«Μy fierce ignorant step» στη Στέγη: Χόρεψε σαν να είσαι παιδί

Για έναν δημιουργό στην ηλικία του Χρήστου Παπαδόπουλου μοιάζει να είναι πρώιμη η ανάγκη για επανεφεύρεση. Κι όμως, o Έλληνας χορογράφος αποφάσισε να κάνει το βήμα προς τα μπροστά. Το ονόμασε «Μy fierce ignorant step» ή αλλιώς «το, εν αγνοία μου, άγριο βήμα». Στην πραγματικότητα, είναι ένα συνειδητό βήμα προς τα πίσω. Στα χρόνια που βασιλεύει η άγνοια κινδύνου.

Το χορογραφικό στιλ του Χρήστου Παπαδόπουλου ήταν από την πρώτη στιγμή – πίσω στο 2014 – ώριμο. Όλοι όσοι παρακολουθούμε από νωρίς την δουλειά του είχαμε διακρίνει την ποιητική, φιλοσοφική σχέση του με την κίνηση: μια πρωτόγνωρη υπομονή γύρω από το ανεπαίσθητο, το οριακά ορατό και μια πρωτόγνωρη επιμονή γύρω από την διερεύνηση του. Κι αυτό θα γινόταν ακόμα πιο καθαρό όταν το επιχείρημα για κάθε νέα προσπάθεια θα έδιναν αθόρυβα (ή εν αγνοία μας) ερεθίσματα του φυσικού κόσμου – δηλαδή της στωικής παρατήρησης του χρόνου που περνάει.

Και ο χρόνος πέρασε. Δέκα χρόνια ενήλικης δημιουργίας ήταν, μάλλον, αρκετά για τον Παπαδόπουλο που τώρα μοιάζει να αναζητά – δημιουργικά τουλάχιστον – τη χαμένη εφηβεία του. Κι ενώ ο τρόπος του παραμένει ο ίδιος, την ίδια ώρα είναι πιο ελεύθερος, πιο ξέγνοιαστος. Το «Μy fierce ignorant step» μοιάζει με μια ανάμνηση από σχολική εκδρομή, με ένα flashback στην πιο κεφάτη ώρα του πάρτι ή στην πιο μεθυσμένη στιγμή του club. Μοιάζει με όλα αυτά μαζί που ανήκουν στον χρόνο και στον τόπο της αθωότητας – κι αυτός σίγουρα δεν ήταν ανύποπτος. Ήταν μια εποχή φουσκωμένη από ορμή, χαρά, παιχνίδι, φλερτ, κλεφτές ματιές, στάλες ιδρώτα, αυτοσχεδιασμό, πειραματισμούς, πονηρά χαμόγελα και διάφανα μπλουζάκια. Αν όποιος/α είδε ή θα δει το «Μy fierce ignorant step» στη Στέγη και δεν αναγνωρίσει έστω ένα στιγμιότυπο ανέμελης ζωής, ίσως μεγάλωσε απότομα.

Το ensemble της παράστασης, αυτό το εκπληκτικό σύνολο των δέκα χορευτών (με κορυφαίο τον Γιώργο Κοτσιφάκη και την Ιωάννα Παρασκευοπούλου), γεμάτων σφρίγος και μαζί πειθαρχία, παιδιά και μεγάλοι σε ένα σώμα, γίνονται σημείο συνάντησης δύο ηλικιακών κόσμων: εκείνου που κινείται διστακτικά, με φειδώ και σύστημα κι εκείνου που χαίρεται αυθόρμητα, χωρίς δεύτερη σκέψη τη στιγμή. Ο δεύτερος, ο κόσμος της νεότητας ανδρώνεται ολοένα επί σκηνής. Ολοένα και πιο ανοιχτές, χαλαρές κινήσεις, ολοένα και πιο ποπ φιγούρες, ολοένα και πιο κλιπάτα τρικς ή catwalk μοτίβα. Δεν παίρνεις τα μάτια σου από πάνω τους – ακόμα κι αν το βλέμμα σου ακολουθεί μόνον έναν ή μία σ’ αυτό ‘τέντωμα’ προς τη χαρά. Δεν παίρνεις τα μάτια σου από πάνω τους για τη ζωντάνια, τον παλμό, το κέφι, το χωρίς ανάσα, την ένταση, την ομαδικότητα (όπου δεν χανόταν η αυτονομία κάθε ερμηνευτή) και για την αντοχή – σωματική και πνευματική. Στην άκρη του μυαλού σου, αυτοί οι χορευτές φέρνουν κάτι από μαθηματική διάνοια για το εξαντλητικό μέτρημα και τις απεριόριστες κινησιολογικές εξισώσεις.

Κάτω από την ίδια ώσμωση και η μουσική σύνθεση του «Μy fierce ignorant step». Ο Κορνήλιος Σελαμσής (σε συνεργασία με τον Τζεφ Βάγκνερ), βάζει τον ήχο από το στρατιωτικό τύμπανο (σαν ένας άλλος Μορίς Ραβέλ) να συνυπάρχει και τελικά να παρασύρεται από το house beat. Κι εδώ η πειθαρχία υποσκελίζεται από τον ενθουσιασμό.

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος θα μπορούσε να έχει ξεκινήσει ανάποδα. Το «Μy fierce ignorant step» θα μπορούσε να είναι πρώτη χορογραφία του – αφού η άγνοια προηγείται της γνώσης. Είναι, όμως, η πέμπτη. Αλλά ποιος είπε ότι δημιουργία υπακούει στην γραμμική αφήγηση; Εδώ, δεν υπακούει καν η ζωή. Ακόμα και η ζωή, δηλαδή, μπορεί να σε βρει στον αέρα, με τα φώτα να σβήνουν και ένα ανάλαφρο «αχ» στο στόμα. Όπως ακριβώς και την ομάδα χορευτών στο φινάλε της παράστασης. Χωρίς να ξέρουν το επόμενο βήμα τους. Χωρίς να ξέρουν αν θα προσγειωθούν στο έδαφος ως παιδιά ή ενήλικες.