Μνήμη Θολή: Το νέο έργο της Άννας Βαγενά στο Θέατρο Μεταξουργείο
«Μνήμη Θολή», η Άννα Βαγενά παρουσιάζει στο Θέατρο Μεταξουργείο, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, ένα έργο για την απώλεια μνήμης και τη σημασία της αγάπης.
Η παράσταση «Μνήμη Θολή», σε κείμενο-σκηνοθεσία Άννας Βαγενά, παρουσιάζεται, από τις 8 Μαΐου, στο Θέατρο Μεταξουργείο.
Λίγα λόγια για το έργοΈνα ζευγάρι. Μετά από 40 χρόνια κοινής ζωής, η γυναίκα αρρωσταίνει από άνοια. Ο άντρας αναγκάζεται να την κλείσει σε κλινική και τότε μια τεράστια ανατροπή συμβαίνει στη ζωή τους.
Εκείνη το σκάει και χάνεται στους δρόμους. Εκεί, εξαιτίας μιας απρόβλεπτης συνάντησης, βρίσκει το καταφύγιο και την ασφάλεια που δεν μπορούσε να της προσφέρει, ούτε το σπίτι της και βέβαια ούτε η κλινική.
Η «φοιτήτρια» και ο «ξένος» μπλέκονται στη ζωή του ζευγαριού. Ένοχα, καλά κρυμμένα μυστικά βγαίνουν στην επιφάνεια. Και τότε όλα τελειώνουν ή όλα ξαναρχίζουν…
Μία παράσταση με δομή κινηματογραφικής ταινίας μυστηρίου και με μουσική υπόκρουση από την «Media Luz» του Λουκιανού Κηλαηδόνη.
«Η άνοια και το Αλτσχάιμερ τείνουν, στις μέρες μας, να πάρουν μορφή επιδημίας. Πενήντα πέντε εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με άνοια παγκοσμίως. Στην Ελλάδα υπολογίζονται σε διακόσιες χιλιάδες.
Πολύ καιρό σκεφτόμουν και με απασχολούσε αυτό το θέμα. Για να είμαστε ειλικρινείς, νομίζω, ότι μεγαλώνοντας όλοι μας έχουμε την αγωνία αυτής της δύσκολης ασθένειας. Έγραψα, λοιπόν, αυτό το έργο προσπαθώντας να απαντήσω σε ερωτήματα όπως,
Υπάρχει συναισθηματική λειτουργία χωρίς να λειτουργεί η μνήμη;
Πώς και πόσο τα θραύσματα της μνήμης συγκολλούνται και μας οδηγούν σε συναισθήματα, όπως ο έρωτας, η ζήλια, ο θυμός και η εκδίκηση γι’ απόρριψη κι απιστία, που βιώσαμε στο παρελθόν;
Και, επίσης, πώς χειριζόμαστε την κατάσταση όταν αρρωστήσει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο; Μετά το πρώτο σοκ της διάγνωσης, τι κάνουμε; Συμπονούμε, υποφέρουμε γι’ αυτό;
Κι ύστερα, όταν αρχίζουμε να κουραζόμαστε από το «βάρος» της αρρώστιας του, τι κάνουμε; Πόσο μπορούμε να αποδεχτούμε το συναίσθημα ότι «δεν αντέχουμε άλλο»;
Πώς μπορούμε να πολεμήσουμε τις τύψεις και την ενοχή πως κουραστήκαμε και θέλουμε ν’ απαλλαγούμε από το…«βάρος» του να φροντίζουμε έναν άρρωστο άνθρωπο που αγαπήσαμε και αγαπάμε ακόμα πολύ; Και πόσο μπορούμε ν’ αποδεχτούμε ότι κάποιες φορές φτάνουμε ακόμα και να τον μισήσουμε για την αρρώστια του;
Δύσκολα ερωτήματα, δύσκολες απαντήσεις. Αλλά η τέχνη και το θέατρο, όπως και η επιστήμη προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις.
Η διαφορά, όμως, ανάμεσα στην τέχνη και την επιστήμη είναι ότι, στην τέχνη και στο θέατρο όλα μπορούν να συμβούν με έναν μαγικό τρόπο που είναι βάλσαμο για τις ψυχές όλων μας».
