Η Ομάδα Ντουθ αφιερώνει τραγούδια σε πρόσωπα που δεν το έμαθαν ποτέ

Κάποιες ιστορίες δεν τελειώνουν ποτέ: κάνουν revivals, ξαναπαίζονται σε επανάληψη, αλλάζουν μορφές. Κάπως έτσι, η παράσταση “Guest stars: Τραγούδια που αφιέρωσα σε πρόσωπα που δεν το έμαθαν ποτέ” έρχεται ως το τελευταίο μέρος μιας κωμικής σειράς τριών τρίωρων επεισοδίων με θέμα το πένθος. “Nostalgia Generation”, “Farewell/Εν τόπω χλοερώ” και τώρα “Guest Stars”, ένα κωμικό countdown για να αλλάξει ο χρόνος – ναι, κάποιες Πρωτοχρονιές γιορτάζονται την άνοιξη – και ένα μελοδραματικό-κωμικό παιχνίδι με επίκεντρο το ενίοτε άλυτο, εφηβικό, πλατωνικό, έως και εξευτελιστικό πρόσωπο του έρωτα.

Το πιο αλλόκοτο τηλεοπτικό βαριετέ των ονείρων μας στήνεται αυτή την άνοιξη στο Θέατρο 104, με την ομάδα Ντουθ να φέρνει στη σκηνή τους ήρωες και τις ηρωίδες, μέρος ενός ρεβεγιόν σαν αυτά που συχνά βλέπουμε στα εορταστικά επεισόδια μια αγαπημένης τηλεοπτικής σειράς με κινηματογραφικά καραόκε, κλισέ χορογραφίες, απροσδόκητα medley, τραγελαφικά σκετς. Τότε ένα τηλέφωνο είναι αρκετό για χιλιάδες αφιερώσεις, δικές τους, δικές μας, σε πρόσωπα που δεν θα μάθουμε ποτέ το όνομά τους, σε όσα δεν θα μάθουν ποτέ ότι τους αφιερώσαμε τραγούδια, ή ακόμη και σε εκείνα που το έμαθαν. Άλλωστε όταν ερωτευόμαστε, ή πενθούμε, κάθε τραγούδι είναι σαν να γράφτηκε για να πει τη δική μας ιστορία. Και κρατάμε αυτό · αυτή τη βραδιά, σε αυτή τη γιορτή που γινόμαστε μέρος της, επιτρέπεται κάθε βλακεία, κάθε πράξη απελπισίας, εξομολογήσεις, ανεξήγητη χαρά αλλά και η απόλυτη ματαίωση της, η γλυκιά πλήξη, ακόμη και η αμηχανία του πού είμαι και τι κάνω τώρα. Ό,τι μάς εκφράζει καλύτερα.

Το πιο αλλόκοτο τηλεοπτικό βαριετέ των ονείρων μας στήνεται αυτή την άνοιξη στο Θέατρο 104, από την ομάδα Ντουθ.

«Το ‘Guest stars’ γεννήθηκε από την επιθυμία μου να κλείσω ένα κύκλο προσωπικού πένθους – πάντα με ελαφρότητα – που όπως λέει η φίλη μου η Μυρτώ (από την ομάδα Ντουθ), αυτό είναι ένα κομμάτι της ιστορίας που αυτή τη στιγμή δεν μας ενδιαφέρει – εξού και ο υπότιτλος έχει μέσα τη φράση “δεν το έμαθαν ποτέ” ή δεν θα το μάθετε εσείς ποτέ. Παράλληλα βέβαια, η ζωή φέρνει ανατροπές και σε αυτή την τριλογία μπορεί να αναποδογυρίσει τα πάντα. Και έτσι φτάσαμε εδώ φέτος, σε ένα κωμικό, τηλεοπτικό βαριετέ, νομίζω φωτεινότερο από τα προηγούμενα επεισόδια, όπως το ονειρευόμουν παιδί φτιαγμένο από τα όνειρα και το χιούμορ αυτών που μου στάθηκαν σε κάθε πένθος και κυρίως σε κάθε αστεία στιγμή της ζωής μου τα τελευταία 15 χρόνια. Φυσικά ήταν κι η επιθυμία να κλείσει ο κύκλος μετά μουσικής, με θράσος, χωρίς τόσο στενή δραματουργία, ήταν η επιθυμία φέτος την άνοιξη να βρεθούμε σε μια γιορτή εφηβική, αντιθεατρική όσο γίνεται, μια γιορτή σε ένα DIY πλατώ». Η Βάσια Ατταριάν υπογράφει σκηνοθετικά αυτό το ζωντανό sitcom · αυτό το τρίτο αυτοτελές επεισόδιο και μέρος αυτής της αυτοσαρκαστικής σειράς, φτιαγμένο για ακόμη μία φορά έξω από τα συνήθη όρια μιας αυστηρής κλασικής θεατρικής αφήγησης και στοχεύοντας σε μία εντελώς διαφορετική σχέση με το κοινό.

«Το σύμπαν της φετινής παράστασης είναι μια πρόβα τζενεράλε για ένα πρωτοχρονιάτικο τηλεοπτικό σόου, όπου τα πρόσωπα δοκιμάζουν επί σκηνής ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι απενεχοποιημένα και κάνουν αφιερώσεις στα guest stars της ζωής τους. Σε αυτή τη συνθήκη χωράνε πολλά, αν όχι τα πάντα. Για μένα μία αναφορά είναι το επεισόδιο στις Τρεις Χάριτες που η Όλγα, η Μαρία και η Ειρήνη κάνουν πρόβα για να παίξουν τις τρεις αδελφές του Τσέχωφ. Αστείο και παράξενα συγκινητικό», λέει η Κέλλυ Παπαδοπούλου, η οποία συμμετείχε στην δραματουργία μαζί με τους Αντώνη Αντωνόπουλο, Μυρτώ Μακρίδη και Μαρία Φιλίνη.

«Ετοιμαστείτε για ένα διασκεδαστικό, συναισθηματικό, νοσταλγικό, συλλογικά προσωπικό υπερθέαμα, μια ευχαριστήρια κάρτα προς τις Τρεις Χάριτες, τη Μαρίσα Παρέδες και τον Δημήτρη Πουλικάκο, μια μουσικοχορευτική επιθεώρηση για τη δεκαετία του ’90 από ανθρώπους του σήμερα», ο Αντώνης Αντωνόπουλος προσπαθεί να μας δώσει μια εικόνα του πώς θα μοιάζει αυτό το πιο αλλόκοτο τηλεοπτικό βαριετέ των ονείρων μας. 

Πώς ήταν σαν βίωμα η διαδρομή από το πρώτο μέχρι και το τρίτο αυτό μέρος της τριλογίας;  Η Έλενα Γεροδήμου, η οποία έχει αναλάβει την κίνηση και τις χορογραφίες στην παράσταση, μάς λέει: «Αυτό που κατάλαβα μέσα από αυτή τη διαδρομή είναι πως η ιστορία των απωλειών μας είναι το διαβατήριο για να να φτάσουμε σ’ αυτό που ακολουθεί και πως οι προσωπικοί μας χάρτες δημιουργούνται μέσα από ατέλειωτες μουσικές και τραγούδια, ιστορίες, πασαρέλες, ταινίες, βιντεοκλίπ με τολμηρούς συνταξιδιώτες». 

Κατερίνα Μαυρογεώργη: Πολλά ζευγάρια χέρια τοποθετημένα το ένα πάνω στο άλλο για να κάνουν «ζντο» πριν από κάθε παράσταση, με μουσική υπόκρουση το «Άστρο Περαστικό» του Δημήτρη Τάσαινα που έγραψε για το φετινό κλείσιμο της τριλογίας. Αυτό θα κρατήσω.

«Θα κρατήσω τις πρώτες πρόβες στη Δεινοκράτους, όταν όλη η παράσταση είναι ήδη εκεί αλλά δεν το γνωρίζουμε ακόμα ενώ ακούγεται το “Σήμερα” από τη Μαρινέλλα και η μόνη λέξη που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά είναι η λέξη “θάρρος”!» – Αντώνης Αντωνόπουλος

Και σε περίπτωση που αναρωτιέσαι, δεν χρειάζεται να έχεις δει κανένα άλλο από τα δύο προηγούμενα μέρη της άτυπης αυτής τριλογίας για να παρακολουθήσεις το “Guest stars”. Κάθε μέρος λειτουργεί αυτόνομα, υπό άλλες συνθήκες και χρονικές στιγμές, θέλοντας να αναδείξει νέα ζητήματα. Αυτό που τα συνδέει δεν είναι η πλοκή την οποία χρειάζεται να ακολουθήσεις από την αρχή της · οι συνδέσεις μεταξύ τους είναι περισσότερο συναισθηματικές.

Ακόμη και η ιδέα να εξελιχθεί η πρώτη παράσταση “Nostalgia Generation” σε σειρά απλώς προέκυψε. «Στην αρχή της τριλογίας δεν υπήρχε τριλογία, το πρώτο μέρος έφερε την ανάγκη! Η μουσική είναι πάντα εκεί στις δουλειές της Ντουθ. Δεν υπάρχουμε χωρίς αυτήν. Απλά εδώ γίνεται το κέντρο της δραματουργίας! Γιατί πολύ απλά έρωτας και εορταστικό επεισόδιο σημαίνει τραγούδι!», επισημαίνει η Βάσια Ατταριάν και έτσι μάς γίνεται πλέον ξεκάθαρο πως οι ήρωες μόνο μέσα από το τραγούδι μπορούν να βρουν την έξοδο προς το τελικό στάδιο του πένθους.

Ειρήνη Γεωργαλάκη: Κρατάω τις λέξεις κουράγιο, θάρρος και φουλ. Πιο συγκεκριμένα, τη φράση – Το τραγούδι αφιερώνεται σε όσους ζούνε με το μότο “να ‘χαμε να λέγαμε”.

«Βρίσκεις τον τρόπο να το εκφράσεις. Βρίσκεις τα λόγια να το περιγράψεις. Βρίσκεις τη δύναμη να το εκτονώσεις και να προχωρήσεις. Το κρατάς παρέα σου και το ξορκίζεις ταυτόχρονα… Γιορτάζεις το πένθος με έναν τρόπο και μέσα στο σκοτάδι του, δίνεις ένα φως. Ίσως εκτιμάς ακόμα περισσότερο αυτό που σου λείπει», αυτή ήταν η απάντηση που μου έδωσε ο Δημήτρης Τάσαινας, ο οποίος πρωταγωνιστεί στην παράσταση.

Η επαναλαμβανόμενη φράση «Αυτό γράφτηκε για μένα ή για σένα» βρέθηκε στο κέντρο της δραματουργίας παρόλο που δεν ακούγεται στην παράσταση. Έχει, όμως, έναν σχεδόν τελετουργικό χαρακτήρα και η Βάσια Ατταριάν μάς εξηγεί περισσότερα σχετικά με αυτό: «Αυτή ήταν μια φράση που σκέφτηκα εγώ πριν συναντήσω τους συν-δημιουργούς  που πάνω στη σκηνή έφεραν πολύ καλύτερες φράσεις. Κι όμως, νομίζω ότι το αίσθημα είναι αυτό, όλα αυτά γράφτηκαν για εσάς και για εμάς. Αυτό το αίσθημα όταν ερωτεύεσαι ή πενθείς, ότι το τραγούδι αφηγείται την δική σου προσωπική ιστορία, της φίλης σου ή του φίλου σου. Άρα όλων μας. Το έργο έχει μέσα φράσεις που επαναλαμβάνονται και θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχουν για τα πρόσωπα τελετουργικό χαρακτήρα. Θα σας πω μία από αυτές: ‘μπείτε, μην ντρέπεστε!’. Που σημαίνει, τραγουδήστε μαζί μας, χορέψτε μαζί μας, μπείτε στη γιορτή αυτή μαζί μας».

Δημήτρης Τάσαινας: Νιώθω ότι συμμετέχω σε μια συνάντηση της μαφίας, σε μια μυστική και ανείπωτη απόφαση, σε κάτι που με υπερβαίνει και που όλα τα πρόσωπα συμμετέχουν – με τεράστια εμπιστοσύνη το ένα στο άλλο, δεδομένου ότι δεν ξέρουμε καθόλου τι πάμε να φτιάξουμε.

«Μπορείτε να τραγουδήσετε μαζί μας, να σηκωθείτε να χορέψετε, να βγείτε από την αίθουσα ανά πάσα στιγμή, να πάρετε ποτό, να καπνίσετε και να ξαναμπείτε. Σας θέλουμε για την στήριξη, το θάρρος και το feedback. Και ελπίζουμε φεύγοντας να έχετε αφιερώσει και εσείς κάτι σε κάποιο guest star της δικής σας ζωής. Και επειδή οι ουρανοί είναι ανοιχτοί την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, μπορεί και να το μάθει». Η Κέλλυ Παπαδοπούλου μάς λέει όλα όσα χρειάζεται να ξέρουμε για τον δικό μας ρόλο σε αυτή την ιδιαίτερη “τελετή”.

Η τριλογία κλείνει σαν ένα μεγάλο season finale, «αλλά αντίο γιατί να πούμε; Κρατάω τα νευρικά γέλια και τα τρία χρόνια, από το κάθε πρόσωπο τα υλικά που είδατε κι αυτά που έχω σε σκληρούς δίσκους για τα επόμενα και που ακόμη δεν έχετε δει. Κρατάω τις νύχτες στο μπαρ με τους performers και τους θαμώνες των παραστάσεων, κρατάω τόσα που δεν μου φτάνει ο χρόνος να τα μεταφέρω εδώ», η Βάσια Ατταριάν βάζει άνω τελεία. Μεταφράζει αυτό το αντίο σε εις το επανιδείν. Και μάς περιμένουν μαζί με την υπόλοιπη ομάδα στο Θέατρο 104. Μέχρι την 1η Ιουνίου.