τους καλλιτέχνες σε επαφή με το τοπικό κοινό. Τα έργα διαμορφώνονται σε διάλογο με το πλαίσιο της Χίου – όχι απλώς ως φόντο, αλλά ως ουσία.

Υπάρχουν δεκάδες μικρές, αλλά πολύτιμες στιγμές που δείχνουν την ανταπόκριση: από τη φορά που με σταμάτησε στο αεροδρόμιο της Χίου μια τεχνικός αεροσκάφους για να μου πει «σε ευχαριστούμε για αυτό που κάνεις για το νησί μας», μέχρι τους κατοίκους της Βέσσας που, κάθε φορά που μας συναντούν, μας ρωτούν πότε θα ξανάρθει ο εικαστικός Ανδρέας Λόλης στο νησί! Αυτές οι σχέσεις, που γεννήθηκαν μέσα από την τέχνη, είναι για εμάς η βαθύτερη ένδειξη ότι κάτι σημαντικό έχει ριζώσει. 

Η τέχνη που με αφορά είναι αυτή που ενεργοποιεί το σώμα, τη σκέψη και τη μνήμη ταυτόχρονα. Δεν με ενδιαφέρει οι εκθέσεις να λειτουργούν μόνο ως οπτικά θεάματα.

Η περσινή έκθεση συγκέντρωσε περισσότερους από 9.000 επισκέπτες. Νιώθετε ότι σταδιακά διαμορφώνεται ένα σταθερό κοινό ή ακόμη και μια νέα πολιτιστική δυναμική γύρω από τη DEO;

Απολύτως. Πλέον, η DEO είναι το δεύτερο σημαντικότερο εικαστικό πρόγραμμα στα ελληνικά νησιά μετά την Ύδρα – τόσο από πλευράς κλίμακας, όσο και ως προς την ποιότητα των έργων, την παρουσία στα διεθνή μέσα, τη διασύνδεση με την παγκόσμια καλλιτεχνική κοινότητα. Αυτό, σε συνδυασμό με τη διείσδυση και την αποδοχή της DEO από το τοπικό κοινό, είναι που μας δίνει αυτά τα τόσο ενθαρρυντικά νούμερα επισκεψιμότητας.

Πιο ουσιαστικά όμως: διαμορφώνεται σταδιακά ένα κοινό που μας εμπιστεύεται, που περιμένει την έκθεση με προσμονή, που αναγνωρίζει το ήθος της δουλειάς μας. Κι αυτό είναι, για εμάς, το πολυτιμότερο: να φτιάχνεις κάτι που ο κόσμος επιλέγει να επανέρχεται σ’ αυτό, όχι μόνο για να δει αλλά για να αισθανθεί.

Ο Άκης Κόκκινος με τους καλλιτέχνες Σωκράτη Σωκράτους και Ανδρέα Λόλη κατά τη διάρκεια της εγκατάστασης της περσινής έκθεσης με τίτλο “Τα Όνειρά μου Γκρεμίστηκαν στα Τείχη σου”, που έγινε στο μεσαιωνικό χωριό Βέσσα.

Συχνά μιλάτε για τη “βιωματική διάσταση” της τέχνης. Τι σημαίνει αυτό για εσάς και πώς το ενσωματώνετε στην επιμελητική σας πρακτική;

Η τέχνη που με αφορά είναι αυτή που ενεργοποιεί το σώμα, τη σκέψη και τη μνήμη ταυτόχρονα. Δεν με ενδιαφέρει οι εκθέσεις να λειτουργούν μόνο ως οπτικά θεάματα. Με ενδιαφέρει να είναι χωροχρονικές εμπειρίες: να περπατάς, να ακούς, να αγγίζεις, να νιώθεις. Η επιμέλεια για μένα είναι μια μορφή σκηνοθεσίας της ευαισθησίας.

Δεν με συγκινεί η τέχνη που απευθύνεται αποκλειστικά στο μυαλό, ούτε η τέχνη που υπάρχει για τον εαυτό της. Η βιωματικότητα ενσωματώνεται μέσα από την επιλογή των καλλιτεχνών που βλέπουν τον κόσμο με ανάλογο βλέμμα, μέσα από τις υλικότητες των έργων, αλλά και μέσα από την υπόστασητης έκθεσης – τον τρόπο που χτίζεται, που “αναπνέει”, που επιτρέπει την εγγύτητα.

Αν η DEO ήταν ένας “κήπος”, όπως ο τίτλος της φετινής έκθεσης, τι θα θέλατε να ανθίσει εκεί τα επόμενα χρόνια;

Θα ήθελα να ανθίσει η συνέπεια. Η βαθιά φροντίδα και ο σεβασμός στον χρόνο και στον άνθρωπο. Να ανθίσουν συνεργασίες που ωριμάζουν με τον καιρό, ιδέες που δεν βιάζονται, κοινότητες που δημιουργούν ρίζες. Ένας κήπος δεν είναι ποτέ έτοιμος – είναι πάντα σε ένα διαρκές γίγνεσθαι. Κι αυτό είναι και το πιο όμορφο: ότι ονειρεύεσαι όχι για να τελειώσεις κάτι, αλλά για να συνεχίσεις.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

“Κάποτε Ήμασταν Κήποι”
Επιμέλεια: Άκης Κόκκινος

Κτήμα Καράβα (Καράβικο), Κάμπος Χίου
5 Ιουλίου – 7 Σεπτεμβρίου 2025 

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Mohammad Alfaraj, Μάρθα Δημητροπούλου, Emre Hüner, Derek Jarman, Μαρία Λοϊζίδου, Ανέστης Μιχάλης, Ναταλία Παπαδοπούλου, Yaşam Şaşmazer, Teresa Solar Abboud, Σωκράτης Σωκράτους, Τεό Τριανταφυλλίδης, Adriana Varejão.

Περισσότερα από Art & Culture
Σχετικά Θέματα
Art & Culture
Εικαστικό «Φως εκ φωτός» στην Άνδρο
Αφιέρωμα
Ο Louis Tomlinson πέρα από τους One Direction – Όσα θες να ξέρεις πριν από το live στο EJEKT
Art & Culture
Στο “κοινωνικό πείραμα” του Parliament στο Μουσείο Μπενάκη, έμαθα να μη φοβάμαι
Art & Culture
Νέοι συγγραφείς συναντούν το αρχαίο δράμα στη Μικρή Επίδαυρο
Art & Culture
Ζιλιέτ Μπινός και Ουαζντί Μαουάντ δίνουν «Όρκο» στην Επίδαυρο
Art & Culture
70 χρόνια “Αντιγόνη” στην Επίδαυρο και το αίνιγμα παραμένει
Αφιέρωμα
1η Ιουλίου και ακόμη δεν έχω κατεβάσει τα καλοκαιρινά. Με νιώθεις;
Art & Culture
Οι Green Day μέσα από 10 θρυλικές live στιγμές – Η αντίστροφη μέτρηση για το EJEKT ξεκίνησε
Αφιέρωμα
Το EJEKT Festival γίνεται 20 και το γιορτάζει – Όσα θα δούμε και θα ακούσουμε σε 2 εκρηκτικές βραδιές
Αφιέρωμα
Μικρές βαλίτσες, μεγάλες ιστορίες: 10 παιδικά βιβλία για τις καλοκαιρινές διακοπές!
Art & Culture
«Η όπερα του μέλλοντος από τη μήτρα του παρελθόντος»: Η Λυρική παρουσιάζει το πρόγραμμά της για τη σεζόν 2025-26
Art & Culture
Στην πρόβα: «Ηλέκτρα» για το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου – Το πένθος της ταιριάζει