1η Ιουλίου και ακόμη δεν έχω κατεβάσει τα καλοκαιρινά. Με νιώθεις;

Σήμερα μπήκε ο Ιούλιος – καλό μήνα! – και εγώ ακόμη δεν έχω κατεβάσει τα καλοκαιρινά μου ρούχα. Όχι γιατί το αμέλησα. Όχι γιατί δεν έκανε αρκετή ζέστη για να γίνει νωρίτερα. Αλλά γιατί φέτος τα περισσότερα από αυτά δεν μου κάνουν πια. Κυρίως παντελόνια, σορτσάκια και φούστες  -ό,τι φοριέται δηλαδή από τη μέση του σώματος και κάτω «βογκάει» (να ‘ναι καλά η Μεσόγειος με προίκισε ανάλογα).

Έτσι, κάθε πρωί ανοίγω τις θήκες που κρύβουν τα καλοκαιρινά και τραβάω ό,τι υπάρχει πάνω, πάνω – και προσπαθώ να επιβιώσω απέναντι στον καύσωνα.

Δεν το συζητάω με κανέναν. Δεν έχει καταλάβει κανείς τίποτα. Μόνο εγώ και ο εαυτός μου μένουμε κολλημένοι κάθε πρωί απέναντι σε μια ντουλάπα που έχει αποκτήσει φωνή:

«Εσύ δεν ήσουν έτσι πέρσι».

Ξαφνικά, εκεί που χαζεύω στο Facebook, πέφτω τυχαία σε ένα post μιας σελίδας με τίτλο «Το Ημερολόγιο μιας Χοντρής» και διαβάζω:

«Ολίγον άβολο, αυτό που θα πω. Αλλά θα το πω. 1η Ιουλίου κι εγώ δεν έχω κατεβάσει ακόμη τα καλοκαιρινά».

Έλα εδώ είμαστε.

Συνεχίζω να διαβάζω. «Ποιος ο λόγος να τα κατεβάσω; Για να τα βλέπω κρεμασμένα και να μεγαλώνει η ριμάδα η κατάθλιψη;».

Κάποια εκεί έξω γράφει τις σκέψεις μου. Σκέψεις που δεν έχω μοιραστεί με κανέναν, και τώρα τις βλέπω να εμφανίζονται μπροστά μου—λες και κάποιος τις άρπαξε κατευθείαν απ’ το κεφάλι μου και τις κόλλησε σε ένα post.

Κι όσο διαβάζω, τόσο νιώθω ένα βάρος να φεύγει. Όχι απ’ το σώμα, αυτό παραμένει εκεί, σταθερό – αλλά από την ενοχή. Γιατί όταν βλέπεις πως κάποια άλλη ντρέπεται για τους ίδιους λόγους, για λίγο σταματάς να ντρέπεσαι εσύ.

Είναι άδικο να περνάμε έτσι τα καλοκαίρια μας. Να μας τρώνε οι τύψεις αντί για τον ήλιο. Να ιδρώνουμε από ενοχή αντί από τη ζέστη. Γιατί δεν είμαστε τα μπλουζάκια μας. Είμαστε οι συναυλίες που πήγαμε και γίναμε μούσκεμα στον ιδρώτα χορεύοντας αγκαλιά με τους φίλους μας. Είμαστε τα θέατρα που χειροκροτήσαμε μέχρι να πονάνε οι παλάμες μας. Είμαστε οι βουτιές στα βαθιά, οι βόλτες με ένα παγωτό στο χέρι, οι ξάπλες στην άμμο μέχρι να μάς βρει το βράδυ με μια μπίρα στο χέρι.

Artwork της @lia_quax

Αν διαβάζεις αυτό το κείμενο και νιώθεις ότι κι εσύ φέτος δεν βρήκες τίποτα να σου κάνει, να ξέρεις: δεν είσαι μόνο. Και δεν χρειάζεται να περιμένεις το επόμενο καλοκαίρι για να ζήσεις αυτό που βαθιά θέλεις. Το φετινό είναι ακόμα εδώ. Κι ας σε βρίσκει με το ίδιο μαύρο μπλουζάκι κάθε μέρα – αν σε πηγαίνει εκεί που νιώθεις ελεύθερα και ο εαυτός σου, αρκεί.

Και απαντώ στην αγαπημένη μου ντουλάπα: Ναι εγώ δεν ήμουν έτσι πέρσι. Είχα λιγότερα κιλά. Αλλά ήμουν πιο κουρασμένη. Λιγότερο εξωστρεφής και χαρούμενη. Τώρα δεν χωράω στα αγαπημένα μου σορτσάκια. Αλλά ίσως αρχίζω σιγά σιγά να χωράω στον εαυτό μου.

Και αυτό, κάπως, μου φτάνει.