Δημήτρης Κίτσος: Θα ήθελα να ζήσω κάποια χρόνια εκτός Ελλάδας

Συνοδεύεται από τη Φωφώ, την ψιλόλιγνη σκυλίτσα του – η οποία αν δεν επιλέξει να καθίσει ήσυχα δίπλα του, θα αναζητήσει αλλού χάδια και λιχουδιές. Η Φωφώ είναι πρωταγωνίστρια στο κάδρο του, on the road, τύπου που ομολογεί πως είναι ο Δημήτρης Κίτσος: Τροχόσπιτο, μηχανή, ταξίδια, πολλά ταξίδια.

Η επαγγελματική του ζωή ως ηθοποιού, τα τελευταία χρόνια, έχει δομηθεί γύρω από το «εκτός έδρας», τροφοδοτώντας κι άλλο το εγγενές ένστικτο του για περιπέτεια. Ξένες τηλεοπτικές παραγωγές να διαδέχονται η μία την άλλη: «Τhe Greek Salad», «The girl from Oslo» και πρόσφατα το «The Malice». Ελληνικές παραγωγές από τις ελάχιστες που απολαμβάνουν εξωστρέφεια στο Netflix, δηλαδή το πολυσυζητημένο «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Κινηματογράφος – ελληνικός και ξένος και συνεργασία με τον, πλέον, διεθνή δημιουργό των παραστατικών τεχνών Δημήτρη Παπαϊωάννου στο «Great Tamer» του 2018. Kαι, μόλις τώρα, μια συνεργασία με την Ελληνοαμερικανίδα σταρ Νία Βαρντάλος που κάνει το ντεμπούτο της στην ελληνική σκηνή ως ηθοποιός και συγγραφέας με το «Tiny Beautiful Things», έργο που ανεβαίνει για ένα πολύ μικρό κύκλο παραστάσεων στο «Παλλάς».

Από το Πολυτεχνείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και την θεατρική ομάδα των C for Circus που γεννήθηκε εκεί, βρέθηκε στο παρά ένα (λόγω ηλικιακού ορίου) να δίνει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Σίγουρα, η διάθεση για εναλλαγές έχει ξεκινήσει νωρίς στη ζωή του Δημήτρη Κίτσου. Και δεν τέλειωσε τότε, μα δεν τελειώνει εδώ.

Το ανήσυχο του πνεύμα, με όλα τα τραύματα και τις ανασφάλειες του, θα μπορούσε να τον οδηγήσει για ένα υπολογίσιμο διάστημα και εκτός Ελλάδας – είτε υπάρχει μια επαγγελματική αφορμή είτε όχι. Γιατί, συζητώντας μαζί του μια από τις βασικές έγνοιες του είναι να έχει μια, γεμάτη εμπειριών, ‘διηγήσιμη’ ζωή.

Το σίγουρο είναι πως, όσα διηγείται σήμερα αποκαλύπτουν πολλά του “πρόσωπα”: μπορεί να μιλάει για κάτι σοβαρό κάνοντας γελοίες (τύπου Τζιμ Κάρεϊ) γκριμάτσες ή να αυτοσαρκάζεται υιοθετώντας την πιο παγερή έκφραση. Μάλλον, όλα είναι ζήτημα εναλλαγών.

Μπουφάν Aspesi, παντελόνι Drykorn, βερμούδα G-Star, SPORT AND FASHION FREEDOM.

Επαγγελματικά κάπως έτσι ξεκίνησαν τα πράγματα για μένα. Έκανα το ντεμπούτο μου κινηματογραφικά: το «Park», η πρώτη μου ταινία σε σκηνοθεσία της Σοφίας Εξάρχου, βγήκε στις αίθουσες το 2016, ένα χρόνο αφού είχα αποφοιτήσει από την δραματική σχολή του Εθνικού. Ως απόφοιτος, παρέμεινα στο Εθνικό με μικρούς ρόλους και θεατρικά συνέχισα με τις παραστάσεις της ομάδας, των C for Circus. Χάρη στην ομάδα, ασκήθηκα ως ηθοποιός, αφού πριν μπω στη δραματική, επί έξι χρόνια δουλεύαμε πολύ εντατικά, με άπειρες πρόβες· μια ακραία εμπειρία που μου λείπει πολύ.

Η κινηματογραφική συνθήκη εμπεριέχει μια εμπειρία ζωής

Μου λείπει το θέατρο πάρα πολύ. Μου λείπει η διαδικασία, γιατί έχει άλλους ρυθμούς. Οι ταινίες σπάνια διαθέτουν αρκετό χρόνο για πρόβες μέσα στον οποίο θα μπορέσεις να μετακινηθείς ώστε να βρεις το ρόλο. Αλλά κι εκεί η προετοιμασία είναι, συνήθως, μια μοναχική διαδικασία.

Μπλούζα και φόρμα Hurley, SPORT AND FASHION FREEDOM.

Ναι, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου έκανε μια οντισιόν και πήγα να βοηθήσω. Εκεί αισθάνθηκα ξανά το ίδιο έλλειμμα. Σκέφτηκα «μα, τι κάνω εκτός θεάτρου;». Αναρωτιόμουν αν πράγματι έχω κάνει λάθος επιλογές!

Ναι, αυτό το άνοιγμα ήταν και ο σημαντικότερος λόγος που απέρριπτα συχνά προτάσεις για θέατρο· ήθελα να έχω μια διαθεσιμότητα. Έτσι προέκυψαν δύο ωραίες σειρές το «The Malice» (που σεναριακά έχει μεγάλο ενδιαφέρον) και το «The girl from Oslo». Ωστόσο, για τη συμμετοχή μου σε ένα άλλο σίριαλ, το «Greek Salad», χρειάστηκε θυσιάσω τη συνέχεια της παρουσίας μου στο «Γιο», την παράσταση που ανέβηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Για να απαντήσω, λοιπόν, έκανα μια σειρά από επιλογές προς αυτή την κατεύθυνση γιατί η κινηματογραφική συνθήκη εμπεριέχει μια εμπειρία ζωής. Από την άλλη, το θέατρο μοιάζει με ένα εργαστήριο, το οποίο μου λείπει αλλά, την ίδια ώρα, έχει και τις δυσκολίες του.

Είμαι ένας άνθρωπος που θα ήθελα να ανακαλώ εμπειρίες μετά από χρόνια – ακόμα κι αν είναι αρκετά δυσάρεστες

Σε μια παράσταση μπορεί να χρειαστείς να επαναλαμβάνεις μια σκηνή που δεν λειτουργεί και να έρχεσαι κάθε βράδυ σε τριβή με την ίδια ανασφάλεια. Έχω στο μυαλό μου το παράδειγμα μιας μη λειτουργικής παράστασης και ήταν σχεδόν αφόρητο να είμαι εκεί καθημερινά. Ενώ σε ένα γύρισμα, ακόμα κι αν έχεις ανασφάλειες για μια ή περισσότερες σκηνές, ακόμα και να αμφιβάλεις για όλο το project, το κάνεις και τελειώνεις· είναι λιγότερο επώδυνο.

Ο Δημήτρης Κίτσος συμμετέχει στην παράσταση “Tiny Beautiful Things” που κάνει πρεμιέρα στις 16 Μαϊου στην σκηνή του Παλλάς, με πρωταγωνίστρια και σκηνοθέτρια τη Νία Βαρντάλος.

Νομίζω πως είμαι ένας άνθρωπος που θα ήθελα να ανακαλώ εμπειρίες μετά από χρόνια – ακόμα κι αν είναι αρκετά δυσάρεστες. Συνήθως το σινεμά και η τηλεόραση έχουν αυτό το χαρακτηριστικό – επίσης έχουν μέσα τους το ταξίδι. Λόγου χάρη, για τη «Μεγάλη Χίμαιρα» που θα προβληθεί από την ΕΡΤ την επόμενη σεζόν, βρεθήκαμε δύο μήνες στη Σύρο και ήταν πολύ ωραία. Και κακά τα ψέματα, για να μην το παίζω υπεράνω, στην τηλεόραση και στο σινεμά είναι άλλες οι αμοιβές.

Στο θέατρο είναι λίγοι οι άνθρωποι με τους οποίους θέλω να συνεργαστώ. Και κυρίως είναι άνθρωποι με τους οποίους ξέρω ότι η διαδικασία θα έχει πιθανότητες να με πάει παρακάτω, ως ηθοποιό ή ως άνθρωπο – ακόμα κι δεν είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα της παράστασης, ακόμα κι αν ζοριστώ ψυχικά. Εδώ και χρόνια αναζητώ μια συνεργασία που να έχει και τα χαρακτηριστικά του mentorship. Και επειδή αναφερθήκαμε μόλις σε αυτόν, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είναι η πιο ενδεικτική περίπτωση. Είναι ανεκτίμητα τα εργαλεία που μου έχει προσφέρει.

Ω, ναι, πήγαμε στην Ιαπωνία, στην Αυστραλία, τον Καναδά, ήμασταν διαρκώς σε περιπέτεια. Και μου αρέσει η περιπέτεια.

Κακά τα ψέματα, για να μην το παίζω υπεράνω, στην τηλεόραση και στο σινεμά είναι άλλες οι αμοιβές

Επειδή είμαι σε συζήτηση για μια σειρά από άλλα project, δεν ξέρω ακόμα κατά πόσο θα μπορούσαν να συνδυαστούν με την παράσταση.

Για το πρόκριμα που έχει δώσει στην κινηματογραφική διαδικασία το τελευταίο διάστημα: “Σκέφτηκα «μα, τι κάνω εκτός θεάτρου;». Αναρωτιέμαι αν πράγματι έχω κάνει λάθος επιλογές!”.

Νομίζω πως αυτή είναι μια ανικανοποίητη ανάγκη μου. Στις μέρες μας νομίζω πως δεν υπάρχουν χώροι όπως ήταν το Αμόρε, η Πειραματική του Εθνικού ή ο Λευτέρης Βογιατζής. Τουλάχιστον, από αυτά που έχω ακούσει. Γιατί όσοι βγήκαν από εκείνες τις εστίες, ακόμα μιλούν για τις εμπειρίες τους, για το πόσο τους έχουν σημαδέψει κάποια πρόσωπα.

Η μια πλευρά ερμηνεύεται θετικά. Σημαίνει ότι πηγαίνω σε περιοχές όπου υπάρχει φόβος, αίσθηση έκθεσης. Βγαίνω από τα νερά και τις ευκολίες μου. Η άλλη πλευρά σχετίζεται με ότι ενώ ασχολούμαστε με κάτι καλλιτεχνικό, δηλαδή με κάτι βαθιά ανθρώπινο, τελικά βρισκόμαστε να λειτουργούμε με απάνθρωπες συνεργατικές συνθήκες. Εκτός από ακατανόητο, το βρίσκω και πολύ ανειλικρινές.

Στο θέατρο είναι λίγοι οι άνθρωποι με τους οποίους θέλω να συνεργαστώ

Ναι, φυσικά. Παλιότερα, όταν ήμουν άπειρος και ενδεχομένως ρομαντικός είχα απογοητευτεί πολύ σοβαρά από το επάγγελμα. Στο όνομα ενός καλλιτεχνικού οράματος κάποιοι άνθρωποι συμπεριφέρονταν με αγένεια, ανασφάλεια, κομπλεξικά, χειριστικά. Βεβαίως, έφταιγε που ήμουν μικρός και δεν είχα ακόμα αναπτύξει τα εργαλεία μιας εσωτερικής άμυνας, ούτε είχα αποφασίσει να βάζω όρια.

Συγκρίνοντας τη δουλειά στο θέατρο και στο σινεμά: “Έχω στο μυαλό μου το παράδειγμα μιας μη λειτουργικής παράστασης και ήταν σχεδόν αφόρητο να είμαι εκεί καθημερινά. Ενώ σε ένα γύρισμα, ακόμα κι αν αμφιβάλεις για όλο το project, το κάνεις και τελειώνεις· είναι λιγότερο επώδυνο”, εξηγεί.

Νομίζω πως με επανάφερε η ψυχοθεραπεία. Δεν είχα φτάσει ποτέ στο σημείο να πω «τα παρατάω», αλλά μπορώ να θυμηθώ την περίοδο (εν μέσω κορωναϊού) όπου προσπάθησα να πάρω μεγαλύτερη απόσταση από τη δουλειά. Είχα σκέψεις να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Εν τέλει, σταδιακά ξαναμπήκα σε τροχιά· στην αρχή πιο αραιά, μετά πιο εντατικά.

Υπήρξα πολύ αιχμηρός άνθρωπος. Πολλές από αυτές τις αιχμές έχουν μαλακώσει με την ψυχοθεραπεία. Δεν πυροδοτούνται το ίδιο εύκολα τα τραύματα μου. Οπότε μπορώ να είμαι πολύ πιο καλά, ακόμα και σε καταστάσεις με δυσκολίες.

Εδώ και χρόνια αναζητώ μια συνεργασία που να έχει και τα χαρακτηριστικά του mentorship. Και επειδή αναφερθήκαμε μόλις σε αυτόν, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είναι η πιο ενδεικτική περίπτωση. Είναι ανεκτίμητα τα εργαλεία που μου έχει προσφέρει

Νομίζω πως, αν θέλουμε να μιλήσουμε γι’ αυτό, πρέπει να πάμε πολύ πίσω. Τα περισσότερα πράγματα στα οποία αντιδρούσα ήταν trigger σε κάτι άλλο, παλιό. Φαντάσου να έχω σπάσει ένα δάχτυλο και να μην το έχω περιποιηθεί, οπότε σε μια πιθανή χειραψία θα πονέσω τόσο που μπορεί να αντιδράσω απότομα. Φαίνεται, λοιπόν, πως όταν ήμουν μικρός, είχα μπαλώσει πολλά τραύματα με τους τρόπους που ήξερα τότε. Το θέμα είναι πως τώρα πρέπει να βγάλω τους παλιούς επιδέσμους και να κάνω μικρο-χειρουργεία. Κρίνοντας από την κατάσταση που είμαι τώρα, μάλλον, έχουν αρχίσει να επουλώνονται διάφορα τραύματα, ακόμα κι αν πονάνε που και που. Υπό αυτή την έννοια, δεν είμαι απότομος, δεν είμαι οξύς, έχω μάθει καλύτερα τον εαυτό μου, έχω μάθει καλύτερα τους άλλους, δεν παίρνω τόσο προσωπικά κάποια πράγματα, και μπαίνω πιο εύκολα στη θέση εκείνου που έχω απέναντι μου.

Μπουφάν G-star Raw, σαλοπετα G-star Raw, SPORT AND FASHION FREEDOM, γυαλιά ηλίου Paul Frank, PRIME OPTICS.

Τον τελευταίο 1.5 χρόνο. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία πριν από πέντε χρόνια και χρειάστηκα τουλάχιστον μια διετία για να δω αλλαγές. Για να φτάσω να με επιβραβεύσω και να μου λέω «ώπα, καλά αντέδρασες εδώ». Ειδικά τους τελευταίους μήνες έχω αρχίσει να ασχολούμαι περισσότερο με τον εαυτό μου, έχω μεγαλύτερη ανάγκη να με φροντίσω.

Παλιότερα, όταν ήμουν άπειρος και ενδεχομένως ρομαντικός είχα απογοητευτεί πολύ σοβαρά από το επάγγελμα. Στο όνομα ενός καλλιτεχνικού οράματος κάποιοι άνθρωποι συμπεριφέρονταν με αγένεια, ανασφάλεια, κομπλεξικά, χειριστικά

Ναι, αρκετά. Αλλάζει βέβαια με τον καιρό, ανοίγονται τα όρια μου. Και σε αυτό έχει πάλι συμβάλλει η ψυχοθεραπεία. Παλαιότερα, παρότι ήμουν μοναχικός, είχα συνέχεια την ανάγκη να έχω κοινωνική ζωή. Τώρα, που έχω μαλακώσει είμαι μοναχικός χωρίς να με πειράζει. Έχω καταλάβει πως ο άνθρωπος με τον οποίο θα είσαι μαζί για όλη σου τη ζωή είναι ο εαυτός σου, οπότε γίνε ο καλύτερος φίλος του εαυτού σου. Γι’ αυτό κι ενώ ήταν πολύ τρομακτικό στην αρχή, τελικά αποφάσισα να κάνω ταξίδια μόνος μου. Είχε μοναξιά, ανασφάλεια, δυσκολία, αλλά τελικά τα βρήκα με τον εαυτό μου. Ταξίδεψα με το τροχόσπιτο, ταξίδεψα με τη μηχανή, έφτασα μέχρι την Ισλανδία.

Ζακέτα Hurley, παντελόνι και βερμούδα G-Star, ολόσωμη φόρμα Hurley, SPORT AND FASHION FREEDOM

Όλοι οι άνθρωποι θέλουμε την αγάπη, είναι ζωτικής σημασίας. Η ανάγκη για αγάπη είναι ένα είδος ενστίκτου επιβίωσης. Τη ζητάμε από παντού και για να την λάβουμε μπορεί να γινόμαστε και αυτοί που θέλουν οι άλλοι. Ωριμάζοντας, μου έγινε πιο καθαρό ποιοι είναι οι άνθρωποι που θέλω πραγματικά να με αγαπούν και ποιές από τις ενοχλητικές μου  συμπεριφορές, πρέπει αλλάξω γιατί θα είναι ευεργετικό και για μένα. Πρέπει να ξέρεις τι είσαι πρόθυμος να θυσιάσεις για την αγάπη. Και είμαι πολύ χαρούμενος που σε κάποιες περιπτώσεις συμβιβάστηκα. Αν έμενα ασυμβίβαστος φοβάμαι πως θα ήμουν σε τραγική κατάσταση.

Ναι. Τελικά, νομίζω ότι είμαι ένας άνθρωπος που ζει καλά με λίγες, ειλικρινείς και βαθιές σχέσεις, παρά με ένα κοινωνικό σκόρπισμα. Το έχω ζήσει αρκετά, αλλά δεν το προτιμώ. Εννοείται πως θέλω πάρτι και μεγάλες, γαμάτες παρέες, αλλά τελικά προτιμώ να είμαστε πέντε κολλητοί με μπύρες.

Υπήρξα πολύ αιχμηρός άνθρωπος. Πολλές από αυτές τις αιχμές έχουν μαλακώσει με την ψυχοθεραπεία

Νομίζω με μύησε σε αυτό η μητέρα μου που έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και μας έπαιρνε παντού μαζί της. Φυσικά, εδώ υπάρχει η παγίδα να σου δημιουργηθεί μια αίσθηση αδηφαγίας να θελήσεις να τα δεις όλα, να φέρνεις το βάρος του ανεκπλήρωτου. Κι επίσης, να μην είσαι χαρούμενος στο εδώ και τώρα ή να έχεις τάσεις φυγής και να πιστεύεις ότι αν φύγεις εκτός θα εξαφανιστούν και τα προβλήματα σου. Υπάρχουν όλα αυτά, αλλά στην πορεία ηρεμούν και μένεις στην ουσία. Πάντως, δεν κρύβω πως θα ήθελα πάρα πολύ να γίνω traveler blogger.

“Ειδικά τους τελευταίους μήνες έχω αρχίσει να ασχολούμαι περισσότερο με τον εαυτό μου, έχω μεγαλύτερη ανάγκη να με φροντίσω” ομολογεί.

Ναι, αυτό είναι μια πολύ ολοκληρωμένη σκέψη. Κι ήταν υπέροχο, όσες φορές το έχω βιώσει.

Σίγουρα τις ήθελα αλλά δεν τις κυνήγησα ιδιαίτερα. Θα ήθελα να δοκιμάσω να ζήσω δύο – τρία χρόνια εκτός. Και να μην με νοιάζει το μετά. Θα το κάνω για την εμπειρία, για να μπορώ να λέω στα 45 μου ότι έζησα οκτώ μήνες στο Βερολίνο ή ένα χρόνο Νέα Υόρκη. Και πιστεύω πως αν συμβεί αυτό, θα αλλάξω ως άνθρωπος, θα «ψηθώ» αλλιώς. Πήρα μια γεύση όταν, για ένα δίμηνο, πήγα δοκιμαστικά στη Νέα Υόρκη με αφορμή ένα σεμινάριο υποκριτικής στην τεχνική Meisner. Μάλιστα, σκόπευα να ξαναφύγω. Ωστόσο, καθυστέρησαν τα γυρίσματα για τους «Μαύρους πίνακες» κι έπειτα προέκυψαν οι δύο ξένες παραγωγές· οπότε προφανώς είπα στον εαυτό μου «μην είσαι μαλάκας, μην φύγεις».

Παλαιότερα, παρότι ήμουν μοναχικός, είχα συνέχεια την ανάγκη να έχω κοινωνική ζωή. Τώρα, που έχω μαλακώσει, είμαι μοναχικός χωρίς να με πειράζει. Έχω καταλάβει πως ο άνθρωπος με τον οποίο θα είσαι μαζί για όλη σου τη ζωή είναι ο εαυτός σου, οπότε γίνε ο καλύτερος φίλος του εαυτού σου

Δοκιμάζω γιατί αναζητώ την ουσία και το ταξίδι. Θα έλεγα πως είμαι συλλέκτης εμπειριών. Αν υπάρχουν είδη ανθρώπων από τον Homo Sapiens μέχρι σήμερα, εγώ ανήκω στο είδος του συλλέκτη. Σε κάποια φάση είχα στραφεί προς την φωτογραφία σε μια προσπάθεια να αποτυπώσω όσα ζούσα. Ίσως είναι μια αρχέγονη ανάγκη να μαθαίνεις. Αλλά και οι άνθρωποι οι οποίοι με εμπνέουν – όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν που έγραφε, έπαιζε, σκηνοθετούσε, ήταν μουσικός – έχουν καταπιαστεί με τελείως διαφορετικά πράγματα στη ζωή τους. Θυμάμαι, στη σχολή Τοπογράφων μας έλεγαν πως ένας μηχανικός δεν μαθαίνει να λύνει συγκεκριμένα προβλήματα, αλλά προβλήματα γενικώς.

Πως εξηγεί τις διαρκείς εναλλαγές στη ζωή του; “Δοκιμάζω γιατί αναζητώ την ουσία και το ταξίδι. Θα έλεγα πως είμαι συλλέκτης εμπειριών”, απαντά.

Είχα σκηνοθετήσει για πρώτη φορά το 2018, με προτροπή της Θεοδώρας Τζήμου. Κι ενώ στην αρχή είχα φρικάρει, εντέλει είδα πως είναι κάτι που μου άρεσε και μια εμπειρία που θα ήθελα να έχω. Άλλωστε, δουλεύω έτσι και σαν ηθοποιός, σκέφτομαι σκηνοθετικά. Με αφορά η σκηνοθεσία λοιπόν – όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στον κινηματογράφο.

Πρέπει να ξέρεις τι είσαι πρόθυμος να θυσιάσεις για την αγάπη. Και είμαι πολύ χαρούμενος που σε κάποιες περιπτώσεις συμβιβάστηκα. Αν έμενα ασυμβίβαστος φοβάμαι πως θα ήμουν σε τραγική κατάσταση

Θέλω να βρίσκομαι σε δουλειές που αναζητούν κάτι το ουσιαστικό και ιδανικά θέλω αυτό να μοιράζεται, να έχει απήχηση. Από την άλλη, μάλλον δεν είμαι καλός στην οργάνωση. Ακόμα και στη δραματική σχολή του Εθνικού έδωσα εξετάσεις επειδή μαζί μου θα ήταν και φίλοι από την ομάδα. Διαφορετικά, είχα στο μυαλό μου να τελειώσω το Πανεπιστήμιο και ‘βλέπουμε’. Και μάλλον, αυτή η δυστοκία στην οργάνωση περιγράφει κάποιο φόβο.

Τζάκετ Aspesi, SPORT AND FASHION FREEDOM

Ναι, έχω την ανάγκη της επιβεβαίωσης πως είμαι καλός ηθοποιός. Παλαιότερα, είχα ακόμα πιο ισχυρές ανασφάλειες, μου ασκούσα έντονη αυτοκριτική, πιεζόμουν πολύ γιατί έβλεπα όλους τους θεατές ως, εν δυνάμει, κριτές. Πλέον, κι αυτό έχει αλλάξει γιατί στρέφω την προσοχή μου εκεί όπου περνάω όμορφα και καλά.

Θα ήθελα πάρα πολύ να γίνω traveler blogger

Με ένα Όσκαρ! Πες μου έναν ηθοποιό που αρνείται έστω και τη σκέψη του.

Ναι, αλλά ξέρω πως κάθε βράβευση κρύβει κάτι το επικίνδυνο και το άχαρο. Προφανώς και δίνει μια αυτοπεποίθηση με την έννοια πως εκτιμήθηκε μια προσπάθεια. Αλλά δημιουργεί μια έντονη συνθήκη σύγκρουσης και σύγκρισης.

Περί ανασφαλειών: “Παλαιότερα, είχα ακόμα πιο ισχυρές ανασφάλειες, μου ασκούσα έντονη αυτοκριτική, πιεζόμουν πολύ γιατί έβλεπα όλους τους θεατές ως, εν δυνάμει, κριτές. Πλέον, κι αυτό έχει αλλάξει”.

Καλή, μέτρια ή κακή, η εμφάνιση μου δεν είναι ένας τρόπος για να πλασάρω τον εαυτό μου. Άλλες φορές νιώθω καλά με αυτόν, άλλες πάλι όχι. Νομίζω και ελπίζω ότι δεν πουλάω την «εμφάνιση» κι αυτό που, τις περισσότερες φορές, με αφορά και με οδηγεί είναι οι ρόλοι να έχουν ένα υποκριτικό ενδιαφέρον.

Φυσικά! Πάντως, στο τέλος της μέρας δεν είναι αυτό από το οποίο θα αγκιστρωθεί η ύπαρξη μου.

Με αφορά η σκηνοθεσία, όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στον κινηματογράφο

Χρειάζομαι περισσότερες συνιστώσες για να απαντήσω σε τέτοια διλήμματα. Και επίσης, το ερώτημα είναι ποια εμπειρία θα θυμάμαι περισσότερο!

Για τη μοναχικότητα λέει: “Παλαιότερα, παρότι ήμουν μοναχικός, είχα συνέχεια την ανάγκη να έχω κοινωνική ζωή. Τώρα, που έχω μαλακώσει, είμαι μοναχικός χωρίς να με πειράζει”.

Η πρόταση ήρθε από το «Παλλάς» ενώ είχα ήδη διαβάσει κάποιες κριτικές στους New York Times που εκθείαζαν το έργο της «Tiny Beautiful Things».

Χαίρομαι πολύ γιατί το κλίμα είναι πραγματικά ευχάριστο χωρίς εντάσεις, χωρίς στρες. Οι πρόβες κυλούν με χαρά, όρεξη για δουλειά και πολύ γέλιο.

Ξέρω πως κάθε βράβευση κρύβει κάτι το επικίνδυνο και το άχαρο

Από άποψη ενέργειας είναι ένας άνθρωπος οδοστρωτήρας. Με έχει εκπλήξει με τη ζωντάνια και την δοτικότητα της και στην ομάδα δεν έχει μεταδώσει στιγμή την αίσθηση πως προβάλλει το περίβλημα της Χολυγουντιανής σταρ.

Η ανάγκη για αυτοσαρκασμό· τί κρύβει; “Οταν κάνω βλακείες νομίζω ότι είναι μια προσπάθεια να πω στον εαυτό μου «απελευθερώσου λίγο ρε παιδί μου, δεν έγινε κάτι»”, σημειώνει.

Ναι. Αν και έχω παίξει στη σειρά «Στα τέσσερα» για το συνδρομητικό κανάλι του ΑΝΤ1 που ενώ καταπιάνεται με μια πολύ σημαντική θεματική, την αναπηρία στην Ελλάδα, το κάνει με ένα σαρκαστικό, κωμικό τρόπο. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτήν τη συνεργασία.

Νομίζω και ελπίζω ότι δεν πουλάω την «εμφάνιση»

Παρακολουθώ τους ηθοποιούς που γελοιοποιούνται συνέχεια στις ερμηνείες τους και σου δίνουν λίγο θάρρος να υπάρξεις κι εσύ μέσα στο αλλόκοτο και την βλακεία που κουβαλάς. Ακόμα κι εγώ όταν κάνω βλακείες νομίζω ότι είναι μια προσπάθεια να πω στον εαυτό μου «απελευθερώσου λίγο ρε παιδί μου, δεν έγινε κάτι». Γιατί μιλάμε για μια ταυτόχρονη απελευθέρωση και από κοινωνικά κουτάκια. Μακάρι κι εγώ να είχα περισσότερο θάρρος. Αν και το ζήτημα είναι να φοβάσαι και, παρόλα αυτά, να λες «πάμε».

Ζακέτα Hurley, παντελόνι και βερμούδα G-Star, SPORT AND FASHION FREEDOM, γυαλιά ηλίου Paul Frank, PRIME OPTICS

Εδώ και καιρό, όχι όσο θα ήθελα. Απαλύνω τις ενοχές μου, στρέφοντας την προσοχή μου σε μικρά, καθημερινά πράγματα και στο πως συμπεριφέρομαι στον περίγυρο μου.

Παρακολουθώ τους ηθοποιούς που γελοιοποιούνται συνέχεια στις ερμηνείες τους και σου δίνουν λίγο θάρρος να υπάρξεις κι εσύ μέσα στο αλλόκοτο και την βλακεία που κουβαλάς

Παρακολουθώ τις εξελίξεις σε κάποιες από τις εμπόλεμες ζώνες· κυρίως το ενδιαφέρον μου έχει στραφεί στην Παλαιστίνη, γιατί νομίζω πως αυτό που συμβαίνει δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στα χρονικά. Είναι μια γενοκτονία η οποία εξελίσσεται μπροστά στα μάτια όλου του πλανήτη με τα περισσότερα δυτικά κράτη να την στηρίζουν κι αυτό είναι τρομακτικό και απολύτως θλιβερό. Βλέπουμε εικόνες ανθρώπων που έχουν λιώσει από την πείνα, εικόνες που θυμίζουν τους Εβραίους όταν απελευθερώθηκαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, δυστυχώς με την σύμφωνη γνώμη των, κατά τα άλλα, «πολιτισμένων» λαών. Πέραν αυτού, στις ελληνικές θάλασσες και όχι μόνο οι νεκροί συνεχίζουν να αυξάνονται εξαιτίας των συνεχών προσπαθειών να μπλοκάρουν τα προσφυγικά κύματα· και είναι αυτές οι προσπάθειες που οδηγούν τους πρόσφυγες σε πολύ επικίνδυνες επιλογές. Και την ίδια ώρα, βλέπουμε την γελοία προσπάθεια συγκάλυψης στα Τέμπη. Είναι πολλά τα προβλήματα… Θλίβομαι, απελπίζομαι, απογοητεύομαι και προσπαθώ να αντισταθμίσω αυτά τα συναισθήματα στρέφοντας την προσοχή μου και στις όμορφες στιγμές.

“Είμαι ένας άνθρωπος που τον άλλαξε η Τέχνη”, παραδέχεται.

Και οι δύο γονείς μου είναι γιατροί. Κυρίως, η μητέρα μου, όμως, με επηρέασε σε ένα άλλο κομμάτι, καθώς ασχολείται πολύ με την κοινωφέλεια και το κοινωνικό έργο. Θυμάμαι να διαβάζω μανιωδώς τα περιοδικά των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» και με φανταζόμουν να μετέχω κι εγώ σε τέτοιες αποστολές. Μέχρι που στα 18 μου έκανα μια αίτηση, δεν μου απάντησαν ποτέ – προφανώς γιατί δεν είχα τα προσόντα. Με τα πολλά, βέβαια, απέκτησα επαφές με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ειδικά τότε που ένιωσα ματαιωμένος στην υποκριτική. Είχα αρχίσει να επαναδιαπραγματεύομαι το πόσο ουσιαστική είναι η Τέχνη, πόσο αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων κάνοντας συγκρίσεις με τη δουλειά ενός γιατρού στο πεδίο.

Όχι, άλλαξα γνώμη. Καταρχήν, γιατί το διαπίστωσα σε μένα. Είμαι ένας άνθρωπος που τον άλλαξε η τέχνη. Αύξησε την ενσυναίσθηση και την αντίληψη μου και βρέθηκε να ικανοποιεί κι άλλες ανάγκες μου. Αυτό δεν σημαίνει πως έπαψα να επιθυμώ να αφιερώσω ένα κομμάτι της ζωής μου σε κάτι άμεσα ωφέλιμο προς την κοινωνία και τον άνθρωπο. Ξέρω πως κάτι ανάλογο δεν το επιτυγχάνεις μέσω της Τέχνης.

Βλέπουμε εικόνες ανθρώπων από την Παλαιστίνη που έχουν λιώσει από την πείνα, εικόνες που θυμίζουν τους Εβραίους όταν απελευθερώθηκαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, δυστυχώς με την σύμφωνη γνώμη των, κατά τα άλλα, «πολιτισμένων» λαών

Την αναζήτηση του εαυτού, όσα συμβαίνουν στην ανθρώπινη ψυχή. Η έκθεση είναι μια πολύ παραγωγική διαδικασία για να δεις τι συμβαίνει μέσα σου. Επίσης, αγαπώ πολύ το παιχνίδι, ένα στοιχειώδες συστατικό της δουλειάς μου όπως αγαπώ και την κοινότητα. Γιατί εκείνες τις ελάχιστες στιγμές που θα επικοινωνήσω με τον συμπαίκτη μου συμβαίνει κάτι μαγικό, με αγγίζει μέσα μου βαθιά και με φέρνει απόλυτα σε ένα παρόν όπου δεν υπάρχουν προβλήματα. Είναι στιγμές που ξανασυνδέεσαι με το θαύμα. Από εκεί και πέρα, υπάρχει η ανάγκη για προσοχή, αλλά ευτυχώς δεν είναι αυτή που υποσκελίζει τα υπόλοιπα.